Μ' ένα πρόγραμμα 34 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους.
Διαβάστε ακόμη: Ολα όσα πρέπει να γνωρίζετε για το 43o Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας
Το Flix παρακολουθεί online φέτος από την επίσημη πλατφόρμα του Φεστιβάλ Δράμας όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος (και τις ελληνικές συμμετοχές σε Διεθνές Σπουδαστικό Διαγωνιστικό Τμήμα και Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα) και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση των ταινιών.
Εάν δεν βρίσκεστε στη Δράμα, μπορείτε να δείτε όλες τις ταινίες, όλων των προγραμμάτων και να ψηφίσετε και για το βραβείο Κοινού στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
Τι είδαμε την Τρίτη, 22 Σεπτεμβρίου:
«Πρώτος Ερωτας» του Χάρη Ραφτογιάννη
Εκείνος έχει τον Κρις, το σκύλο του που του καλύπτει κάθε ανάγκη: από αφορμή για βόλτα και παιχνίδι, μέχρι, οριακά, τον κορεσμό της ηδονής του. Εκείνη έχει τη Ρία, τη μοναδική, έστω κι αν πέμπτη, αγάπη της ζωής της. Οι δυο σκύλοι φτιάχνουν το ιδανικό ζευγάρι - πώς όχι, αφού μαζί λέγονται Κρις Ρία, σαν τον μεγαλύτερο τραγουδιστή της ιστορίας; Μήπως, λοιπόν, κι εκείνος κι εκείνη μπορούν να ζευγαρώσουν; Η νέα ταινία του Χάρη Ραφτογιάννη μοιάζει με κάθε «πρώτο έρωτα» με τα ύψη και τα βάθη του. Είναι στιλιζαρισμένη μέχρι τελικής πτώσεως, από τις εμβόλιμες γραφιστικές ή ντοκιμαντερίστικες εικόνες, μέχρι τους διαλόγους και την τσιτωμένη ερμηνεία της Βαγγελιώς Ανδρεαδάκη, ή την έμφαση στην εντυπωσιακή μύτη του Κωστή Κορωναίου, είναι οριακά γκροτέσκ, παρολίγον κτηνοβατική, με μια επιτήδευση που προδίδει τη σιγουριά του σκηνοθέτη της. Αλλά και την οξυδέρκειά του - γιατί, μαζί, ο «Πρώτος Ερωτας» είναι μια ταινία με σκανταλιάρικο θάρρος, με ξέφραγο χιούμορ, με μια γεμάτη συστολή τρυφερότητα. Μια ταινία που, σε κάθε περίπτωση, δεν ξεχνάς, όπως, άλλωστε και τον Χιούι, τον Λιούι και τον Ανέστη. Λήδα Γαλανού Διαβάστε εδώ περισσότερα για τον «Πρώτο Ερωτα» του Χάρη Ραφτογιάννη.
«Fiat Lux» του Γιώργου Κορακιανίτη
Στην πόλη νυχτώνει. Τα φώτα ανάβουν, οι άνθρωποι, ένας-ένας, πατούν το διακόπτη - και εγένετο φως. Κι αν το ηλεκτρικό κοπεί, για ώρες, τι θα φωτίζει τη νύχτα την πόλη, ή τα μάτια των ανθρώπων; Τι θ' ανακαλύψουν που, διαφορετικά, δεν είχαν δυνατότητα να δουν; Ο Γιώργος Κορακιανίτης μοιάζει να είναι ένας αυθεντικός εστέτ, η έμφασή του πέφτει στην αρχιτεκτονική των κτιρίων, στο στήσιμο του κάδρου του και, φυσικά, στο φωτισμό του. Μ' αυτά τα εργαλεία φτιάχνει μια μικρή αλυσίδα μοναχικών πορτρέτων που αποτυπώνουν τον οικολογικό (ο άνθρωπος «σβήνει» ό,τι φυσικό από τη ζωή του) και, κυρίως, φιλοσοφικό στοχασμό του (πρέπει να κοπεί το ηλεκτρικό για να κοιτάξεις τ' αστέρια;). Η ένταση δεν ανεβαίνει ποτέ στον παρατακτικό ρυθμό και την τόση αφαιρετικότητα του σεναρίου, που, τελικά, σε αφήνει κυρίως με όμορφες εικόνες στη μνήμη πριν ανάψουν τα φώτα. Λήδα Γαλανού Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Fiat Lux» του Γιώργου Κορακιανίτη.
Το Μάους Στόρυ του Μιλτιάδη Χρηστίδη
Ο Γιώργος Αρμάους είναι ένα ποντίκι ανθρωπίνων διαστάσεων. Δουλεύει σε ένα σούπερ-μάρκετ, στο τμήμα των τυριών (!), και προσπαθεί να τα βγάλει πέρα σε μια δύσκολη καθημερινότητα. Οταν το ψυγείο του μείνει άδειο, όλα στη ζωή του θα πάνε στραβά… Σε μια αναπάντεχη έκρηξη έμπνευσης, ο Μιλτιάδης Χρηστίδης κατασκευάζει έναν απόλυτο κινηματογραφικό ήρωα, παίζοντας ευφάνταστα όχι μόνο με όλα τα κλισέ με τα οποία είναι φορτωμένο στο συλλογικό συνειδητό ένα ποντίκι, αλλά και με την εικονογραφία μιας ποντικίσιας ζωής στην ποπ κουλτούρα και ειδικότερα αυτή των κινουμένων σχεδίων και του κινηματογράφου. Μπορεί η αναγωγή στον καθημερινό… ανθρώπινο αγώνα να είναι σχετικά απλοϊκή αλλά τόσο η τόλμη στην κατασκευή που αναιρεί τις ατέλειες και τις κακοτεχνίες όσο και η αφοπλιστική ρομαντική σινεφίλ διάθεση (τι φινάλε!) ολοκληρώνουν μια από τις πιο πρωτότυπες, συγκινητικές ταινίες για όσους παρά τις αντιξοότητες επιλέγουν να στρέψουν το βλέμμα πάντα στο σωστό... τυρί. Μανώλης Κρανάκης Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Μάους Στόρυ» του Μιλτιάδη Χρηστίδη
Καρτ-Ποστάλ από το Ελληνικό της Αφροδίτης Κατερινοπούλου
Κυριολεκτική σε σχέση με τον τίτλο της, η ταινία της Αφροδίτης Κατερινοπούλου αποτελείται από μικρές βινιέτες στιγμών με συνδετικό τους κρίκο το γεγονός ότι όλες διαδραματίζονται στους χώρους του Ελληνικού και όλες «ενώνονται» γύρω από ένα μικρό παιδί που προσπαθεί να ξεκολλήσει το αεροπλανάκι του από ένα ψηλό φοίνικα. Εκεί αρχίζει και τελειώνει η ιδέα μιας φιλόδοξης και αν και ελλείψει μέσων προσεγμένης αισθητικά προσπάθειας που όμως δεν φέρει κανένα κέντρο βάρους, αποδεικνύεται φλύαρη παρά τη μικρή διάρκεια των ιστοριών της, τη διαπνέει μια διαρκής λυρική έως και γλυκερή επιτηδευμένη νοσταλγία και, το κυριότερο, αποπροσανατολίζει συνεχώς το θεατή ανάμεσα στο τι δείχνει και στο θολό έως και απλοϊκό σχόλιο που επιχειρεί να κάνει σε σχέση με το τέλος εποχής ή την όποια έννοια της «ανάπτυξης». Ακόμη και το «απογειωτικό» φινάλε, προδίδεται από το γεγονός πως καμία από τις ιστορίες που έχουν προηγηθεί δεν σε έχει βάλει σε διαδικασία… πτήσης. Μανώλης Κρανάκης Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Καρτ-Ποστάλ από το Ελληνικό
«Σεβαράμπες» τoυ Τζώρτζη Κόντου
Σε μια φουτουριστική πόλη, άνθρωποι-εργάτες δουλεύουν σιωπηλά, όπως τους κατευθύνει το τεράστιο μηχανικό χέρι με το γενικό πρόσταγμα. Ο Ερ, στην ανάμνηση μιας μελωδίας και μιας μακρυμαλλούσας κοπέλας, θα βρεθεί αντιμέτωπος με μοιραία τιμωρία, όταν προσπαθήσει ν' αναπαράξει τη μουσική της μνήμης του. Ο Τζώρτζης Κόντος διατυπώνει ένα γνώριμο θέμα - ο άνθρωπος είναι συνυφασμένος με τον πολιτισμό κι η επανάσταση βρίσκεται στην τέχνη - μ' ένα πολύπλοκο κι ενδιαφέρον animation, στην τομή του «Μετρόπολις» και της αγιογραφίας, έστω κι αν το φινάλε, στο σύμπαν των απόκληρων καλλιτεχνών και της διαφορετικότητάς τους, μοιάζει πιο απλοϊκό και λιγότερο δουλεμένο εικαστικά, από τη διαδρομή του Ερ ως εκεί. Λήδα Γαλανού Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Σεβαράμπες» του Τζώρτζη Κόντου.
Dear Joel του Θανάση Τρουμπούκη
Δύο αδέρφια φτάνουν στην Αθήνα ως πρόσφυγες. Οι δρόμοι τους χωρίζουν. Η αλληλογραφία μεταξύ τους γίνεται η μοναδική δίοδος επικοινωνίας, καθώς η επιβίωση στον ξένο τόπο μετατρέπεται σε μια μεγάλη περιπέτεια ενηλικίωσης. Πατώντας πάνω σε αληθινά γράμματα - μαρτυρίες ζωών που περνούν και χάνονται στο σύγχρονο road movie του προσφυγικού, ο Θανάσης Τρουμπούκης συνεχίζει το φιλόδοξο δρόμο του στο ελληνικό σινεμά, μετά τα «Whale 52» και «Sable Noir», και συνθέτει μια ταινία που διασχίζει με σιγουριά κάθε πιθανό είδος, από το ντοκιμαντέρ μέχρι τη μυθοπλασία και από το animation μέχρι τον... πειραματισμό, προκειμένου να μπορέσει να κλείσει μέσα της κάθε πτυχή ενός πολυπρισματικού ταξιδιού που, παρά τη γνώριμη υφή του ειδικά στο σινεμά της τελευταίας δεκαετίας, βρίσκει εδώ ένα βλέμμα καίριο, ποιητικό, βαθιά συγκινητικό, σαν ένα ψηφιδωτό από λέξεις, εικόνες και συναισθήματα που βρίσκουν τη θέση τους μέσα στη μεγάλη εικόνα που συνήθως χάνουμε όταν επικεντρωνόμαστε μόνο στα θραύσματά της. Μανώλης Κρανάκης Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Dear Joel»
Ανθολόγιο μιας Πεταλούδας του Κωστή Χαραμουντάνη
Ο Κωστής Χαραμουντάνης ολοκληρώνει ταινία με την ταινία ένα σύμπαν τόσο απόλυτα ξεχωριστό, τόσο χωνεμένα ποπ, τόσο επώδυνα ρομαντικό, τόσο απενοχοποιημένα queer, τόσο άψογα χειροποίητο που το μόνο που απαιτεί από σένα - ειδικά εδώ, στην καινούρια του ταινία - είναι να ανοίξεις τα μάτια και τα αυτιά σου για να μην χάσεις ούτε κλάσμα του δευτερολέπτου μιας συμφωνίας που φτιαγμένη από λέξεις, εικόνες, χειροτεχνίες και κινηματογραφημένα επίκαιρα μιας μεγαλειώδους καθημερινότητας, αντηχεί από Μπαχ μέχρι Φρανσουάζ Αρντί, θα τη λάτρευε η Λένα Πλάτωνος και θα την χρησιμοποιούσε ως παραμύθι πριν τον ύπνο κάθε παιδί που είναι best friends με τα φυτά και ξέρει τα πάντα για τις κάμπιες που γίνονται πεταλούδες και τις άλλες, τις πεταλούδες που πετάνε μέσα στο στομάχι. Σαν μια διακήρυξη που επιτίθεται στις αισθήσεις ανακόπτοντας κάθε αντίσταση, το «Ανθολόγιο μιας Πεταλούδας» είναι ανώφελα χαρακτηρισμένο ως «πειραματικό» αφού, πριν από οτιδήποτε, είναι μια αστείρευτης καλλιτεχνικής έμπνευσης (ευτυχώς) αταξινόμητη στιγμή σινεμά που ξέρει από αφήγηση, ρυθμό, μοντάζ αλλά και τον τρόπο να μην μοιάζει με τίποτα που έχεις δεις, ενσωματώνοντας εμμονές, ήχους, ιδέες και κατασκευές μέσα στη διαρκώς αναζωογονητικά ανοιχτή ματιά του στον κόσμο, τον έρωτα, την παιδικότητα, τη φαντασία, το τραύμα, την ταυτότητα, την αγάπη. Μανώλης Κρανάκης Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Ανθολόγιο μιας Πεταλούδας» του Κωστή Χαραμουντάνη
«Μελατονίνη» του Νίκου Πάστρα
Dance floor, ηλεκτρονική μουσική. Το κορίτσι που δεν μπορεί να κοιμηθεί γιατί φοβάται ότι θα πεθάνει. Το αγόρι που είναι ναρκοληπτικό και κοιμάται παντού. Οι δυο τους θα περάσουν ώρες μαζί, χορεύοντας, ενώνοντας τα σώματά τους - ώσπου, ίσως, να δουν αν ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Μια μικρού μήκους ταινία με μεγάλη αγάπη: για το κλασικό κοντινό σ' ένα όμορφο πρόσωπο, ή δύο. Για τη φρεσκάδα και την απλότητα, στα ρούχα, στο βλέμμα. Για το ακομπλεξάριστο, μακράς διάρκειας, επί της οθόνης φιλί: χορταστική σε αισθήσεις και σε ενέργεια που σε ρουφάει στο πρώτο μέρος της, απλή σαν μια τυχαία συνάντηση που σου αλλάζει τη ζωή - όχι στην εκτέλεσή της (γυρίστηκε κατά τη διάρκεια του μουσικού φεστιβάλ ADD του 2019), αλλά στην ιδέα της. Στη νεανική αναζήτηση εκείνου ή εκείνης που θα σε κάνει να παραδοθείς στον ύπνο, το ύψιστο αίσθημα εμπιστοσύνης και τρυφερότητας, ακόμα κι όταν τα αυτιά βουίζουν από νύχτα και φως. Ποπ στην ψυχή, αλλά ήρεμη στην εικόνα της. Μια ταινία φτιαγμένη από πάθος και απ' ό,τι μένει από αυτό στην «προσγείωση» από το ηλεκτρονικό στο ακουστικό. Μια ταινία φτιαγμένη κι από εφηβική ομορφιά, όπως την παρατηρεί ένας σίγουρος για τα εκφραστικά του μέσα και το βλέμμα του σκηνοθέτης. Λήδα Γαλανού Διαβάστε εδώ περισσότερα για τη «Μελατονίνη» του Νίκου Πάστρα.
Διαβάστε ακόμη:
- Ολα όσα πρέπει να γνωρίζετε για το 43o Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας
- Δράμα 2020 - Τελετή έναρξης, αλλαγή σελίδας
- Φεστιβάλ Δράμας 2020 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Φεστιβάλ Δράμας 2020 | Οι ταινίες: Ημέρα 3η
- Φεστιβάλ Δράμας 2020 | Οι ταινίες: Ημέρα 4η
- Φεστιβάλ Δράμας 2020 | Οι ταινίες: Ημέρα 5η
Το Flix, που παρακολουθεί ανελλιπώς το Φεστιβάλ από το 2012 μέχρι και σήμερα, θα παρακολουθήσει το πρόγραμμα του 43ου Φεστιβάλ Δράμας online και θα σας μεταφέρει καθημερινά εντυπώσεις, αλλά και κριτικές για όλες τις ταινίες του εθνικού διαγωνιστικού τμήματος, αλλά και παρουσιάσεις των εκδηλώσεών του.
