Η επιλογή κομματιών και τραγουδιών στις ταινίες είναι συνήθως μεγάλη παγίδα: κάποιες φορές επιδεικνύει ευκολία - προκαλείς συναισθηματική αντίδραση κόβοντας δρόμο, στηριζόμενος σε μνήμες και βιωματικά αντανακλαστικά από μία άλλη, δανεική κουλτούρα. Αλλες φορές δηλώνει αδυναμία - δεν το κάνεις επίτηδες, αλλά δεν μπορείς να προσφέρεις την ίδια δυνατή συγκίνηση με την εικόνα σου. Σε μερικές περιπτώσεις όμως, η χρήση των μουσικών κομματιών είναι ιδανική. Εμπνευσμένη, τολμηρή, συμπληρωματική, άψογα συνδυασμένη με όσα υπαγορεύει η αφηγηματική σου ιστορία. Ή εντελώς κόντρα. Ή, απλώς, εξαιρετικά διασκεδαστική.

Mην ξεχάσετε να ψηφίσετε τη δεκάδα σας! Flix Top Ten 2015: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!

Σε μία χρονιά με πληθώρα επιλογών εμείς ξεχωρίσαμε τα δικά μας σε μία σύντομη λίστα, προκαλώντας σας να συμπληρώσετε τα κενά. Το γνωρίζουμε: είναι εξαιρετικά δύσκολο. Κι αυτό γιατί σε κάθε ανασκόπηση το «καλύτερο», μπερδεύεται γλυκά με το «αγαπημένο».

Ακούστε δυνατά τη λίστα μας και γράψτε μας τα δικά σας:

«Από Μέσα Πεθαμένος» - Αττίκ, με τη φωνή της Δανάης («Αστακός» του Γιώργου Λάνθιμου)

Εδώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: οι Λάνθιμος-Φιλίππου δε χρησιμοποιούν μουσική, όμως για το «Lobster» έκαναν την εξαίρεση, χρησιμοποιώντας δύο ρετρό, βαθιά ρομαντικά κομμάτια σε αντίστιξη με τον κυνισμό της εικόνας τους. Αφήνουμε στην άκρη το αριστουργηματικό «Τι Είναι Αυτό που το Λένε Αγάπη» του Τώνη Μαρούδα, το οποίο θα μπορούσε να είναι το tagline της ταινίας, και επιλέγουμε το τραγούδι παράπονου και αυτογνωσίας του Αττίκ. Γιατί σ' έναν (μελλοντικό;) κόσμο που η αγάπη πασχίζει να βρει την αλήθεια της κι ο άνθρωπος σαμποτάρει την ευτυχία του, έρχεται η φωνή της Δανάης να μάς θυμίσει πώς οι περισσότεροι επιβιώνουμε, δεν ζούμε. Γιατί αν ζούσαμε, θα είχαμε παλέψει λίγο περισσότερο με όσα μας τρομάζουν κι όσα μας βγάζουν από την άνεση της μοναξιάς μας.

Διαβάστε την κριτική του Flix για τον «Αστακό» του Γιώργου Λάνθιμου

«Smoke Gets in Your Eyes» - Platters («45 Χρόνια» του Αντριου Χέι)

Θα μπορούσαμε να διαλέξουμε και το “Stagger Lee” του Lloyd Price, όταν το ζευγάρι των 70άρηδων σηκώνεται από τον καναπέ σ' έναν μεθυσμένο, μεταμεσονύχτιο χορό που γεμίζει με νιότη και θύμισες την οθόνη. Δεν μπορούσαμε να αντισταθούμε όμως στην μελαγχολία της επικής μπαλάντας των Platters. Γιατί όσα δε θα σου πει ποτέ η ηρωίδα της Σάρλοτ Ράμπλινγκ, όλα όσα νιώθει, όλα όσα τράνταξαν συθέμελα την πίστη της για τα 45 χρόνια σχέσης της με αυτό τον άντρα, τα λένε οι στίχοι. Και μας κλονίζουν κι εμάς, όσο και την Κέιτ και τον Τζεφ, ώστε να σκεφτόμαστε για το χρόνο, για τα όνειρα, για το πώς οι άνθρωποι, οι δικοί μας άνθρωποι, ποτέ δεν είναι κανενός.

Θυμηθείτε την ανάλυση του Flix για τα «45 Χρόνια» του Αντριου Χέι

«Wonderwall» - Οasis («Mommy» του Ξαβιέ Ντολάν)

Ο 25χρονος Καναδός boy wonder χρησιμοποιεί πάντα μουσικά ιντερλούδια στις ταινίες του. Κι εδώ λοιπόν, το «Mommy» είναι γεμάτo ποπ τραγούδια (υπέροχη σκηνή με χορευτικό υπό τους ήχους της συμπατριώτισσάς τους Σελίν Ντιόν), που συνοδεύουν, έως και κυριεύουν, το κάθε λεπτό toy με απόλυτη σοβαρότητατο. Ξεχωρίσαμε τη σεκάνς με το «Wonderwall» των Oasis, γιατί εδώ ο σκηνοθέτης μάς πηγαίνει μία ξέφρενη βόλτα στη χαρά του bipolar ήρωά του. Εκεί που η ευτυχία της ζωής, η αγάπη για τις στιγμές της, η ελπίδα κάθε πρωινού για μια καλύτερη μέρα, μεταμορφώνεται στο κοντινότερο που νιώθει κανείς ως «αγάπη» . Αγάπη για την μαμά, αγάπη για το σινεμά, αγάπη για τη ζωή. Ο πιτσιρικάς καβαλά το σκέιτ του, ανοίγει τα χέρια στον ουρανό κι «ανοίγει» το κάδρο. Κι όλα πλημμυρίζουν μαγεία.

Διαβάστε την κριτική του Flix για το «Mommy»

«Speak Low» - Nίνα Χος («Το Τραγούδι του Φοίνικα» του Κρίστιαν Πέτσολντ)

Το θρυλικό κομμάτι του εβραίου (έχει σημασία) γερμανού συνθέτη Κουρτ Βάιλ, το οποίο γράφτηκε την εποχή του μεσοπολέμου (κι έχει τραγουδηθεί από την Μπίλι Χάλιντεϊ και τη Σάρα Βον, μέχρι τον Τόνι Μπένετ και την Μπάρμπρα Στρέιζαντ), ξεπερνά την ερωτική του διάσταση και γίνεται βαθιά πολιτικό στο φινάλε του μελοδράματος του Πέτσολντ. Η Νίνα Χος δίνει μία σπαραχτική ερμηνεία που βάζει τη σπίθα της σεναριακής αποκάλυψης και της ανατροπής. Ο Τζόνι ξαφνικά καταλαβαίνει ποια έχει μπροστά του. Οι στίχοι τον τσακίζουν. Κι όλα χάνονται στο φως. Ενα από τα καλύτερα φινάλε της χρονιάς.

Ξαναδιαβάστε την κριτική του Flix για «Το Τραγούδι του Φοίνικα» του Κρίστιαν Πέτσολντ

«Caravan» του Χουάν Τιζόλ («Χωρίς Μέτρο» του Ντάμιεν Σαζέλ)

Ο Τιζόλ ήταν ο συνθέτης και τρομπονίστας της μπάντας του Ντιουκ Ελλινγκτον, με τον οποίο έγινε διάσημο το «Caravan» (είχε επίσης συνθέσει τα "Pyramid" και "Perdido"). Το «Caravan» θεωρείται ένα από τα πιο δύσκολα jazz standards και για αυτό η επιλογή του για το φινάλε του «Whiplash» είναι ιδανική. Αλλωστε έχουμε παρακολουθήσει μία ταινία για την τζαζ, βιώνοντάς την όπως τα τελευταία 5 λεπτά ενός ποδοσφαιρικού ντέρμπι. Ας είναι λοιπόν τα τελευταία 5 λεπτά έτσι. Χωρίς μέτρο και γεμάτα εναλλαγές συναισθημάτων.

Θυμηθείτε την κριτική του Flix για το «Χωρίς Μέτρο» του Ντάμιεν Σαζέλ

bonus

«Νορβηγία» των Χωρίς Περιδέραιο («Νορβηγία» του Γιάννη Βεσλεμέ)

Γιατί «αν σταματήσουμε να χορεύουμε, θα σταματήσει και η καρδιά μας». Οπως και ο βρυκόλακας Ζανό - ο οποίος το μόνο που θέλει είναι ένα «ζεστό κορίτσι». Και να χορεύει. Στη Ντίσκο Ζαρντόζ ή στις σπηλιές της Πάρνηθας. Ενας εξαιρετικός Βαγγέλης Μουρίκης στη ρομαντική μέχρι το μεδούλι και εικαστικά απαστράπτουσα «Νορβηγία» του Γιάννη Βεσλεμέ.

Διαβάστε επίσης:

• Flix Top Ten 2015: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
• Best of TV 2015: Καλύτερη Μάχη
• Αυτό είναι το (μέχρι στιγμής) καλύτερο βίντεο - ανασκόπηση των ταινιών του 2015
• Αυτές είναι οι 15 ταινίες που πάτωσαν στο παγκόσμιο box-office το 2015
• Tα Cahiers du Cinema ψηφίζουν τις καλύτερες ταινίες του 2015
• Οι 20 καλύτερες ταινίες του 2015 σύμφωνα με το Sight & Sound