Η τελευταία ταινία της Σάλι Πότερ που βρέθηκε στο φεστιβάλ Βερολίνου, το «Rage», ήταν γυρισμένη με iphone κι ήθελε να σπρώξει την κινηματογραφική φόρμα στα όριά της. Φέτος με το «The Party» επιστρέφει πίσω στις βασικές αρχές ενός αφηγηματικού σινεμα, την πλοκή, τους χαρακτήρες, την παρατήρηση, τις ανατροπές.
Το φιλμ θα μπορούσε κάλλιστα να διαδραματίζεται σε μια θεατρική σκηνή ακόμη κι αν δεν έχει τίποτα από την επιτήδευση ή το τεχνητό ενός θεατρικού. Ομως οι ήρωές του συναντιούνται στην «σκηνή» ενός σπιτιού του Λονδίνου και μεταξύ κουζίνας και μπάνιου, σαλονιού και αυλής παίζουν τα δικά τους κωμικοτραγικά δράματα. Αυτά που αν τα δεις συνολικά, τα ονομάζουμε ζωή.
Διαβάστε ακόμη: Berlinale 2017: Ο Ακι Καουρισμάκι ξέρει πώς να κάνει τον ανθρωπισμό να μοιάζει αυτονόητος
Στο κέντρο της ιστορίας βρίσκεται η Τζάνετ μια πολιτικός της αντιπολίτευσης η όποια μόλις έγινε υπουργός υγείας της σκιώδους κυβέρνησης και η οποία καλεί μερικούς φίλους για να το γιορτάσει. Μόνο που όσο εκείνη ετοιμάζει τα βολ-ο-βαν στην κουζίνα, ο σύζυγός της Μπιλ αλλάζει δίσκους και πίνει κρασί στο σαλόνι βυθισμένος στις σκέψεις του και στις δικές του αποκαλύψεις που ετοιμάζει.
Κι όταν οι φίλοι φτάσουν, ο καθένας με τα δικά του θέματα (συχνά με την μορφή του ετέρου του ήμισυ) , το πάρτι θα πάρει μια απροσδόκητη τροπή και θα ακροβατεί στο χείλος της καταστροφής και της τραγωδίας για όλα τα μετρημένα 71 λεπτά που διαρκεί το φιλμ.
Διαβάστε ακόμη: Βερολίνο 2017: Το «Call me by your Name» είναι κάτι παραπάνω από ένα καλοκαιρινό ρομάντζο
Γυρισμένη σε ασπρόμαυρο, αυτή είναι μια ταινία ηθοποιών με την Κρίστιν Σκοτ Τόμας και τον Τίμοθι Σπολ εξαιρετικούς στους ρόλους του βασικού ζευγαριού, την Τσέρι Τζόουνς και την Εμιλι Μόρτιμερ άψογες στον ρόλο των λεσβιών που περιμένουν –απροσδόκητα- τρίδυμα την Πατρίτσια Κλάρκσον να κλέβει την παράσταση στον ρόλο της πρώην ιδεαλίστριας και πλέον απόλυτα κυνικής καλύτερης φίλης και τον Μπρούνο Γκανζ να το διασκεδάζει και να μας διασκεδάζει σε αυτόν ενός new age θεραπευτή.
Ο Κίλιαν Μέρφι έχει ίσως τον λιγότερο αβανταδόρικο ρόλο και τον σπρώχνει στα όρια της καρικατούρας, αλλά έτσι κι αλλιώς το φιλμ παίζει με την ιδέα της φάρσας, που δεν απέχει ποτέ πολύ από τις πιο τραγικές στιγμές της ζωής μας. Πλούσιο σε αληθινά αστείες ατάκες και αποφασισμένο να κρατήσει τις ανατροπές ως το τέλος, το φιλμ είναι απολαυστικό μέσα στις συνειδητά περιορισμένες φιλοδοξίες μιας αστείας και καυστικής κοινωνικής σάτιρας τις οποίες και πραγματώνει δίχως σημαντικά στραβοπατήματα.
Η Berlinale 2017 με μια ματιά:
- Berlinale 2017: Μέρα 1η / Από το Τείχος του Βερολίνου σ' εκείνο του Ντόναλντ Τραμπ
- Berlinale 2017, Μέρα 2η: Choose Life. Ξανά!
- Berlinale 2017: Μέρα 3η / Ο Τζιακομέτι ανέπνεε τέχνη - εσείς;
- Βερολίνο 2017, Μέρα 4η: Ολα για μια «Φανταστική Γυναίκα»
- Berlinale 2017, Μέρα 5η: Εδώ είναι το «Party», εδώ και το καλοκαίρι
Διαβάστε ακόμη:
- Berlinale 2017: Ο Ακι Καουρισμάκι ξέρει πώς να κάνει τον ανθρωπισμό να μοιάζει αυτονόητος
- Berlinale 2017: To «Mr. Long» είναι μια απολαυστικά ακατάτακτη ταινία
- Berlinale 2017: Το «Bright Nights» του Τόμας Αρσλαν είναι μια ταινία δίχως κατεύθυνση
- Berlinale 2017: Το «Lost City of Z» του Τζέιμς Γκρέι δεν βρίσκει την Ιθάκη του
- Βερολίνο 2017: Το «Call me by your Name» είναι κάτι παραπάνω από ένα καλοκαιρινό ρομάντζο
- Berlinale 2017: «Viceroy's House», ή όταν ο Γκάντι επισκέφθηκε το «Downton Abbey»
- Berlinale 2017: Στο «Pokot» εύχεσαι ο κακός λύκος να είχε φάει καλύτερα την Ανιέσκα Χόλαντ
- Berlinale 2017: Το «Una Mujer Fantastica» είναι μια φανταστική ταινία
- Berlinale 2017: «Wild Mouse», όχι τόσο αστείο, ούτε τόσο wild
- Berlinale 2017: Η ευτυχία είναι κάτι για το οποίο πρέπει να παλέψεις στο «Félicité»
- Berlinale 2017: Στη συνέντευξη Τύπου του «T2 Trainspotting» - «Δεν είναι σίκουελ, είναι... επικήδειος!»
- Berlinale 2017: Στο «On Body and Soul», όλος ο ρομαντισμός χωρά σ' ένα σφαγείο
- Berlinale 2017 - To «Trainspotting» θα σφυρίξει δυο φορές
- Berlinale 2017: Το «The Wound» είναι ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε ως το τέλος του φεστιβάλ
- Berlinale 2017: Ο Ρίτσαρντ Γκιρ δεν ήρθε μόνο για «Dinner» στο Βερολίνο
- Berlinale 2017: «Django». Ο ήχος μιας χαμένης ευκαιρίας
