Η παρουσία του Λαβ Ντίαζ στο διαγωνιστικό της Βerlinale, ορίζει το σημείο όπου ένας σκηνοθέτης που βρίσκει τον δικό του τρόπο να κάνει αίσθηση (εξωφρενικά μεγάλες διάρκειες) συναντά την ανάγκη ενός φεστιβάλ να δημιουργήσει ένα «γεγονός». Και κάπως έτσι το αν το «Lullaby» είναι μια καλή ταινία είναι εντελώς άσχετο με το πως βρέθηκε να διαγωνίζεται για την Χρυσή Αρκτο σήμερα στο 66ο Φεστιβάλ Βερολίνου.
Αυτό που έχει σημασία είναι πως ακόμη κι όσοι δεν έκαναν καν τον κόπο να μπουν στην αίθουσα για να φέρουν τα μάτια τους αντιμέτωπα με την ταινία και τον πισινό τους με τις καρέκλες του Berlinale Palast, είχαν ούτως ή άλλως κάτι να πουν στα social media ή οπουδήποτε για το φιλμ και τη διάρκεια του.
Το φιλμ του Ντίαζ διαδραματίζεται στην διάρκεια της επανάστασης των Φιλιπινέζων ενάντια στους Ισπανούς αποικιοκράτες που ξεκίνησε το 1896 κι του οποίου ηγήθηκε ο Αντρές Μπονιφάτσιο ο οποίος αναγνωρίζεται πλέον ως εθνικός ήρωας της χώρας. Φυσικά η ταινία του Ντίαζ δεν είναι μια τυπική ταινία για την επανάσταση, ακόμη κι αν στην επική του διάρκεια και τις ακραιφνώς arthouse φιλοδοξίες του, χωρά ακόμη κι ένας έυκολος νατουραλισμός στις ερμηνείες και κάμποσα κλισέ ενός πολύ πιο προσβάσιμου σινεμά.
Το φιλμ ακολουθεί την αναζήτηση της χήρας του Μπονιφάτσιο για το πτώμα του άντρα της και δεν μπορείς να αρνηθείς ότι τουλάχιστον είναι ατμοσφαιρικό. Φωτογραφημένο σε ασπρόμαυρο και με μια θεατρική σχεδόν αποστασιοποίηση από οποιαδήποτε έννοια «δράσης», αρχικά σε υποβάλλει. αλλά γρήγορα μοιάζει επαναληπτικό κι αν θέλετε, με κάποιον τρόπο ένας φεστιβαλικός ογκόλιθος που φιλοδοξεί να σε τρομάξει με την ατελείωτη διάρκειά του και να σε πείσει πως αφού η ταινία κρατά 8 ώρες δεν μπορεί παρά να είναι σημαντική.
Oμως πίσω από κάθε όμορφο ασπρόμαυρο νυχτερινό πλάνο με τις δέσμες του φωτός να σχίζουν το σκοτάδι σχηματίζοντας το περίγραμμα της μορφής των ηρώων, δεν μπορείς πάρα να παρατηρήσεις τον πανταχού παρόντα σχεδόν καπνό του ξηρού πάγου, έτσι και στις πολυήμερες περιπλανήσεις των ηρώων στην ζούγκλα δεν μπορείς παρά να σκεφτείς ότι οι λευκές στολές τους παραμένουν αλλόκοτα αλέκιαστες.
Για ένα φιλμ που θα ήθελε να είναι «φιλοσοφικό» σχεδόν «μυθολογικό» πέρα από απλά ιστορικό, μοιάζει ελαφρώς απλοϊκο να βάζει τους ήρωες να επαναλαμβάνουν κάθε τόσο τα ονοματεπώνυμα των Ιστορικών προσωπικοτήτων στις οποίες αναφέρεται, τις ημερομηνίες των μαχών και των συμβάντων σαν να διαβάζεις σε επανάληψη μάθημα ιστορίας.
Και δυστυχώς, το φιλμ δεν πετυχαίνει να δώσει μια σαφή εικόνα της εποχής, των ανθρώπων, την πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης, αλλά βασίζεται στους χαρακτήρες του να την σχηματίσουν, βάζοντάς τους να απαγγείλουν με πομπώδη σχεδόν τρόπο, γεγονότα και αισθήματα, τσιτάτα και παρατηρήσεις που ποτέ δεν θα έλεγε κανείς σε μια οποιαδήποτε συζήτηση στην αληθινή ζωή.
Ναι το «Lullaby» έχει αναμφίβολα μια υπνωτική γοητεία και την ικανότητα να σε παρασύρει με τις κατά στιγμές μαγευτικές εικόνες του, όμως περισσότερο από μια κινηματογραφική εμπειρία μοιάζει με μια άσκηση, μια σινεφίλ δοκιμασία για όσους αρέσκονται να βάζουν στοιχήματα με τον εαυτό και τις αντοχές τους.
Περισσότερες κριτικές από την Berlinale 2016:
- Berlinale 2016: «Zero Days» - Στον επόμενο πόλεμο δεν θα πλέκουμε κάλτσες
- Berlinale 2016: Στο «Soy Nero» του Ράφι Πιτς η πράσινη κάρτα είναι θέμα ζωής και θανάτου
- Berlinale 2016: O Τόμας Βίντερμπεργκ δοκιμάζει την ελεύθερη αγάπη των 70s στο «The Commune»
- Berlinale 2016: Τα τείχη της Ευρώπης είναι οι ανάλγητοι πρωταγωνιστές στο ντοκιμαντέρ «Those Who Jump»
- Berlinale 2016: Τίποτα το ιδιοφυές στο «Genius» του Μάικλ Γκράντατζ
- Berlinale 2016: «Indignation» - Μην αγανακτείτε, ο Φίλιπ Ροθ είναι εδώ
- Berlinale 2016: To «Maggie's Plan» δεν κάνει τη Ρεμπέκα Μίλερ Γούντι Αλεν
- Berlinale 2016: Mαγικός ρεαλισμός απαράμιλλης ομορφιάς στο «Crosscurrent» του Γιανγκ Τσάο
- Berlinale 2016: «Alone in Berlin», αντιναζιστικό δράμα για όλη την οικογένεια
- Berlinale 2016: «Θάνατος στο Σαράγεβο», ζωή σε μας;
- Berlinale 2016: Ο Αντρέ Τεσινέ είναι μάλλον πολύ μεγάλος για να μας πει πώς είναι να είσαι 17 ετών
- Berlinale 2016: Οταν ο Κιγιόσι Κουροσάουα λέει «Creepy» το εννοεί
- Berlinale 2016: Αν μία ταινία πυροδοτεί συζητήσεις, αυτή είναι το «24 Βδομάδες»
- Berlinale 2016: «Fuocoammare». Στη Λαμπεντούζα οι ψαράδες μαζεύουν μόνο κορμιά
- Berlinale 2016: H Σύνθια Νίξον είναι συγκλονιστική στο «A Quiet Passion» του Tέρενς Ντέιβις
- Berlinale 2016: Η Ιζαμπέλ Ιπέρ κοιτά «Το Μέλλον» (και βλέπει πιθανό βραβείο)
- Berlinale 2016: Οταν ο Κιγιόσι Κουροσάουα λέει «Creepy» το εννοεί
- Berlinale 2016: Ο Ντενίς Κοτέ χτυπάει (και καλά) τον καπιταλισμό στο αφελώς ανώφελο «Boris sans Beatrice»
- Berlinale 2016: Οσα κρύβονται στο υπόγειο στο «Lily Lane» του Μπενς Φλίγκαόυφ
- Berlinale 2016: Στο «Midnight Special», ο Τζεφ Νίκολς υπερφωτίζει ένα γοητευτικό sci-fi b-movie
- Το «Χαίρε Καίσαρ!» των αδελφών Κοέν είναι μια σαχλαμάρα φτιαγμένη με πολλή αγάπη
