Η φωτογραφία είναι τόσο αποχρωματισμένη που πλησιάζει το ασπρόμαυρο, παγωμένη, εξαϋλωμένη σχεδόν, σαν ένα βαρύ λευκό χειμώνα, παρότι είναι άνοιξη, έχει ζέστη και οι ήρωες ξεγυμνώνονται ελεύθερα. Είναι 1990, το τείχος του Βερολίνου έχει μόλις πέσει, η Πολωνία έχει αποδεσμευτεί από τον κομμουνιστικό έλεγχο και οι κάτοικοί της θέλουν, αλλά δεν ξέρω ακριβώς πώς, ν' αξιοποιήσουν αυτή την καινούρια ελευθερία. Στο «United States of Love», την τρίτη του μεγάλου μήκους ταινία, ο 36χρονος Τόμας Βασιλέφσκι (υπεύθυνος για το «Floating Scyscrapers» του 2013 - την πρώτη «πολωνική queer ταινία» όπως χαρακτηρίζει ο ίδιος) παγιδεύει τη στιγμή της αλλαγής μέσα από την ολιγοήμερη ιστορία τεσσάρων γυναικών, στις εργατικές πολυκατοικίες των έρημων προαστίων.
Η Αγκάτα, νέα, πανέμορφη, παντρεμένη και με μια έφηβη κόρη, βαριέται τον άντρα της κι είναι μυστικά και παθιασμένα ερωτευμένη με τον καθολικό ιερέα της ενορίας της. Η Ιζα είναι η διευθύντρια του σχολείου, ερωτευμένη με τον χήρο πατέρα μιας μαθήτριάς της. Η μεσήλικη Ρενάτα παρακολουθεί συνεπαρμένη τη νεαρή γειτόνισσά της. Κι η δροσερή Μαζένα, νικήτρια σε παλιότερα καλλιστεία, τώρα δασκάλα αερόμπικ, ονειρεύεται δόξα και έρωτα.
Το πιο πετυχημένο στοιχείο στην ταινία του Βασιλέφσκι είναι η δομή του. Οι τέσσερις γυναίκες είναι παρούσες σε όλη τη διάρκεια του φιλμ, αλλά της μιας διαδέχεται την άλλη, ξεκινώντας μια ανάσα πριν από εκεί όπου τελείωσε η προηγούμενη, προσθέτοντας στοιχεία, βλέποντας τα γεγονότα από μια γωνία λίγων μοιρών παραπέρα, εξερευνώντας τις ηρωίδες μ' έναν τρόπο πρισματικό.
Τα καδραρίσματα του Βασιλέφσκι, από την άλλη πλευρά, όσο είναι γοητευτικά, είναι κι επιτηδευμένα. Κομμένες μορφές, μέλη, πρόσωπα, σε κάδρα που θυμίζουν τις πρώτες ταινίες του Λάνθιμου, ευαίσθητα κοντινά, φωτισμένες ατέλειες, γυμνό δέρμα, σε γεωμετρικά στημένα πλάνα που αφαιρούν κάθε αυθορμητισμό. Και ταυτόχρονα, σεναριακά, ιστορίες που εκτυλίσσονται στην πιο αμήχανα μεταβατική περίοδο της σύγχρονης Πολωνίας, που θέλουν να σχολιάσουν την πολιτική και κοινωνική αλλαγή, αλλά καταλήγουν να μοιάζουν μόνο με προβλήματα πολυτελείας, με συγκρούσεις εγωκεντρικών γυναικών που πήραν τη ζωή τους λάθος, με μια υπερδραματικότητα, τόσο στο ύφος, όσο και στην ουσία. Σαν, αναζητώντας την αλήθεια της χώρας του, ο Βασιλέφσκι να κυνήγησε λίγο παραπάνω τη δική του κινηματογραφική φιλοδοξία, παρά την ιστορία που αφηγείται. Το οποίο, βέβαια, τον οδήγησε στο διαγωνιστικό του Βερολίνου.
Περισσότερες κριτικές από την Berlinale 2016:
- Berlinale 2016: To «A Lullaby to the Sorrowful Mystery» του Λαβ Ντίαζ και οι 8 ώρες που δεν θα μας δώσει κανείς ποτέ πίσω
- Berlinale 2016: Ο Νικ Τζόνας, μια «Κατσίκα» και η haze me κόλαση μιας κολεγιακής αδελφότητας
- Berlinale 2016: «Zero Days» - Στον επόμενο πόλεμο δεν θα πλέκουμε κάλτσες
- Berlinale 2016: Στο «Soy Nero» του Ράφι Πιτς η πράσινη κάρτα είναι θέμα ζωής και θανάτου
- Berlinale 2016: O Τόμας Βίντερμπεργκ δοκιμάζει την ελεύθερη αγάπη των 70s στο «The Commune»
- Berlinale 2016: Τα τείχη της Ευρώπης είναι οι ανάλγητοι πρωταγωνιστές στο ντοκιμαντέρ «Those Who Jump»
- Berlinale 2016: Τίποτα το ιδιοφυές στο «Genius» του Μάικλ Γκράντατζ
- Berlinale 2016: «Indignation» - Μην αγανακτείτε, ο Φίλιπ Ροθ είναι εδώ
- Berlinale 2016: To «Maggie's Plan» δεν κάνει τη Ρεμπέκα Μίλερ Γούντι Αλεν
- Berlinale 2016: Mαγικός ρεαλισμός απαράμιλλης ομορφιάς στο «Crosscurrent» του Γιανγκ Τσάο
- Berlinale 2016: «Alone in Berlin», αντιναζιστικό δράμα για όλη την οικογένεια
- Berlinale 2016: «Θάνατος στο Σαράγεβο», ζωή σε μας;
- Berlinale 2016: Ο Αντρέ Τεσινέ είναι μάλλον πολύ μεγάλος για να μας πει πώς είναι να είσαι 17 ετών
- Berlinale 2016: Οταν ο Κιγιόσι Κουροσάουα λέει «Creepy» το εννοεί
- Berlinale 2016: Αν μία ταινία πυροδοτεί συζητήσεις, αυτή είναι το «24 Βδομάδες»
- Berlinale 2016: «Fuocoammare». Στη Λαμπεντούζα οι ψαράδες μαζεύουν μόνο κορμιά
- Berlinale 2016: H Σύνθια Νίξον είναι συγκλονιστική στο «A Quiet Passion» του Tέρενς Ντέιβις
- Berlinale 2016: Η Ιζαμπέλ Ιπέρ κοιτά «Το Μέλλον» (και βλέπει πιθανό βραβείο)
- Berlinale 2016: Οταν ο Κιγιόσι Κουροσάουα λέει «Creepy» το εννοεί
- Berlinale 2016: Ο Ντενίς Κοτέ χτυπάει (και καλά) τον καπιταλισμό στο αφελώς ανώφελο «Boris sans Beatrice»
- Berlinale 2016: Οσα κρύβονται στο υπόγειο στο «Lily Lane» του Μπενς Φλίγκαόυφ
- Berlinale 2016: Στο «Midnight Special», ο Τζεφ Νίκολς υπερφωτίζει ένα γοητευτικό sci-fi b-movie
- Το «Χαίρε Καίσαρ!» των αδελφών Κοέν είναι μια σαχλαμάρα φτιαγμένη με πολλή αγάπη
