Το 67ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου δεν θα μείνει αξέχαστο για τις επιλογές του στο Διαγωνιστικό Τμήμα. Από τις 17 ταινίες που το αποτελούν, μόνο λίγες οι κραυγαλέες αποτυχίες, αλλά λίγες και οι ταινίες που πραγματικά μας συνεπήραν. Κορυφαίες δικές μας επιλογές, το ακαταμάχητα cool αλλά και επίκαιρο κι ανθρωπιστικό «The Other Side of Hope» του Ακι Καουρισμάκι (φαβορί για τη Χρυσή Αρκτο), το ανυψωτικό, συναισθηματικά, ηθικά και αισθητικά «Una Mujer Fantastica» του Χιλιανού Σεμπαστιάν Λέλιο, το αλλόκοτα ρομαντικό «On Body and Soul» της Ιλντικο Ενιέντι από την Ουγγαρία. Αλλά και κατάμαυρα κωμικό κι εύστοχο «Party» της Σάλι Πότερ, το απρόσμενο «Mr. Long» του Ιάπωνα Σαμπού, το υπέροχο animation «Have a Nice Day» του Κινέζου Λιου Τζιαν. Παρακάτω ανακεφαλαιώνουμε τη γνώμη μας για την κάθε ταινία του Διαγωνιστικού Τμήματος. Κλικάρετε στο link για να διαβάσετε την αναλυτική κριτική του Flix για την κάθε ταινία.
«Ana, mon amour» του Κάλιν Πέτερ Νέτζερ Ρουμανία, Γερμανία, Γαλλία / Tο νέο φιλμ, μετά το βραβευμένο με τη Χρυσή Αρκτο «Οικογενειακή Υπόθεση», του Ρουμάνου Κάλιν Πέτερ Νέτζερ, ήταν μια ταινία που θαυμάσαμε, αλλά δεν αγαπήσαμε, κυρίως γιατί ο σκηνοθέτης της προσπαθεί περισσότερο απ' όσο χρειάζεται. Το φιλμ ακολουθεί ένα ζευγάρι μέσα στα χρόνια, στο γάμο και το παιδί τους, στην άνοδο και την πτώση της καριέρας του Τομά, στην «απεξάρτηση» της Ανα από την καταπιεστική ανάγκη του να τον έχει εκείνη ανάγκη, στη δική της καριέρα που θα ανθίσει όσο η δική του μένει πίσω. Και φυσικά στη διαδρομή τους στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή, στη σχέση τους με τη θρησκεία και τους γονείς τους, στην ερμηνεία των ονείρων τους που μπορεί να μπλέκονται ακόμη και με την πραγματικότητα. Μόνο που όσο ο Νέτζερ χτίζει αυτόν τον περίπλοκο ιστό για την ιστορία του, ξεχνά να δώσει στους ήρωές του χαρακτήρες με τους οποίους μπορείς να ταυτιστείς. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Ana, mon amour».
Διαβάστε ακόμη: Berlinale 2017: Μέρα 9η, όπου το χαμόγελο του Χιου Τζάκμαν έδιωξε τη βροχή
«Beuys» του Αντρες Βίελ Γερμανία / Ο σκηνοθέτης του «If not us, Who», υπογράφει ένα ντοκιμαντέρ για τον καλλιτέχνη Γιόζεφ Μπόις, εμπνευστή της «κοινωνικής γλυπτικής», έναν από τους δημιουργούς με τη μεγαλύτερη επιρροή στην εικαστική πραγματικότητα της μεταπολεμικής Ευρώπης και Αμερικής. Ενα ντοκιμαντέρ αντισυμβατικής δομής, με λίγα μόνο talking heads και άφθονο αρχειακό υλικό, που ωστόσο απευθύνεται περισσότερο σε όσους είδη γνωρίζουν το έργο, τη σημασία και την διαχρονικότητα του Γιόζεφ Μπόις, αμελώντας να τον συστήσει στο υπόλοιο κοινό.
«Colo» της Τερέσα Βιλαβέρδε Πορτογαλία, Γαλλία / Στο «Colo» η κρίση ανίας έρχεται πριν την κρίση της Πορτογαλίας. Η Τερέζα Βιγιαβέρδε σκοτώνει τις ενδιαφέρουσες αισθητικές και σκηνοθετικές επιλογές της μ' ένα επιτηδευμένο, κουραστικό κι ανερμάτιστο σενάριο για την ανέχεια και την κοινωνική κρίση που αυτή προκαλεί. Η οικονομική κρίση, η ανέχεια, η ανεργία, προκαλούν και κρίση στην κοινωνία, την οικογένεια και τις ηθικές αξίες. Αυτό είναι στοιχείο αρκετά κατανοητό, όχι μόνο αν προέρχεσαι από μια χώρα που βρίσκεται η ίδια σε κρίση, αλλά αν είσαι στοιχειωδώς σκεπτόμενος και καλλιεργημένος άνθρωπος. Αντίθετα, η Πορτογαλέζα Τερέζα Βιγιαβέρδε περνά 138 λεπτά ακατάσχετης φλυαρίας και ψυχολογικού στόμφου για να το εξηγήσει, σ' ένα φιλμ που προκαλεί όχι τη σκέψη, αλλά την υπομονή. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Colo».
«The Dinner» του Ορεν Μόβερμαν Η.Π.Α. / To «Δείπνο» του Ορεν Μόβερμαν είναι μια συνταγή που... παραφουσκώνει. Η ταινία διασκευάζει το μυθιστόρημα «Το Δείπνο» του Χέρμαν Κοχ κι εκτυλίσσεται ολόκληρη στη διάρκεια ενός πλουσιοπάροχου δείπνου σε εξαιρετικά πολυτελές εστιατόριο, όπου το τελευταίο πράγμα που απασχολεί τους συνδαιτημόνες είναι το φαγητό. Στη διάρκεια του δείπνου θ' αποκαλυφθεί ότι οι γιοι των δυο ζευγαριών έχουν διαπράξει ένα στυγερό έγκλημα με πρωτοφανή αδιαφορία και μαζί θα έρθουν στην επιφάνεια αξεπέραστα οικογενειακά μυστικά, μίση και πάθη. Πρωταγωνιστούν οι Ρίτσαρντ Γκιρ, Στιβ Κούγκαν, Ρεμπέκα Χολ και Λόρα Λίνεϊ. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «The Dinner».
«Félicité» του Αλέν Γκομί Γαλλία, Σενεγάλη, Βέλγιο, Γερμανία, Λίβανος / Η ευτυχία είναι κάτι για το οποίο πρέπει να παλέψεις στο «Félicité». Γυρισμένη στο Κονγκό από τον Αφρικανικής καταγωγής σκηνοθέτη, η ταινία του Αλέν Γκομί έχει ανθρωπιά και τοπικό χρώμα, αλλά όχι ακριβώς πρωτοτυπία. Η Φελισιτέ τραγουδά σε ένα υπαίθριο μπαρ και ζει με το ταλέντο της στο τραγούδι και την δύναμη της μουσικής σε ένα περιβάλλον που απέχει έτη φωτός από αυτό που στον δυτικό κόσμο θα θεωρούσαμε ικανοποιητικό, μα που μοιάζει ένα κλικ ψηλότερα από την εξαθλίωση που μοιάζει να βασιλεύει γύρω της. μως η Φελισιτέ δε βγάζει αρκετά χρήματα για να πληρώσει την εγχείρηση στο πόδι του γιού της όταν εκείνος τραυματιστεί σε ένα ατύχημα με μηχανάκι σε μια κοινωνία που η πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη, ή μια αξιοπρεπή ζωή είναι κάθε άλλο παρά δεδομένη. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Felicite».
«The Party» της Σάλι Πότερ Μεγ. Βρετανία / Με τελευταία ταινία το «Ginger & Rosa» του 2012, τελευταία καλή ταινία το «Orlando» του 1992, η Σάλι Πότερ υπογράφει, αυτή τη φορά, μια κωμωδία που ξετυλίγεται γύρω από μια τραγωδία, μια ιστορία που ξεκινά σα γιορτή και τελειώνει με αίμα στο πάτωμα. Πρωταγωνιστούν οι Πατρίσια Κλάρκσον, Μπρούνο Γκανς, Τσέρι Τζόουνς, Εμιλι Μόρτιμερ, Κίλιαν Μέρφι, Κριστίν Σκοτ Τόμας και Τίμοθι Σπολ. Αυτό είναι ένα «Party» όπου οι καλεσμένοι είναι προβληματικοί και το χιούμορ δηλητηριώδες. Μια καυστική, πικρή κοινωνική σάτιρα, που μπορεί να μην είναι αληθινά ξεχωριστή, μα δεν παύει να είναι απολαυστική και πετυχημένη. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «The Party».
«Pokot» της Ανιέσκα Χόλαντ Πολωνία, Γερμανία, Τσεχία, Σουηδία, Σλοβακία / Η διακεκριμμένη και υποψήφια, παλιότερα, για Οσκαρ σκηνοθέτης από την Πολωνία παρουσιάζει τη χειρότερη ταινία της, ενδεχομένως και τη χειρότερη του φετινού Διαγωνιστικού Τμήματος της Berlinale. Υπάρχουν πολλά ερωτήματα που προκύπτουν από το «Pokot» (στα αγγλικά «Spoor», θα λέγαμε «Ιχνος»), κι ανάμεσά τους δεν είναι το ποιος σκοτώνει μυστηριωδώς ζώα κι ανθρώπους στο απομακρυσμένο δάσος του πολωνέζικου νότου. Είναι, κυρίως, γιατί η Ανιέσκα Χόλαντ, μετά το οσκαρικό «In Darkness» έκανε αυτήν την ταινία, γιατί αυτή η ταινία χρηματοδοτήθηκε από το Eurimages και, κυρίως, γιατί βρίσκεται στο διαγωνιστικό τμήμα της Berlinale. Και μόνο μετά περνάμε στο σεναριακό μυστήριο. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Pokot».
«Teströl és lélekröl» («On Body and Soul») της Ιλντικό Ενιέντι Ουγγαρία / Γι' αυτήν την ταινία, όλος ο ρομαντισμός χωρά σ' ένα σφαγείο. Από την Ουγγαρία στο Διαγωνιστικό Τμήμα της Berlinale, η νέα ταινία της Ιλντικο Ενιέντι είναι ένα εκκεντρικό love story, ρομαντικό μέχρι θανάτου (αλλά και ζωής). Ο Εντρε, ο οικονομικός διευθυντής του σφαγείου που δε βγαίνει ποτέ από το γραφείο του, είναι ένας όμορφος, μεγαλούτσικος άντρας, με λαμπερό βλέμμα, κατεστραμμένο ηθικό κι ένα παράλυτο χέρι. Η Μαρία έρχεται ως επισκέπτρια ελεγκτής στο εργοστάσιο κι είναι τακτική, πεντακάθαρη, μιλά μόνο συγκεκριμένα, με ακρίβεια, δεν της αρέσει οτιδήποτε απρόβλεπτο κι είναι φανερά πάνω της τα σημάδια του αυτισμού. Οταν ο Εντρε κοιμάται, ονειρεύεται δυο ελάφια στο δάσος. Οταν κοιμάται η Μαρία, βλέπει τα ίδια ελάφια, στην ίδια καθημερινή περιπέτεια. Πόσο πιθανό είναι ο Εντρε κι η Μαρία να είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο; Πόσο πιθανό είναι οτιδήποτε στη ζωή να έχει την ιδανική έκβαση; Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «On Body and Soul».
«Toivon tuolla puolen» («The Other Side of Hope») του Ακι Καουρισμάκι Φινλανδία, Γερμανία / Η νέα ταινία του Ακι Καουρισμάκι είναι το δεύτερο κεφάλαιο στη χαλαρή τριλογία του με ιστορίες που διαδραματίζονται σε πόλεις με λιμάνια, μετά το «Λιμάνι της Χάβρης» του 2011. Ο Ακι Καουρισμάκι ξέρει πώς να κάνει τον ανθρωπισμό να μοιάζει αυτονόητος. Κι αυτό το φιλμ, το κατά γενική ομολογία ωραιότερο του Φεστιβάλ, είναι cool, είναι ρετρό, έχει την οξυδέρκεια και το χιούμορ που σπάει κόκκαλα. Είναι μια ταινία του Ακι Καουρισμάκι και στο δικό του σύμπαν κερδίζει πάντα το αδύναμο, το καλό και το ροκ εν ρολ. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «The Other Side of Hope».
«Una mujer fantástica» του Σεμπαστιάν Λέλιο Χιλή, Η.Π.Α., Γερμανία, Ισπανία / Ο Χιλιανός σκηνοθέτης του «Gloria» έκανε πάλι το θαύμα του, πλάθοντας μια ακόμα ηρωική γυναίκα που αναζητά την ευτυχία σε πείσμα της στενοκεφαλιάς. Σ' ένα σύμπαν υπερηρώων, η Μαρίνα θα είχε το «χάρισμα» κανείς να μην τη βλέπει. Ως γυναίκα. Η Μαρίνα είναι νέα, όμορφη, μπριόζα, τρανσέξουαλ. Ο σύντροφός της, ο καλόκαρδος και γοητευτικός Ορλάντο, είναι κατά μια εικοσαετία μεγαλύτερος, χωρισμένος, με ένα μεγάλο γιο. Οταν, ανήμερα στα γεννέθλιά της και μετά τη γιορτή που της έχει ετοιμάσει, ο Ορλάντο πεθαίνει ξαφνικά, η οικογένειά του στρέφεται εναντίον της Μαρίνα. Δεν τη θέλει, δεν τη βλέπει, όπως δεν τη βλέπει ο γιατρός, η αστυνομικός, ο αδελφός του θανόντος, οι αρχές: βλέπουν μια ταυτότητα με αντρικό όνομα, ένα πλάσμα στρεβλό. Κανείς δεν βλέπει τη Μαρίνα. Κι έτσι εκείνη δεν μπορεί να συμμετάσχει στον αποχαιρετισμό του άντρα που αγάπησε, ούτε και να πενθήσει με δύναμη και να κλείσει την πόρτα αυτής της σχέσης που υπήρξε υπέροχη. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Una Mujer Fantastica».
«Bamui haebyun-eoseo honja» («On the Beach at Night Alone») του Χονγκ Σανγκσού Νότια Κορέα / Ο δημιουργός από τη Σεούλ, βραβευμένος στις Κάννες για το «Ha Ha Ha» και με επιλογή το 2014 για το «Στη Χώρα των Αλλων», αλλά βραβευμένος και το 2015 στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο για το «Right Now, Wrong Then», ο Χονγκ Σανγκ-σου, κάνει... μια ακόμη ταινία του Χονγκ Σανγκ-σου! Κι αυτή τη φορά μάλιστα πολύ πιο αυτοαναφορική, αφού μοιάζει να μιλά για κάτι που αφορά την ζωή του εκτός οθόνης. Με τον τρόπο του Χονγκ Σανγκ-σου βεβαίως. Οι ταινίες του Κορεάτη δημιουργού μοιάζουν να κινούνται σε ένα απόλυτα δικό τους σύμπαν, το οποίο τα τελευταία χρόνια συρρικνώνεται όλο και περισσότερο προς το κέντρο του, ικανοποιώντας τον κύκλο των πιστών του, μα μην προσφέροντας ουσιαστικά κάτι καινούριο σε ένα σινεμά που κάθε φορά είναι σχεδόν ακριβώς όπως το περιμένεις. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «On the Beach at Night Alone».
«Helle Nächte» («Bright Nights») του Τόμας Αρσλαν Γερμανία, Νορβηγία / Από τον σκηνοθέτη που το 2013 είχε και πάλι διαγωνιστεί στην Berlinale, με το «Gold», μια ταινία δρόμου δίχως... κατεύθυνση. Δεν είναι ότι δεν συμβαίνει τίποτα στην ιστορία. Το πρόβλημα είναι ότι δεν συμβαίνει τίποτα στους χαρακτήρες. Η ιστορία του χωράει σε λίγες γραμμές. Με αφορμή τον θάνατο του πατέρα του που είχε να δει πέντε ολόκληρα χρόνια, ο Μάικλ θα ταξιδέψει στην Νορβηγία όπου ζούσε εκείνος, για να τακτοποιήσει τις πρακτικές λεπτομέρειες. Μαζί θα πάρει τον έφηβο γιο του που ζει στην επαρχία με την μητέρα του και με τον οποίο έχει επίσης μια απόμακρη σχέση. Ο στόχος είναι να έρθουν κοντά. Στο τέλος του φιλμ υποθέτουμε ότι το κατάφεραν. Οχι ότι το βλέπουμε να συμβαίνει. Ή ότι οι χαρακτήρες το κάνουν να μας ενδιαφέρει. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Bright Nights».
«Joaquim» του Μαρτσέλο Γκόμες Βραζιλία, Πορτογαλία / Οκτώ χρόνια μετά το «I Travel Because I Have to, I Come Back Because I Love You», ο Βραζιλιάνος σκηνοθέτης επιστρέφει με μια ιστορική ταινία εποχής. Ο Μαρσέλο Γκόμες πιάνει την ατμόσφαιρα, αλλά όχι και την ιδεολογία, της πνευματικής «γέννησης» του Tiradentes, εθνικού ήρωα του αγώνα για απελευθέρωση της Βραζιλίας από τους Πορτογάλους τον 18ο αιώνα, μέσα από την αδικία της αποικιοκρατίας. Βροχή, ομίχλη, ο σταυρός μιας εκκλησίας στο φόντο και μπροστά ένα κεφάλι. Κομμένο από το υπόλοιπο σώμα, γκρίζο, αλλά εύγλωττο. Είναι αυτό, το απαγχονισμένο κεφάλι του Ζοακίμ Χοσέ ντα Σίλβα Ξαβιέρ, του εθνικού ήρωα της απελευθέρωσης της Βραζιλίας από τον Πορτογάλο κατακτητή, που θα μας αφηγηθεί τα πρώτα βήματα της ιστορίας του. Μια τόσο αισθαντική εισαγωγή δύσκολα θα έβρισκε την αντίστοιχη συνέχεια και, πράγματι, το «Joaquim» του Μαρσέλο Γκόμες παραμένει εικαστικά καθηλωτικό, αλλά σεναριακά ρηχό. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Joaquim».
«Mr. Long» του Σαμπού Ιαπωνία, Χονγκ Κονγκ, Κίνα, Ταϊβάν, Γερμανία / Νέα ταινία από τον ιδιοσυγκρασιακό Ιάπωνα σκηνοθέτη και ηθοποιό, με το χαρακτηριστικά cuber-punk ύφος, που ενέπνευσε το «Λόλα Τρέξε» με την ταινία του, «Dangan Runner» και που συναντήσαμε στο διαγωνιστικό της Berlinale το 2015 με το «Chasuke's Journey». To «Mr. Long» είναι μια απολαυστικά αταξινόμητη ταινία. Η ιστορία ενός πληρωμένου δολοφόνου που έχει μια δεύτερη ευκαιρία μέσω της... μαγειρικής, ή κάτι τέτοιο, δεν ακολουθεί καμιά απολύτως συνταγή. Ο κος Λονγκ του τίτλου είναι ένας πληρωμένος δολοφόνος από την Ταιβάν ο οποίος χειρίζεται το μαχαίρι με τρόπο αληθινά αριστοτεχνικό. Ομως το ταλέντο του στην κουζίνα είναι κάτι που δεν μοιάζει να είναι παρά μόνο μια λεπτομέρεια, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που μια αποστολή στην Ιαπωνία θα πάει ολοκληρωτικά στραβά, και ο Λονγκ θα επιζήσει ως εκ θαύματος και θα σταθεί στα πόδια του χάρη στη βοήθεια ενός πιτσιρίκου, του οποίου τη μητέρα θα βοηθήσει στα προβλήματά της – τα οποία είναι, οφείλουμε να πούμε, αρκετά σοβαρά, αν μετρήσουμε σε αυτά τον εθισμό στα ναρκωτικά ή την πορνεία. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Mr. Long».
«Return to Montauk» του Φόλκερ Σλέντορφ Γερμανία, Γαλλία, Ιρλανδία / Εχοντας υπογράψει πάνω από 40 ταινίες, από τον «Μικρό Τυμπανιστή» μέχρι το ενδιαφέρον προπέρσινο «Η Νύχτα Πριν Πέσει το Παρίσι», ο Φόλκερ Σλέντορφ βρίσκεται να ζηλεύει τα... ρομαντικά μυθιστορήματα της Ρόζαμουντ Πίλτσερ! Ενα χείριστο εστέτ άρλεκιν στη Νέα Υόρκη και τα περίχωρα επιλέγει ο σκηνοθέτης, ως αντίδοτο για το χρόνο που περνά (αλλά όχι αρκετά γρήγορα όταν βλέπεις την ταινία). Ενα ρομάντζο μεσηλίκων βουτηγμένο στα ψευτοεστέτ κλισέ, φωτισμένο στα παστέλ χρώματα του χειμωνιάτικου ουρανού και των κασμίρ πουλόβερ. Ο Στέλαν Σκάρσγκαρντ και η Νίνα Χος διατηρούν οριακά την αξιοπρέπειά τους. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Return to Montauk».
«Wilde Maus» («Wild Mouse») του Γιόζεφ Χάντερ Αυστρία / Οχι τόσο αστείο, ούτε τόσο wild! Ο,τι ξεκινά ως διασκεδαστική αλλά κι αιχμηρή σάτιρα της εποχής, παρατραβά τα ατού του για να καταλήξει σε μια φλύαρη φαρσοκωμωδία. Πιασμένος στη φάκα της σημερινής επαγγελματικής και προσωπικής ζωής, κάνοντας σβούρες γύρω από τον εαυτό του χωρίς να μπορεί να γλιτώσει, ο ήρωας της ταινίας είναι ο (Αυστριακός) Γκέοργκ, πενηντάρης μουσικοκριτικός σε εφημερίδα. Η προτίμησή του για την κλασσική μουσική, έναντι της ροκ και το γεγονός ότι τα πολλά χρόνια δουλειάς του έχουν ανεβάσει τον μισθό του, ωθούν τον (Γερμανό) διευθυντή του, Βάλερ, να τον απολύσει. Ο Γκέοργκ δεν μοιράζεται την πληροφορία με τη γυναίκα του, η οποία, αρκετά νεότερη, τον πιέζει να κάνουν παιδί. Φιλόδοξος ο Αυστριακός Γιόζεφ Χάντερ, ως τώρα αναγνωρισμένος στη χώρα του ηθοποιός, κυρίως θεατρικός, ανέλαβε με το «Wild Mouse» τον τριπλό ρόλο του σκηνοθέτη, του σεναριογράφου και του πρωταγωνιστή σε μια μαύρη, πικρή, κοινωνική σάτιρα - κι ίσως αν κάτι από τα τρία είχε παραχωρήσει σε κάποιον άλλο, η ταινία θα ήταν τόσο ενθουσιαστική όσο υπόσχεται η αρχή της. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Wild Mouse».
«Hao ji le» («Have a Nice Day») του Λιου Τζιαν Κίνα / Από τον δημιουργό του «Piercing», μια μαύρη κωμωδία animation. Το «Have a Nice Day» είναι ένα crime drama που... σου φτιάχνει τη μέρα! Αν ο Κουέντιν Ταραντίνο έκανε μια ταινία κινουμένων σχεδίων... Οχι δεν θα μπορούσε να την κάνει τόσο καλή. Μια ταινία κινουμένων σχεδίων βουτηγμένη στη βία και το ζωγραφιστό αίμα που ξεκινά με ένα απόσπασμα από την «Ανάσταση» του Λέοντα Τολστόι; Ναι, θα έχετε κάθε δίκιο αν σκεφτείτε «επιτηδευμένο», αλλά ευτυχώς το φιλμ του Λιου Τζιαν θα σας διαψεύσει με τον πιο θεαματικό κι αποστομωτικό τρόπο. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Have a Nice Day».
Η Berlinale 2017 με μια ματιά:
- Berlinale 2017: Μέρα 1η / Από το Τείχος του Βερολίνου σ' εκείνο του Ντόναλντ Τραμπ
- Berlinale 2017, Μέρα 2η: Choose Life. Ξανά!
- Berlinale 2017: Μέρα 3η / Ο Τζιακομέτι ανέπνεε τέχνη - εσείς;
- Βερολίνο 2017, Μέρα 4η: Ολα για μια «Φανταστική Γυναίκα»
- Berlinale 2017, Μέρα 5η: Εδώ είναι το «Party», εδώ και το καλοκαίρι
- Berlinale 2017: Μέρα 6η, όπου κατέφθασε το glam
- Berlinale 2017: Μέρα 7η, ή ένα μικρό διάλειμμα
- Berlinale 2017: Μέρα 8η, όπου κουτσομπολέψαμε ακόμα και τον Χονγκ Σανγκ-σου
- Berlinale 2017: Μέρα 9η, όπου το χαμόγελο του Χιου Τζάκμαν έδιωξε τη βροχή
Διαβάστε ακόμη:
- Berlinale 2017: Το «Have a Nice Day» είναι ένα crime drama που σου φτιάχνει τη μέρα
- Berlinale 2017: Θαυμάσαμε, αλλά δεν αγαπήσαμε το «Ana, Mon Amour»
- Berlinale 2017: Οχι πια Wolverine, μόνο «Logan»
- Berlinale 2017: «Joaquim», όταν ο εθνικός ήρωας της Βραζιλίας έπαθε διαφωτισμό
- Berlinale 2017: Είναι το «God’s Own Country» το βρετανικό «Brokeback Mountain»;
- Berlinale 2017: Στο «On the Beach at Night Alone», ο Χονγκ Σανγκ-σού κάνει μια ακόμη ταινία του Χονγκ Σανγκ-σου
- Berlinale 2017: Ο Ντιέγκο Λούνα «γκρεμίζει» τα τείχη του Ντόναλντ Τραμπ από το Βερολίνο
- Berlinale 2017: Στο «Colo» η κρίση ανίας έρχεται πριν την κρίση της Πορτογαλίας
- Berlinale 2017: Το «Berlin Syndrome» της Κέιτ Σόρτλαντ ακολουθεί τους κανόνες μα όχι τα κλισέ ενός genre cinema
- Berlinale 2017: Στο «The Party» της Σάλι Πότερ, οι καλεσμένοι είναι προβληματικοί και το χιούμορ δηλητηριώδες
- Berlinale 2017: Ο Ακι Καουρισμάκι ξέρει πώς να κάνει τον ανθρωπισμό να μοιάζει αυτονόητος
- Berlinale 2017: To «Mr. Long» είναι μια απολαυστικά ακατάτακτη ταινία
- Berlinale 2017: Το «Bright Nights» του Τόμας Αρσλαν είναι μια ταινία δίχως κατεύθυνση
- Berlinale 2017: Το «Lost City of Z» του Τζέιμς Γκρέι δεν βρίσκει την Ιθάκη του
- Βερολίνο 2017: Το «Call me by your Name» είναι κάτι παραπάνω από ένα καλοκαιρινό ρομάντζο
- Berlinale 2017: «Viceroy's House», ή όταν ο Γκάντι επισκέφθηκε το «Downton Abbey»
- Berlinale 2017: Στο «Pokot» εύχεσαι ο κακός λύκος να είχε φάει καλύτερα την Ανιέσκα Χόλαντ
- Berlinale 2017: Το «Una Mujer Fantastica» είναι μια φανταστική ταινία
- Berlinale 2017: «Wild Mouse», όχι τόσο αστείο, ούτε τόσο wild
- Berlinale 2017: Η ευτυχία είναι κάτι για το οποίο πρέπει να παλέψεις στο «Félicité»
- Berlinale 2017: Στη συνέντευξη Τύπου του «T2 Trainspotting» - «Δεν είναι σίκουελ, είναι... επικήδειος!»
- Berlinale 2017: Στο «On Body and Soul», όλος ο ρομαντισμός χωρά σ' ένα σφαγείο
- Berlinale 2017 - To «Trainspotting» θα σφυρίξει δυο φορές
- Berlinale 2017: Το «The Wound» είναι ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε ως το τέλος του φεστιβάλ
- Berlinale 2017: Ο Ρίτσαρντ Γκιρ δεν ήρθε μόνο για «Dinner» στο Βερολίνο
- Berlinale 2017: «Django». Ο ήχος μιας χαμένης ευκαιρίας
Tags: berlinale 2017, βερολίνο 2017
