Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή: όταν μιλάς για απογοητεύσεις της χρονιάς δεν μιλάς απαραίτητα για τις κακές ταινίες της χρονιάς. Οχι, δε θα μιλήσεις εδώ για πόσο κακό ήταν το After Earth - δυστυχώς ο Σιάμαλαν (ένας πάλαι ποτέ αγαπημένος μας σκηνοθέτης), εδώ και χρόνια δεν προκαλεί καμία έκπληξη για τις αποτυχίες που παράγει, την μία μετά την άλλη. Ούτε σε ένα τέτοιο κείμενο χρειάζεται να αναλύσεις γιατί ήταν επώδυνο να παρακολουθεί κανείς το Νυχτερινό Τρένο για τη Λισαβόνα. Δε χρειάζεται καν να αγγίξεις τους λόγους που Ο Ολυμπος Επεσε με κρότο και μετά ακολούθησε και ο Λευκός Οίκος. Δεν ληστεύεις εκκλησία για να (ξε)θάψεις μπαλαφάρες όπως τα Almanya - Καλώς Ηρθατε στη Γερμανία ή τον Γάμο της Χρονιάς (The Big Wedding).
Σ' ένα τέτοιο κείμενο μιλάς για την ανισορροπία μεταξύ ανυπομονησίας κι απογοήτευσης. Προσδοκιών κι αποτελέσματος. Για ταινίες, σκηνοθέτες, ιδέες που με το που αντικατοπτρίστηκαν στην μεγάλη οθόνη βραχυκύκλωσαν, πήραν φωτιά και αυτοκαταστράφηκαν - ενώ εμείς περιμέναμε με τέτοια μεγάλη λαχτάρα να τις δούμε και να μας συγκλονίσουν. Για 5στερες παραγωγές που έπεσαν στα 3 αστεράκια και διασώθηκαν περισσότερο από την αγάπη που τρέφουμε στους δημιουργούς τους, παρά γιατί πραγματικά το άξιζαν.
Και μην νομίζετε ότι συμφωνούμε και μεταξύ μας στο Flix. Πολλά πρότζεκτ της χρονιάς μας διχάζουν. Ακόμα και σήμερα διασταυρώνονται τα ξίφη σε φλογερούς διάλογους για το αν, π.χ., ο «Υπέροχος Γκάτσμπυ» ήταν πράγματι τόσο υπέροχος. Αν «Οι Αθλιοι» όντως κέρδισαν το στοίχημα του υπέρτατου εντυπωσιασμού. Αν ο «Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ» ...επιβίωσε της αποτυχία που όλοι προέβλεπαν. Για το αν το Elysium ήταν η επάξια συνέχεια του Νιλ Μπλόμκαμπ.
Αυτό που σας παραθέτουμε λοιπόν δεν είναι παρά η υποκειμενική μας γνώμη κι ένα δείγμα όσων μας απογοήτευσαν μέσα στο 2013. Υπάρχουν σήμερα πολλά περισσότερα και εριμένουμε με μεγάλη περιέργεια να μάθουμε και τα δικά σας #fail της χρονιάς!
Η Γη της Επαγγελίας (Promised Land) του Γκας Βαν Σαντ
O Ματ Ντέιμον ξανασυναντά τον Γκας Βαν Σαντ, 15 χρόνια μετά τον «Ξεχωριστό Γουιλ Χάντινγκ» και 11 μετά τον «Gerry». Περιμέναμε πολλά από μια καταγγελτική ταινία, την αληθινή ιστορία της οποίας οι δύο συνεργάτες είχαν ερευνήσει με πίστη και πάθος. Ομως, συχνά στην μυθοπλασία, όσο πιο αποφασισμένα «πολιτικό» θέλει να είναι ένα φιλμ, τόσο λιγότερα αποτελεσματικό κατορθώνει να είναι. Κι αυτό ακριβώς ήταν το πρόβλημα με το «Promised Land». Κατέληξε, όχι μία ταινία του Γκας Βαν Σαντ. Αλλά... «μία ταινία με μήνυμα».
Diana του Ολιβερ Χέρσμπιγκελ
Ηταν η διασημότερη γυναίκα στον κόσμο. Ο θάνατός της προκάλεσε παγκόσμια συγκίνηση. 16 χρόνια μετά το άδοξο τέλος της Diana, η ταινία που επιχειρεί να αποτυπώσει τα τελευταία δυο χρόνια της ζωής της γυναίκας που έμεινε γνωστή ως «η πριγκίπισσα του λαού» είναι, επιεικώς, αδιάφορη! Δυστυχώς αυτό που καταλήγει να περιγράφει, μοιάζει με μια χάρτινη φαντασίωση βγαλμένη από τα επιφανειακά προφίλ περιοδικών κομμωτηρίου και ρομάντζων του περιπτέρου, μια ανούσια, κενή σαχλαμάρα που δεν έχει μέσα της ίχνος ψυχής και πάθους.
Χίτσκοκ (Hitchcock) του Σάσα Γκερβάσι
Θέλει πολλή προσπάθεια για να καταφέρεις να αφηγηθείς την από μόνη της συναρπαστική δημιουργία του «Psycho» σε δύο αδιάφορες ώρες τηλεοπτικής αισθητικής. Δυστυχώς, ο Σάσα Γκερβάσι με το «Χίτσκοκ» το κατάφερε! Κι όχι τίποτα άλλο. Η δική του μετριότητα στοίχησε τα βραβεία στους πρωταγωνιστές τους: τους πάντα εκπληκτικούς, Αντονι Χόπκινς και Ελεν Μίρεν.
Ο Μοναχικός Καβαλάρης (The Lone Ranger) του Γκορ Βερμπίνσκι
Ονειρο ζωής για τον Τζόνι Ντεπ, ο σκηνοθέτης των Πειρατών στο τιμόνι. Αγρια Δύση, καουμπόηδες, Ινδιάνοι, καθαρόαιμα άτια και βρώμικες συζητήσεις. Κι όμως «Ο Μοναχικός Καβαλάρης», αυτή η διασκευή της κλασικής αμερικανικής ιστορίας, ξέχασε να μας παρασύρει σε μια διασκεδαστική περιπέτεια.
Ο Ανθρωπος που Πούλησε τον Κόσμο (The Fifth Estate) του Μπιλ Κόντον
Σε μια καριέρα που ξεκίνησε από το καλό (βλ, «Gods and Monsters») και πήγε ελαφρά προς το χειρότερο (βλ. «Dreamgirls») και μετά στο χάος (βλ. τα δύο μέρη του φινάλε του «Twilight Saga»), το «Fifth Estate» θα μπορούσε να ήταν η ταινία επιστροφή τον Μπιλ Κόντον. Μία εξαιρετικής αδρεναλίνης περιπέτειεα, ένα νεονουάρ θρίλερ, ή έστω ένα στιβαρό τραγικό δράμα με πρωταγωνιστή μια τις πλέον αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της εποχής μας και κεντρικό θέμα την άνοδο και την πτώση ενός «ανένταχτου» επαναστάστη με αιτία. Πώς είναι δυνατόν η ιστορία μυστηριώδη ιδρυτή του WikiLeaks, Τζούλιαν Ασάνζ, να καταλήξει κάτι τόσο μέτριο; Κι όμως. Ανάμεσα σε ένα πολιτικό θρίλερ, ένα tech νεανικό biopic και ένα δράμα για την ανδρική φιλία, το φιλμ δεν είναι τελικά τίποτα από αυτά όταν καταλήγει να παρακολουθείται μάλλον με κουρασμένο ενδιαφέρον. (Εξαιρούνται οι δύο συγκλονιστικοί πρωταγωνιστές).
Παρενέργειες (Side Effects) του Στίβεν Σόντερμπεργκ
H επισήμως τελευταία κινηματογραφική ταινία του Στίβεν Σόντερμπεργκ με πρωταγωνίστρια «Το Κορίτσι με το Τατουάζ», Ρούνεϊ Μάρα, κουβαλούσε μεγάλες προσδοκίες. Ο Σόντερμπεργκ όμως απογοήτευσε. Μοιάζει τα τελευταία χρόνια να κινείται βιαστικά, βεβιασμένα, να στήνει ταινίες χειροποίητα, πρόχειρα, χάρτινα. Κάποιες πετυχαίνουν περισσότερο από άλλες (το «Magic Mike», ή ακόμα και το b movie «Haywire»). Κάποιες άλλες έχουν μεγάλο θέμα κι ακόμα μεγαλύτερους πρωταγωνιστές («Behind the Candelabra») αλλά μοιάζουν με καλογυαλισμένες τηλεταινίες. Στην περίπτωση του «Side Effects» όμως η πτώση στην κατάθλιψη (αν τυχαίνει να αγαπάς το παρελθόν του σκηνοθέτη) είναι αναπόφευκτη.
Στο Δρόμο (On the Road) του Βάλτερ Σάλες
Το εμβληματικό βιβλίο του Τζακ Κέρουακ μεταφέρεται (επιτέλους!) στο σινεμά από τον υπέροχο σκηνοθέτη των «Ημερολογίων Μοτοσικλέτας;» Ανυπομονούσαμε! Οι αρχικές προθέσεις του Σάλες για το πώς επέλεξε να μπει στη μυθολογία του βιβλίου ήταν γεμάτες υπόσχεση. Με δαιμονισμένη ενέργεια στην κάμερά του βουτάει στη μέση των σκηνών, προσπαθώντας να νιώσει την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα της underground 40s Νέας Υόρκης και να μας συστήσει παραζαλισμένα και γοητευτικά τους 20άρηδες ανήσυχους ήρωες που θα έγραφαν ιστορία ως η εμβληματική μεταπολεμική Beat Γενιά. Μετά από λίγη ώρα όμως, όταν το φιλμ βγαίνει Στο Δρόμο, όταν οι ήρωες έχουν χάσει την πρώτη «εξωτική» λάμψη του ασυμβίβαστου τυχοδιωκτισμού τους, η ταινία μένει από λάστιχο. Κρίμα...
The Grandmaster του Γουόνγκ Καρ Γουάι
Θα το γράψουμε με βαριά καρδιά γιατί τον αγαπάμε και τον στηρίζουμε: ίσως φταίνε τα πολλά χρόνια προετοιμασίας και υπερπροσπάθειες, ίσως τα ψαλλιδίσματα των στούντιο, ίσως η δική του ανασφάλεια να επιβάλει με σθένος ολόκληρο το όραμά του. Ετσι όπως είδαμε το «The Grandmaster» μας φάνηκε ότι η επιστροφή του Γουόνγκ Καρ Γουάι υπήρξε επική, εντυπωσιακή, υπόκωφα σπαραχτική, αλλά αφηγηματικά ασύνδετη και στιλιστικά φλύαρη. Ο master έπεσε "οριζόντια", αλλά είμαστε "κάθετοι": υποκλινόμαστε με σεβασμό στην μεγαλείωδη του προσπάθεια.
Δεν Κρατιέμαι (Los Amantes Pasajeros) του Πέδρο Αλμοδόβαρ
Aυτόν κι αν τον αγαπάμε. Οφείλουμε όμως να ομολογήσουμε ότι το «Δεν Κρατιέμαι» δεν ήταν το αεροπορικό ταξίδι που ονειρευόμασταν. Σε μια – εντάξει, αλμοδοβαρική - εκδοχή της λαϊκής ρήσης «ο κόσμος θέλει να γελάσει» και «ο θεατής αναζητά την κωμωδία προκειμένου να ξεχαστεί από τα βάρη της καθημερινότητάς του», το νέο φιλμ του Πέδρο αποτελείται μόνο από κωμικές καταστάσεις και... ίπταται κυριολεκτικά της πραγματικότητας. Θα μπορούσαμε βέβαια να βλέπουμε τον Χαβιέ Καμάρα και τους συμπρωταγωνιστές τους στο σκετσάκι του «I'm so excited» στο repeat.
Οι Υποπτοι Φορούσαν Γόβες (The Bling Ring) της Σοφία Κόπολα
Aχ Σοφάκι, αχ. Η Σοφία Κόπολα επιχείρησε να μας δείξει την αβάσταχτη ελαφρότητα των celebrity καιρών μας και πώς αυτή επηρεάζει τις νεότερες γενιές. Δυστυχώς όμως στάθηκε στην επιδερμίδα των πραγμάτων - μας έλειψε η δική της ματιά, η σήμα κατατεθέν γλυκιά μελαγχολία της. Καταλαβαίνουμε ότι αυτή η επιλογή της ήταν από μόνη της μια δήλωση. Δε δείχνει κάτι άλλο γιατί αυστηρά κρίνει ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο. Τελειώσαμε. Καμία ουσία πλέον, μόνο επιδερμίδα. Ομως, χωρίς να νιώσουμε τους πρωταγωνιστές της, δεν μας ενδιέφερε καθόλου και η ιστορία τους. Οχι, δυστυχώς το «The Bling Ring» δεν πέτυχε κανέναν ουσιαστικό, ή ανατρεπτικό σχολιασμό. Δεν είχε τίποτα καινούργιο να προσθέσει στον κοινωνικό διάλογο. Κατέληξε περιορισμένο, ρηχό και απίστευτα φλύαρο.
Ο Συνήγορος (The Counsellor) του Ρίντλεϊ Σκοτ
Ο Ρίντλεϊ Σκοτ στην σκηνοθεσία, ο Κόρμακ ΜακΚάρθι στο σενάριο κι ένα καστ βγαλμένο από (υγρά) όνειρα. Θέλαμε να το δούμε, με το που ανακοινώθηκε, σχεδόν πριν γυριστεί. Γιατί, πόσες πιθανότητες, μπορούσε να έχει μία ταινία που διαθέτει όλα αυτά και επιπλέον μία απο τις πιο εξωφρενικά σέξι σκηνές στην ιστορία του σινεμά να πάει στραβά; Αστε το καλύτερα. Ούτε το Συνήγορο του Διαβόλου δεν μπορούμε να κάνουμε...
Περισσότερα Best of 2013
Tags: best of 2013
