«Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από έναν πολιτικό δίχως φιλοδοξία», λέει κάποια στιγμή στην ταινία ο πρόσφατα εκλεγμένος πρόεδρος της Αργεντινής τον οποίο υποδύεται απολαυστικά ο Ρικάρντο Νταρίν στο φιλμ. Το ίδιο ισχύει και για έναν σκηνοθέτη και βλέποντας το «La Cordillera», δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Σαντιάγο Μίτρε δεν υπολείπεται φιλοδοξίας.
Η Τρίτη μεγάλου μήκους του μετά τον «Φοιτητή» και το «Paulina» είναι ένα πολιτικό θρίλερ που θέλει να κοιτάξει τον τρόπο που κινούνται τα γρανάζια μιας πολιτικής μηχανής, όσο και την προσωπικότητα ενός πολιτικού που βρίσκεται σε μια προσωπική αλλά κι «επαγγελματική» κρίση.
Ο Ερνάν Μπλάνκο είναι ένας πολιτικός που έφτασε απροσδόκητα στο μεγαλύτερο αξίωμα της χώρας του, πατώντας πάνω στο προφίλ ενός «απλού ανθρώπου», ενός άντρα σχεδόν δίχως ιδιότητες κι όταν τον συναντάμε για πρώτη φορά, στο προεδρικό αεροπλάνο, καθ’ οδόν προς μια σύνοδο κορυφής μεταξύ των αρχηγών των κρατών της Νότιας Αμερικής, βρίσκεται ήδη στο πιο κρίσιμο σημείο της μέχρι τώρα πολιτικής και προσωπικής διαδρομής του.
Ο πρώην σύζυγος της κόρης του πρόκειται να τον κατηγορήσει για κακοδιαχείριση χρημάτων την περίοδο που ήταν μέλος της τοπικής κυβέρνησης και τα μέσα ενημέρωσης της χώρας του αναρωτιούνται έντονα αν αυτός ο «απλός άνθρωπος» είναι κάτι περισσότερο από αυτό, αν είναι ένας ικανός πολιτικός με κάποιου είδους όραμα.
Ο Σαντιάγο Μίτρε θα τον φέρει σε ένα απομονωμένο ξενοδοχείο σε μια βουνοκορφή του Περού κι εκεί με βραδυφλεγή, μα συναρπαστικό τρόπο θα αποδομήσει σταδιακά την εικόνα του μέσα από τις πράξεις του τόσο στην πολιτική αρένα όσο και στην οικογενειακή και προσωπική, αφού η κόρη του, η οποία είναι ένα ψυχολογικό ερείπιο θα βρεθεί κι αυτή εκεί για να απομακρυνθεί από το επικείμενο σκάνδαλο.
Αυτή θα είναι άλλωστε ο καταλύτης για για κοιτάξουμε πίσω από το προσωπείο του ήρωα κι ακόμη κι αν η παρουσία της εκεί δυναμιτίζει κάπως το οικοδόμημα του φιλμ μέσα από μια ιστορία που ξετυλίγεται σε διαφορετικό ύφος και φέρνει σχεδόν έναν αέρα φανταστικού στην ιστορία. Σε αυτό βοηθά ίσως και το μέρος που είναι τοποθετημένο το φιλμ σε ένα ξενοδοχείο στην κορυφή ενός χιονισμένου πουθενά, φέρνοντας στο μυαλό το Overlook Hotel στην «Λάμψη» του Κιούμπρικ.
Με τα πόδια του στο αμερικανικό πολιτικό σινεμά της δεκαετίας του 70 και το κεφάλι του σε μια περιοχή που μοιάζει να βρίσκεται πιο κοντά σε αυτή του «House of Cards», το «La Cordilliera» έχει αιχμή και χιούμορ, περίσσια ατμόσφαιρα κι αγωνία. Κι αν δεν λέει κάτι αληθινά καινούριο ή συνταρακτικό για τους ανθρώπους ή τους πολιτικούς, αλλά το κάνει με απόλυτα ελκυστικό κι ενδιαφέροντα τρόπο.
Περισσότερες κριτικές από το 70ό Φεστιβάλ Καννών:
«Beguiled»: Η Σοφία Κόπολα σε ένα πιο χειραφετημένο, αλλά λιγότερο αιχμηρό remake
- Κάννες 2017: Στο «L' Atelier» του Λοράν Καντέ η τέχνη συνομιλεί με τη ζωή (και το αντίθετο)
- Κάννες 2017: «The Day After» του Χονγκ Σανγκ-σου, σαν να μην πέρασε μια μέρα από τον Ρομέρ
- Κάννες 2017: Στο «Radiance», η Ναόμι Καβάσε «την είδε» ρομαντικό μελόδραμα
- «The Killing of a Sacred Deer»: Ενα θρίλερ εκδίκησης με τον τρόπο του Γιώργου Λάνθιμου
- Κάννες 2017: Στο «Happy End» του Μίκαελ Χάνεκε μην περιμένετε καμία κυριολεξία
- Κάννες 2017: Ο Τζον Κάμερον Μίτσελ λέει χαζομάρες, σε αγόρια και κορίτσια, σε πανκ πάρτι
- Κάννες 2017: Η Κλερ Ντενί εμπνέεται από τον Ρολάν Μπαρτ στο «Un Beau Soleil Intérieur»
- Κάννες 2017: Το «Le Redoutable» δεν είναι βλακεία, όπως το χαρακτήρισε ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ!
- Ο Μισέλ Φράνκο κάνει κάτι σαν μια βαρετή telenovela στο «April’s Daughter»
- To «Ava» της Λέα Μισιούς είναι ο «Τρελός Πιερό» για τη νουβέλ βαγκ των 2010s
- Κάννες 2017: Η ιστορία της Act Up στο ήδη κλασικό «120 Βattements par Μinute» του Ρομπέν Καμπιγιό
- Κάννες 2017: Το «The Square» του Ρούμπεν Οστλουντ, είναι ο πρώτος σοβαρός διεκδικητής του Χρυσού Φοίνικα για φέτος
- «Okja»: o Μπονγκ Τζουν-χο μαγεύει περπατώντας με αυτοπεποίθηση στα χνάρια του Μιγιαζάκι και του Σπίλμπεργκ
- Κάννες 2017: Tο «Jupiter's Moon» του Κορνέλ Μουντρούτσο δεν απογειώνεται ποτέ
- Κάννες 2017: Η ευρωπαϊκή ανατολή είναι η νέα Αγρια Δύση στο «Western»
- Κάννες 2017: Στο «Wonderstruck», ο Τοντ Χέινς μιλά για την αγάπη: με δυο εποχές, τρεις ταινίες και μια μακέτα
- Το τέλος ενός γάμου και μιας ολόκληρης χώρας στο «Χωρίς Αγάπη» του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ
- Κάννες 2017: Η Βανέσα Ρεντγκρέιβ κάνει το προσφυγικό προσωπική της υπόθεση στο «Sea Sorrow»
- Κάννες 2017: Τα «Φαντάσματα του Ισμαήλ» δεν είναι σίγουρα το «8 1/2» του Αρνό Ντεπλεσέν
