Η ταινία
Φέτες ζωής με φόντο το πρώην Αεροδρόμιο του Ελληνικού, λίγο πριν έρθει το καζίνο. Ενα ζευγάρι νύχτα στο αυτοκίνητο, μια γιαγιά καθαρίζει φασολάκια, δυο νεκροθάφτες κόβουν δρόμο και άλλοι, φαινομενικά ασύνδετοι. Ανάμεσά τους ένας πιτσιρικάς που το αεροπλανάκι του κολλάει σε μια πανύψηλη φοινικιά. Θα κάνει τα πάντα να το ξεκολλήσει.
Η σκηνοθέτης
Η Αφροδίτη Κατερινοπούλου σπουδάζει σκηνοθεσία κινηματογράφου στη filmArche στο Βερολίνο. Παράλληλα με τις πρώτες της σπουδές πολιτικού μηχανικού, έχει ασχοληθεί με την υποκριτική και σκηνοθεσία θεάτρου, έχει παρακολουθήσει σεμινάρια κινηματογράφου στον ΠΟΦΠΑ και έχει συμμετάσχει σε διάφορα πόστα σε ταινίες μικρού μήκους στην Αθήνα και το Βερολίνο.
4 ερωτήσεις για το «Καρτ-ποστάλ από το Ελληνικό»
Γιατί κάνατε αυτήν την ταινία τώρα; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θελήσετε να αφηγηθείτε αυτήν την ιστορία; Πώς θα περιγράφατε την ταινία σας σ' έναν υποψήφιο θεατή;
Μία πτήση έχω προλάβει στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Εχω ζήσει όμως κάνα-δυο κομβικές στιγμές της ζωής μου στους νεκρούς του χώρους - τότε δεν ήξερα πως θα ‘ταν «κομβικές». Χρόνια μετά, ως μετανάστρια πια, όταν διάβασα για την άμεση προχώρηση των διαδικασιών για τη δημιουργία τουριστικού συγκροτήματος με καζίνο, ένιωσα ότι έρχεται όντως ένα τέλος, ό,τι σημαίνει αυτό. Μου γεννήθηκε η ανάγκη να φυλάξω ό,τι είναι να φυλαχτεί από το μέρος αυτό, και να το αποχαιρετήσω ταυτόχρονα. Και μου δόθηκε η αφορμή να χρησιμοποιήσω το μέρος αυτό ως σκηνικό, που μιλάει από μόνο του στη δεδομένη ιστορική στιγμή.
«Το μέρος αυτό» είναι για μένα πρωτίστως ένα χωράφι προσωπικών αναμνήσεων, που στην αφαίρεσή τους ανήκουν σ’ οποιονδήποτε, γιατί κρύβουν καθημερινές καταστάσεις και διλήμματα της ελληνικής πραγματικότητας. Παράλληλα είναι το Ελληνικό για την Αθήνα ένα ζήτημα πολιτικο-οικονομικό πολλών ετών, και για όλους μια αφορμή να δούμε πού είμαστε, και πώς αντιμετωπίζουμε την ανάγκη μας για «ανάπτυξη». Ετσι θέλησα να στείλω καρτ-ποστάλ με κρυφές στιγμές απ’ τις ζωές όλων μας από το εγκαταλελειμμένο χωράφι της Αθήνας, πριν χτιστεί για τα καλά. Καρτ-ποστάλ καθημερινών ανθρώπων που κοιτάζουν τη ζωή και το μέλλον τους. Αφ’ ενός φοβούνται και αμφιβάλλουν μπροστά σε κάποιο επικείμενο τέλος, αφ’ ετέρου πεισμώνουν και τολμάνε για τη νέα αρχή. Καρτ-ποστάλ στους φίλους μας στη γειτονιά, στο εξωτερικό, στα παιδιά μας, σ’ εμάς τους ίδιους. Ενα γλυκόπικρο, ελαφρώς σουρεαλιστικό, προσωπικό σουβενίρ από το Ελληνικό.
Πώς είναι να κάνεις σινεμά (στην Ελλάδα) σήμερα; Τι σας δίδαξε ή τι κρατάτε από την εμπειρία;
Σε επίπεδο μιας τέτοιας (σχεδόν no budget) παραγωγής, νιώθω πολύ τυχερή που καταφέρα να βρω άξιους συνεργάτες, με ζήλο και αγάπη για αυτό που κάνουν, παρά τις αντίξοες συνθήκες. Θυμήθηκα το πάθος του Ελληνα κινηματογραφιστή. Παρόλ' αυτά, δεν αρκεί αυτό για μια βιώσιμη πορεία. Χρειάζεται χρηματοδότηση και ιδίως προώθηση των ταινιών μικρού μήκους. Αυτό πρέπει να το κρατήσω για τη συνέχεια, πως είναι απαραίτητη μια κατ’ ελάχιστο καλή παραγωγή, για την οποία χρειάζονται πόροι. Πέρα από το τεχνικό κομμάτι, που θέτει και σεναριακούς περιορισμούς, οι άνθρωποι που στηρίζουν μια ταινία πρέπει να έχουν τον χρόνο και το μυαλό τους στο παραγωγικό κομμάτι, κι αυτό απαιτεί εξασφαλισμένους κάποιους πόρους.
Η ταινία σας θα κάνει πρεμιέρα εν μέσω μιας πρωτόγνωρης συνθήκης για τον κόσμο του σινεμά αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη. Ποιες είναι οι σκέψεις σας για την κατάσταση αυτή τη στιγμή αλλά και το μέλλον του σινεμά και πώς θα μπορούσε κανείς να διαβάσει την ταινία σας υπό το πρίσμα της υγειονομικής κρίσης;
Αφ’ ενός το σινεμά για να εκφραστεί ελεύθερα δε γίνεται να περιοριστεί με μάσκες και ξαφνικά όλες οι ανθρώπινες σχέσεις στην οθόνη να προκύπτουν στο 1,5μ. Ούτε γίνεται να θεωρεί δεδομένες τις παραγωγές μόνο για μικρή οθόνη. Οπότε εκεί ελπίζω σε γρήγορη ιατρική ανταπόκριση. Αφ’ ετέρου έχει ο κινηματογράφος ακριβώς αυτή την ευελιξία της σύνθεσης των μέσων, της «εξαπάτησης» του θεατή και της ποικιλίας μέσων προβολής. Οπότε πιστεύω ότι όντως μπορεί να προκύψουν νέες δημιουργικές λύσεις «εμπνευσμένες» από έναν τέτοιο ιό. Η ευχή μου είναι πάντως να μην αφήσουμε να βουλιάξουμε και εμείς και ο κινηματογράφος μας μαζί, παρασυρμένοι από την κλεισούρα που έφερε η κρίση αυτή. Ελπίζω να αποφύγουμε στενόμυαλες αντιγραφές της πραγματικότητας που ζούμε αυτή τη στιγμή. Και να τολμήσουμε σε επίπεδο ιδέας και φόρμας «out of the box». Το «Καρτ-ποστάλ από το Ελληνικό» γυρίστηκε προ πανδημίας και στην πραγματικότητα δεν έχει κάποια σχέση με αυτήν. Παρόλ' αυτά, υπό το δεδομένο πρίσμα μπορεί να συσχετίσει κανείς το θέμα της αλλαγής με τις αλλαγές που μας κατακλύζουν, και την επιμονή μας να δρούμε ακόμα κι αν ενίοτε χρειαζόμαστε ένα μαγικό.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο; Τι περιμένετε από τη νέα διεύθυνσή του και τι έχετε να προτείνετε για τη βελτίωσή του;
Είμαι πολύ χαρούμενη που το «Καρτ-ποστάλ από το Ελληνικό» θα κάνει πρεμιέρα στο Φεστιβάλ της Δράμας, ιδίως λόγω της «ελληνικής» χροιάς της ταινίας. Είναι η πρώτη μου συμμετοχή στο Φεστιβάλ και ανυπομονώ για αυτήν τη συνάντηση με νεότερους και παλιότερους κινηματογραφιστές. Το θεωρώ ιδιαίτερη ευκαιρία να γνωριστώ με το έργο Ελλήνων και μη δημιουργών, αλλά και με τους ίδιους, μέσω ενός καταξιωμένου θεσμού, σε έναν χώρο όπου η δημιουργική ζύμωση αποτελεί μαγιά για τη συνέχεια.
Καρτ-ποστάλ από το Ελληνικό | Σενάριο - Σκηνοθεσία: Αφροδίτη Κατερινοπούλου | Φωτογραφία: Παύλος Μαυρικίδης | Πρωτότυπη Μουσική: Βασίλης Δημητριάδης | Μοντάζ: Δανάη Κατινου | Ηχος: Χρήστος Μαραγκουδάκης | Κοστούμια: Δημήτρης Γονιδάκης | Παίζουν: Αλέξανδρος Ζαχαρης, Σωτήρης Τσακομίδης, Θάλεια Σταματέλου, Κωνσταντίνα Δαούτη, Ερρίκος Μηλιαρης, Δανάη Λουκάκη, Πάνος Καμμένος, Αλέξανδρος Κωνσταντινίδης, Κατερίνα Αλεξοπούλου, Φοίβος Συμεωνίδης
Δείτε παρακάτω την αφίσα και το τρέιλερ του «Καρτ-ποστάλ από το Ελληνικό» και παρακολουθήστε την πορεία της ταινίας στο επίσημο website της και στη σελίδα της στο facebook.
