Oταν ανακοινώθηκε ότι η Κλερ Ντενί θα ανοίξει το Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών του 70ού Φεστιβάλ Καννών όχι με την πρώτη αγγλόφωνη ταινία της, το διαστημικό High Life με τον Ρόμπερτ Πάτινσον και την Πατρίσια Αρκέτ, όπως αναμενόταν, αλλά με μια κινηματογραφική διασκευή των «Αποσπασμάτων του Ερωτικού Λόγου» του Ρολάν Μπαρτ, ήταν εύλογη η απορία πώς θα μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη αυτό το εμβληματικό φιλοσοφικό έργο, στον αποσπασματικό κι αποφθεγματικό λόγο του οποίου βρήκαν, βρίσκουν και θα βρίσκουν καταφύγιο και παρηγοριά διαδοχικές γενιές ερωτευμένων.
Τελικά, όμως, το «Un Beau Soleil Intérieur» δεν είναι μια stricto sensu μεταφορά (πώς θα μπορούσε άλλωστε;) παρά αφήνει τον λόγο του Μπαρτ να διαποτίσει την ταινία με τον ίδιο τρόπο που ο ήλιος του τίτλου ζεσταίνει την κεντρική ηρωίδα της ταινίας και την ψυχή του θεατή: διακριτικά, υποδόρια κι αφοπλιστικά.
Η Ιζαμπέλ είναι μια διαζευγμένη πενηντάχρονη ζωγράφος και ψάχνει διακαώς τον έρωτα. Θα τον αναζητήσει σε διάφορους άντρες που θα περάσουν από τη ζωή της: έναν κυνικό τραπεζίτη, έναν ανασφαλή ηθοποιό, έναν σέξι άγνωστο που θα χορέψει μαζί της σε ένα κλαμπ το «At Last» της Ετα Τζέιμς (σε μια σκηνή ανθολογίας), τον πρώην σύζυγό της, με την ίδια αδήριτη υπαρξιακή ανάγκη κάθε φορά για κάτι ουσιαστικό που θα νοηματοδοτήσει τη ζωή της και με την ίδια αμφίβολη έκβαση στο τέλος.
Ομολογουμένως δεν περιμέναμε μια ρομαντική κομεντί από την Κλερ Ντενί και η ενασχόληση της 71χρονης πλέον και τόσο υποτιμημένης από την ελληνική διανομή Γαλλίδας σκηνοθέτη με το είδος γίνεται με τους δικούς της όρους. Αποδομώντας τους κώδικες του, εδώ δεν υπάρχει ο ένας και μοναδικός σωτήριος έρωτας, αλλά οι πολλοί, καθένας εκ των οποίων θα καλύψει μία μόνο πλευρά των αναγκών της Ιζαμπέλ, άλλοτε τη σαρκική, άλλοτε τη συναισθηματική, άλλοτε την πνευματική, ενώ οι πνευματώδεις διάλογοι του σεναρίου που έγραψε η ίδια η Ντενί μαζι με τη συγγραφέα Κριστίν Ανιό κρύβουν πίσω από τον χαριτωμένο (και τυπικά γαλλικό) βερμπαλισμό τους όσα δεν λέγονται και καλύπτονται με όλες αυτές τις περιττές λέξεις, που περισσότερο συσκοτίζουν παρά διαφωτίζουν τις επιθυμίες και τους βαθύτερους φόβους.
Επώδυνα σκοτεινή κατα βάθος, όσο και ο φόβος της μοναξιάς που ταλανίζει όλους τους ήρωες της ταινίας ανεξαιρέτως, η ταινία διαθέτει την αβάσταχτη ελαφρότητα μιας ηλιαχτίδας, ζωτικής σημασίας κι ικανής να ζεστάνει την ψυχή του θεατή, ενώ η Ζιλιέτ Μπινός είναι ιδανικά πλασμένη για τον κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της ρόλο, μεταδίδοντας με τη χαρακτηριστική της εσωτερικότητα όλες τις μεταπτώσεις, τις αμφιβολίες και τα πισωγυρίσματα της ηρωίδας που υποδύεται. Κάθε θεατής θα βρει στην ταινία, άλλωστε, στοιχεία, λόγια και συμπεριφορές που θα του θυμίζουν αντίστοιχες εμπειρίες από τη δική του αισθηματική ζωή.
Το δεκαπεντάλεπτο διαλογικό φινάλε, στη διάρκεια του οποίου πέφτουν οι τίτλοι τέλους, με τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ να κλέβει την παράσταη στον ηθελημένα ασαφή ρόλο του θεραπευτή-μέντιουμ που θα διεκδικήσει κι αυτός δειλά μια θέση στην καρδιά της Ιζαμπέλ, είναι σχεδόν σουρεαλιστικό κι αποκαλυπτικό μέσα στην εξωφρενικότητά του για όλες τις πιθανότητες και τα δεδομένα που παραμένουν ανοιχτά σ΄αυτή τη ζωή. Γιατί αν κάτι μας δίδαξε ο Μπαρτ, είναι ότι ο έρωτας είναι μια μεταφυσική υπόθεση, στην οποία η λογική δεν θα έχει, ευτυχώς ή δυστυχώς, ποτέ θέση.
Περισσότερες κριτικές από το 70ό Φεστιβάλ Καννών:
- To «Ava» της Λέα Μισιούς είναι ο «Τρελός Πιερό» για τη νουβέλ βαγκ των 2010s
- Κάννες 2017: Η ιστορία της Act Up στο ήδη κλασικό «120 Βattements par Μinute» του Ρομπέν Καμπιγιό
- Κάννες 2017: Το «The Square» του Ρούμπεν Οστλουντ, είναι ο πρώτος σοβαρός διεκδικητής του Χρυσού Φοίνικα για φέτος
- «Okja»: o Μπονγκ Τζουν-χο μαγεύει περπατώντας με αυτοπεποίθηση στα χνάρια του Μιγιαζάκι και του Σπίλμπεργκ
- Κάννες 2017: Tο «Jupiter's Moon» του Κορνέλ Μουντρούτσο δεν απογειώνεται ποτέ
- Κάννες 2017: Η ευρωπαϊκή ανατολή είναι η νέα Αγρια Δύση στο «Western»
- Κάννες 2017: Στο «Wonderstruck», ο Τοντ Χέινς μιλά για την αγάπη: με δυο εποχές, τρεις ταινίες και μια μακέτα
- Το τέλος ενός γάμου και μιας ολόκληρης χώρας στο «Χωρίς Αγάπη» του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ
- Κάννες 2017: Η Βανέσα Ρεντγκρέιβ κάνει το προσφυγικό προσωπική της υπόθεση στο «Sea Sorrow»
- Κάννες 2017: Τα «Φαντάσματα του Ισμαήλ» δεν είναι σίγουρα το «8 1/2» του Αρνό Ντεπλεσέν
