Πιστεύουμε ακράδαντα ότι το σινεμά είναι μία μορφή τέχνης που επιβάλλεται να τεστάρει τα όρια του θεατή. Οταν το θέμα το υπαγορεύει, οφείλεις να το σερβίρεις απροκάλυπτα, ωμά, να υπηρετήσεις την αλήθεια του, όσο άβολη ή ενοχλητική είναι. Κι εσύ στο κάθισμά σου πρέπει να επικοινωνήσεις, να αντιδράσεις - ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα κλείσεις τα μάτια. Σήμερα λοιπόν θυμόμαστε τις στιγμές του 2011 που δεν αντέξαμε να κοιτάμε την οθόνη...
Ακρωτηριασμός («127 Ωρες»)
Ναι, θα μπορούσε να μη το δείξει. Ναι, άνθρωποι λιποθύμησαν και έπαθαν κρίσης επιληψίας σε κινηματογραφικές αίθουσες παγκοσμίως. Ναι, ο διάλογος για το αν η αναπαράσταση ενός γεγονότος είναι σινεμά κρατάει ακόμα με δυνατά επιχειρήματα κι από τις δύο πλευρές. Θεωρούμε όμως αυτή τη σκηνή αναγκαία, κι όχι εύκολη πρόκληση. Γιατί ο υπαρκτός ορειβάτης Αρον Ράλστον χρωστάει τη ζωή του σ' αυτή τη στιγμή, σ' αυτή την απόφαση, σ' αυτό τον ακρωτηριασμό που κανονικά πρέπει να πήρε ώρες, αλλά ο Ντάνι Μπόιλ περιόρισε σε 3-4 εφιαλτικά φιλμικά λεπτά. Σφίξαμε και εμείς τα δόντια μαζί με τον Τζέιμς Φράνκο, σκούξαμε, ανοιγοκλείσαμε τα μάτια, διπλώσαμε στα δύο. Κάπως έτσι όμως νιώθεις μια ταινία και δεν την βλέπεις, απλώς.
O ήχος του αλυσοπρίονου... («Στην Καρδιά του Χειμώνα»)
Μιλώντας για κομμένα χέρια... Το άγριο, ωμό, αφοπλιστικό road trip της 17χρονης Ρι, η αναζήτηση του redneck πατέρα της στα παγωμένα βουνά Οζαρκ, φτάνει στο πιο μακάβριο τέλος. Και μπορεί να την έχουμε δει να ξεκοιλιάζει σκίουρους, αλλά η σκηνή της βάρκας κι ο ήχος του αλυσοπρίονου που αποτελειώνει κάθε εφηβική αθωότητα θα μας κυνηγά για χρόνια. Μετά από αυτό βέβαια, μπορούμε να βεβαιώσουμε ότι η Τζένιφερ Λόρενς δε θα μασήσει στα «Hunger Games».
Μας έκανε τα τρία... δύο («Τρίο»)
Ο Τομ Τίκβερ έχει αποδείξει ότι μπορεί να κινηματογραφήσει το μαγικά υπερρεαλιστικό με την ίδια όρεξη, λαχτάρα, κινηματογραφική περιέργεια και διαστροφή με το ρεαλιστικό, ενοχλητικό, κυριολεκτικό. Η εγχείρηση για την αφαίρεση όγκου από τους όρχεις του ήρωα είναι κάτι που απεικονίστηκε με επιστημονική λεπτομέρεια και σεβασμό, αλλά έκανε τα αγόρια να δουν την συνέχεια της ταινίας σε κλειδωμένο σταυροπόδι.
Σκατά φιλίες («Φιλενάδες»)
Το ότι επιστρέφει στις λίστες μας, και στις λίστες όλων των σινεφίλ ανά των κόσμο, αποδεικνύει ότι η σκηνή συζητήθηκε. Αλλά, συγγνώμη, κανένα χιούμορ, καμία πλάκα, καμία φεμινιστική κατάκτηση στο να γράψεις, να σκηνοθετήσεις και να εκτελέσεις μια σκηνή όπου γυναίκες (άντρες, μωρά, αυστραλοπίθηκοι ... δεν έχει σημασία!) παθαίνουν κόψιμο και χέζουν ανεξέλεγκτα φορώντας τούλια και παγιέτες. Σε τέτοιες εύκολες χυδαιότητες, σηκωνόμαστε σε εκούσιο διάλειμμα για... τουαλέτα.
Ποιος θα ξαναμπεί σε ασανσέρ με τον Ράιαν Γκόσλινγκ; («Drive»)
Πώς μπορεί η πιο ρομαντική σκηνή της ταινίας και συνυπάρχει με την πιο ωμή, ενοχλητική, βίαιη στιγμή της ταινίας... αποτελεί το μυστικό συστατικό επιτυχίας του Νίκολας Βίντιγκ Ρεφν. Ο Ράιαν Γκόσλινγκ, ή μάλλον ο Οδηγός ήρωάς του, αρπάζει τη στιγμή να φιλήσει το κορίτσι, αλλά ... κλωτσάει την ευκαιρία να την κρατήσει στη ζωή του για πάντα. Παρ' όλα αυτά, και για να απαντήσουμε στο ερώτημα του τίτλου: όλοι θα (ξανά)μπαίναμε σ' ένα ασανσέρ με τον Ράιν Γκόσλινγκ.
Αυτό είναι vertigo σας, αν επιλέξετε να το αποδεχτείτε («MI 4»)
Μπουρτζ Καλίφα. Το ψηλότερο κτίριο στον κόσμο. Ο ουρανοξύστης στο Ντουμπάι, όπου ο Τομ έπρεπε για άλλη μια φορά να αποδείξει ότι κάνει όλα τα stunts μόνος του. Θα θέλαμε να γράψουμε κι άλλα, αλλά έχουν ιδρώσει οι παλάμες μας...
Μία κορίνα ρυθμικής γυμναστικής ως ορός αλήθειας («Αλπεις»)
Αν παραμείνει λευκή η ηρωίδα θεωρείται αθώα, συγχωρείται και παραμένει στο γκρουπ. Αν γίνει κόκκινη, είναι ένοχη και θα αποβληθεί από τις «Αλπεις». Και δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία, σ' αυτά τα βασανιστικά 2 λεπτά που προηγούνται της σκηνής, ότι ο Mont Blanc θα εγγυηθεί τον τρόπο η κορίνα που κρατάει να γίνει κόκκινη.
Η αρρώστια δεν είναι ποτέ φωτογενής («Biutiful»)
Από το πρώτο πλάνο με τη σύριγγα μέχρι τους τίτλους τέλους ο Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου, με όχημα έναν εκπληκτικό, κατεστραμμένο Χαβιέ Μπαρδέμ, μας ζόρισε, μας ψυχοπλάκωσε, μας ανακάτεψε το στομάχι. Φτώχεια, απελπισία, ανέχεια, μιζέρια. Πάνω από όλα όμως η ίδια η αρρώστια. Ο Μπαρδέμ ουρεί αίμα και εμείς δεν αντέχουμε άλλη ... ομορφιά.
Η κουρτίνα που ανεμίζει... («Πρέπει να Μιλήσουμε για τον Κέβιν»)
Θα προσπαθήσουμε Να Μην Μιλήσουμε για το τι Κρύβει η Κουρτίνα. Εμφανίζεται αθώα και αιθέρια στην πρώτη σκηνή της ταινίας και το πλάνο της επαναλαμβάνεται απειλητικό στην τελευταία. Οταν έχουμε υποψιαστεί αρκετά ώστε να μας παγώσουν το αίμα και να μας γκρεμίσουν την εμπιστοσύνη μας στην αθωότητα. Η οποία, τελικά, είναι ανύπαρκτη - ακόμα και στο σινεμά. Εξαιρετική απόδοση ατμόσφαιρας από την Λιν Ράμσεϊ, συγκλονιστική Τίλντα Σουίντον.
«I'm the bad guy here? I'm the bad guy here?» («Blue Valentine»)
Δεν μπορούμε να κοιτάμε όταν τελειώνει η αγάπη. Χρεώστε το μας...
It's the end of the world as we know it («Melancholia»)
Αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, το στιγμιότυπο αυτό δεν ανήκει σ' αυτή τη λίστα. Γιατί, ακόμα και το αναπόφευκτο, εφιαλτικό, συμβολικό, υπαρξιακό ή κυριολεκτικά ολέθριο τέλος του κόσμου ο Λαρς φον Τρίερ το κινηματογραφεί με τρόπο που δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του...
Tags: best of 2011
