The Master του Πολ Τόμας Αντερσον
Τι μπορεί να μιλήσει καλύτερα για την ανθρώπινη κατάσταση από την ιστορία ενός άνδρα που προσπαθεί να βρει μια θέση σε έναν κόσμο που αλλάζει; Που δοκιμάζει να σβήσει την φωτιά που τον καίει, ποτίζοντάς την φτηνό βρώμικο αλκοόλ. Που προσπαθεί να κρατηθεί από κάτι μεγαλύτερο, πιο δυνατό, μόνο και μόνο για να ανακαλύψει ότι η μόνη μας άγκυρα, είμαστε εμείς. Κι ότι τις περισσότερες φορές, δεν είμαστε αρκετοί...
Power Points
Υπάρχουν σκηνοθέτες που αρκούνται στο αφηγούνται ιστορίες και υπάρχουν σκηνοθέτες που φιλοδοξούν να γράψουν ιστορία. Ο Πολ Τόμας Αντερσον κατορθώνει να πετυχαίνει και τα δύο, σε ένα σπάνιο δείγμα σινεμά, που είναι τόσο μεγαλόπνοο κινηματογραφικά όσο και συναρπαστικό αφηγηματικά. Κι από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό, νιώθεις το ρίγος κάτι σπουδαίου να σε διατρέχει, σε ένα σύνολο όπου από την υπέροχη φωτογραφία, τις εξαιρετικές ερμηνείες, τους ήχους, μέχρι όσα δεν μπορείς να περιγράψεις με τεχνικούς όρους ή ούτε καν λέξεις, είναι όλα πλεγμένα στον κόμπο ενός αληθινού αριστουργήματος.
Θα μείνει κλασική γιατί…
…έχει το μέγεθος, την φιλοδοξία, αλλά και την αμεσότητα κάτι ξεκάθαρα σπουδαίου. Ενός έργου τέχνης που μιλά για πράγματα βαθιά και μεγάλα, αλλά με τον τρόπο ενός ψιθύρου στο αυτί σου. Και γιατί πολύ απλά ξεχωρίζει ανάμεσα στις ταινίες της χρονιάς και τον χολιγουντιανό πολτό, με τον ίδιο τρόπο που ένα τεράστιο δέντρο ρίχνει τη σκιά του στους θάμνους της σαβάνας...
Γράψαμε στο Flix
Βραβευμένο στο φεστιβάλ Βενετίας για τις ανδρικές ερμηνείες των Χοακίν Φίνιξ και Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν και για την σκηνοθεσία του, το «The Master» αξίζει ακόμη βραβεία για την τόλμη και την φιλοδοξία του, για το βάθος και την πολυπλοκότητα, για την σαρωτική κινηματογραφική του δύναμη, αφού δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα σύγχρονο american classic. Διαβάστε όλη την κριτική εδώ.
Η σκηνή που δε θα ξεχάσουμε
O Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν / Λάνκαστερ Ντοντ τραγουδά με σπαρακτική αγάπη:
I’d love to get you on a slow boat to China / All to myself alone. / Get you and keep you in my arms evermore, / Leave all your lovers / Weeping on a faraway shore. / Out on the briney / With the moon big and shiney / Melting your heart of stone / I’d love to get you on a slow boat to China / All to myself alone.
Ο Χοακίν Φίνιξ / Φρέντι Κουέλ δακρύζει.
Και κάτι ακόμη
Σε μια ταινία όπου όλα είναι «μεγάλα» ακόμη και το μέγεθος του φιλμ δεν θα μπορούσε να είναι συνηθισμένο. Ο Πολ Τόμας Αντερσον εξηγεί: «τα 70mm στα οποία γυρίσαμε το φιλμ, δίνουν στην εικόνα μια πιο πλούσια υφή, μια διαφορετική ποιότητα. Ομως κάναμε το κάδρο μικρότερο, δεν χρησιμοποιήσαμε όλο το πεδίο του κάδρου που σου επιτρέπουν τα 70mm, γιατί θέλαμε η ιστορία να έχει μια οικειότητα. Ομως έχεις δίκιο, δίνει στο φιλμ την εικόνα κάτι πολύ πιο μεγάλου. Ομως μαζί και κάτι πιο αληθινού, γιατί κατά τη γνώμη μου, τα 70mm πετυχαίνουν να αναπαραστήσουν καλύτερα την αίσθηση αυτού που βλέπουν τα μάτια σου στην πραγματικότητα. Ομως η επιλογή και μόνο αυτού του φορμά, κατά κάποιο τρόπο κάνει τα πράγματα να δείχνουν πιο μεγαλοπρεπή». Διαβάστε την συνέντευξη που παραχώρησε στο flix εδώ.
Διαβάστε τις υπόλοιπες ταινίες που έχουμε μέχρι στιγμής αποκαλύψει στο Top Ten 2012 του Flix:
