Η μπαλκονόπορτα ανοίγει. Το λευκό φόρεμα της Στέλλας ανεμίζει στο νυχτερινό καλοκαιρινό αεράκι. Μοιάζει με φάντασμα που χορεύει μέσα στις σκιές του μπαλκονιού. Βαριεστημένο τσιγάρο στην κουπαστή. Μέσα ο σύζυγος βλέπει μπάλα. Η έφηβη κόρη στολίζεται στον καθρέφτη. Καλύτερα να ξαναμπεί, το σίδερο είναι ακόμα στην πρίζα. Το θλιμμένο της βλέμμα δεν υπακούει. Παραμένει να χαζεύει αφηρημένα την νυχτερινή άσφαλτο. Καμικάζι κάνουν κόντρες πάνω σε δρόμους κεραυνού. Μαρσάρουν προσκαλώντας τα κορίτσια να κατέβουν από τα μπαλκόνια τους και να δραπετεύσουν μαζί τους. Ο σταθμός της αμερικανικής βάσης αφιερώνει Ρόι Ορμπισον που τραγουδάει για τους μοναχικούς. Πόσοι τέτοιοι κρύβονται σε μία πόλη εκατομμυρίων; Πόσοι σε κάθε βαλτωμένο γάμο; Σβήνει το τσιγάρο και τρέχει πάλι μέσα. Είναι πολύ αργά και το σίδερο είναι στην πρίζα. Είναι πολύ αργά και η νιότη της έχει περάσει. Κανείς δεν μαρσάρει πια για εκείνη.
Απέναντι μπαλκόνι. Τα παράθυρα κλειδωμένα. Μπλε κόλλες χαρτί εμποδίζουν το φως να μπαίνει – μέρα και νύχτα. Στον χλωμό 20χρονο Χάρη δεν αρέσει το φως. Δεν του αρέσει η μέρα. Βγαίνει μόνο την νύχτα και όλοι τον φωνάζουν «φάντασμα». Κυκλοφορεί σαν λύκος ανάμεσα στις παρέες των συνομήλικών του που περνάνε τον καιρό τους γυαλίζοντας το χρώμιο των μηχανών τους και δίνοντας ραντεβού σε βενζινάδικα λεωφόρων για κούρσες αυτοκτονίας. Πρίγκιπες του περιθωρίου. Φοβισμένοι και μοναχικοί καβαλάρηδες. Αλήτες γεννημένοι για να τρέχουν. Ο σταθμός της αμερικανικής βάσης αφιερώνει «Born to Run» του Μπρους Σπρίνγκστιν. Μόνο που αυτό το καλοκαίρι κάτι έχει αλλάξει. Ο Χάρης νιώθει να μην ανήκει πουθενά. Βαρέθηκε τα φλιπεράκια, τα κορίτσια που χτενίζονται στα καθρεφτάκια των κλεμμένων μηχανών και τις αυτοκινητάδες σε αδιέξοδους δρόμους. Με το κιάλι του ναυτικού παππού του που κάποτε έψαχνε για γοργόνες, κοίταξε απέναντι και βρήκε τη δική του. Μέρα και νύχτα την κοιτά από απόσταση, παρακολουθεί τη μικροαστική ζωή της, αναγνωρίζει τη θλίψη της, ονειρεύεται να τη σώσει. Ισως να ονειρεύεται να τον σώσει κι εκείνη με τη σειρά της. Να περάσει απέναντι, να του ανοίξει τα παράθυρα και να τον βγάλει στο φως.
To καλοκαιρινό mixtape του Flix:
- Το καλοκαιρινό mixtape του Flix #1 | Theme from A Summer Place από το «A Summer Place»
- Το καλοκαιρινό mixtape του Flix #2 | «California Dreamin’» από το «Chungking Express»
- Το καλοκαιρινό mixtape του Flix #3 | «Sealed With A Kiss» από το «Lemon Popsicle»
- Το καλοκαιρινό mixtape του Flix #4 | «Every Time» από το «Spring Breakers»
- Το καλοκαιρινό mixtape του Flix #5 | «Le Temps de L’ Amour» από τον «Ερωτα του Φεγγαριού»
- Το καλοκαιρινό mixtape του Flix #6 | «One Summer's Day» από το «Ταξίδι στη Χώρα των Θαυμάτων»
- Το καλοκαιρινό mixtape του Flix #7 | «Our Last Summer» από το «Mamma Mia!»
- Το καλοκαιρινό mixtape του Flix #8 | «In Summer» από το «Ψυχρά κι Ανάποδα»
- Το καλοκαιρινό mixtape του Flix #9 | «Against All Odds (Take a Look at Me Now)» από το «Against All Odds»
- Το καλοκαιρινό mixtape του Flix #10 | «Reality» από το «Το Πρώτο μου Πάρτυ»
- Το καλοκαιρινό mixtape του Flix #11 | «All Summer Long» από το «American Graffiti»
- Το καλοκαιρινό mixtape του Flix #12 | «Mystery of Love» από το «Να με Φωνάζεις με τ’ Ονομά σου»
- Το καλοκαιρινό mixtape του Flix #13 | «Jane» από το «Wet Hot American Summer»
- Το καλοκαιρινό mixtape του Flix #14 | «Playground Love» από το «Αυτόχειρες Παρθένοι»
- Το καλοκαιρινό mixtape του Flix #15 | «One From the Heart» από το «One From the Heart»
Αν μπορούσε η καλοκαιρινή Αθήνα να δει τον αγαπημένο της κινηματογραφικό αντικατοπτρισμό, πιστεύουμε ότι θα επέστρεφε στο 1981. Oταν ένας σκηνοθέτης την ανακάλυψε μέσα από το κιάλι της κάμεράς του και την αποτύπωσε σε ιδρωμένο σελιλόιντ, φωτίζοντας την έτσι όπως ακριβώς είναι: και πυκνοκατοικημένη και άδεια, και μικροαστική και περιθωριακή, και ανυπόφορη και μαγική και μοναχική και ερωτική.
Βλέποντας τους «Απέναντι» ένα καλοκαιρινό βράδυ του 2018 σε κυριεύει μία μελαγχολική γλύκα. Μία νοσταλγία για τις εποχές που τα αγόρια έπαιρναν τηλέφωνο από συσκευές που δεν είχαν redial – σχημάτιζαν βασανιστικά έναν έναν τους αριθμούς του κοριτσιού των ονείρων τους και όταν εκείνη απαντούσε της το έκλειναν φοβισμένοι. Και πάλι από την αρχή. Αργά και βασανιστικά. Πιάνεις τον εαυτό σου να χαμογελά για τα κορίτσια που με τη σειρά τους αφιέρωναν γλυκερές υποσχέσεις μέσω των πειρατικών ερτζιανών, με την ελπίδα ότι κάποιος τις ακούει. Αναγνωρίζεις τα στέκια, τα σύμβολα μίας περασμένης ποπ κουλτούρας, τις μόδες, τις εμμονές, τις αθηναϊκές γειτονιές που μεγάλωσες. Αναγνωρίζεις όμως και κάτι πολύ βαθύτερο: ο Γιώργος Πανουσόπουλος δεν έπιασε μόνο μία πολύ οικεία εικόνα της Αθήνας, αλλά σου σύστησε τους γείτονές σου. Γιατί τους ξέρεις – και το Χάρη και την Στέλλα. Τους χαιρετάς κάθε πρωί στο ασανσέρ, ή στον καθρέφτη σου.
Μπορεί σήμερα κανείς να μην κοιτά απέναντι πια. Κι όμως κοιτιούνται. Το ραδιόφωνο μπορεί να παίζει playlists, ο κόσμος να φλερτάρει στο messenger, αλλά η μοναξιά, η ανάγκη, το όνειρο παραμένουν ίδια. Η Αθήνα τον καλοκαίρι παραμένει ανοιχτή πρόσκληση για να ανοίξεις το παράθυρό σου. Μπορεί όλοι να μεγαλώσαμε, αλλά ευτυχώς δεν γέρασε κανείς. Κι ο σταθμός της αμερικανικής βάσης αφιερώνει το «Forever Young» του Μπομπ Ντίλαν.
Βάλτε το να παίζει:
Mπορεί να μη βρήκαμε απομονωμένο αυτό το στιγμιότυπο της ταινίας, αλλά το ραδιόφωνο της αμερικανικής βάσης είναι παντού στους «Απέναντι»
Διαβάστε και δείτε ακόμη:
- To Flix στις αξέχαστες παραλίες του σινεμά
- Ταινίες για ένα αξέχαστο καλοκαίρι
- Το Flix βουτάει στις πιο αξέχαστες πισίνες του σινεμά
- Καύσωνας! 10 ταινίες που αγνόησαν τις πολύ υψηλές θερμοκρασίες!
- Τα ασπρόμαυρα καλοκαίρια μιας άλλης εποχής
- To Flix ταξιδεύει στα νησιά του ελληνικού σινεμά
- Αφιέρωμα - 31 αξέχαστες καλοκαιρινές σκηνές του σινεμά
