Δεν είναι ο Γέρος και η Θάλασσα, παρόλο που το «All is Lost» του Τζέι Σι Τσάντορ φέρνει στο μυαλό το κλασικό βιβλίο του Χέμινγουεϊ. Παρατηρώντας από κοντά τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ στη συνέντευξη Τύπου της ταινίας, το Flix είδε έναν 76 χρονών νεαρό να μιλάει με πάθος για το σινεμά, τους ρόλους και τη ζωή του.
Οχι κορίτσια, δυστυχώς ο Ράιαν Γκόσλινγκ δεν ήρθε στις Κάννες. O Nίκολας Βίντινγκ Ρεφν έφερε μόνο την Κριστίν Σκοτ Τόμας, τον Ταϊλανδό πρωταγωνιστή του Βιτάγια Πάνσριγκαρμ (τον Θεό της ταινίας) και την προσωπική του πρόκληση και αλαζονεία στην Κρουαζέτ. Το Flix ήταν εκεί για να την αντιμετωπίσει...
Για να γιορτάσει την μακρόχονη ιστορία πάθους για το σινεμά, ο οίκος Chopard οργάνωσε μία βραδιά σε γιοτ αγκυροβολημένο στα ανοιχτά του κόλπου των Καννών με θέμα «In Love with Cinema» και θέα τη φωτισμένη Κυανή Ακτή.
Αποτελώντας μόνος του το καστ της νέας ταινίας του Τζέι Σι Τσάντορ, ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ έρχεται στις Κάννες με μια ερμηνεία που θα τον χαρακτηρίσει. Τι κρίμα που η ταινία συμμετέχει εκτός συναγωνισμού.
Ακραία στιλιζαρισμένο, υπερβολικά βίαιο, στην ουσία κενό, το νέο φιλμ του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν λειτουργεί μόνο σαν μια συρραφή από υπέροχες σκηνές, ή σαν μια εν γνώσει του παρωδία του είδους του revenge thriller.
Μια μικρή σε φιλοδοξίες μελέτη χαρακτήρων, από τον σκηνοθέτη του «A Screaming Man» που δεν προσπαθεί για τίποτα παραπάνω απ΄ όσα πιστεύει ότι το κοινό της δύσης θέλει να δει από μια Αφρικάνικη ταινία.
Ο Μάικλ Ντάγκλας στη συνέντευξη Τύπου που έγινε σήμερα το πρωί για το «Behind the Candelabra» ήρθε αντιμέτωπος με το πιο ζεστό χειροκρότημα των Καννών. Είναι αυτό ένα δείγμα τάσης των βραβείων; Επίσης θα σταματήσει το σινεμά ο Στίβεν Σόντερμπεργκ; Και πώς αισθάνεται ο Ματ Ντέιμον που θα δει τα γυμνά οπίσθιά του στην μεγαλύτερη οθόνη του κόσμου το βράδυ στην πρεμιέρα;
Οι αποκαλύψεις για αλλεπάλληλες κλοπές και επιθέσεις στο 66ο Φεστιβάλ Καννών πληθαίνουν, φορτώνοντας τη διοργάνωση με έξτρα δημοσιότητα αλλά και μια αρνητική εικόνα που όμως δεν δείχνει να σταματάει στο ελάχιστο την φρενίτιδα των πάρτι, των λαμπερών προβολών και των δεκάδων σταρ που βρίσκονται αυτές τις μέρες στο γαλλικό θέρετρο.
Καλογυαλισμένο και με κρεσέντο ερμηνειών από τους Μάικλ Ντάγκλας και Ματ Ντέιμον, το κρυστάλλινο κηροπήγιο της ζωής του Λιμπεράτσε φωτίζει λαμπερά την οθόνη, αλλά δεν κρύβει πολλά από πίσω του.
Η ηθοποιός και σκηνοθέτης παρουσιάζει το «Un Château en Italie», τη μοναδική ταινία που υπογράφει γυναίκα στο Διαγωνιστικό Τμήμα: κι αν αυτή ήταν η καλύτερη απ’ όσες υποβλήθηκαν, χαθήκαμε!
O Τζέιμς Φράνκο μεταφέρει το ομώνυμο βιβλίο του Γουίλιαμ Φόκνερ στο σινεμά. Με τον τρόπο ενός μελετηρού φοιτητή που θέλει να εντυπωσιάσει τους καθηγητές του.
Μπορεί να χρειάζεται να κάνεις μερικές παραχωρήσεις σε ότι αφορά στη λογική συνέχεια της ιστορίας και στην ελαφρότητα με την οποία χειρίζεται την ηθική πλευρά της ιστορίας του, αλλά κατά τα άλλα, αυτό το big budget θρίλερ είναι αναμφίβολα απολαυστικό.
Μια ταινία για το Παλαιστινιακό, ένα θρίλερ, ή μια τραγική ερωτική ιστορία; Το φιλμ του Χανί Αμπού Ασάντ κατορθώνει να είναι και τα τρία δίχως τίποτα να μοιάζει παράταιρο ή λάθος.
Επιστρέφοντας στην Ιταλία μετά το «This Must Be the Place», ο Σορεντίνο φτιάχνει τη δική του «Dolce Vita», μια «φτιασιδωμένη» ταινία που δοξάζει την ομορφιά της απλότητας.
Το αγγλόφωνο ντεμπούτο του Γκιγιόμ Κανέ τον έφερε στις Κάννες, κι αυτός με τη σειρά του έφερε όλους τους σταρ του στην Κρουαζέτ: Μαριόν Κοτιγιάρ, Κλάιβ Οουεν, Μπίλι Κράνταπ, Τζέιμς Κάαν, Ζόι Σαλντάνα. Το Flix ήταν εκεί.
Ο Γκιγιόμ Κανέ επιχειρεί να σκηνοθετήσει τους «κακόφημους δρόμους» της Νέας Υόρκης του 70, με ολοφάνερη αγάπη και σεβασμό στο σινεμά με το οποίο μεγάλωσε. Παρόλες τις καλές προθέσεις και το λαμπερό καστ, η ταινία ξεφεύγει, ξεχειλώνει και δεν γίνεται ποτέ το αριστούργημα που προοριζόταν να γίνει.
«Ο Γιόζεφ Μένγκελε στην Παταγονία» θα ήταν ένας ταιριαστός υπότιτλος σε αυτή την χαμηλότονη μα συναρπαστική εξερεύνηση μιας μυθοπλαστικής πλευράς της ιστορίας του ναζί εγκληματία πολέμου, που θα μπορούσε να είναι κι αληθινή.