Κάθε χρόνο το Flix συναντά τους σημαντικότερους ανθρώπους της βιομηχανίας από κάθε γωνιά του πλανήτη και συνομιλεί μαζί τους για το μέλλον του πλανήτη σινεμά, αφού πρώτα διασχίσει όλα όσα ορίζουν μερικές από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς και μερικά σοφά μαθήματα ζωής.
Ο,τι ακολουθεί είναι μια λίστα με τους σημαντικότερους ανθρώπους που συναντήσαμε φέτος - αν και για όλες τις συνεντεύξεις που φιλοξενήσαμε μπορείτε να κάνετε απλά κλικ εδώ.
Και μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2015: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
Το Flix συναντά (συνομιλεί με & ερωτεύεται) την Κέιτ Μπλάνσετ!
Ο φόβος δεν βοηθάει. Το να πάρεις τα μέτρα σου και να αγωνιστείς να αλλάξεις κάτι, αυτό κάνει τη διαφορά. Οι γυναίκες ηθοποιοί φωνάζουν για σεξισμό γιατί ο σεξισμός υφίσταται, αγαπητή μου. Δεν είναι μόδα, δεν είναι φάση, δεν πρέπει κι εσείς να τον μεταφέρετε μέσα από τα κείμενά σας ως «trending topic». Ο τρόπος που σήμερα πρέπει να κάνουμε αυτόν τον διάλογο είναι εξαιρετικά σημαντικός. Ο τρόπος που εμείς οι γυναίκες θα δουλέψουμε τα επόμενα χρόνια σ' αυτή τη βιομηχανία -οι επιλογές μας, η στάση μας- είναι εξαιρετικά σημαντικός. Εχω τρία αγόρια και πρόσφατα απέκτησα μια κόρη. Δε θα τη μεγαλώσω διαφορετικά, γιατί ούτε εμένα με μεγάλωσαν να γίνω κορίτσι. Νομίζω ότι αυτό προέκυψε. Με μεγάλωσαν ως άνθρωπο, όμως έξω από το σπίτι μου δεν βρήκα την ίδια ισότητα. Για αυτό πρέπει να αλλάξω κάτι σ' αυτό τον κόσμο. Να το βρει η κόρη μου έτοιμο όταν θα μεγαλώσει. Να μην αναγκαστεί να κάνει όλες αυτές τις παρωχημένες κουβέντες για το σεξισμό. Να μην υπάρχει τότε...
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη της Κέιτ Μπλάνσετ
Ο Πολ Ραντ μιλάει στο Flix για τον «Ant-Man»!
Φυσικά υπάρχουν πράγματα που με κάνουν να νιώθω μικροσκοπικός στην αληθινή ζωή! Τα dinner parties με έξυπνους ανθρώπους για παράδειγμα. Ή το να γνωρίζω ανθρώπους σαν τον Μάικλ Ντάγκλας. Δεν είναι κάτι που μπορείς να πάρεις ελαφρά, ακόμη κι αν είναι απίθανος τύπος και τα πήγαμε πάρα πολύ καλά στα γυρίσματα. Δεν είναι ότι νιώθω νευρικός απέναντί του πλέον, περάσαμε τόσο καιρό μαζί, αλλά ότι και να λέμε, είναι ο Μάικλ Ντάγκλας.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Πολ Ραντ
Μάικλ Φασμπέντερ, Μαριόν Κοτιγιάρ, Τζάστιν Κερζέλ: οι συντελεστές του «Macbeth» μίλησαν στο Flix!
Δεν μου φαίνεται κάτι δύσκολο. Δεν μου αρέσει να κοιτώ τις δυσκολίες. Απλά νομίζω ότι ο ηθοποιός χρειάζεται χρόνο για να δουλέψει. Να εργαστεί σκληρά να βρει τον κάθε χαρακτήρα, να πλησιάσει, να του αποκαλυφθεί. Πρέπει να έχεις χρόνο για να εξερευνήσεις το μυαλό, το πνεύμα, την ψυχή του ρόλου. Υπάρχουν ρόλοι που σου παίρνουν απλά περισσότερο καιρό για να τους κατακτήσεις, να τους καταλάβεις. Με τη «Λαίδη Μάκβεθ» για παράδειγμα ήμουν για πρώτη φορά διστακτική. Αρχικά φοβόμουν να της επιτρέψω να μπει μέσα μου, ακριβώς επειδή κουβαλούσε αυτό το βαρύ σκοτάδι. Ομως κάθε εμπειρία είναι διαφορετική, κι αυτό ακριβώς αγαπώ στη δουλειά μου. Δεν μπορείς στ' αλήθεια να συγκρίνεις πράγματα που δεν συγκρίνονται. Ομως μπορώ να σας πω ότι αυτή η ποικιλία, ότι βάζω τον εαυτό μου να αναματρηθεί κάθε φορά με κάτι άλλο, μεγαλύτερο, πιο απαιτητικό, είναι κι ο λόγος που έγινα ηθοποιός. Αυτό ονειρευόμουν να κάνω.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη των Μαριόν Κοτιγιάρ, Μάικλ Φασμπέντερ, Τζάστιν Κερζέλ
Ο Λάζλο Νέμες κι ο Γκέζα Ρόριγκ μιλούν στο Flix για τον «Γιο του Σαούλ»
Ο Θεός δεν είναι αθώος. Κάθε θρησκευόμενος άνθρωπος, όποια κι αν είναι η θρησκεία του, οφείλει να καταπιαστεί μ’ αυτό το ζήτημα, με το πώς άνθρωποι στον κόσμο υποφέρουν άδικα και πώς το επιτρέπει αυτό ο Θεός. Γιατί δεν απάντησε στις προσευχές τους, γιατί όχι νωρίτερα; Ομως δεν ήταν ο Θεός που συγκέντρωσε τους Εβραίους και τους Τσιγγάνους, τους Ρώσσους αιχμαλώτους πολέμου και τους ομοφυλόφιλους και τους Γερμανούς ψυχασθενείς και τους Γερμανούς νάνους και τους έπνιξε, τους έσφαξε, τους έκαψε. Εμείς το κάναμε, οι άνθρωποι. Και δε μάθαμε τίποτα απ’ αυτό. Αν κάτι παρόμοιο συνέβαινε τώρα, ενάντια σ’ οποιαδήποτε μειονότητα ή έθνος, κανείς θα κουνούσε το δαχτυλάκι του. Γι’ αυτό και η ταινία μας δεν έχει happy end. Θέλαμε ν’ αφήσουμε ένα στοιχείο από κάτι θετικό, αλλά αυτή δεν είναι μια ταινία για το Καλό και το Κακό και δεν είναι μια ιστορία επιβίωσης. Γιατί κανείς δεν επιβιώνει. Ναι, ο Θεός δεν είναι αθώος. Ο Θεός μπορούσε και έπρεπε να σταματήσει την τρέλλα νωρίτερα. Ομως δε θα μπορούσα να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι το πρωί, πόσω μάλλον να προσευχηθώ, αν δεν πίστευα απολύτως ότι ο Θεός βρισκόταν εκεί, με τα θύματα. Δεν είναι εύκολο, είναι ένας αγώνας, αλλά δε θα εγκαταλείψω την Πίστη μου γιατί δεν ξέρω τι άλλο έχω.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη των Λάζλο Νέμες και Γκέζα Ρόριγκ
O Γιώργος Λάνθιμος μιλά στο Flix για τον «Αστακό»
Ξέρεις, είναι εύκολο. Μαθαίνουμε να χαρακτηρίζουμε τα πράγματα με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Κι αυτό ακριβώς λίγο πολύ είναι και μία από τις θεματικές που εξερευνά η ταινία. Με ενοχλεί πολύ όταν ακούω «έτσι πρέπει να είναι». Συχνά δεν αναρωτιόμαστε καν γιατί «πρέπει», γιατί «έτσι»; Γιατί κάτι είναι «κανονικό» και κάτι άλλο όχι, γιατί θα πρέπει οι ηθοποιοί να παίζουν με ένα συγκεκριμένο τρόπο; Το να αποκαλείς μία ταινία «παράξενη» θα έπρεπε να είναι κομπλιμέντο αλλά, όταν το κάνεις, η λέξη έρχεται φορτισμένη με μία αρνητική χροιά. Θα δεχόμουν αυτόν το χαρακτηρισμό για την ταινία μου, πως είναι «διαφορετική», ως ανόμοια με τις περισσότερες από τις ταινίες που βλέπουμε. Γι’ αυτό το παίρνω ως κομπλιμέντο, αλλά, ναι, η λέξη «παράξενη», όπως συχνά χρησιμοποιείται, θα έλεγα τι με ενοχλεί.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη του Γιώργου Λάνθιμου
Αντριου Χέι, Σάρλοτ Ράμπλινγκ, Τομ Κόρτνεϊ: οι συντελεστές του «45 Χρόνια» εξομολογούνται στο Flix
Oσοι γέρασαν, επέλεξαν να γεράσουν. Αφέθηκαν, το πίστεψαν. Τα γηρατειά είναι απλώς λάθος τρόπος σκέψης. «Δεν μπορώ να το κάνω αυτό πια». Ο Τομ είναι κάπως έτσι και τον ταρακούνησα πολύ. Στα γυρίσματα τον ξεσήκωνα, τον τράνταζα, ήμουν bully μαζί του. Δεν μπορεί να γεράσει ο Τομ. Δεν το επιτρέπω.... Οσο είσαι ακόμα ζωντανός, όσο ακόμα αναπνέεις, τόσο αναρωτιέσαι, τόσο αγωνίζεσαι με τον εαυτό σου, τόσο ερωτεύεσαι, τόσο φοβάσαι. Αυτό σημαίνει ότι είσαι όσο ζωντανός όσο ήσουν στα 20 σου χρόνια. Ναι, μπορεί το σώμα σου να έχει σκευρώσει και το πρόσωπό σου γεμίσει ρυτίδες. ΟΛΑ τα υπόλοιπα όμως παραμένουν ίδια. Εσύ κάτω από αυτό το δέρμα πάλλεσαι το ίδιο, επιθυμείς το ίδιο, αγαπάς το ίδιο. Και είναι τόσο υπέροχο που αυτή η ταινία το δείχνει επιτέλους. Που μπορούμε να το συζητάμε αυτό μεταξύ μας και με τις άλλες γενιές, μέσω της τέχνης. Χαίρομαι που εσείς οι νέοι άνθρωποι το καταλάβατε. Γιατί σας περιμένει και δε θέλω με τίποτα να απελπίζεστε: οι ίδιοι θα είστε - όσο παθιασμένοι και υπέροχοι και μοναδικοί ήσασταν στα 25 σας.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη των Αντριου Χέι, Σάρλοτ Ράμπλινγκ, Τομ Κόρτνεϊ
Κατρίν Ντενέβ: Το Flix συναντά την τελευταία κινηματογραφική Grande Dame
Αυτό που είπα ήταν ότι δεν υπάρχουν πλέον σταρ στη Γαλλία. Για αυτό μπορώ να μιλήσω, αυτό ξέρω. «Σταρ» σημαίνει κάτι το ακριβοθώρητο, το απροσπέλαστο. Είναι κάποιος τον οποίο βλέπουμε λίγο, ακτινοβολεί, και μετά ξαναχάνεται. Με το πέρασμά μας όμως στην εποχή της τεχνολογίας όλα αυτά έχουν αλλάξει: αδιάκριτες κάμερες ακολουθούν τους πάντες, παντού και πάντα. Σήμερα έχουμε έναν τεράστιο αριθμό ανθρώπων που είναι διάσημοι, έχουν εκατομμύρια, πώς τους λέτε, «followers» και... δεν έχουν καταφέρει ή προσφέρει απολύτως τίποτα!
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη της Κατρίν Ντενέβ
Ο Σερ Αλισερ Θορν εξηγεί αποκλειστικά στην κάμερα του Flix το φινάλε του 5ου κύκλου του «Game of Thrones»!
Ναι, το καταλαβαίνω. Με μισείτε... Κι έχετε δίκιο.
[Δείτε ολόκληρη τη συνέντευξη του Οούεν Τιλ στην κάμερα του Flix](https://flix.gr/articles/owen-teale-ser-alliser-thorne-game-of-thrones-interview.html
Ο Ζακ Οντιάρ, νικητής του φετινού Χρυσού Φοίνικα για το «Dheepan» μιλάει στο Flix για τις ψεύτικες πατρίδες αληθινών ανθρώπων
Πιστεύετε ότι η ταινία είναι βίαιη; Δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί. Το μόνο που έκανα ήταν να ανεβάσω τη δραματικότητα για να τονίσω το συναίσθημα μιας ιστορίας για μια ψεύτικη οικογένεια με ένα τελείως πλαστό παρελθόν που γίνεται μια αληθινή οικογένεια. Ο Ντιπάν ήξερε να πολεμάει για πολιτικούς λόγους. Τώρα πολεμάει για αυτούς που αγαπάει. Ναι, η λέξη "μάχη" υπάρχει και εδώ, αλλά γιατί μιλάμε για κάτι που πρέπει να κατακτήσει, κάτι που δεν του δόθηκε ποτέ απλόχερα.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη του Ζακ Οντιάρ
O Ξαβιέ Ντολάν μιλά στο Flix για το «Mommy» και αναφέρει τον «Τιτανικό» τρεις φορές!
O «Τιτανικός» είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες. Υπάρχει πολύ από τον «Τιτανικό» στο «Mommy», όπως και πολύ από το «Home Alone». Οι ταινίες που με έχουν σημαδέψει είναι αυτές που είδα σαν παιδί. Πολλοί επηρεάζονται από τις ταινίες που βλέπουν όταν είναι 20 ετών, γιατί ξεκινούν να κάνουν σινεμά στα 35. Εγώ ξεκίνησα να κάνω σινεμά στα 18, οπότε είναι λογικό να επιστρέφω στα χρόνια που ήμουν 8, 9, 10. Αυτές οι ταινίες είναι το «Jumanji», το «Batman Returns», το «Home Alone» και το «Matilda».
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη του Ξαβιέ Ντολάν
«Αυτή τη στιγμή, το ελληνικό σινεμά γαμάει!»: η Αθηνά Τσαγγάρη & οι άντρες του «Chevalier» μιλούν στο Flix
Αυτή τη στιγμή το ελληνικό σινεμά... γαμάει! (σκάει στα γέλια) Το ελληνικό σινεμά είναι στην καλύτερη φάση που έχει υπάρξει εδώ και δεκαετίες. Εξω όλοι συζητούν πόσο ηρωικό μοιάζει να κάνεις σινεμά αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, αλλά κι όχι μόνο σινεμά - οτιδήποτε αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Κι εμείς το κάνουμε. Και περισσότεροι από ποτέ. Είναι θρίαμβος να με ρωτούν όλοι για την κρίση και να αισθάνομαι ότι οι κινηματογραφιστές είμαστε το αντίθετο αυτή τη στιγμή. Είναι θρίαμβος το ότι έχουμε φτάσει σ' ένα σημείο και το παλεύουμε και είμαστε εκεί. Μόνο αισιόδοξο αυτό που συμβαίνει. Γιατί δημιουργείται μία καινούργια οπτική και μια καινούργια στρατηγική σε σχέση με το τι είμαστε και πώς είμαστε. Κι ο καθένας μόνος του. Δεν επαφιόμαστε σε κόμματα, σε ιδεολογίες. Είναι το τέλος της ιδεολογίας, της μαζικής. Και για πρώτη φορά κάνουμε μικρές επαναστάσεις, οι οποίες είναι πολύ ουσιαστικές. Οπότε είναι η αρχή μίας νέας πολιτικής. Επίσης, εδώ να προσθέσω ότι δεν συμφωνώ καθόλου με όλη τη λογική του «Greek weird wave». Δεν βιώνουμε κανένα κοινό κινηματογραφικό ρεύμα. Το σινεμά που κάνει η γενιά μου δεν έχει πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, ώστε να μπορείς να το κατηγοριοποιήσεις. Νομίζω ότι η διαφορετικότητά μας είναι ο θρίαμβός μας. Η αναρχία του ελληνικού σινεμά, που έχει να κάνει και με την αναρχία που έχουμε ως λαός, είναι η επιτυχία του. Καμία ομειογένεια, όλων οι ταινίες είναι ξεχωριστές. Ισως μάς λένε περίεργους και weird ακριβώς γιατί δεν ξέρουν τι να μας κάνουν. Δεν μπορούμε να εξομοιωθούμε με κανέναν τρόπο. Κι αυτό το θεωρώ καταπληκτικό και το θεωρώ νίκη μας ως σινεμά.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη της Αθηνάς Τσαγγάρη και των συντελεστών του «Chevalier»
Η Εμίλια - Ντενέρις - Κλαρκ μιλάει στο Flix
Πιστεύω επίσης ότι ο δυναμισμός των γυναικείων χαρακτήρων τονίζεται ακόμα περισσότερο, ακριβώς επειδή βρισκόμαστε σε ένα μεσαιωνικό σκηνικό. Γιατί τείνουμε να πιστέψουμε ότι σε αυτούς τους καιρούς, ένα τόσο σκληρό βασίλειο θα είχε τη γυναίκα παραγκωνισμένη, υποτιμημένη και ξαφνικά ξεπηδούν αυτές οι ηρωίδες (καλές ή κακές) που σοκάρουν σχεδόν με τη δύναμη, το θάρρος τους, πόσο καλές παίκτριες του παιχνιδιού είναι, τι ηγετική εξουσία έχουν. Και είναι προφανές ότι σε κάθε κύκλο αυτό αυξάνεται.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη της Εμίλια Κλαρκ
Ο Πάολο Σορεντίνο μιλάει στο Flix για το «Youth»
Για μένα η δημιουργικότητα, η τέχνη είναι ένας τρόπος να νικήσεις την βαρεμάρα της αλήθειας, της αληθινής ζωής. Δεν το βλέπω σαν έναν τρόπο να νικήσεις τον θάνατο. Δεν είναι μια μάχη που μπορεί να κερδηθεί ούτως ή άλλως. Είναι χαμένη από την αρχή.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη του Πάολο Σορεντίνο
Η μεγάλη ανατριχίλα να μιλάς στο τηλέφωνο με τον Κέβιν Κλάιν
Νομίζω πως έχει να κάνει περισσότερο με το που σε συναντάνε οι ρόλοι της ζωής σου. Οχι απαραίτητα με την ηλικία, αλλά με το τι περνάς εκείνη την εποχή. Είσαι καλά, είσαι ισορροπημένος, είσαι δυνατός, έχεις λύσει κάποια θέματα; Αν όχι, μπορεί ένας ρόλος να σε συγκλονίσει συθέμελα. Η «Μεγάλη Ανατριχίλα» ήταν ιδιαίτερη περίπτωση γιατί ήμουν κι εγώ στην ηλικία των ηρώων και το θέμα των καιρών ήταν η μετάβαση από τα πολύ επαναστατικά 70ς στα συμβιβασμένα 80ς. Ολοι κάναμε τότε την αυτοκριτική μας – τι πιστεύαμε κάποτε, αν αυτό μπορεί να επιβιώσει, ποιος ήμουν, ποιος έγινα, το επέλεξα ή απλά μου συνέβη; Το πέρασμα των χρόνων σου χαρίζει μία άλλη σιγουριά στα βήματά σου. Από την άλλη, όταν είσαι νέος έχεις άγνοια κινδύνου. Μεγαλώνοντας, τρομάζεις με διαφορετικό τρόπο. Πάντως, αν κάτι έχει νόημα σ' αυτή τη ζωή, είναι να επιλέγεις όσα σε τρομάζουν – στο σινεμά, στο θέατρο, στις σχέσεις σου.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη του Κέβιν Κλάιν
H Τζέσικα Τσαστέιν μιλάει στο Flix για την «Εξαφάνιση της Ελεανορ Ρίγκμπι»
Οσο αφορά στην καριέρα μου νιώθω ότι νήστευα για χρόνια και τώρα ξαφνικά μου φέρνουν στο τραπέζι 10 διαφορετικά γλυκά και είναι όλα δικά μου. Χρειάζεται προσοχή να μην ξελογιαστώ και ξεφύγω. Να μην καώ γρήγορα. Να κάνω προσεχτικά βήματα και επιλογές. Οσο για τη ζωή μου, είδα ότι είναι ανώφελο να προσπαθήσω να κρατήσω πολλά μυστικά. Οι παπαράτσοι θα σε ανακαλύψουν, παρόλο που δεν έδωσα ποτέ τροφή για να γίνω εξώφυλλο σε κουτσομπολίστικα περιοδικά. Δεν εμφανίστηκα ποτέ με μπικίνι σε παραλία που ξέρω ότι υπάρχουν παπαράτσι. Ξέρετε, δεν είναι πουριτανισμός. Είναι ανάγκη. Είμαι ηθοποιός – όσα λιγότερα ξέρετε για μένα, τόσο πιο εύκολα μπορώ να μεταμορφωθώ στον επόμενο ρόλο. Θέλω να με ανακαλύπτετε κάθε φορά. Οχι να φθαρώ από τη φρούδα δημοσιότητα.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη της Τζέσικα Τσαστέιν
Ο Κένεθ Μπράνα, η «Σταχτοπούτα» του κι ο πρίγκιπάς της μιλούν στο Flix
Στις εποχές μας το να είσαι κλασικός φέρνει την ανατροπή. Koιτάξτε, θεωρώ ότι έτσι κι αλλιώς κοιτώντας πίσω σε ένα κείμενο που έχει γραφτεί αιώνες πριν, έχεις την απόσταση που σου δίνει η εποχή σου για να το διαβάσεις μοντέρνα – χωρίς απαραίτητα να ξεφύγεις από αυτό. Θέλω να πω: δε χρειάζεται να κάνει κανείς την κινηματογραφική μεταφορά της «Σταχτοπούτας» στο σήμερα, σ' ένα διαμέρισμα στο Μπρούκλιν για να είναι μοντέρνος. Η εμπειρία μου με τον Σαίξπηρ μού το έχει διδάξει αυτό. Μία δυνατή ιδέα να εκμοντερνίσει κανείς τον Σαίξπηρ, να τον φέρει σε σύγχρονες εποχές (κι εγώ το έχω κάνει αυτό), συνήθως σε απελευθερώνει σε κάποιους τομείς, αλλά πληρώνεις το τίμημα κάπου αλλού. Εγκλωβίζει ένα κομμάτι του έργου που δεν μπορείς να το προβλέψεις. Κι αυτό γιατί το αυθεντικό κείμενο είναι τόσο πιο πλούσιο, δεν μπορείς να ανταγωνιστείς μαζί του, θα χάσεις. Το ίδιο κι εδώ, στο παραμύθι της «Σταχτοπούτας», αποφάσισα ότι η ίδια η ιστορία είναι τόσο πλούσια, που εγώ θα έπρεπε να παραμείνω απλός.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη των Κένεθ Μπράνα, Λίλι Τζέιμς και Ρίτσαρντ Μάντεν
Ο Τζ. Κ. Σίμονς μιλάει στο Flix από τα γυρίσματα του «Ενας Αλλος Κόσμος» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη
Πάντοτε μου αρέσει να κάνω διαφορετικά πράγματα από ταινία σε ταινία. Εψαχνα να υποδυθώ ένα καλό χαρακτήρα. Είναι ενδιαφέρον πως ο χαρακτήρας που ο Χριστόφορος έγραψε είναι Γερμανός. Κι αυτήν την εποχή οι Γερμανοί και οι Ελληνες είναι λίγο... Αλλά είναι πολύ ευγενής, γλυκός, τρυφερός. Και στην προηγούμενη ταινία μου έπαιζα έναν όχι και τόσο καλό χαρακτήρα. Είναι ωραίο να μπλέκεις τα πράγματα και τους ρόλους.
Δείτε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη του Τζ. Κ. Σίμονς στην κάμερα του Flix
Η Υπουργός Πολιτισμού της Γαλλίας, Φλερ Πελερέν, μιλά στο Flix
Υπάρχουν δυο είδη κρίσης που μπορεί να κάνουν κάποιους να πιστέψουν ότι η τέχνη δεν έχει την σημασία που πραγματικά έχει. Μια οικονομική κρίση όπου οι άνθρωποι θεωρούν ότι δεν έχουμε τα κεφάλαια για να στηρίξουμε τον πολιτισμό. Όταν ανέλαβα την θέση, είχα ασφαλώς συνομιλίες με τον πρωθυπουργό και συμφωνήσαμε ότι ο πολιτισμός αποτελεί προτεραιότητα αυτής της κυβέρνησης, ασχέτως με οτιδήποτε συμβεί. Το πρωί των γεγονότων του Charie Hebdo, στην πραγματικότητα λίγο πριν συμβούν, ο Πρωθυπουργός είχε μόλις ανακοινώσει πως ο προϋπολογισμός για τον πολιτισμό που επρόκειτο να παραμείνει σταθερός για τα επόμενα τρία χρονιά θα αυξανόταν σημαντικά. Ηταν μια ουσιαστική νίκη για μένα. Το ότι ακόμη και σε εποχής οικονομικής κρίσης δείχνουμε την ανάγκη, την προτεραιότητα που έχει ο πολιτισμός. Από την άλλη σε εποχές πολιτικής ή κοινωνικής κρίσης όπως αυτή που βιώνουμε, ένα λάθος που μπορεί να γίνει είναι να θεωρήσεις ότι η μόνη απάντηση είναι αυτή που αφορά στην ασφάλεια. Κι όπως σας εξήγησα η κυβέρνησή μας πιστεύει ότι η απάντηση πρέπει να είναι κι ο πολιτισμός και η παιδεία.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη της Φλερ Πελερέν
H Εμα Στόουν μιλάει στο Flix για το «Birdman»
Το να παίζεις μπορεί να είναι σαν ναρκωτικό. Είναι κάτι που δεν νιώθεις συχνά. Και φυσικά το έχω νιώσει μερικές φορές στη ζωή μου, αλλά πιο συχνά στο σινεμά. Αλλά είναι ένα ξεχωριστό συναίσθημα, μια διαδικασία που κάνει το να είσαι ηθοποιός κάτι παραπάνω από μια δουλειά. Είναι κάτι που σε ανεβάζει. Μπορεί μερικές φορές να είναι σαν ναρκωτικό...
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη της Εμα Στόουν
Οι καλύτερες ταινίες του 2015 για το Flix: Το νούμερο 10
Περισσότερα Best of 2015:
- Best of 2015: Η χρονιά που οι γυναίκες στο Χόλιγουντ φώναξαν δυνατά
- Best of 2015: Αυτή ήταν η ομορφότερη απ' όλες τις εικόνες της χρονιάς
- Best of 2015: Τσάνινγκ Τέιτουμ vs. Τζο Μανγκανιέλο για την πιο σέξι σκηνή της χρονιάς
- Best of 2015: Πού ραφτήκαμε φέτος;
- Best of 2015: Μεγάλες προσδοκίες, μεγάλες απογοητεύσεις.
- Best of 2015: Οι 3 φορές που η ζωή ξεπέρασε την τέχνη
- Best of 2015: Τα εσώρουχα της χρονιάς!
- Best of 2015: Η χρονιά που ο Ανταμ Ντράιβερ σήκωσε τα βάρη του
- Best of 2015: Τα πόστερ που θέλουμε στον τοίχο μας!
- Best of 2015: Οικογενειακές αξίες αλά γαλλικά
- Best of 2015, Οι καλύτερες σκηνές σεξ: Ενα, δύο... τρίο!
- Best of 2015: H πιο - αναμενόμενα και απροσδόκητα την ίδια στιγμή - συγκινητική στιγμή της χρονιάς
- Best of 2015: Το κλισέ που δεν ξέχασα
- Best of 2015: Tέσσερις σκηνές που θα σε κάνουν να θέλεις να χορεύεις για πάντα
- Best of 2015: 5 ταινίες που πρέπει να δείτε πριν κάνετε το top 10 σας
- Best of 2015: Τα τραγούδια που ακούσαμε με τα μάτια
Και μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2015: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
