Το 24 Frames, κύκνειο άσμα του Αμπάς Κιαροστάμι και τελευταία αποτύπωση του οράματός του στη μεγάλη οθόνη, δεν είναι μία ταινία με την στενή έννοια. Δεν έχει αφηγηματική ροή, δεν έχει χαρακτήρες και δεν έχει υπόθεση, αλλά προσιδιάζει περισσότερο στο video art ή στο πειραματικό σινεμά. Εμπνευσμένος από 24 εικόνες, δικές του φωτογραφίες ή πίνακες, ο ογκόλιθος του ιρανικού και παγκόσμιου κινηματογράφου, που άφησε την τελευταία του πνοή πέρυσι σε ηλικία 76 χρονών, αποφάσισε να τις ζωντανέψει και να δώσει διάρκεια ζωής τεσσεράμιση λεπτών σε κάθε μία, αφηγούμενος τι θα μπορούσε να έχει συμβεί πριν ή μετά το πάγωμα του χρόνου και θέλοντας να πειραματιστεί όχι μόνο με την αφηγηματικότητα και τη ροή της κίνησης μέσα στα όρια του στατικού κάδρου, αλλά και την παρατηρητικότητα και τη συναισθηματική εμπλοκή του θεατή, θέματα που διατρέχουν το σύνολο της φιλμογραφίας του.
Ξεκινώντας από τους «Κυνηγούς στο Χιόνι» του Πίτερ Μπρίγκελ του πρεσβύτερου, ο Κιαροστάμι επιλέγει στη συνέχεια φυσικά τοπία με πρωταγωνιστές κυρίως ζώα κι ως επί το πλέιστον πουλιά. Οι άνθρωποι κάνουν την εμφάνισή τους σε δύο μόνο κάδρα κι η ανθρώπινη παρουσία υπονοείται σε δύο-τρία ακόμα, όλα όμως τα στατικά πλάνα του σφύζουν από ζωή και μια ορμητική κίνηση που θέλει να σπάσει τα όρια της οθόνης και να πλησιάσει το θεατή, όπως ακριβώς το σινεμά του ήθελε να αγγίξει με τον ανθρωπισμό του την ουσία των πραγμάτων εντός κι εκτός οθόνης. Τα tableaux vivants του συμβολίζουν έτσι τη νίκη της ζωής πάνω στο θάνατο και την απελευθέρωση από κάθε σύμβαση, στατικότητα και περιορισμό.
Η post mortem προβολή της ταινίας προσθέτει ακόμη περισσότερα layers συγκινησιακής φόρτισης και σημειολογικών προεκτάσεων. Ο σκηνοθέτης ήταν σε πλήρη συνείδηση ότι αυτό είναι ενδεχομένως το τελευταίο του δημιούργημα και το επεξεργαζόταν επί τρία χρόνια μεχρι τον ξαφνικό χαμό του λόγω επιπλοκών κατα τη διάρκεια της παραμονής του σε νοσοκομείο της Γαλλίας για θεραπεία από τον καρκίνο. Κάθε κάδρο του επομένως είναι μια καρτ ποστάλ από το επέκεινα και μια υπενθύμιση ότι η ζωή θα συνεχίζεται ακόμα και μετά το πέρασμά μας από αυτή, ακόμα και μετά το πάγωμα της στιγμής και της απαθανάτισής του μέσα στο χρόνο.
Δεν είναι όλα τα κάδρα εξίσου ενδιαφέροντα και κάποια μοτίβα επαναλαμβάνονται μέσα στην ταινία (τα πουλιά είναι περισσότερα από την ταινία του Χίτσκοκ!), ενώ ενδεχομένως το όλο εγχέιρημα θα είχε ακόμα περισσότερη αξία και αποτελεσματικότητα, αν αποτελούσε το θέμα έκθεσης σε κάποια γκαλερί η σε κάποιο μουσείο μοντέρνας τέχνης, προβαλλόταν σε 24 διαφορετικές οθόνες και ο θεατής περπατούσε ανάμεσα σε αυτές τις μινιμαλιστικές ιστορίες συμμετέχοντας διαδραστικά σ’ αυτές. Ακόμα και δεσμιο, όμως, της κινηματογραφικής σύμβασης της σκοτεινής αίθουσας και του περιορισμού του θεατή στο κάθισμα (άλλη μια πρόκληση της οποίας τα όρια ο ρηξικέλευθος σκηνοθέτης δοκιμάζει), το 24 Frames είναι ένα πρωτοποριακό και πολυσύνθετο μέσα στην απλότητά του έργο και αποτελεί την ιδανική και συγκινητική κατακλείδα στη φιλμογραφία του Κιαροστάμι, ένα τελευταίο κεφάλαιο που κλείνει (:) το πάντα ανοιχτό σε προκλήσεις κι ερμηνείες έργο του.
Περισσότερες κριτικές από το 70ό Φεστιβάλ Καννών:
- Κάννες 2017: Το «Good Time» των αδελφών Σάφντι με τον Ρομπερτ Πάτινσον είναι μια έκρηξη ενέργειας - κι όχι πολλά παραπάνω
- Ο Ρικάρντο Νταρίν για πρόεδρος στο «La Cordillera» του Σαντιάγο Μίτρε
- Στο «The Florida Project» ο Σον Μπέικερ βρίσκει τη Disneyworld που κρύβεται εκεί που δεν γράφονται πια παραμύθια
- «Beguiled»: Η Σοφία Κόπολα σε ένα πιο χειραφετημένο, αλλά λιγότερο αιχμηρό remake
- Κάννες 2017: Στο «L' Atelier» του Λοράν Καντέ η τέχνη συνομιλεί με τη ζωή (και το αντίθετο)
- Κάννες 2017: «The Day After» του Χονγκ Σανγκ-σου, σαν να μην πέρασε μια μέρα από τον Ρομέρ
- Κάννες 2017: Στο «Radiance», η Ναόμι Καβάσε «την είδε» ρομαντικό μελόδραμα
- «The Killing of a Sacred Deer»: Ενα θρίλερ εκδίκησης με τον τρόπο του Γιώργου Λάνθιμου
- Κάννες 2017: Στο «Happy End» του Μίκαελ Χάνεκε μην περιμένετε καμία κυριολεξία
- Κάννες 2017: Ο Τζον Κάμερον Μίτσελ λέει χαζομάρες, σε αγόρια και κορίτσια, σε πανκ πάρτι
- Κάννες 2017: Η Κλερ Ντενί εμπνέεται από τον Ρολάν Μπαρτ στο «Un Beau Soleil Intérieur»
- Κάννες 2017: Το «Le Redoutable» δεν είναι βλακεία, όπως το χαρακτήρισε ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ!
- Ο Μισέλ Φράνκο κάνει κάτι σαν μια βαρετή telenovela στο «April’s Daughter»
- To «Ava» της Λέα Μισιούς είναι ο «Τρελός Πιερό» για τη νουβέλ βαγκ των 2010s
- Κάννες 2017: Η ιστορία της Act Up στο ήδη κλασικό «120 Βattements par Μinute» του Ρομπέν Καμπιγιό
- Κάννες 2017: Το «The Square» του Ρούμπεν Οστλουντ, είναι ο πρώτος σοβαρός διεκδικητής του Χρυσού Φοίνικα για φέτος
- «Okja»: o Μπονγκ Τζουν-χο μαγεύει περπατώντας με αυτοπεποίθηση στα χνάρια του Μιγιαζάκι και του Σπίλμπεργκ
- Κάννες 2017: Tο «Jupiter's Moon» του Κορνέλ Μουντρούτσο δεν απογειώνεται ποτέ
- Κάννες 2017: Η ευρωπαϊκή ανατολή είναι η νέα Αγρια Δύση στο «Western»
- Κάννες 2017: Στο «Wonderstruck», ο Τοντ Χέινς μιλά για την αγάπη: με δυο εποχές, τρεις ταινίες και μια μακέτα
- Το τέλος ενός γάμου και μιας ολόκληρης χώρας στο «Χωρίς Αγάπη» του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ
- Κάννες 2017: Η Βανέσα Ρεντγκρέιβ κάνει το προσφυγικό προσωπική της υπόθεση στο «Sea Sorrow»
- Κάννες 2017: Τα «Φαντάσματα του Ισμαήλ» δεν είναι σίγουρα το «8 1/2» του Αρνό Ντεπλεσέν
