Οι ταινίες του Κορεάτη δημιουργού μοιάζουν να κινούνται σε ένα απόλυτα δικό τους σύμπαν, το οποίο τα τελευταία χρόνια συρρικνώνεται όλο και περισσότερο προς το κέντρο του, ικανοποιώντας τον κύκλο των πιστών του, μα μην προσφέροντας ουσιαστικά κάτι καινούριο σε ένα σινεμά που κάθε φορά είναι σχεδόν ακριβώς όπως το περιμένεις.
Εν τούτοις αυτό που είναι καινούριο στο «On the Beach at Night Alone» είναι το ότι ο Χονγκ Σανγκ-σου επιλέγει ένα θέμα που είναι βγαλμένο όχι μόνο από την δική του ζωή, αλλά κι από τις σελίδες των κίτρινων εφημερίδων της χώρας του. Το 2015, στην διάρκεια των γυρισμάτων του «Right Now, Wrong Then» ο σκηνοθέτης είχε μια εξωσυζυγική σχέση με την πρωταγωνίστριά του Κιμ Μιν-χι, για την οποία εγκατέλειψε την γυναίκα του αν και στη συνέχεια σύμφωνα με δικές του δηλώσεις, χώρισε κι επέστρεψε στην οικογενειακή του εστία.
Τώρα επιστρέφει με μια ιστορία που δεν μπορεί παρά να ιδωθεί ως ο δικός του τρόπος να σχολιάζει εκείνη την περίοδο και την εμμονή του Τύπου της χώρας του με την προσωπική του ζωή, αφού η Κιμ Μιν-χι, πρωταγωνιστεί στον ρόλο μιας ηθοποιού που εγκαταλείπει την Κορέα για να αφήσει πίσω της μια σκανδαλώδη σχέση με έναν παντρεμένο σκηνοθέτη με τον οποίο μόλις γύρισε μια ταινία.
Χωρισμένο σε δύο μέρη το πρώτο γυρισμένο στο Αμβούργο όπου η ηρωίδα δοκιμάζει να βρει καταφύγιο και το δεύτερο πίσω στην Κορέα όπου επιστρέφει, το φιλμ αποτελείται όπως συνήθως είναι το μοτίβο στα φιλμ του Σανγκ-σου, από μια σειρά συζητήσεις μεταξύ των χαρακτήρων που συχνά μοιάζουν να περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό τους, συζητήσεις υπαρξιακές αλλά και συχνά κοινότοπες κι εξίσου συχνά όχι τόσο βαθυστόχαστες όσο προσπαθούν να είναι, ή όσο ο τίτλος (δανεισμένος από ένα ποιήμα του Γουόλτ Γουίτμαν) υπόσχεται.
Μέσα από μια ηθελημένα αποσπασματική αφήγηση, μια σκηνοθεσία που αναγνωρίζεις ως τυπική (το ξαφνικό ζουμ στους χαρακτήρες για παράδειγμα) και θεματικές που αγγίζουν κοινές χορδές στην φιλμογραφία του (η απώλεια, ο έρωτας, η μοναξιά, η σχέση της ζωής με την τέχνη, οι διαφορές και οι ομοιότητες ανάμεσα στα φύλα), ο Σανγκ-σου κάνει μια ταινία που μπορεί να έχει ίσως ιδιαίτερη σημασία για τον ίδιο, αλλά που δεν παύει να κινείται σε μια απόλυτα γνώριμη περιοχή.
- Berlinale 2017: Μέρα 1η / Από το Τείχος του Βερολίνου σ' εκείνο του Ντόναλντ Τραμπ
- Berlinale 2017, Μέρα 2η: Choose Life. Ξανά!
- Berlinale 2017: Μέρα 3η / Ο Τζιακομέτι ανέπνεε τέχνη - εσείς;
- Βερολίνο 2017, Μέρα 4η: Ολα για μια «Φανταστική Γυναίκα»
- Berlinale 2017, Μέρα 5η: Εδώ είναι το «Party», εδώ και το καλοκαίρι
- Berlinale 2017: Μέρα 6η, όπου κατέφθασε το glam
- Berlinale 2017: Μέρα 7η, ή ένα μικρό διάλειμμα
Διαβάστε ακόμη:
- Berlinale 2017: Στο «Colo» η κρίση ανίας έρχεται πριν την κρίση της Πορτογαλίας
- Berlinale 2017: Το «Berlin Syndrome» της Κέιτ Σόρτλαντ ακολουθεί τους κανόνες μα όχι τα κλισέ ενός genre cinema
- Berlinale 2017: Στο «The Party» της Σάλι Πότερ, οι καλεσμένοι είναι προβληματικοί και το χιούμορ δηλητηριώδες
- Berlinale 2017: Ο Ακι Καουρισμάκι ξέρει πώς να κάνει τον ανθρωπισμό να μοιάζει αυτονόητος
- Berlinale 2017: To «Mr. Long» είναι μια απολαυστικά ακατάτακτη ταινία
- Berlinale 2017: Το «Bright Nights» του Τόμας Αρσλαν είναι μια ταινία δίχως κατεύθυνση
- Berlinale 2017: Το «Lost City of Z» του Τζέιμς Γκρέι δεν βρίσκει την Ιθάκη του
- Βερολίνο 2017: Το «Call me by your Name» είναι κάτι παραπάνω από ένα καλοκαιρινό ρομάντζο
- Berlinale 2017: «Viceroy's House», ή όταν ο Γκάντι επισκέφθηκε το «Downton Abbey»
- Berlinale 2017: Στο «Pokot» εύχεσαι ο κακός λύκος να είχε φάει καλύτερα την Ανιέσκα Χόλαντ
- Berlinale 2017: Το «Una Mujer Fantastica» είναι μια φανταστική ταινία
- Berlinale 2017: «Wild Mouse», όχι τόσο αστείο, ούτε τόσο wild
- Berlinale 2017: Η ευτυχία είναι κάτι για το οποίο πρέπει να παλέψεις στο «Félicité»
- Berlinale 2017: Στη συνέντευξη Τύπου του «T2 Trainspotting» - «Δεν είναι σίκουελ, είναι... επικήδειος!»
- Berlinale 2017: Στο «On Body and Soul», όλος ο ρομαντισμός χωρά σ' ένα σφαγείο
- Berlinale 2017 - To «Trainspotting» θα σφυρίξει δυο φορές
- Berlinale 2017: Το «The Wound» είναι ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε ως το τέλος του φεστιβάλ
- Berlinale 2017: Ο Ρίτσαρντ Γκιρ δεν ήρθε μόνο για «Dinner» στο Βερολίνο
- Berlinale 2017: «Django». Ο ήχος μιας χαμένης ευκαιρίας
