«Ηταν ένα όνειρό μας, να παρουσιάσουμε το "Logan" στο Φεστιβάλ Βερολίνου, γνωρίζοντας ότι αυτή είναι η τελευταία φορά που παίζω αυτόν το ρόλο. Γιατί ο "Logan" είναι μια ταινία που δεν καθορίζεται από κινηματογραφικά είδη, καταλληλότητες, ή όποια άλλη από τις ταινίες του franchise.» Ετσι παρουσίασε ο Χιου Τζάκμαν, δίπλα στον Σερ Πάτρικ Στιούαρτ και τον σκηνοθέτη Τζέιμς Μάνγκολντ, το «Logan», την τελευταία - ναι, είναι - περιπέτεια του Wolverine στη μεγάλη οθόνη, στη συνέντευξη Τύπου της ταινίας.
Πράγματι, ο Wolverine δίνει, με το «Logan», το καλύτερο και πιο ολοκληρωμένο αντίο που θα μπορούσε να εύχεται ένας χαρακτήρας στο σύμπαν της Marvel. Δεν είναι ότι δεν το ξέραμε ήδη αφού το «Logan» υποσχόταν από νωρίς ότι θα είναι σκοτεινό, αλλά η δεύτερη συνάντηση του Τζέιμς Μανγκολντ με τον Wolverine είναι πολύ μαύρη όχι μόνο στην παλέτα και το ύφος του, αλλά και στην ίδια του την ιστορία. Δίχως spoilers μπορούμε να πούμε ότι το φιλμ διαδραματίζεται το 2029 όταν οι περισσότεροι μεταλλαγμένοι έχουν ήδη εξαφανιστεί. Το φιλμ του Μάνγκολντ τρέχει με το ύφος ενός road movie δράσης, το αρχικό κυνηγητό φέρνει στο μυαλό την ενέργεια και την ωμότητα του «Mad Max: Fury Road», αλλά την ίδια στιγμή δανείζεται από τους κώδικες του γουέστερν στον τρόπο που χτίζεται ο χαρακτήρας του Λόγκαν και οι αναμετρήσεις του με τους διώκτες του.
Διαβάστε εδώ την κριτική του Flix για το «Logan»
Σχολιάζοντας το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος της πλοκής του «Logan» στρέφεται γύρω από τα αμερικανικά σύνορα με το Μεξικό, ο Χιου Τζάκμαν εξήγησε ότι «πριν απ' όλη τη συζήτηση για το τείχος, οι σκηνές των συνόρων υπήρχαν ήδη στην ταινία, αλλά προφανώς οι σεναριογράφοι είχαν ψυχανεμιστεί το zeitgeist της εποχής.» Ο Πάτρικ Στιούαρτ προσέθεσε, «Επηρεαζόμαστε από τους καιρούς που αλλάζουν. Παρουσιάζεις το δικό σου κομμάτι ως ένας άνθρωπος που επηρεάζεται από την εποχή. Δεν ξεκινήσαμε με στόχο να κάνουμε μια πολιτική ταινία, κι όμως το φιλμ αντηχεί τη σημερινή σκέψη - αυτό είναι η συγκυρία. Αν ο κόσμος θέλει να πάρει μαζί του μηνύματα απ' αυτήν την ταινία, τότε κάναμε καλά τη δουλειά μας.»
Παράλληλα, ο Πάτρικ Στιούαρτ βρήκε την ευκαιρία να δηλώσει οργισμένος, απογοητευμένος και θλιμμένος για την απόφαση της Μεγάλης Βρετανίας να φύγει από την Ευρωπαϊκή Ενωση. «Καθώς κάθομαι μπροστά σας, σ' ένα ευρωπαϊκό κινηματογραφικό φεστιβάλ,» είπε ο Βρετανός ηθοποιός, «ντρέπομαι που προέρχομαι από μια χώρα που αποφάσισε να εγκαταλείψει την Ευρώπη. Ο κόσμος υπερψήφισε αυτή την επιλογή, μόνο γιατί άκουσε πάρα πολλά ψέμματα και παραπλανήθηκε. Πρόκειται για ένα καταστροφικό λάθος κι απολογούμαι σε όλους εσάς που θέλατε να παραμείνουμε.»
Μιλώντας στους δημοσιογράφους, ο Τζέιμς Μάνγκολντ εξήγησε ότι στόχος του για την ταινία ήταν «ένα φιλμ που αξιοποιεί την ποπ κουλτούρα για ένα αποτέλεσμα που δεν αρκείται στο να πουλά παιδικά γεύματα στα φαστ φουντ ή κούκλες, αλλά αντ' αυτού να θέτει ενδιαφέροντα ερωτήματα. Ηθελα να δείξω τη βία, αλλά ταυτόχρονα και τις συνέπειές της - αίμα, βία, ναι, αλλά και ζωές που τελειώνουν και δεν επιστρέφουν.»
Μάλλον συγκινημένος, ο Χιου Τζάκμαν προσέθεσε, «Αγαπώ πολύ αυτόν τον ήρωα και θα μείνει για πάντα κομμάτι του εαυτού μου - οι fans θα μου το θυμίζουν αυτό κάθε μέρα. Αυτός ο ήρωας μ' έχει συντροφεύσει για 17 χρόνια, αλλά αυτή εδώ είναι η ταινία που πραγματικά τον χαρακτηρίζει.»
Δείτε παρακάτω φωτογραφίες από τη συνέντευξη Τύπου και την επίσημη πρεμιέρα του «Logan» - ναι, ο Χιου Τζάκμαν ήρθε στο Βερολίνο λίγο μετά τη δεύτερη επέμβαση και θεραπεία για τον καρκίνο του δέρματος.
Στο Διαγωνιστικό Τμήμα, η τελευταία ευχάριστη έκπληξη ήρθε από την Κίνα. Το animation Το «Have a Nice Day» είναι ένα crime drama που... σου φτιάχνει τη μέρα! Αν ο Κουέντιν Ταραντίνο έκανε μια ταινία κινουμένων σχεδίων... Οχι δεν θα μπορούσε να την κάνει τόσο καλή. Μια ταινία κινουμένων σχεδίων βουτηγμένη στη βία και το ζωγραφιστό αίμα που ξεκινά με ένα απόσπασμα από την «Ανάσταση» του Λέοντα Τολστόι; Ναι, θα έχετε κάθε δίκιο αν σκεφτείτε «επιτηδευμένο», αλλά ευτυχώς το φιλμ του Λιου Τζιαν θα σας διαψεύσει με τον πιο θεαματικό κι αποστομωτικό τρόπο. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Have a Nice Day».
Αντίθετα, το «Ana, mon amour», το νέο φιλμ, μετά το βραβευμένο με τη Χρυσή Αρκτο «Οικογενειακή Υπόθεση», του Ρουμάνου Κάλιν Πέτερ Νέτζερ, ήταν μια ταινία που θαυμάσαμε, αλλά δεν αγαπήσαμε, κυρίως γιατί ο σκηνοθέτης της προσπαθεί περισσότερο απ' όσο χρειάζεται. Το φιλμ ακολουθεί ένα ζευγάρι μέσα στα χρόνια, στο γάμο και το παιδί τους, στην άνοδο και την πτώση της καριέρας του Τομά, στην «απεξάρτηση» της Ανα από την καταπιεστική ανάγκη του να τον έχει εκείνη ανάγκη, στη δική της καριέρα που θα ανθίσει όσο η δική του μένει πίσω. Και φυσικά στη διαδρομή τους στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή, στη σχέση τους με τη θρησκεία και τους γονείς τους, στην ερμηνεία των ονείρων τους που μπορεί να μπλέκονται ακόμη και με την πραγματικότητα. Μόνο που όσο ο Νέτζερ χτίζει αυτόν τον περίπλοκο ιστό για την ιστορία του, ξεχνά να δώσει στους ήρωές του χαρακτήρες με τους οποίους μπορείς να ταυτιστείς. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Ana, mon amour».
Η Berlinale 2017 με μια ματιά:
- Berlinale 2017: Μέρα 1η / Από το Τείχος του Βερολίνου σ' εκείνο του Ντόναλντ Τραμπ
- Berlinale 2017, Μέρα 2η: Choose Life. Ξανά!
- Berlinale 2017: Μέρα 3η / Ο Τζιακομέτι ανέπνεε τέχνη - εσείς;
- Βερολίνο 2017, Μέρα 4η: Ολα για μια «Φανταστική Γυναίκα»
- Berlinale 2017, Μέρα 5η: Εδώ είναι το «Party», εδώ και το καλοκαίρι
- Berlinale 2017: Μέρα 6η, όπου κατέφθασε το glam
- Berlinale 2017: Μέρα 7η, ή ένα μικρό διάλειμμα
- Berlinale 2017: Μέρα 8η, όπου κουτσομπολέψαμε ακόμα και τον Χονγκ Σανγκ-σου
Διαβάστε ακόμη:
- Berlinale 2017: Το «Have a Nice Day» είναι ένα crime drama που σου φτιάχνει τη μέρα
- Berlinale 2017: Θαυμάσαμε, αλλά δεν αγαπήσαμε το «Ana, Mon Amour»
- Berlinale 2017: Οχι πια Wolverine, μόνο «Logan»
- Berlinale 2017: «Joaquim», όταν ο εθνικός ήρωας της Βραζιλίας έπαθε διαφωτισμό
- Berlinale 2017: Είναι το «God’s Own Country» το βρετανικό «Brokeback Mountain»;
- Berlinale 2017: Στο «On the Beach at Night Alone», ο Χονγκ Σανγκ-σού κάνει μια ακόμη ταινία του Χονγκ Σανγκ-σου
- Berlinale 2017: Ο Ντιέγκο Λούνα «γκρεμίζει» τα τείχη του Ντόναλντ Τραμπ από το Βερολίνο
- Berlinale 2017: Στο «Colo» η κρίση ανίας έρχεται πριν την κρίση της Πορτογαλίας
- Berlinale 2017: Το «Berlin Syndrome» της Κέιτ Σόρτλαντ ακολουθεί τους κανόνες μα όχι τα κλισέ ενός genre cinema
- Berlinale 2017: Στο «The Party» της Σάλι Πότερ, οι καλεσμένοι είναι προβληματικοί και το χιούμορ δηλητηριώδες
- Berlinale 2017: Ο Ακι Καουρισμάκι ξέρει πώς να κάνει τον ανθρωπισμό να μοιάζει αυτονόητος
- Berlinale 2017: To «Mr. Long» είναι μια απολαυστικά ακατάτακτη ταινία
- Berlinale 2017: Το «Bright Nights» του Τόμας Αρσλαν είναι μια ταινία δίχως κατεύθυνση
- Berlinale 2017: Το «Lost City of Z» του Τζέιμς Γκρέι δεν βρίσκει την Ιθάκη του
- Βερολίνο 2017: Το «Call me by your Name» είναι κάτι παραπάνω από ένα καλοκαιρινό ρομάντζο
- Berlinale 2017: «Viceroy's House», ή όταν ο Γκάντι επισκέφθηκε το «Downton Abbey»
- Berlinale 2017: Στο «Pokot» εύχεσαι ο κακός λύκος να είχε φάει καλύτερα την Ανιέσκα Χόλαντ
- Berlinale 2017: Το «Una Mujer Fantastica» είναι μια φανταστική ταινία
- Berlinale 2017: «Wild Mouse», όχι τόσο αστείο, ούτε τόσο wild
- Berlinale 2017: Η ευτυχία είναι κάτι για το οποίο πρέπει να παλέψεις στο «Félicité»
- Berlinale 2017: Στη συνέντευξη Τύπου του «T2 Trainspotting» - «Δεν είναι σίκουελ, είναι... επικήδειος!»
- Berlinale 2017: Στο «On Body and Soul», όλος ο ρομαντισμός χωρά σ' ένα σφαγείο
- Berlinale 2017 - To «Trainspotting» θα σφυρίξει δυο φορές
- Berlinale 2017: Το «The Wound» είναι ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε ως το τέλος του φεστιβάλ
- Berlinale 2017: Ο Ρίτσαρντ Γκιρ δεν ήρθε μόνο για «Dinner» στο Βερολίνο
- Berlinale 2017: «Django». Ο ήχος μιας χαμένης ευκαιρίας
Tags: berlinale 2017, βερολίνο 2017
