Συνέντευξη

«The Amazing Spider-Man»: Αποκλειστικές συνεντεύξεις με τους «υπερήρωες» των ειδικών εφέ!

στα 10

Πίτερ Πάρκερ. Ρομπ Ενγκλ. Τζερόμ Τσεν. Ενας φανταστικός και δύο πραγματικοί ήρωες - geeks, που άπλωσαν τον τρισδιάστατο ιστό του Spider-Man στις οθόνες όλου του κόσμου. Μάθετε πώς το έκαναν.

«The Amazing Spider-Man»: Αποκλειστικές συνεντεύξεις με τους «υπερήρωες» των ειδικών εφέ!

«Το ‘The Amazing Spider-Man’ επικεντρώνεται σε μια διαφορετική πλευρά της ιστορίας του Πίτερ Πάρκερ.» Αυτή είναι η πρόταση που επαναλαμβάνει εδώ κι ένα χρόνο ο οραματιστής της ταινίας, ο σκηνοθέτης Μαρκ Γουεμπ και αναφέρεται, φυσικά, στην πιο ανθρώπινη, πιο ρεαλιστική διάσταση του… τρισδιάστατου υπερήρωα, που πρώτα απ’ όλα είναι ένας μοναχικός έφηβος χωρίς το manual της ζωής.

Για να καταφέρει ν’ αποτυπώσει αυτήν την εικόνα, ο Γουεμπ και η Sony Pictures στηρίχτηκαν στο μεγάλο τους ατού, την Sony Pictures Imageworks. Το θρυλικό παρακλάδι της Sony, με ειδίκευση στα ειδικά εφέ και το ψηφιακό animation, κλείνει φέτος τα 20 χρόνια της και… τα γιορτάζει με το «The Amazing Spider-Man», ενδεχομένως την πιο σοφιστικέ δουλειά της μέχρι τώρα.

Υπεύθυνη για τις τεχνικές καινοτομίες ταινιών από το «Polar Express» και το «Beowulf» μέχρι το «2012» και την «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων», η SPI έχει υπογράψει και τους τρεις «Σπέιντερμαν» του Σαμ Ράιμι. Στο «The Amazing Spider-Man», κάτω από τις οδηγίες του σκηνοθέτη Μαρκ Γουεμπ, στόχευσε σε μια εικόνα τόσο τέλεια τεχνητή, που να δείχνει απόλυτα νατουραλιστική!

Εκτός από τις ψηφιακές φιγούρες του Σπάιντερμαν, του Λίζαρντ, του πλήθους και των δρόμων, των αυτοκινήτων, ελικόπτερων και γερανών οικοδομής, η SPI «κατασκεύασε» την 6η Λεωφόρο της Νέας Υόρκης, με 475 διαφορετικά κτίρια, προσόψεις, βιτρίνες, ταράτσες, φώτα, επιγραφές, ολόκληρο το δίκτυο των υπονόμων όπου εκτυλίσσεται μεγάλο μέρος της ταινίας, το σχολείο του Πίτερ Πάρκερ και το εντυπωσιακό κτίριο της Oscorp, εξωτερικά και εσωτερικά!

Ως «πεδίο δράσης» του Σπάιντερμαν και της SPI, χρησιμοποιήθηκε φυσικά η Νέα Υόρκη, όχι η πραγματική, αλλά εκείνη που βρίσκεται στο ιστορικό πλατό της Universal. Πάνω από 2.000 αυτοκόλλητα, σημειώματα και διαφημίσεις τοποθετήθηκαν στα φώτα του δρόμου, τα γραμματοκιβώτια και τα στενά δρομάκια της τεχνητής πόλης για… πρόσθετη αληθοφάνεια, μαζί με μασημένες τσίχλες που πετάχτηκαν στα πεζοδρόμια και ψεύτικα περιστέρια που τοποθετήθηκαν στις στέγες των κτιρίων. Για την «ανακαίνιση» της πόλης χρησιμοποιήθηκαν 4.500 μέτρα ύφασμα, 300 περσίδες και 300 κλιματιστικά που τοποθετήθηκαν γύρω από 1.454 γυμνά παράθυρα. 18 σκηνογράφοι δούλευαν ατελείωτες εβδομάδες για να κατασκευάσουν βιτρίνες, προσόψεις γκαλερί και εστιατορίων, περίπτερα και κεφέ στους δρόμους.

Μετά όμως από την κατασκευή του σκηνικού, την ανάπτυξή του και τη μεταφορά του στην… πραγματικότητα, μαζί και τα τρισδιάστατα και τα CGI ειδικά εφέ, ανέλαβε ορμητικά η SPI.

Οι δύο άνθρωποι που είχαν το γενικό πρόσταγμα του σχεδιασμού και το αντίστοιχο, γεμάτο φαντασία, όραμα, ακούνε στα ονόματα Τζερόμ Τσεν (ο senior supervisor των ειδικών οπτικών εφέ) και Ρομπ Ενγκλ (ο επικεφαλής του τμήματος Στερεοσκοπικού 3D).

Ο Τζερόμ Τσεν είναι ο πρώτος άνθρωπος που δημιούργησε ένα εξολοκλήρου ψηφιακό ήρωα, πρωταγωνιστή σε live-action ταινία, τον Στιούαρτ Λιτλ, δουλειά για την οποία ήταν και υποψήφιος για Οσκαρ. Τη δική του υπογραφή φέρουν και ταινίες σαν το «Contact», τον «Godzilla» και τον «Τζέιμς και το Γιγαντοροδάκινο». Δουλεύει στην SPI από την ίδρυσή της το 1992, ξεκίνησε ως απλός σκιτσογράφος / animator κι έφτασε στην υψηλότερη βαθμίδα του τομέα του.

Μιλώντας στο flix.gr για την εμπειρία του στο «The Amazing Spider-Man», ο Τζερόμ Τσεν εξήγησε κατ’ αρχήν πώς ο Πίτερ Πάρκερ κέρδισε τη συμπάθειά του, παρότι ποτέ δεν ήταν πραγματικός φαν του ήρωα: «Συνειδητοποίησα, κάνοντας την ταινία, ότι είναι ο παραγνωρισμένος ήρωας της εργατικής τάξης! Δεν έχει ποτέ χρήματα, χρειάζεται συνεχώς να δουλεύει για να τα βγάλει πέρα και το μόνο που πραγματικά θέλει είναι να μπορεί να βγάλει έξω το κορίτσι του! Αυτός ήταν κι ένας από τους βασικούς λόγους που θελήσαμε να κρατήσουμε, στην ταινία, την αίσθηση της φυσικότητας, του νατουραλισμού. Θελήσαμε να κάνουμε τους θεατές να νιώσουν ότι όσα κάνει ο Σπάιντερμαν θα μπορούσαν να συμβούν πραγματικά. Γι’ αυτό και η χρήση του 3D είναι αρκετά επιλεκτική, ενισχύεται στις σκηνές όπου πραγματικά κάνει μια διαφορά στην κινηματογραφική εμπειρία.»

Ο Τσεν και η ομάδα του βρήκαν ιδανικό έδαφος στην ευκαμψία, την ευλυγισία και την ελαφρότητα των κινήσεων του Σπάιντερμαν: «Εχουμε έναν ήρωα ιδιαίτερα σωματικό και προσπαθήσαμε να κάνουμε το κοινό να καταλάβει πώς αισθάνεται κανείς όταν… ίπταται πάνω από το έδαφος, όταν κάνει τεράστια άλματα και προσγειώνεται απαλά. Προσπαθήσαμε να μεταφέρουμε αυτήν την αίσθηση όχι με βαρύγδουπα χορογραφημένες σκηνές, αλλά με σημαντικές λεπτομέρειες, ένα χέρι που βρίσκεται σε πρώτο πλάνο ενώ η δράση εκτυλίσσεται πίσω, ένα ξεχωριστό, μοναδικό ρυθμό στην κίνηση.»

Παρότι είναι μία από τις παγκόσμιες αυθεντίες στο χώρο των ψηφιακών ειδικών εφέ, ο Τσεν δηλώνει επιλεκτικός ως προς τη χρήση του 3D και του πληθωρικού CGI στον κινηματογράφο: «Η στερεοσκοπική φωτογραφία είναι ένα εκπληκτικό εργαλείο, αν και δεν είναι κατάλληλη για οποιαδήποτε ταινία. Κατ’ αρχήν, για να γίνει σωστά, απαιτεί μια επιπλέον προσοχή στην παραγωγή, αλλά κι ένα αρκετά μεγαλύτερο budget. Αλλά έχει και μια επιπλέον δυσκολία: απαιτεί από εσένα, τον καλλιτέχνη ή τον τεχνικό, μεγάλη αυτοσυγκράτηση, γιατί οφείλεις να μην το παρακάνεις με την εικόνα και τα εφέ, να σεβαστείς την ιστορία, τη ροή της και την αισθητική της και να μην καταλήξεις μ’ ένα sci-fi μεγαλούργημα που δε βγάζει κανένα νόημα! Γι’ αυτό και σχεδιάσαμε τη δουλειά μας μαζί με τον σκηνοθέτη, τον Μαρκ Γουεμπ, πλάνο προς πλάνο. Γιατί βρισκόμαστε εδώ για να υπηρετήσουμε το δικό του όραμα, όχι να δείξουμε τι μπορούμε να καταφέρουμε.»

Ο Ρομπ Ενγκλ, κορυφαίος στη 3D τεχνολογία και αισθητική, «μετακόμισε» στην SPI το 1996, απ’ ευθείας από την Industrial Light and Magic του Τζορτζ Λούκας. Είναι υπεύθυνος για την εικόνα ταινιών όπως το επαναστατικό, τότε, «Polar Express», οι «Πειρατές της Καραϊβικής: Σε Αγνωστα Νερά», τα «Στρουμφάκια» ή τα «Χρονικά της Νάρνια».

Ο Ενγκλ, συνεργάτης και στην τριλογία του «Σπάιντερμαν» του Σαμ Ράιμι, εξηγεί ότι για πρώτη φορά συνειδητοποίησε ότι το ψηφιακό μπορεί να μοιάζει απόλυτα νατουραλιστικό: «Είναι πραγματικά χαζό, σ’ αυτήν τη δουλειά, να μην ακολουθείς κάθε νέα επινόηση της τεχνολογίας, να μην προχωράς συνεχώς μπροστά, αλλά το θέμα είναι τι κάνεις μ’ αυτήν τη γνώση. Ο δικός μας απόλυτος στόχος ήταν να… μεταφέρουμε με φυσικότητα την αίσθηση της ταλάντωσης του Σπάιντερμαν όταν κρέμεται από τον ιστό του. Κι αυτό απαιτεί μια μεγάλη δόση ρεαλισμού! Οπότε ξεκινήσαμε από την τεχνογνωσία του 3D και σταδιακά επιστρέψαμε, κατά κάποιον τρόπο, στον αγνότερο ρεαλισμό.»

Η μεγαλύτερη πρόκληση του Ενγκλ στο «The Amazing Spider-Man» ήταν ότι, στην πραγματικότητα, χρειάστηκε να γυρίσει όχι μία, αλλά δύο ταινίες: «Δουλεύοντας με τη στερεοσκοπική κάμερα, στην ουσία τραβάς μία ταινία για το κάθε μάτι, μία για το αριστερό και μία για το δεξί, με απόλυτη αναλογία και ισορροπία. Κι αυτό νομίζω ότι είναι το δυσκολότερο πράγμα που μπορείς ν’ αποφασίσεις να κάνεις!»

Οσο για την άποψη του «μάγου του 3D» για τις ταινίες που επιλέγουν την τρισδιάστατη εικόνα, είναι επίσης… φιλοσοφημένη: «Ο στόχος σε μια ταινία δεν είναι το 3D ν’ αποσπά την προσοχή του θεατή, αλλά να την υποστηρίζει σε στρατηγικά επιλεγμένες στιγμές. Αλλωστε το να πει κανείς ότι το 3D σταδιακά αντικαθιστά το 2D είναι μια μεγάλη υπερβολή, είναι κάτι που δε θα γίνει ποτέ και καλώς δε θα γίνει. Ωστόσο, εγώ είχα την τύχη να αποτελέσω μέρος της… τρισδιάστατης επανάστασης, ήδη από το ‘Polar Express’ και γνωρίζω καλά ότι υπάρχει τρόπος το 3D να αναδείξει όλα τα είδη των ταινιών, φυσικά τον τρόμο, την περιπέτεια, αλλά και την κωμωδία και το δράμα. Δύσκολα θα βρεις μια ταινία που δεν επωφελείται από το 3D. Αλλά δύσκολα και θα μπορέσεις να το αξιοποιήσεις όπως του αξίζει!»

Περισσότερος «Amazing Spider-Man»: