Ηρθε η ώρα ο «Μικρός Τυμπανιστής» να σηκωθεί από το 1979 και να δώσει μια με την μπαγκέτα του στον Φόλκερ Σλέντορφ να συνέλθει. Ο 78χρονος Γερμανός σκηνοθέτης παρουσιάζει τη νέα του ταινία, ένα ρομάντζο μεσηλίκων βουτηγμένο στα ψευτοεστέτ κλισέ, με μια ιστορία που θα ήθελε να εκδώσει άμεσα η Ωκεανίδα αν δεν ήταν ήδη ένα αξιόλογο βιβλίο του Μαξ Φρις που έχει κυκλοφορήσει και στα ελληνικά με τον τίτλο «Μακρύ Σαββατοκύριακο στο Λονγκ Άιλαντ». Μόνο που ο Σλέντορφ το μεταμορφώνει σε κάτι διαφορετικό. Και η Berlinale νιώθει την ηθική, ή εθνική, υποχρέωση, να τη συμπεριλάβει στο Διαγωνιστικό πρόγραμμα.
Κεντρικός ήρωας είναι ο Μαξ Ζορν που, φυσικά, με τέτοιο όνομα, είναι συγγραφέας. Ο Μαξ, τώρα προς τα 60 του, πάσχει ακόμα από ανταγωνιστικά συμπλέγματα ως προς τον φιλόσοφο πατέρα του που τον σνόμπαρε επειδή έγραφε λογοτεχνία. Κάτοικος Βερολίνου, επισκέπτεται τη Νέα Υόρκη για το λανσάρισμα του καινούριου βιβλίου του, αλλά νιώθει ανήσυχος, παρότι έχει μια τσαχπίνα βοηθό, μια σέξι και κουλτουριάρα σύντροφο και ολόκληρη η καλλιτεχνική σκηνή της πόλης μοιάζει να στρέφεται γύρω του.
Διαβάστε ακόμη: Berlinale 2017: Ο Ακι Καουρισμάκι ξέρει πώς να κάνει τον ανθρωπισμό να μοιάζει αυτονόητος
Εχει ανησυχία, γιατί εκεί, στη Νέα Υόρκη, γνώρισε κι εγκατέλειψε πριν 15 χρόνια, «εκείνη», τη Ρεμπέκα, τη γυναίκα που τελικά τον άφησε με το απωθημένο της ευτυχίας. Ετσι, ο Μαξ, υπερπηδώντας με δεκανίκι το σενάριο του Σλέντορφ κάθε στοιχείο αληθοφάνειας, ξαναβρίσκει τη Ρεμπέκα που είναι πάντα όμορφη αλλά τώρα και πλουσία δικηγόρος και μαζί κάνουν μια μικρή εκδρομή. Πού; Μα φυσικά στο Μόντοκ της Νέας Αγγλίας, όπου είχαν ζήσει μέρος του παλιού ρομάντζου τους και τώρα τους περιμένει να επιστρέψουν.
Η κλασική αγωνία για το χρόνο που περνά μεταφράζεται σ' ένα υποτυπώδες Αρλεκιν, φωτισμένο στα παστέλ χρώματα του χειμωνιάτικου ουρανού και των κασμίρ πουλόβερ της Ρεμπέκα. Ο Στέλαν Σκάρσγκαρντ δεν έχει χάσει τίποτα από το ζωώδες σεξ απίλ του, η Νίνα Χος είναι αφοπλιστικά όμορφη, η μεταξύ τους χημεία ωστόσο είναι αδύνατο να λειτουργήσει με τις ατάκες που είναι αναγκασμένοι να πουν. Επειδή, μάλιστα, ο Σλέντορφ προφανώς θεωρεί πταίσμα το να κάνει μια απλή ερωτική ιστορία ταινία, την παραφουσκώνει με ελιτίστικα τσιτάτα και δήθεν πνευματώδεις τύπους των γραμμάτων και των τεχνών: οι συζητήσεις κυλούν από τον Κίρκεγκαρντ και τον Πλάτωνα μέχρι σνομπίστικα αποφθέγματα όπως «εσείς οι Αμερικάνοι ποτέ δεν θα καταλάβετε ότι η Ευρώπη συνδέεται με δεσμούς πολιτισμού.»
Ακόμα χειρότερα, τόσο απασχολημένος μοιάζει να είναι ο σκηνοθέτης με τον εαυτό του, τις ενοχές και τους προβληματισμούς του, που ούτε καν στο Μόντοκ, όταν οι δυο ήρωές του βρίσκονται, τέλος πάντων, μαζί σε διερευνητικό γουικέντ, δεν τους επιτρέπει να συμπεριφερθούν φυσιολογικά, οδηγώντας τους σ' ένα απρόσμενο και ξενερωτικό φινάλε. Τι κρίμα που σ' ένα φιλμ για την απώλεια του χρόνου και τις χαμένες ευκαιρίες, το σινεμά του Φόλκερ Σλέντορφ δείχνει τόσο πολύ την ηλικία του.
Η Berlinale 2017 με μια ματιά:
- Berlinale 2017: Μέρα 1η / Από το Τείχος του Βερολίνου σ' εκείνο του Ντόναλντ Τραμπ
- Berlinale 2017, Μέρα 2η: Choose Life. Ξανά!
- Berlinale 2017: Μέρα 3η / Ο Τζιακομέτι ανέπνεε τέχνη - εσείς;
- Βερολίνο 2017, Μέρα 4η: Ολα για μια «Φανταστική Γυναίκα»
- Berlinale 2017, Μέρα 5η: Εδώ είναι το «Party», εδώ και το καλοκαίρι
- Berlinale 2017: Μέρα 6η, όπου κατέφθασε το glam
Διαβάστε ακόμη:
- Berlinale 2017: Στο «Colo» η κρίση ανίας έρχεται πριν την κρίση της Πορτογαλίας
- Berlinale 2017: Το «Berlin Syndrome» της Κέιτ Σόρτλαντ ακολουθεί τους κανόνες μα όχι τα κλισέ ενός genre cinema
- Berlinale 2017: Στο «The Party» της Σάλι Πότερ, οι καλεσμένοι είναι προβληματικοί και το χιούμορ δηλητηριώδες
- Berlinale 2017: Ο Ακι Καουρισμάκι ξέρει πώς να κάνει τον ανθρωπισμό να μοιάζει αυτονόητος
- Berlinale 2017: To «Mr. Long» είναι μια απολαυστικά ακατάτακτη ταινία
- Berlinale 2017: Το «Bright Nights» του Τόμας Αρσλαν είναι μια ταινία δίχως κατεύθυνση
- Berlinale 2017: Το «Lost City of Z» του Τζέιμς Γκρέι δεν βρίσκει την Ιθάκη του
- Βερολίνο 2017: Το «Call me by your Name» είναι κάτι παραπάνω από ένα καλοκαιρινό ρομάντζο
- Berlinale 2017: «Viceroy's House», ή όταν ο Γκάντι επισκέφθηκε το «Downton Abbey»
- Berlinale 2017: Στο «Pokot» εύχεσαι ο κακός λύκος να είχε φάει καλύτερα την Ανιέσκα Χόλαντ
- Berlinale 2017: Το «Una Mujer Fantastica» είναι μια φανταστική ταινία
- Berlinale 2017: «Wild Mouse», όχι τόσο αστείο, ούτε τόσο wild
- Berlinale 2017: Η ευτυχία είναι κάτι για το οποίο πρέπει να παλέψεις στο «Félicité»
- Berlinale 2017: Στη συνέντευξη Τύπου του «T2 Trainspotting» - «Δεν είναι σίκουελ, είναι... επικήδειος!»
- Berlinale 2017: Στο «On Body and Soul», όλος ο ρομαντισμός χωρά σ' ένα σφαγείο
- Berlinale 2017 - To «Trainspotting» θα σφυρίξει δυο φορές
- Berlinale 2017: Το «The Wound» είναι ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε ως το τέλος του φεστιβάλ
- Berlinale 2017: Ο Ρίτσαρντ Γκιρ δεν ήρθε μόνο για «Dinner» στο Βερολίνο
- Berlinale 2017: «Django». Ο ήχος μιας χαμένης ευκαιρίας
