Οι αδελφοί Τζος και Μπένι Σάφντι έφεραν τη «βρώμικη», ανεξάρτητη, νεοϋορκέζικη αύρα τους στο Φεστιβάλ Καννών - με παραγωγούς, μάλιστα, τον Πάρι Κασιδόκωστα-Λάτση και τον Τέρι Ντούγκας. Τα δυο αδέλφια κάθε άλλο παρά νέα είναι στο φεστιβαλικό κύκλωμα: έχουν υπογράψει μια σειρά από μικρού μήκους και ντοκιμαντέρ και τα μεγάλου μήκους «The Pleasure of Being Robbed» (2008), «Daddy Longlegs» (2009) και «Heaven Knows What» (2014), τα οποία προβλήθηκαν σε παράλληλα τμήματα των Καννών και της Βενετίας. Η νέα τους ταινία, το «Good Time», με πρωταγωνιστές τον Ρόμπερτ Πάτινσον, τον ίδιο τον Μπένι Σάφντι και τον Μπάντι Ντουρές, είναι ταυτόχρονα η ιστορία της αντίξοης σχέσης δυο αδελφιών και μια καταιγιστική ταινία καταδίωξης, που γέμισε την αίθουσα beat (μουσικό και ενεργειακό), αλλά χωρίς να υλοποιεί την πρόθεσή της για κάτι πιο σύνθετο ή ενδιαφέρον.
Η ιστορία παρακολουθεί δυο αδέλφια, τον Κόνι και τον Νικ Νίκας: ο Κόνι, δραστήριος και τολμηρός απατεώνας, βάζει στα κόλπα και τον αδελφό του, που όμως πάσχει από νοητική υστέρηση. Οταν, στη διαφυγή από μια ληστεία, ο Νικ συλλαμβάνεται και μπαίνει φυλακή, ο Κόνι θα κάνει ό,τι μπορεί κι ό,τι προλαβαίνει, χωρίς φραγμούς και χωρίς δισταγμό, για να βγάλει τον αδελφό του από τη φυλακή πριν είναι πολύ αργά και για τους δυο.
Βγαλμένη από τη βρώμικη καρδιά της Νέας Υόρκης, η ταινία αγαπά το pulp, αγαπά τον Σκορσέζε και τον Κασσαβέτη, αγαπά και το ίδιο το σινεμά είδους. Γυρισμένη σε φιλμ, με εμφανή και ζεστό κόκκο, με έντονα πράσινα και μπλε χρώματα, σε σινεμασκόπ, ντύνει τους ήρωές της με αναγνωρίσιμα στοιχεία. Κατεστραμμένες οικογένειες, καταπιεστικές σχέσεις, άνθρωποι πεπεισμένοι ότι είναι σκουπίδια, το περιθώριο που λειτουργεί σαν δίνη. Και μέσα σ' αυτά, μια σχέση αλλιώτικη, ανάμεσα σε δυο αδέλφια αταίριαστα κι άνισα, που όμως συνδέονται με αισθήματα πίστης και προστατευτικότητας.
Αυτή η παράξενη, εμμονική σχεδόν, σχέση των δυο αδελφών, είναι και το πιο ιδιαίτερο στοιχείο της ταινίας που, ωστόσο, ξεχνιέται από τα μισά και μετά, καθώς ο Κόνι, ο ήρωας του Ρόμπερτ Πάτινσον, ακολουθεί τη δική του καθοδική πορεία. Ξεστρατίζει ακόμα περισσότερο, με τη συνάντησή του μ' έναν άλλον απατεώνα, τον Ρέι και την αφήγηση της δικής του ιστορίας, θαυμάσιας για μια ξεχωριστή μικρού ή μεγάλου μήκους ταινία, η οποία όμως εδώ απλώς επιβραδύνει το ρυθμό.
Είναι προφανές ότι οι αδελφοί Σάφντι θέλουν να κάνουν ένα φιλμ με την ένταση του crime movie, που ωστόσο να μιλά για τα συναισθηματικά εγκλήματα, ή τον υπαρξιακό απόπατο ηρώων προδιαγεγραμμένων να είναι παρίες. Καταφέρνουν μόνο το πρώτο. Το «Good Time» έχει ρυθμό, υπογραμμισμένο από την αδιάκοπη (υπερβολικά αδιάκοπη) μουσική των Oneohtrix Point Never και Ιγκι Ποπ. Κι αν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της είναι το δεύτερο, μαζί κι η ιδιόμορφη αγάπη του Κόνι και του Νικ, μ' αυτή τη μορφή ίσως έχει καλύτερη εξωφεστιβαλική πορεία. Ιδιαίτερα με τον Ρόμπερτ Πάτινσον στην, ξεκάθαρα, πιο δουλεμένη, αληθινή, δυνατή ερμηνεία της καριέρας του.
Δείτε ακόμη: Ο Ρόμπερτ Πάτινσον τρέχει ενάντια στο χρόνο στο τρέιλερ του «Good Time»
Περισσότερες κριτικές από το 70ό Φεστιβάλ Καννών:
- «Beguiled»: Η Σοφία Κόπολα σε ένα πιο χειραφετημένο, αλλά λιγότερο αιχμηρό remake
- Κάννες 2017: Στο «L' Atelier» του Λοράν Καντέ η τέχνη συνομιλεί με τη ζωή (και το αντίθετο)
- Κάννες 2017: «The Day After» του Χονγκ Σανγκ-σου, σαν να μην πέρασε μια μέρα από τον Ρομέρ
- Κάννες 2017: Στο «Radiance», η Ναόμι Καβάσε «την είδε» ρομαντικό μελόδραμα
- «The Killing of a Sacred Deer»: Ενα θρίλερ εκδίκησης με τον τρόπο του Γιώργου Λάνθιμου
- Κάννες 2017: Στο «Happy End» του Μίκαελ Χάνεκε μην περιμένετε καμία κυριολεξία
- Κάννες 2017: Ο Τζον Κάμερον Μίτσελ λέει χαζομάρες, σε αγόρια και κορίτσια, σε πανκ πάρτι
- Κάννες 2017: Η Κλερ Ντενί εμπνέεται από τον Ρολάν Μπαρτ στο «Un Beau Soleil Intérieur»
- Κάννες 2017: Το «Le Redoutable» δεν είναι βλακεία, όπως το χαρακτήρισε ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ!
- Ο Μισέλ Φράνκο κάνει κάτι σαν μια βαρετή telenovela στο «April’s Daughter»
- To «Ava» της Λέα Μισιούς είναι ο «Τρελός Πιερό» για τη νουβέλ βαγκ των 2010s
- Κάννες 2017: Η ιστορία της Act Up στο ήδη κλασικό «120 Βattements par Μinute» του Ρομπέν Καμπιγιό
- Κάννες 2017: Το «The Square» του Ρούμπεν Οστλουντ, είναι ο πρώτος σοβαρός διεκδικητής του Χρυσού Φοίνικα για φέτος
- «Okja»: o Μπονγκ Τζουν-χο μαγεύει περπατώντας με αυτοπεποίθηση στα χνάρια του Μιγιαζάκι και του Σπίλμπεργκ
- Κάννες 2017: Tο «Jupiter's Moon» του Κορνέλ Μουντρούτσο δεν απογειώνεται ποτέ
- Κάννες 2017: Η ευρωπαϊκή ανατολή είναι η νέα Αγρια Δύση στο «Western»
- Κάννες 2017: Στο «Wonderstruck», ο Τοντ Χέινς μιλά για την αγάπη: με δυο εποχές, τρεις ταινίες και μια μακέτα
- Το τέλος ενός γάμου και μιας ολόκληρης χώρας στο «Χωρίς Αγάπη» του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ
- Κάννες 2017: Η Βανέσα Ρεντγκρέιβ κάνει το προσφυγικό προσωπική της υπόθεση στο «Sea Sorrow»
- Κάννες 2017: Τα «Φαντάσματα του Ισμαήλ» δεν είναι σίγουρα το «8 1/2» του Αρνό Ντεπλεσέν
