Το 2008 ο Γκιγιόμ Κανέ πρωταγωνιστούσε στην ταινία του Ζακ Μεγιό «Δεσμοί Αίματος» («Les Liens Du Sang») δίπλα στον Φρανσουά Κλουζέ. Σήμερα, έφερε στις Κάννες το αμερικανικό σκηνοθετικό του ντεμπούτο, που είναι στην ουσία ένα remake της ιστορίας. Ή, αν θέλουμε να είμαστε ακόμα πιο ακριβείς, μία διαφορετική ανάγνωση του μυθιστορήματος των Μπρουνό και Μισέλ Παπέτ, η οποία μεταφέρει τους ήρωες από τιν Λιόν στο Μπρούκλιν της δεκαετίας του 70.
Η δυναμική όμως είναι η ίδια: δύο αδέλφια δοκιμάζουν τη σχέση τους μέσα στα χρόνια, έτσι όπως στέκονται από διαφορετικές πλευρές του νόμου. Ο Φρανκ είναι αστυνομικός και ο Κρις μόλις έχει αποφυλακιστεί και επιστρέφει στην παρανομία - ένοπλες ληστείες, φόνοι, διακίνηση και εμπορία γυναικών. Η πρώην γυναίκα του Κρις, και μητέρα των παιδιών του, είναι εθισμένη στα ναρκωτικά κι εκδίδεται για να τα βγάλει πέρα. Ενώ το πρώην κορίτσι του Φρανκ, η γυναίκα που αν και ερωτευμένος παράτησε γιατί δεν μπορούσε να παρουσιάσει στην οικογένειά του λόγω του χρώματος του δέρματός της, είναι παντρεμένη με έναν κακοποιό που ο ίδιος έριξε πίσω από τα σίδερα. Οι σύνθετες σχέσεις όλων των ηρώων μεταξύ τους, όσα έχουν μείνει ανείπωτα μέσα στα χρόνια, τα θαμμένα συναισθήματα κι απωθημένα, μοιάζουν με καζάνι που σιγοβράζει και πολύ σύντομα θα εκραγεί.
Το σενάριο της νέας αυτής κινηματογραφικής μεταφοράς υπογράφει ο Τζέιμς Γκρέι (ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης των «Two Lovers» και «We Own the Night», με το τελευταίο να διαπραγματεύεται ένα παρόμοιο θέμα δύο αδελφών σε αντιπαράθεση με τον νόμο), ο οποίος επέλεξε τον Γκιγιόμ Κανέ για τη σκηνοθεσία - δίνοντάς του την ευκαιρία να σκηνοθετήσει για πρώτη φορά μέσα στο αμερικανικό σύστημα και μία πλειάδα σταρς που τοποθετήθηκαν στρατηγικά σε πρώτους και δεύτερους ρόλους.
Θα ήταν αρκετή αφορμή να δει κάποιος την ταινία μόνο και μόνο για το καστ της: από τους Κλάιβ Οουεν και Μπίλι Κράνταπ που ανέλαβαν τους ρόλους των δύο αδελφών, μέχρι τον Τζέιμς Κάαν που ερμηνεύει τον προβληματικό, σκληρό πατριάρχη της οικογένειας κι από την Μαριόν Κοτιγιάρ στο ρόλο της πόρνης πρώην συζύγου, μέχρι τις Ζόι Σαλντάνα, Μίλα Κούνις, Λίλι Τέιλορ και Ματίας Σένερτς (ναι, τον έφερε η Κοτιγιάρ μαζί της μετά το «Σώμα με Σώμα»), οι ηθοποιοί είναι επιλεγμένοι στρατηγικά και δίνουν τις καλύτερες ερμηνείες που επιτρέπει το σενάριο.
Γιατί, αν η ταινία καταλήγει σ' ένα μεγαλεπίβολο, επικό θα έλεγε κανείς, κατακερματισμένο χάος δεν φταίει ο Κανέ. Κι αν ευθύνεται σε κάτι είναι η μεγάλη του κάψα και φιλοδοξία για κάτι σημαντικό. Μπορεί να διακρίνει κανείς τις καλές του προθέσεις να γυρίσει «μία ακόμα μεγάλη ταινία του αμερικανικού σινεμά των 70ς». Ο φακός του, η διεύθυνση φωτογραφίας, ο τρόπος που καθοδηγεί τους ηθοποιούς του όλα βγάζουν το καπέλο στον Σίντνεϊ Λιούμετ, τον Μάρτιν Σκορσέζε, τον Φράνσις Φορντ Κόπολα. Ομως οι 2.30 ώρες που επιλέγει να αφηγηθεί την ιστορία του αδυνατίζουν τη δύναμή της, ξεχειλώνουν απελπιστικά το ρυθμό της, αφαιρούν από τη γοητεία των χαρακτήρων, μπουκώνουν την οθόνη με δεύτερες και τρίτες ιστορίες, περιττές επεξηγήσεις και αναμασημένα ξεκαθαρίσματα και οδηγούν σ' ένα grand finale που είναι προκαθορισμένο να αποτύχει.
Μ' ένα πιο δυναμικό χαλινάρι στο σενάριο, ο Κανέ ήταν ικανός να παραδώσει μία ταινία που θα γινόταν αυτόματα κλασική. Αλλά δυστυχώς το αποτέλεσμα του ξέφυγε και όλοι πλήρωσαν πλήρωσαν το τίμημα: ακόμα και οι πρωταγωνιστές του, που, είναι ολοφάνερο, ήταν εκεί για να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό.
Μάθετε τα πάντα για το 66ο Φεστιβάλ Καννών, στο ειδικό τμήμα του Flix.gr που ανανεώνεται συνεχώς.
