Βρισκόμαστε στο 1964 και ο αστυνομικός ντετέκτιβ Μπαμπάκ Χαφίζι έχει απαχθεί από την ίδια του την υπηρεσία και ανακρίνεται από το αφεντικό του για το τι ακριβώς συνέβη στο νησί του Κεσμ στον Περσικό Κόλπο. Ο Μπαμπάκ βρέθηκε εκεί για να διαλευκάνει την αυτοκτονία ενός πολιτικού κρατουμένου που βρισκόταν σε εξορία στο νησί, ανακαλύπτει γρήγορα πως η αυτοκτονία είναι δολοφονία και μετά την ταφή του άνδρα ένας σεισμός έρχεται να περιπλέξει τα πράγματα αφού ένας ντόπιος θα εξηγήσει πως κάθε φορά που κάποιος θάβεται τα σαγόνια της Γης ανοίγουν διάπλατα. Στην προσπάθεια του να καταλάβει τι έχει συμβεί, ο Μπαμπάκ θα φέρει στο νησί δύο ειδικούς - έναν ηχολήπτη και έναν γεωλόγο - προκειμένου να καταγράψουν τη σεισμική δραστηριότητα στο νησί, ενώ ο ίδιος ο σκηνοθέτης της ταινίας θα εμφανιστεί μέσα στην ταινία του να μιλάει για μια ασπρόμαυρη ταινία που σκηνοθέτησε ο παππούς του και διάφοροι γνώστες της ιστορίας του νησιού του Κεσμ θα αφηγηθούν τη δική τους «μαρτυρία» για το αν όλα αυτά που υποτίθεται ότι συνέβησαν συνέβησαν στ' αλήθεια.
Ο,τι διαβάζετε παραπάνω είναι συμπυκνωμένα και στο περίπου η ιστορία του «A Dragon Arrives», όπως είναι ο αγγλικός τίτλος της ταινίας του Μάνι Χαγκίγκι, σκηνοθέτη (με συμμετοχές στο Forum με το «Men at Work» του 2006 και «Modest Reception» του 2012) και ηθοποιού («About Elly», «Melbourne») που φτάνει στο Διαγωνιστικό της Berlinale κυρίως γιατί δεν μοιάζει με τίποτα που να έχετε δει από το ιρανικό σινεμά όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Διαβάστε αναλυτικά: Berlinale 2016: Ολο το Διαγωνιστικό Τμήμα σ' ένα κείμενο
Στα όρια του «πολύ χίπστερ για να το πάρεις στα σοβαρά» - και όχι μόνο επειδή ο ένας από τους ήρωες (ο ηχολήπτης) μοιάζει να έχει βγει από νεοϋορκέζικο ντεφιλέ των 2016s, ανερμάτιστο ως προς τις αναφορές του στην ιρανική ιστορία (που όπως διαβάζει κανείς δεν συμπίπτει με τα γεγονότα και τις χρονολογίες που δίνονται ως στοιχεία μέσα στην ταινία), αφηγηματικά πολύπλοκο με έναν τρόπο που στερεί την όποια απόλαυση του να το «ρουφήξεις» σαν ένα καλειδοσκοπικό instant cult, το «A Dragon Arrives» υποφέρει ίσως περισσότερο από την ίδια του την κατασκευή.
Φορτωμένο υπερβολικά με «τεχνάσματα» που βαραίνουν πάνω στον κατά τ' άλλα γοητευτικό, πολύχρωμο και ρυθμικό σύμπαν του, το φιλμ του Χαγκίγκι σε προκαλεί να το θαυμάσεις και να «παίξεις» μαζί του και με τα ποικίλα ερωτηματικά που προκαλεί κατά τη διάρκεια της θέασής του, όχι όμως και να μπεις πιο βαθιά στην όποια καρδιά του και σε οτιδήποτε μπορεί να είναι αυτό που προκάλεσε την υπαρξή του.
Υποθέτωντας (πραγματικά, δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος) ότι μιλάει για ένα κόσμο στα όρια της «αλήθειας» και της παραποίησής του, σίγουρα για κάτι που αφορά την επανάσταση στη πριν και μετά εποχή του Αγιατολάχ Χομεϊνί, μια ιδέα για τον συνεχιζόμενο αέναα πόλεμο του πετρελαίου και την επιρροή της Δύσης πάνω στην ιρανική ψυχή, ίσως και σαν κριτική πάνω σε μια χώρα που ακόμη και σήμερα τρομάζει στην ιδέα των «δράκων» που κρύβονται στο καλά καταχωνιασμένο παρελθόν της, το φιλμ του Μαγκίγκι κάνει το ιρανικό σινεμά να δείχνει τόσο meta, αφήνοντας ωστόσο τον θεατή χαμένο κάπου ανάμεσα στο θαυμασμό και την αδιαφορία. Με τη ζυγαριά να βαραίνει προς το δεύτερο...
Περισσότερες κριτικές από την Berlinale 2016:
- Berlinale 2016: «United States of Love» - γυναικεία πάθη, μετακομμουνιστική Πολωνία και instagram
- Berlinale 2016: To «A Lullaby to the Sorrowful Mystery» του Λαβ Ντίαζ και οι 8 ώρες που δεν θα μας δώσει κανείς ποτέ πίσω
- Berlinale 2016: Ο Νικ Τζόνας, μια «Κατσίκα» και η haze me κόλαση μιας κολεγιακής αδελφότητας
- Berlinale 2016: «Zero Days» - Στον επόμενο πόλεμο δεν θα πλέκουμε κάλτσες
- Berlinale 2016: Στο «Soy Nero» του Ράφι Πιτς η πράσινη κάρτα είναι θέμα ζωής και θανάτου
- Berlinale 2016: O Τόμας Βίντερμπεργκ δοκιμάζει την ελεύθερη αγάπη των 70s στο «The Commune»
- Berlinale 2016: Τα τείχη της Ευρώπης είναι οι ανάλγητοι πρωταγωνιστές στο ντοκιμαντέρ «Those Who Jump»
- Berlinale 2016: Τίποτα το ιδιοφυές στο «Genius» του Μάικλ Γκράντατζ
- Berlinale 2016: «Indignation» - Μην αγανακτείτε, ο Φίλιπ Ροθ είναι εδώ
- Berlinale 2016: To «Maggie's Plan» δεν κάνει τη Ρεμπέκα Μίλερ Γούντι Αλεν
- Berlinale 2016: Mαγικός ρεαλισμός απαράμιλλης ομορφιάς στο «Crosscurrent» του Γιανγκ Τσάο
- Berlinale 2016: «Alone in Berlin», αντιναζιστικό δράμα για όλη την οικογένεια
- Berlinale 2016: «Θάνατος στο Σαράγεβο», ζωή σε μας;
- Berlinale 2016: Ο Αντρέ Τεσινέ είναι μάλλον πολύ μεγάλος για να μας πει πώς είναι να είσαι 17 ετών
- Berlinale 2016: Οταν ο Κιγιόσι Κουροσάουα λέει «Creepy» το εννοεί
- Berlinale 2016: Αν μία ταινία πυροδοτεί συζητήσεις, αυτή είναι το «24 Βδομάδες»
- Berlinale 2016: «Fuocoammare». Στη Λαμπεντούζα οι ψαράδες μαζεύουν μόνο κορμιά
- Berlinale 2016: H Σύνθια Νίξον είναι συγκλονιστική στο «A Quiet Passion» του Tέρενς Ντέιβις
- Berlinale 2016: Η Ιζαμπέλ Ιπέρ κοιτά «Το Μέλλον» (και βλέπει πιθανό βραβείο)
- Berlinale 2016: Οταν ο Κιγιόσι Κουροσάουα λέει «Creepy» το εννοεί
- Berlinale 2016: Ο Ντενίς Κοτέ χτυπάει (και καλά) τον καπιταλισμό στο αφελώς ανώφελο «Boris sans Beatrice»
- Berlinale 2016: Οσα κρύβονται στο υπόγειο στο «Lily Lane» του Μπενς Φλίγκαόυφ
- Berlinale 2016: Στο «Midnight Special», ο Τζεφ Νίκολς υπερφωτίζει ένα γοητευτικό sci-fi b-movie
- Το «Χαίρε Καίσαρ!» των αδελφών Κοέν είναι μια σαχλαμάρα φτιαγμένη με πολλή αγάπη
Tags: A Dragon Arrives
