Η ταινία
Οταν η νύχτα πέφτει, ανοίγουν οι πόλεις του φωτός.
Τα αστέρια δεν είναι ορατά εκεί και αυτό απορρυθμίζει τους ανθρώπους.
Η ιδέα μιας σκοτεινής πόλης γεμίζει με φόβο κάθε κομμάτι της.
Ο απέραντος έναστρος ουρανός μένει ατάραχος στις μικρές φωτεινές πληγές.
Ισως είναι εκεί για να θυμίζει στους ανθρώπους πόσο μικροί είναι.
Ο σκηνοθέτης
O Γιώργος Κορακιανίτης γεννήθηκε στην Κέρκυρα, σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία και μετά Κινηματογράφο. Το «Fiat Lux» είναι η πρώτη του μικρού μήκους. Απο το 2018 δουλεύει ως βοηθός σκηνοθέτη σε κινηματογραφικές παραγωγές.
4 ερωτήσεις για το «Fiat Lux»
Γιατί κάνατε αυτήν την ταινία τώρα; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θελήσετε να αφηγηθείτε αυτήν την ιστορία; Πώς θα περιγράφατε την ταινία σας σ' έναν υποψήφιο θεατή;
Η αρχική ιδέα προέκυψε όταν διάβασα για μια διακοπή ρεύματος μεγάλης διάρκειας στη Νέα Υόρκη. Η παύση αυτή σε μια πόλη που λειτουργεί αδιάκοπα προκάλεσε χάος και φόβο στους κατοίκους της. Πόσο ανοίκεια μοιάζει μια πόλη βυθισμένη στο σκοτάδι και πόσο ο άνθρωπος έχει φέρει τη φύση στα μέτρα του: αυτοί είναι οι βασικοί προβληματισμοί μου. Το τώρα είναι σχετικό γιατί η παραγωγή της ξεκίνησε πριν από δυο χρόνια. Ωστόσο προσγειώθηκε σ’ αυτό το παράδοξο «τώρα», που ίσως αποτελεί μια ευκαιρία να αναθεωρήσουμε τον καθημερινό τρόπο ζωής μας και να διεκδικήσουμε έναν πιο ανθρώπινο. Θα περιέγραφα την ταινία σαν μια νύχτα σε μια πόλη όπου ξαφνικά μπορείς να δεις όλα τ’ αστέρια.
Πώς είναι να κάνεις σινεμά (στην Ελλάδα) σήμερα; Τι σας δίδαξε ή τι κρατάτε από την εμπειρία;
Η όλη κατάσταση που βιώνουν οι καλλιτέχνες στην Ελλάδα σήμερα μοιάζει με τον μύθο του Προμηθέα Δεσμώτη. Παρόλο που έχουμε ένα πολύ ενδιαφέρον κινηματογραφικό παρόν με ολοένα και μεγαλύτερη διεθνή παρουσία, ο κινηματογράφος αγνοείται θεσμικά και οικονομικά. Το να κάνεις σινεμά είναι σαν να συμμετέχεις σε μια ομάδα που ανεβαίνει ένα δύσβατο βουνό και παρά τις αντιξοότητες συνεχίζει την πορεία της. Η ανάβαση αυτή σου διδάσκει πως η αλληλεγγύη, η συνεργατικότητα και η συντροφικότητα την κάνουν πιο εύκολη και απολαυστική. Κρατάω πως το νόημα βρίσκεται στη συνεχή ομαδική προσπάθεια, στην εμπιστοσύνη και την αγάπη για συνδημιουργία.
Η ταινία σας θα κάνει πρεμιέρα εν μέσω μιας πρωτόγνωρης συνθήκης για τον κόσμο του σινεμά αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη. Ποιες είναι οι σκέψεις σας για την κατάσταση αυτή τη στιγμή αλλά και το μέλλον του σινεμά και πώς θα μπορούσε κανείς να διαβάσει την ταινία σας υπό το πρίσμα της υγειονομικής κρίσης;
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια βιώνουμε την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής συνολικά. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια βιοπολιτική διαρκούς ανασφάλειας που χρησιμοποιεί κατασταλτικές και ενίοτε θανατηφόρες πολιτικές με στόχο κυρίως την ασφάλεια ζωής των αγορών. Απο μια κατάσταση «εκτάκτου ανάγκης», θαρρώ μάλιστα πως μεταπηδούμε σε μια μόνιμη κατάσταση φόβου για το παρόν και ανασφάλειας για το μέλλον - μια μονιμοποίηση δηλαδή της κατάστασης ανάγκης, μια νέα κανονικότητα. Μέσα σ’ αυτό το αχαρτογράφητο ακόμα, αλλά ήδη υπάρχον τοπίο, αλλάζει κι ο τρόπος που κάνουμε και βλέπουμε σινεμά και ελπίζω να το κάνει πιο δυνατό και αιρετικό.
Η «κανονικότητα των πάντα φωτισμένων κτιρίων» υπηρετώντας τη βιοεξουσία, υπονομεύει τη διάκριση ανάμεσα στη μέρα και τη νύχτα, ενισχύοντας έτσι το προφίλ του βιοαπορρυθμισμένου σύγχρονου πολίτη. Η ανατροπή λοιπόν της βιοπολιτικής κανονικότητας, όπως το απότομο βύθισμα μιας πόλης στο σκοτάδι που συμβαίνει στην ταινία, θα προτιμούσα να ειδωθεί ως ένα φωτεινό διάλειμμα για να αναλογιστούμε ότι ο «πολιτισμένος» τρόπος ζωής μας απορρυθμίζει εμάς του ίδιους και το περιβάλλον μας.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο; Τι περιμένετε από τη νέα διεύθυνσή του και τι έχετε να προτείνετε για τη βελτίωσή του;
Η ύπαρξη του φεστιβάλ Δράμας είναι αναμφίβολα σημαντική, αποτελεί μια κινηματογραφική «παράδοση» για το ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο. Κάθε χρόνο ωστόσο, είχα την αίσθηση ότι χρειάζεται ανανέωση και επαναπροσδιορισμό. Φέτος βλέπω μια πολύ ευχάριστη εξέλιξη σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που συμπίπτει με την πρώτη μου συμμετοχή. Θα πρότεινα να ενδυναμωθεί η εξωστρέφεια του Φεστιβάλ και ο εκπαιδευτικός του ρόλος, αν και έχω την εντύπωση πως ήδη γίνονται ελπιδοφόρα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση.
Fiat Lux | Ηθοποιοί: Εύη Σαουλίδου, Γιώργος Μπινιάρης, Τίτος Λίτινας, Ζωή Σιγαλού, Σπύρος Μάστορας | Σενάριο - Σκηνοθεσία: Γιώργος Κορακιανίτης | Διεύθυνση Φωτογραφίας: Αλέξανδρος Κόντος | Μοντάζ - VFX: Βαγγέλης Κατσαρός | Ηχοληψία: Θάνος Πέτρου | Sound Design - Μιξάζ: Περσεφόνη Μήλιου | Μουσική: Λευτέρης Καλαμπάκας | Σκηνογράφος: Λία Αντωνέλλη | Ενδυματολόγος: Ζιζή Καραντζά | Βοηθός σκηνοθέτη: Μάνος Καρυστινός | Σκριπτ: Tασού Παλισίδου | Α’ Βοηθός κάμερας: Enias Xhoppi | B’ Βοηθός κάμερας: Γιάννης Μπαζέλι | Color Grading: Μάνος Χαμηλάκης | Post Production: AUTHORWAVE | Post Production Manager: Πάνος Μπίσδας | Post Production Supervisor: Λίζα Χρυσοχόου | Titles - Poster design: Γεωργία Σωτήρχου | Διεύθυνση Παραγωγής: Μαριαλένα Λεοντίδου | Παραγωγή: Γιώργος Κορακιανίτης
Δείτε παρακάτω το τρέιλερ και την αφίσα του «Fiat Lux» του Γιώργου Κορακιανίτη.
