Ισως «φταίει» ότι προηγήθηκε το «Frantz», η πιο σοβαρή, μετρημένη και μελαγχολική ταινία του εδώ και χρόνια, γιατί το «L'Amant Double» δεν θα μπορούσε να βρίσκεται πιο μακριά, στην αντίθετη κατεύθυνση από εκείνο το ασπρόμαυρο δράμα εποχής.
Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον Οζόν ότι δεν πήρε ποτέ στα σοβαρά τις προσδοκίες του κοινού ή των κριτικών από εκείνον, και με το καινούργιο του φιλμ μοιάζει επιτέλους να μην παίρνει τίποτα στα σοβαρά, εκτός από την απόφασή του να κάνει μια απόλυτα συναρπαστική κι απολαυστική ταινία.
Κι από την πρώτη σκηνή ως την τελευταία (και θα πρέπει να μιλήσουμε γι' αυτήν την πρώτη σκηνή), η ταινία του είναι ένα απόλυτα στιλιζαρισμένο, γυαλιστερό ψυχολογικό θρίλερ που πιθανότατα θα ενοχλήσει τους πάντες, ξεκινώντας από τους ψυχιάτρους και καταλήγοντας στους γατόφιλους.
Το «L'Amant Double», λοιπόν, ξεκινά με ένα πλάνο σε κάτι που χρειάζεται μερικά κλάσματα δευτερόλεπτα για να καταλάβεις τι είναι: κοντινό σε ένα αιδοίο, ανοιγμένο με ένα speculum και αμέσως μετά, ένα matching cut στο υγρό μάτι της ηρωίδας από το οποίο κυλά ένα δάκρυ. Στην προβολή του στο Φεστιβάλ των Καννών, η αίθουσα χειροκρότησε την αυθάδεια του Οζόν, μια σκηνή που φάνταζε ήδη διαχρονικά κλασική αλλά και κάτι που έμοιαζε με υπόσχεση για το τι θα ακολουθήσει.
Πριν φτάσουμε σε αυτό που ακολουθεί, ανακαλύπτουμε ότι τόσο το αιδοίο όσο και το μάτι ανήκουν στην Κλοέ, μια 25χρονη κοπέλα που όλη της τη ζωή υποφέρει από πόνους στο στομάχι, για τους οποίους όλοι υποστηρίζουν ότι είναι κάτι ψυχοσωματικό. Οταν δηλώνει ότι είναι έτοιμη, η γυναικολόγος της της συστήνει έναν ψυχίατρο τον οποίο θα καταλήξει να ερωτευτεί.
Ομως ο Πολ μοιάζει να κρύβει μια σειρά από μυστικά, το πιο βαθύ από τα οποία είναι η ύπαρξη ενός δίδυμου αδελφού του οποίου την ύπαρξη δεν αναφέρει ποτέ, κάτι που θα οδηγήσει τη σχέση τους σε μια σειρά από ψέματα και προστριβές, και την Κλοέ σε μια καθοδική πορεία προς τις πιο σκοτεινές γωνιές της ψυχοσύνθεσης της.
Βασισμένο στο βιβλίο της Τζόις Κάρολ Οουτς, «Lives of the Twins», το οποίο είχε γράψει το 1987 με ψευδώνυμο και το οποίο ο Οζόν διασκευάζει παίρνοντας πολλές ελευθερίες, το φιλμ μοιάζει με ένα μπλέντερ το οποίο αλέθει αμέτρητες αναφορές, από τα ψυχολογικά ναρκοπέδια, την παρεκκλίνουσα σεξουαλικότητα, ακόμη και το body horror του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, το σκοτεινό σασπένς του Ρόμαν Πολάνσκι στο «Μωρό της Ρόζμαρι» ή τον «Ενοικο», την απομάκρυνση από τη στέρεη πραγματικότητα του Ντέιβιντ Λιντς, τις ψυχρές γυναίκες του Αλφρεντ Χιτσκοκ, την απαστράπτουσα επιδεξιότητα του Μπράιαν Ντε Πάλμα, την ηλεκτρισμένη «διαστροφή» του Πολ Βερχόφεν.
Κι όλα αυτά, αντί να δημιουργούν ένα κακόγουστο, άμορφο κινηματογραφικό υβρίδιο, γεννούν ένα ολοκληρωτικά απολαυστικό φιλμ που δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά, φλερτάρει ασταμάτητα με το αστείο και την υπερβολή του camp, μα σταματά πριν γλιστρήσει σε αυτό. Από τις εξωφρενικές ερμηνείες, τη μουσική κι ένα πλήθος σκηνών και κινηματογραφικών (ή μη – θυμηθείτε τις λέξεις «strap on dildo») βοηθημάτων, το «L'Amant Double» είναι μια ταινία για θεατές που δεν φοβούνται να αποδεχτούν την υπερβολή κι ένα cult classic εν τη γενέσει που ήδη έχει γράψει ιστορία στο Φεστιβάλ των Καννών κι ετοιμάζεται να συνεχίσει!
Περισσότερες κριτικές από το 70ό Φεστιβάλ Καννών:
- Kάννες 2017: «Djam», Τονί Γκατλίφ, Δάφνη Πατακιά και το ρεμπέτικο που μας ενώνει
- Κάννες 2017: Το κύκνειο άσμα του Αμπάς Κιαροστάμι δεν είναι απλά μια ταινία γυρισμένη σε «24 Frames»
- Κάννες 2017: Στο «A Gentle Creature», ο Σεργκέι Λόζνιτσα παρεκτρέπεται σ' ένα γκροτέσκο πορτρέτο της Ρωσίας
- Κάννες 2017: Το «Good Time» των αδελφών Σάφντι με τον Ρομπερτ Πάτινσον είναι μια έκρηξη ενέργειας - κι όχι πολλά παραπάνω
- Ο Ρικάρντο Νταρίν για πρόεδρος στο «La Cordillera» του Σαντιάγο Μίτρε
- Στο «The Florida Project» ο Σον Μπέικερ βρίσκει τη Disneyworld που κρύβεται εκεί που δεν γράφονται πια παραμύθια
- «Beguiled»: Η Σοφία Κόπολα σε ένα πιο χειραφετημένο, αλλά λιγότερο αιχμηρό remake
- Κάννες 2017: Στο «L' Atelier» του Λοράν Καντέ η τέχνη συνομιλεί με τη ζωή (και το αντίθετο)
- Κάννες 2017: «The Day After» του Χονγκ Σανγκ-σου, σαν να μην πέρασε μια μέρα από τον Ρομέρ
- Κάννες 2017: Στο «Radiance», η Ναόμι Καβάσε «την είδε» ρομαντικό μελόδραμα
- «The Killing of a Sacred Deer»: Ενα θρίλερ εκδίκησης με τον τρόπο του Γιώργου Λάνθιμου
- Κάννες 2017: Στο «Happy End» του Μίκαελ Χάνεκε μην περιμένετε καμία κυριολεξία
- Κάννες 2017: Ο Τζον Κάμερον Μίτσελ λέει χαζομάρες, σε αγόρια και κορίτσια, σε πανκ πάρτι
- Κάννες 2017: Η Κλερ Ντενί εμπνέεται από τον Ρολάν Μπαρτ στο «Un Beau Soleil Intérieur»
- Κάννες 2017: Το «Le Redoutable» δεν είναι βλακεία, όπως το χαρακτήρισε ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ!
- Ο Μισέλ Φράνκο κάνει κάτι σαν μια βαρετή telenovela στο «April’s Daughter»
- To «Ava» της Λέα Μισιούς είναι ο «Τρελός Πιερό» για τη νουβέλ βαγκ των 2010s
- Κάννες 2017: Η ιστορία της Act Up στο ήδη κλασικό «120 Βattements par Μinute» του Ρομπέν Καμπιγιό
- Κάννες 2017: Το «The Square» του Ρούμπεν Οστλουντ, είναι ο πρώτος σοβαρός διεκδικητής του Χρυσού Φοίνικα για φέτος
- «Okja»: o Μπονγκ Τζουν-χο μαγεύει περπατώντας με αυτοπεποίθηση στα χνάρια του Μιγιαζάκι και του Σπίλμπεργκ
- Κάννες 2017: Tο «Jupiter's Moon» του Κορνέλ Μουντρούτσο δεν απογειώνεται ποτέ
- Κάννες 2017: Η ευρωπαϊκή ανατολή είναι η νέα Αγρια Δύση στο «Western»
- Κάννες 2017: Στο «Wonderstruck», ο Τοντ Χέινς μιλά για την αγάπη: με δυο εποχές, τρεις ταινίες και μια μακέτα
- Το τέλος ενός γάμου και μιας ολόκληρης χώρας στο «Χωρίς Αγάπη» του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ
- Κάννες 2017: Η Βανέσα Ρεντγκρέιβ κάνει το προσφυγικό προσωπική της υπόθεση στο «Sea Sorrow»
- Κάννες 2017: Τα «Φαντάσματα του Ισμαήλ» δεν είναι σίγουρα το «8 1/2» του Αρνό Ντεπλεσέν
Tags: Φρανσουά Οζόν, L Amant Double
