Από τον Λαρς φον Τρίερ μέχρι τον Υπουργό Πολιτισμού και από τον Γιώργο Λάνθιμο μέχρι τον Μπέλα Ταρ, θυμηθείτε μαζί μας όσους μίλησαν στο Flix μέσα στο 2011. Και για τους πολύ περίεργους, εδώ μπορείτε να βρείτε όλες τις συνεντεύξεις της χρονιάς (με χρονολογική σειρά).
Τίλντα Σουίντον, ηθοποιός
«Στ' αλήθεια εγώ δεν ήθελα ποτέ να γίνω ηθοποιός. Αν μπορώ να πω ότι κάποιος ηθοποιός με ενέπνευσε εκτός από τον Ζακ Τατί τότε αυτός είναι μάλλον είναι ο Ρόμπερτ Μίτσαμ που είχε πει ότι πίστευε πάντα στο καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα που έρχεται με την μικρότερη δυνατή προσπάθεια. Αυτός είναι στ αλήθεια το είδωλο μου. Δεν ήθελα να είμαι ηθοποιός και για να πω την αλήθεια ακόμη δεν θέλω. Κάθε ταινία που κάνω, λέω ότι θα είναι και η τελευταία μου. Είναι σαν να περιμένω ν αρχίσω τη ζωή μου στ αλήθεια.» (Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη)
Παύλος Γερουλάνος, Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού
«Από τα πιο μεγάλα λάθη που μπορείς να κάνεις, όταν αναλάβεις ένα Υπουργείο είναι να νομίζεις οτι ο Πρωθυπουργός εμπιστεύεται το γούστο σου για να το επιβάλλει στον ελληνικό πολιτισμό. Το αντίθετο. Την ώρα που γίνεσαι Υπουργός πρέπει να αμφισβητήσεις τα πάντα όσα θεωρούσες δεδομένο για τις προσωπικές σου προτιμήσεις.» (Δείτε ολόκληρη τη συνέντευξη)
Λαρς φον Τρίερ, σκηνοθέτης
«Αν υπεραπλουστεύουμε τα πράγματα με τέτοιο τρόπο, νομίζω ότι αγνοούμε το γεγονός ότι υπάρχει ένας μικρός ναζί κρυμμένος στον καθένα μας. Ναι, με τον τρόπο που το είπα ακούστηκε εντελώς λάθος, αλλά είναι ακόμη χειρότερο, γελοίο σχεδόν ότι λίγες μόνο λέξεις μου απομονώθηκαν. Ηταν βλακεία μου που είπα κάτι τέτοιο με τον τρόπο που το είπα, ασφαλώς και μετανιώνω. Και νιώθω ήδη πολύ κουρασμένος από την όλη ιστορία.» (Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη)
Γιώργος Λάνθιμος, σκηνοθέτης
«Σίγουρα νιώθω ότι δεν υπάρχει υποστήριξη. Οταν ο «Κυνόδοντας» έχει φτάσει στα Οσκαρ, έχει πάρει τόσα βραβεία και στην επόμενη ταινία, ζητάω απ' όλους να έρθουν να δουλέψουν τσάμπα, βάζουμε τα δικά μας λεφτά, ζητάω από φίλους να βάλουν από δέκα είκοσι χιλιάδες ευρώ, και το Κέντρο Κινηματογράφου συμμετέχει τελικά σε μια έτοιμη ταινία αφού έχουμε πάρει εμείς όλο το ρίσκο, αφού έχει γίνει δεκτή στο διαγωνιστικό της Βενετίας, στο Τορόντο, στο Λονδίνο, κάπως νιώθω... Δεν ξέρω αν λέγεται εχθρότητα ή αδιαφορία, ή κάτι άλλο, πάντως δεν αισθάνομαι ότι υπάρχει μια υποστήριξη, η αίσθηση ότι κάνουμε κάτι αξιέπαινο και σημαντικό που αξίζει να βοηθηθεί.» (Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη)
Τζόντι Φόστερ, ηθοποιός - σκηνοθέτης
«Κάθε ταινία εξελίσσει το πνεύμα. Σε πάει παρακάτω. Είναι επίσης μία εμμονή, την οποία θα αποσαφηνίσεις πολύ αργότερα, κοιτώντας πίσω. Γιατί κάθε ταινία επιλέγουμε να την κάνουμε για να λύσουμε θέματα στη δική μας ζωή.» (Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη)
Φίλιππος Τσίτος, σκηνοθέτης
«Με ελκύουν οι χαρακτήρες που είναι μικρά «τίποτα». Που τα πάθη τους είναι κοινότοπα. Ο «μέσος όρος» όταν συγκλονίζεται από τη ζωή, όταν τρώει άδικα χαστούκια, όταν ερωτεύεται, όταν ξυπνά από το λήθαργο του μέσου όρου: είναι ό,τι πιο συγκινητικό ξέρω.» (Δείτε ολόκληρη τη συνέντευξη)
Ζαν Πιερ και Λικ Νταρντέν, σκηνοθέτες
«Το πρόβλημα είναι ότι πρέπει κάθε φορά να βρίσκεις τη στιγμή και να μπορείς να αυτοσυγκρατείσαι, να μην προβάλλεις και εντείνεις το συναίσθημα για να μπορέσουν να το βιώσουν και οι θεατές. Και εκεί νομίζω ότι βρίσκεται το ουσιαστικό ζήτημα, όταν σκηνοθετείς στις στιγμές που μπορεί να προκύψουν καλλιτεχνικά μέτριες ή υπερβολικά συναισθηματικές. Γιατί το ζητούμενο δεν είναι να κάνεις τους θεατές να κλάψουν μέσα σε λίγα λεπτά. Αν κλάψουν, πρέπει σ' αυτο το κλάμα να υπάρχει και κάποιο νόημα.» (Δείτε ολόκληρη τη συνέντευξη)
Ευθύμης Φιλίππου, σεναριογράφος («Κυνόδοντας», «Αλπεις», «L»)
«Δεν ξέρω αν είναι weird το νέο κύμα του ελληνικού σινεμά και δεν ξέρω αν είναι κύμα. Νομίζω ότι κάποιοι άνθρωποι κάνουν ταινίες, αυτές οι ταινίες είναι τελείως διαφορετικές μεταξύ τους και δεν μπορεί το γεγονός ότι όλοι αυτοί είναι Ελληνες να δημιουργήσει ένα ρεύμα.» (Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη)
Μισέλ Χαζαναβίσιους, σκηνοθέτης
«Το έχω πει πολλές φορές και μπορεί να μοιάζει γραφικό, αλλά είναι όπως όταν έχεις ένα μωρό το οποίο δεν μιλάει αλλά εσύ επικοινωνείς μαζί του. Βρίσκεις τρόπους για να το κάνεις να καταλάβει τι θες να του πεις. Και όταν χαμογελάει είναι μια στιγμή που δεν συγκρίνεται με το όταν λες απλά ένα αστείο και οι φίλοι σου γελάνε. Ακριβώς όπως συμβαίνει όταν είσαι ζευγάρι και μιλάς στον άλλο χωρίς να χρησιμοποιείς λέξεις. Μπορείς να πεις περισσότερα με ένα νεύμα, με τα μάτια ή ακόμη και με τη σιωπή.» (Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη)
Μπουγιάρ Αλιμάνι, σκηνοθέτης
«Νιώθω κομμάτι αυτής της χώρας, κι όταν επιστρέφω στην Αλβανία την υπερασπίζομαι σα δική μου. Αισθάνομαι περηφάνια για τους Ελληνες συναδέλφους που τα καταφέρνουν στο εξωτερικό, είναι η δική μου «γενιά», μαζί ξεκινήσαμε. Βιώνω την κρίση όπως κάθε συμπολίτης μου. Δεν απογοητεύομαι - έχω περάσει πολύ χειρότερα. Κι ο Ελληνας έχει περάσει πολύ χειρότερα στο παρελθόν. Θα τα ξεπεράσουμε. Στεναχωριέμαι μόνο για το παιδί μου. Εκείνη μεγάλωσε εδώ και τώρα θα έχει την ίδια μοίρα με μένα - θα αναγκαστεί να φύγει. Δεν θα ήθελα να το περάσει αυτό η κόρη μου. Ονειρευόμουν ότι στεριώσει στην Ελλάδα» (Δείτε ολόκληρη τη συνέντευξη)
Παναγιώτης Φαφούτης, σκηνοθέτης
«Νομίζω ότι υπήρξαν κάποια ξεχωριστά ταλέντα, αλλά κυρίως πια ότι η πληροφορία και η γνώση μοιράζεται. Δεν κρατάω για τον εαυτό μου τους ηθοποιούς, τα φεστιβάλ. Δεν υπάρχει πια η νοοτροπία "Ας κάνω εγώ ταινία και οι άλλοι ας πεθάνουν". Η γνώση μοιράζεται και αυτό σε προτρέπει να πας καλύτερα.» (Δείτε ολόκληρη τη συνέντευξη)
Μπερτράν Ταβερνιέ, σκηνοθέτης
«Ναι, θεωρώ ότι η κριτική κινηματογράφου έχει αλλάξει, και για καλό και για κακό. Ο χώρος έχει συρρικνωθεί. Παλιά έγραφαν δυο σελίδες για μια ταινία, άνθρωποι που ήταν καταπληκτικοί συγγραφείς. Τώρα γράφουν για το σινεμά ακόμα κι άνθρωποι που δεν έχουν την παραμικρή ιδέα. Αλλά έχει αλλάξει και η δημοσιογραφία γενικά. Βλέπεις μικροκάψουλες αντί για άρθρα. Αστεράκια αντί για ανάλυση. Τους παίρνει δύο δευτερόλεπτα να γράψουν για μια ταινία κι εσένα άλλα δύο για να τους διαβάσεις.» (Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη)
Δημήτρης Εϊπίδης, Διευθυντής του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
«Πιστεύω ότι στη δουλειά που κάνουμε, στον κινηματογράφο, στις τέχνες, προέχει πρώτα απ’ όλα το ήθος και η συνείδηση ότι απευθυνόμαστε στο κοινωνικό περιβάλλον. Εγώ θέλω να βγαίνουν οι θεατές από την αίθουσα με φωτοστέφανο γύρω απ’ το κεφάλι τους. Το εννοώ. Πεφωτισμένοι. Πάντα ήταν η πρόθεσή μου να δουν πράγματα που είναι σημαντικά, για την εξέλιξή μας, για το περιβάλλον μας, την κοινωνία μας, να τα συλλάβουν και να βγουν κερδισμένοι από την εμπειρία. Διαφορετικά η τέχνη γίνεται επιφανειακή, διακοσμητική, δεν έχει ψυχή.» (Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη)
Βαιόλα Ντέιβις, ηθοποιός
«Δε χρειάζεται να είσαι αφροαμερικανός, λευκός, λατίνος, ή ασιάτης, γκέι ή στρέιτ για να νιώσεις στο πετσί σου μια ιστορία και να την διηγηθείς. Απαιτείται να είσαι ευαίσθητος παρατηρητής της ζωής, πρώτα ακροατής και μετά καλός αφηγητής.» (Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη)
Μενέλαος Καραμαγγιώλης, σκηνοθέτης
«Νομίζω ότι οι ετικέτες, ειδικά σε τόσο μικρές κινηματογραφίες όσο η δική μας, είναι λάθος. Ο καθένας κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, λέει τις ιστορίες που μπορεί. Κι αυτά δεν έχουν να κάνουν με μεγαλομανίες ή με ευελιξίες. Οι ίδιες οι ιστορίες επιβάλλουν τον τρόπο που θα τις διηγηθεί κανείς. Δεν επιβάλλει ο τρόπος τις ιστορίες.» (Δείτε ολόκληρη τη συνέντευξη)
Μαρζάν Σατραπί και Βενσάν Παρονό, σκηνοθέτες
«Είναι πολύ πιο δύσκολο το να κάνεις το κοινό να γελάσει, απ ότι να κλάψει. Η θλίψη είναι κάτι παγκόσμιο. Δείξε μια μητέρα να κρατά ένα νεκρό παιδί στην αγκαλιά της κι αμέσως έκανες όλη την αίθουσα να κλαιει. Αλλά δεν γελάμε για τα ίδια πράγματα. Το χιούμορ είναι κάτι πολύ αφηρημένο. Δεν είναι κάτι συγκινησιακό όπως το δάκρυ. Δεν προκαλείται με έναν τρόπο κοινό για όλους. Υπάρχει ένα είδος χιούμορ που μπορεί να λειτουργεί σε μια οικογένεια. Κι ένα χιούμορ που το καταλαβαίνει ένα χωριό. Η μια χώρα. Και μετά έχεις τον Τσάρλι Τσάπλιν!» (Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη)
Γρηγόρης Καραντινάκης, σκηνοθέτης - γενικός διευθυντής του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου
«Τους τελευταίους δύο μήνες αισθάνομαι ότι έχει επιβιώσει μέσα μου ο μίστερ Χάιντ και έχω χάσει τον Δόκτωρ Τζέκιλ. Ωστόσο πρέπει να έχεις ένα όραμα για να μπορείς να ρισκάρεις να το χάσεις. Αυτό δεν θα μου το στερήσει η θέση του Γενικού Διευθυντή. Αυτή τη στιγμή ο ελληνικός κινηματογράφος δείχνει τη δυνατότητα του και είμαι μόνο ευτυχής γι'αυτό. Δεν μου δίνει θάρρος ή κίνητρο για να δημιουργήσω, αλλά μεγάλη χαρά και όρεξη. Πιστεύω ότι είναι μια ευκαιρία να αναπτύξουμε το ταλέντο πολλών ανθρώπων που υπάρχει και να μην το στείλουμε σε σκοτεινά μονοπάτια. Είτε το θέλουμε είτε όχι το σινεμά είναι από τις πιο δυνατές καλές μας εικόνες στο εξωτερικό αυτή τη στιγμή.» (Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη)
Κιμ Κι Ντουκ, σκηνοθέτης
«Από την πρώτη μου κι όλας ταινία, δεν ήμουν πολύ δημοφιλής στην κορεάτικη βιομηχανία, οπότε δεν νομίζω ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν χειρότερα. Ναι, το κράτος με τιμούσε όταν κάποια από τις ταινίες μου κέρδιζε ένα βραβείο σε κάποιο μεγάλο φεστιβάλ, αλλά αμφιβάλω αν είχαν δει τα φιλμ ή είχαν ιδέα για το τι μιλούσαν. Και σε μια βιομηχανία όπου το 60% των αιθουσών προβάλλει το "Transformers" και η δική μου ταινία δεν βρίσκει χώρο να προβληθεί είναι κάτι που βρίσκω απόλυτα λανθασμένο και κάτι που θέλω να πολεμήσω. Είμαι πολύ θυμωμένος και πολύ θλιμμένος γι αυτό. Καμιά άλλη χώρα στον κόσμο δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο. Σε αυτό τουλάχιστον η Κορέα είναι μοναδική.» (Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη)
Ελισάβετ Χρονοπούλου, σκηνοθέτης
«Οπως έχουν τα πράγματα αισθάνομαι πολύ τυχερή που έχω κάνει δυο ταινίες μέσα σε μια δεκαετία. Εχω φίλους με εξαιρετικά σενάριά που δεν έχουν κάνει καμία. Αλλά την ίδια στιγμή κάτι πολύ σπουδαίο συνέβη, με ταινίες σαν τον «Κυνόδοντα», την «Στρέλλα», το «Attenberg», τη «Χώρα Προέλευσης» και συνέβη στην Ελλάδα όχι μόνο σ εμάς τους κινηματογραφιστές. Είναι λογικό να σου ανοίγει λίγο τα φτερά, κάπως σε εμψυχώνει, σου δίνει μια αισιοδοξία. Λες, να που στην Ελλάδα μπορεί να μας περιφρονούν, αλλά κάπου έξω δεν μας περιφρονούν τόσο...» (Δείτε ολόκληρη τη συνέντευξη)
Μπέλα Ταρ, σκηνοθέτης
«Οχι, δεν πιστεύω ότι το σινεμά έχει αυτή τη δύναμη. Είναι, απλά, η έβδομη τέχνη. Είναι μια τέχνη. Οπως η μουσική ή η ζωγραφική. Τι νιώθεις όταν βλέπεις έναν πίνακα, ή ακούς ένα μουσικό κομμάτι; Σου σώζει τη ζωή; Οχι....» (Δείτε τη συνέντευξη εδώ)
Θύμιος Μπακατάκης, διευθυντής φωτογραφίας («Κυνόδοντας», «Attenberg», «Porfirio»)
«Το μόνο καλό είναι ότι οι νέοι κινηματογραφιστές είναι σε σωστό δρόμο. Γίνονται πολύ καλές ταινίες. Ακόμα κι εκείνες που δεν πετυχαίνουν, έχουν καλή πρόθεση. Στο δημιουργικό πλαίσιο, ναι σίγουρα ονειρεύεται κανείς: υπάρχει πολύ καλή πρώτη ύλη – ταλέντα, συνεργάτες, ιδέες. Πώς όμως να τις κάνεις πράξη με όσα συμβαίνουν γύρω μας; Ευτυχώς που η τεχνολογία είναι με το μέρος μας. Τώρα μπορείς να γυρίσεις ταινία και με το κινητό σου. Ομως αυτό δεν είναι λύση. Αυτό δεν είναι σινεμά.» (Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη)
Μάικλ Μιλς, σκηνοθέτης
«Για μένα είναι χαρά να κλαίω, να θυμάμαι, να αισθάνομαι, να συγκινούμαι, να εξαντλούμαι, γιατί πολλαπλασιάζει το χρόνο που έχω για να ζήσω! Αυτό κάνουν οι ταινίες και όλα τα έργα τέχνης που καταφέρνουν ν’ ανταλλάξουν συναισθήματα με όποιον τα βλέπει...» (Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη)
Γιάννης Στάνκογλου, ηθοποιός
«Εγώ νομίζω ότι πρέπει να πας στο εξωτερικό όχι για να κάνεις καριέρα. Να πας να το κάνεις επειδή θέλεις να ζήσεις εκτός κι από κει και πέρα να σου έρθει. Πολλοί που έχουν πεισμώσει και το έχουν βάλει κάτω το καταφέρνουν. Αλλά δεν ξέρω αν θα φτάσουμε στο επίπεδο να κάνουμε ταινίες όπως, για παράδειγμα ο Χαβιέ Μπαρδέμ. Θέλει πολλή δουλειά, πολλή αφοσίωση και καλή ενέργεια.» (Δείτε ολόκληρη τη συνέντευξη)
Κάρελ Οχ, Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Καρλόβι Βάρι
«Είμαι σίγουρος πως η οικονομική κρίση υπήρξε καθοριστική. Οταν δεν έχεις χρήματα για να κάνεις μια ταινία – και ξέρω πως οι μισές από τις ταινίες που θα προβάλλουμε υπήρξαν ανεξάρτητες παραγωγές – αναγκάζεται να βοηθήσει ο ένας τον άλλον. Οι Ελληνες σκηνοθέτες συνεργάζονται, συναντιούνται και μιλούν συχνά για όσα απασχολούν το έργο τους και τις συνθήκες παραγωγής των ταινιών τους. Αυτή η επικοινωνία νομίζω πως διαμόρφωσε αυτή τη νέα γενιά.» (Διαβάστε όλη τη συνέντευξη)
Κωνσταντίνος Γιάνναρης, σκηνοθέτης
«Γεγονός πρώτο: η χρηματοδότηση του ελληνικού κινηματογράφου, γενικά της ελληνικής τέχνης δεν είναι η επιθυμητή. Γεγονός δεύτερο: η χώρα καταρρέει. Γεγονός τρίτο: δεν υπάρχουν λεφτά. Γεγονός τέταρτο: πάρα πολλοί άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους και μπαίνουν στην ανεργία και ζούνε πολύ οδυνηρές οικονομικές και κοινωνικές περιπέτειες. Δεν μπορούμε με απόλυτη αμετροέπεια να πούμε "Λεφτά ντε και καλά για τον ελληνικό κινηματογράφο" σε μια τέτοια πολύ οδυνηρή εποχή. Θα ήταν μια ιεροσυλία απέναντι σε πολλά πράγματα. Συνάμα όμως, αν είναι να μάθουμε κάτι σαν κοινωνία από αυτό το πράγμα που περνάμε και θα περάσουμε τα επόμενα χρόνια, αν μπορούμε να τα εξηγήσουμε, να τα φιλτράρουμε, να τα κάνουμε και πολλές φορές λιγότερο οδυνηρά, χρειάζεται - δυστυχώς ή ευτυχώς - και η Τέχνη.».(Δείτε ολόκληρη τη συνέντευξη)
Διαβάστε ακόμη:
- Best of 2011: Οι Αντρες της Χρονιάς
- Best of 2011: Τα 10 πράγματα που μάθαμε για το μέλλον από τις φετινές ταινίες
- Best of 2011: Αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία...
- Best of 2011: Παλιοχαρακτήρες
- Best of 2011: Οι Γυναίκες της Χρονιάς
- Best of 2011: To Soundtrack
- Best of 2011: Οι Καλύτερες Αφίσες της χρονιάς
- Best of 2011: Ωραία Φάγαμε, Ωραία Ηπιαμε…
- Best of 2011: Breakthroughs
- Βest of 2011: Ξύπνησε το ζώο μέσα μας!
- Best of 2011: Τα look της χρονιάς
- Best of 2011: Δεν αντέχω να κοιτάω...
- Best of 2011: Δέκα και να καίνε
- Best of 2011: Σκέτη απογοήτευση!
- Βest of 2011: Αστέρια στο βούρκο
- Best of 2011: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
Tags: best of 2011
