Η πιο πολυαναμενόμενη ταινία του φεστιβάλ μόλις δέχτηκε το πρώτο δυνατό δυνατό γιουχάρισμα της δημοσιογραφικής κοινότητας: με τους τίτλους τέλους του «Only God Forgives» σύστηκε από τα ουυυ η μεγάλη αίθουσα Lumiere του Palais des Festivals και τώρα ο διεθνής Τύπος περιμένει στη γωνία τον Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν και την Κριστίν Σκοτ Τόμας για τη συνέντευξη Τύπου. Διαβάστε αναλυτικά την κριτική του Flix.
Το «Only God Forgives» του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν είναι εξαιρετικά βίαιο, ερωτευμένα με τον εαυτό του φωτογραφημένο, καταλήγει να μοιάζει με μία μικρού μήκους ταινία παιγμένη σε αργόσυρτο, στιλιζαρισμένο slow motion. Εχει όμως ιδέες, θράσος, ατμόσφαιρα και, πώς να το κρύψουμε άλλωστε, τον Ράιαν Γκόσλινγκ.
Δυστυχώς για τον μικρόκοσμο του 66ου Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ των Καννών, ο Γκόσλινγκ επέλεξε να παραμείνει στην Αμερική και στα γυρίσματα του σκηνοθετικού του ντεπούτου «How to Catch a Monster». Δεν διέκοψε για να στηρίξει τον πιστό του σκηνοθέτη και να περπατήσει στο κόκκινο χαλί μαζί του – όπως είχαν κάνει το 2011 με το «Drive».
Εκτός από το χάζι, μας στερεί και την ευκαιρία να ρωτήσουμε για τον αμίλητο, ποζάτο ρόλο του – μία διφορούμενη παρουσία που μέσα στην ονειρική αφηγηματική προσέγγιση του Ρεφν, πρέπει να δουλέψεις στο μυαλό σου αν ήταν με την πλευρά του Θεού ή του Διαβόλου.
Δείτε το βίντεο από τη συνέντευξη Τύπου όπου ο καλλιτεχνικός διευθυντής των Καννών, Τιερί Φρεμό, διαβάζει το μήνυμα που έστειλε ο Ράιαν Γκόσλινγκ στο κοινό του φεστιβάλ.
.
Οπως και να έχει πάντως, ο Θεός μπορεί να συγχωρεί, το κοινό των Καννών όχι. Ο Ράιαν γλίτωσε το γιουχάρισμα (αν και αμφιβάλουμε για το αν θα τολμούσε κανείς να γιουχάρει τον ίδιο) και τώρα απέναντί μας έχουμε έναν φανερά τρομαγμένο, αλλά πάντα ξεκάθαρα σνομπ Ρεφν, ανάμεσα στην πρωταγωνίστριά του, the-mother-from-hell Κριστίν Σκοτ Τόμας, τον Βιτάγια Πάνσριγκαρμ (τον Θεό της ταινίας), τον πιστό του μοντέρ του Μάθιου Νιούμαν (έκαναν μαζί το «Drive» και το «Μπρόνσον») τον Κλιφ Μαρτίνεζ (συνθέτη του εφιαλτικού σκορ, ίσως τον θυμάστε και ως συνθέτη του Σόντερμπεργκ) και Λένε Μπόργκλουμ (παραγωγός του Τρίερ εδώ και χρόνια, τώρα δουλεύει στην Αμερική με τον Ρεφν).
Διαβάστε τι μας είπαν.
Πώς προέκυψε η ιδέα της ταινίας στον Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν
Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν: Πόσο χρόνο έχω; (γελάει). Πήγα στη Γαλλία και κατάφερα να κλείσω μία συμφωνία με την Wild Bunch. Ηταν για δύο μικρού προυπολογισμού ταινίες και έπρεπε λοιπόν να κάνω δύο προτάσεις. Δεν είμαι φαν των ταινιών πολεμικών τεχνών, ούτε ήθελα να γυρίσω αναγκαστικά μία ασιατικής παράδοσης ταινία. Εκείνη την εποχή περνούσα μία περίεργη περίοδο: η γυναίκα μου ήταν έγκυος στη δεύτερη κόρη μας, εγώ σαν άντρας περνούσα δύσκολα, είχα ένταση. Νομίζω ότι ήμουν οργισμένος και δεν ήξερα γιατί. Πίστευα λοιπόν ότι αν κάποιος πρέπει να έχει τις απαντήσεις, αυτός είναι ο Θεός. Αλλά ποιος είναι ο Θεός; Και ποιος ο Διάβολος; Οπότε έπλασα αυτή την ιστορία για μία μητέρα που καταπίνει τους πάντες γύρω της.
Δεύτερη συνεργασία με τον Ράιαν Γκόσλινγκ
Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν: Τα πράγματα εξελίχθηκαν αλλιώς και αποφάσισα να κάνω πρώτα το «Drive» και να βάλω αυτή την άλλη ιδέα στον πάγο. Ετσι γνώρισα τον Ράιαν, συνεργαστήκαμε εξαιρετικά με το «Drive» και αμέσως μετά τις Κάννες, ο πρωταγωνιστής που είχα κλείσει για αυτήν εδώ την ταινία παραιτήθηκε για να πάει να κάνει το «Hobbit». Τότε ο Ράιαν είπε «θα το κάνω εγώ». Μετά πήρα τηλέφωνο την Κριστίν και της είπα ότι «θα παίξεις την αμερικανίδα» και τη σόκαρα.
Πόσο μεγάλη σημασία είχε η Μπανκόνγκ στην φιλοσοφία της ταινίας;
Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν: Στην Ταϊλάνδη πήρε σχήμα η πραγματική ταινία που ήθελα να κάνω. Η κόρη μου γεννήθηκε και πίστευε ότι υπάρχουν φαντάσματα. Ξυπνούσε τα βράδια και έκλαιγε και έδειχνε τον τοίχο. Το είπα στους παραγωγούς εκεί και μου έφεραν έναν μάγο που «καθάρισε» το δωμάτιο. Αν ήμουν στην Ευρώπη θα με σταύρωναν για αυτό. Στην Ανατολή όμως ο κόσμος πιστεύει στην μεταφυσική παρουσία κι αυτό μου έδωσε την ιδέα. Η μόνη μου επαφή με την Ταϊλάνδη παλιότερα ήταν αυτή του τουρίστα. Είχα πάει στην Ταϊλάνδη με την οικογένειά μου απλά για διακοπές. Αλλά όταν έζησα λίγο την Μπανκόνγκ, ειδικά όταν την είδα νύχτα, κατάλαβα την ταινία μου καλύτερα. Και ήξερα ότι έπρεπε να δείξω την πόλη με έναν τρόπο που θα αξιοποιούσα το σενάριο στο μέγιστο. Να την κάνω πρωταγωνίστρια...
Γιατί ο ήρωας του Ράιαν Γκόσλινγκ δεν μιλάει...
Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν: Ισως γιατί η γλώσσα της σιωπής είναι πολύ πιο δυνατή. Στο αρχικό μου σενάριο, το οποίο πέταξα, εξηγούσα το κάθε τι - φλύαρα σχεδόν. Αυτό κάνουμε πάντα στη Δύση, χρειαζόμαστε εξηγήσεις για όλα τα μεταφυσικά, τα ονειρικά, το υποσυνείδητό μου. Οσο όμως περνούσα χρόνο στην Ασία αλλά και όσο παρατηρούσα την κόρη μου η οποία ακόμα δεν μπορούσε να μιλήσει με λέξεις, αλλά καταλάβαινε έντονα έναν παράλληλο μεταφυσικό κόσμο που υπάρχει, τότε αποφάσισα να μην εξηγήσω τίποτα. Δεν χρειάζεσαι να εξηγήσει τη διαδρομή ενός χαρακτήρα από την Κόλαση στον Παράδεισο. Είναι κάτι που αισθάνεσαι. Η ιδέα του χαρακτήρα του Τζούλιαν ήταν ότι πρόκειται για έναν άντρα που βρίσκεται σ' ένα εσωτερικό ταξίδι, αλλά δεν ξέρει που πηγαίνει. Οπότε σκέφτηκα να του δώσω την ιδιότητα του υπνοβάτη. Ο υπνοβάτης είναι μία ολόκληρη μυθολογία στην ψυχιατρική και την τέχνη. Προχωράει αλλά δεν ξέρει τον προορισμό του. Και ταυτόχρονα η μητέρα του τον κρατάει δεμένο πίσω. Για να μπορέσει να σπάσει τις αλυσίδες, χρειάζεται να συνεχίσει να προχωράει. Η κάθαρση θα έρθει με τη βία.
Ποια ήταν η πρώτη σκέψη της Κριστίν Σκοτ Τόμας όταν διάβασε το σενάριο;
Κρίστιν Σκοτ Τόμας: Οταν πρωτοδιάβασα το σενάριο ενθουσιάστηκα που θα ξέφευγα από τους μεγαλοαστικούς ρόλους που με αγαπούν οι Αγγλοι να παίζω. Οχι, μην νομίζετε: δεν προσπαθούσα απεγνωσμένα να βρω το ρόλο που θα με τσαλάκωνε. Αλλά μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Η ηρωίδα μου γινόταν σταδιακά στο γύρισμα όλο και πιο διαβολική. Η εμπιστοσύνη που αναπτύχθηκε μεταξύ μας και με τον Νίκολας μας βοήθησε να ξεπεράσουμε τα ταμπού. Νομίζω ότι κάθε μέρα γινόμουν όλο και πιο γενναία, όλο και περισσότερο σκύλα.
Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν: Πιστέψτε με, δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα να γυρίζει τον διακόπτη της bitch. Τη ρωτούσα βρώμικες λέξεις – τι θα ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να πει μια γυναίκα σε μια άλλη γυναίκα στα αγγλικά, τι θα χρησιμοποιούσε μία μητέρα για να ξεφτιλήσει το γιο της, για παράδειγμα. Η συζήτηση όπου συγκρίνει τα πέη των γιων της ήταν από τα πιο εφιαλτικά ευνουχιστικά πράγματα που μπορούν να συμβούν σε έναν άντρα.
Κρίστιν Σκοτ Τόμας: Ναι εγώ νομίζω ότι την πρότεινα, αυτή τη συζήτηση (κρύβει αμήχανα το πρόσωπό της). Πρότεινα στον Νικ ότι πρέπει οι διάλογοι να λένε όλα αυτά που θέλουν οι άνθρωποι κρύβουν στα σκοτάδια τους. Αυτά που δεν λέγονται. Αυτή η μητέρα λέει όλες τις ασχήμιες μία «μητέρα από την κόλαση» θα έλεγε. Αυτή η απελευθέρωση πάντως συνέβη στο γύρισμα. Είναι αποτέλεσμα της εμπιστοσύνης μου στον Νικ.
Πώς διάβασε και εκτέλεσε τον χαρακτήρα του ο Βιτάγια Πάνσριγκαρμ;
Οταν μου έδωσαν το σενάριο, στα μέσα του 2009, ξεκίνησα να το διαβάζω και ομολόγησα στον εαυτό μου ότι πρέπει να παίξω οπωσδήποτε αυτό το ρόλο, είναι πολύ σημαντικός. Ο χαρακτήρας είναι ένας αστυνομικός που πιστεύει ότι έχει την μεταφυσικές δυνάμεις. Στην ανατολή το πιστεύουμε ξέρετε αυτό: ότι κάτι χρησιμοποιεί το σώμα σου ως δοχείο, για να βγει προς τα έξω. Ο χαρακτήρας μου πίστευε ότι αυτή η δύναμη του έδινε το πρόσταγμα να δικάζει τους ανθρώπους. Να αποφασίζει ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Ποιος θα τιμωρηθεί και ποιος όχι. Ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει. Εχω παίξει τον αστυνομικό στο παρελθόν, έχω παίξει τον μοναχό επίσης, αλλά τον Θεό δεν τον είχα παίξει ποτέ. Ρώτησα τον Νικ πώς πρέπει να τον ερμηνεύσω, τι να κάνω, κι εκείνος απλά έσκυψε στο αυτί μου και μου είπε: «είσαι ο Θεός».
Ποια είναι η γνώμη της Κριστίν Σκοτ Τόμας για τη βία στις ταινίες
Μια τέτοια είδους ταινία δεν είναι καθόλου του γούστου μου. Δεν μου αρέσουν οι ταινίες βίας. Αυτό που με τράβηξε ήταν ο ίδιος ο Νίκολας. Ηθελα να δουλέψω μαζί του από την εποχή του «Bronson», το οποίο θεωρώ πανέμορφη ταινία. Υπήρχε κάτι εξαιρετικά συγκινητικό πίσω από όλη αυτή τη βία. Οπότε διάβασα το σενάριο και συμφώνησα αμέσως. Να σας πω την αλήθεια όταν έλεγα το ναι δεν είχα σκεφτεί τις συνέπειες: ότι θα ήμουν στο επίκεντρο όλης αυτής της σφαγής. Ηταν τόσο έντονη η θέλησή μου να συνεργαστούμε! Σοκαρίστηκα μετά όταν κατάλαβα που έμπλεξα (γελάει). Ισως τελικά κρύβω ένα ακοροκόριτσο μέσα μου, υποσυνείδητα.
Πώς δικαιολογεί ο Ρεφν την υπερβολική βία στις δικές του ταινίες;
Πωπω ακούγεστε σαν την μαμά μου. Η τέχνη είναι μία πράξη βίας. Η τέχνη είναι διείσδυση, μιλάει στο υποσυνείδητό μας. Ποτέ δεν σκέφτομαι γιατί κάνω ό,τι κάνω. Προσεγγίζω τα πράγματα σαν πορνογράφος: κάνω ό,τι με ερεθίζει. Στην πραγματικότητα θα πέθαινα από τον φόβο μου ακόμα κι αν κάποιος με κοίταζε απλά βίαια. Αλλά στο σινεμά έχω ένα φετίχ με τις βίαιες εικόνες. Δεν ξέρω από που προέρχεται. Πιστεύω όμως ότι μέσα από την τέχνη μπορείς να ξορκίσεις τη βία. Και ως καλλιτέχνης και ως θεατής. Οταν είμαστε παιδιά είμαστε βίαια. Ακόμα κι όταν γεννιόμαστε, γεννιόμαστε μέσα από μία πράξη αιματηρή και βίαιη. Μεγαλώνοντας χρειαζόμαστε ένα μέσο για να το εκτονώνουμε αυτό. Για μένα αυτό είναι το σινεμά.
Ο χώρος και η κίνηση της κάμερας στο σινεμά του Ρεφν
Είμαι ιδιαίτερα προσεχτικός με τα κάδρα μου. Μου αρέσει το βάθος πεδίου στην εικόνα. Η τέχνη του να κοιτάς κάτι δεν σταματά στην επιφάνεια. Από την άλλη, όταν αφαιρέσεις το διάλογο, η κίνηση είναι πρωταγωνιστική. Η κίνηση έχει μεγάλη σημασία για τους χαρακτήρες και τους ηθοποιούς. Αλλιώς αποφασίσαμε να κινείται ο χαρακτήρας του Ράιαν στο «»Drive για παράδειγμα, αλλιώς εδώ. Ενας Υπνοβάτης κινείται αργά, η κίνησή του είναι υγρή. Ο Βιτάγια από την άλλη έχει πολύ μεγάλη εμπειρία και πρακτική στις ταινίες πολεμικών τεχνών, οπότε τον ρώτησα πώς θα περπατούσε ένας ήρωας μίας τέτοιας ταινίας που ένιωθε Θεός, τι είδους κίνηση θα είχε; Το πήρε πάνω του.
Γιατί αφιερώνει ο Ρεφν την ταινία στον Γιοντορόφσκι;
Είχα την τύχη να τον συναντήσω και να γίνουμε φίλοι.Τον αγαπώ πολύ ως σκηνοθέτη. Είναι ένας μύθος και για πολλά χρόνια οι ταινίες του ήταν απρόσιτες στο κοινό. Εγώ πλέον τις έχω δει πάρα πολλές φορές, τις έχω ανατομήσει. Λατρεύω την κινηματογραφική του γλώσσα, η οποία είναι πολύ ξεχωριστή και σπάει τα όρια του σινεμά. Αυτό προσπάθησα να κάνω κι εγώ με το «Only God Forgives» – να σταματήσω το στιλ του «Bronson», του «Drive», να κάνω κάτι άλλο. Συναντήθηκα με μαζί του στο Παρίσι και τον ρώτησα πώς να το κάνω. Με συμβούλεψε...
Ο μοντέρ Μάθιου Νιούμαν για τον τρόπο που δουλεύει με τον Ρεφν μετά από 5 ταινίες
Τον γνώρισα όταν κάναμε μαζί μία σειρά μυστηρίου για την τηλεόραση. Δε χρειάστηκε ποτέ να μου εξηγήσει τι θέλει. Καταλαβαίνω πριν καν μιλήσει, είμαστε στην ίδια σελίδα. Οπότε όλα γίνονται γρήγορα και εύκολα. Ναι, έχουμε κάνει 5 ταινίες πια μαζί, αλλά αυτό συνέβαινε από την αρχή.
Γιατί επιστρέφει ο Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν στην τηλεόραση - θα έκανε το ίδιο και η Κριστίν Σκοτ Τόμας;
Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν: Αγαπώ την τηλεόραση από μικρό παιδί. Μου αρέσει το μεγεθός της, μου αρέσει που είναι συνεχώς στο χώρο μου, θέλω να την αγκαλιάσω, μου αρέσει το τηλεκοντρόλ, η δύναμη που σου δίνει το τηλεκαντρόλ. Τα πάντα. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μεγάλη ανάπτυξη στην τηλεόραση, έχω σειρές που παρακολουθώ φανατικά. Και ως καλλιτέχνης καταλαβαίνω γιατί πολλοί σκηνοθέτες και δημιουργοί στρέφονται στην τηλεόραση καθώς τους δίνει μεγαλύτερη ελευθερία και περισσότερο χρόνο με το θέμα τους – γυρίζεις στην ουσία μία 13ωρη ταινία και την κόβεις. Θέλω να κάνω τηλεόραση. Οταν μου πρόσφεραν την «Μπαρμπαρέλα» λοιπόν(το φετίχ των νιάτων μου), τους είπα ότι θέλω να το κάνω, αλλά όχι ως ταινία αλλά ως σειρά.
Κριστίν Σκοτ Τόμας: Εχω κάνει πολλή τηλεόραση και θα ξανακάνω. Είναι ωραίο για τους ηθοποιούς γιατί σε βλέπει περισσότερος κόσμος. Περνάς μήνες να γυρίσεις μία ταινία και ελάχιστοι την βλέπουν. Κάνεις μία καλογραμμένη δυνατή σειρά και κλείνει το ραντεβού της κάθε βδομάδα μ' ένα μεγάλο κομμάτι θεατών.
Μάθετε τα πάντα για το 66ο Φεστιβάλ Καννών, στο ειδικό τμήμα του Flix.gr που ανανεώνεται συνεχώς.
Tags: cannes 2013
