Μέρος της νεότερης γενιά του ρουμάνικου σινεμά, αλλά και με μια διαρκή διάθεση κατάργησης των συμβάσεών του, η Αντίνα Πιντιλιέ έφερε το ντεμπούτο της στη Berlinale και έφυγε με τη Χρυσή Αρκτο, επιβάλλοντας το στιλ και τις ανανεωτικές διαθέσεις της, τόσο στο περιεχόμενο όσο και στη φόρμα.
Με οκτώ από τα δεκαπέντε βραβεία και διακρίσεις που δόθηκαν να πηγαίνουν σε γυναίκες, η 68η Berlinale έληξε με μια απροσδόκητη, τολμηρή επιλογή για τη Χρυσή Αρκτο.
To πανέμορφο ντοκιμαντέρ της Ευαγγελίας Κρανιώτη ξεχώρισε στα βραβεία Teddy - συνώνυμα με τη διαχρονική στήριξη της Berlinale στην queer κοινότητα και τη διαφορετικότητα.
Η Μαγκοζάτα Σιμόφσκα επιστρέφει στο διαγωνιστικό τμήμα της Μπερλινάλε, τρία χρόνια μετά το βραβείο Σκηνοθεσίας για το «Body», με μία φάρσα. Μία καυστική σάτιρα για το αληθινό πρόσωπο της σύγχρονης Πολωνίας.
Το φιλμ του πρωτοεμφανιζόμενου στο διαγωνιστικό τμήμα της Berlinale Γερμανού Τόμας Στούμπερ είναι ρομαντικό, τρυφερό, γλυκόπικρο, μια μικρή ιστορία για τη μεγάλη ανθρώπινη μοναξιά.
Μεταξύ Τζαμάικα και Χάκνεϊ στη δεκαετία του '80 εκτυλίσσεται η πρώτη σκηνοθετική δουλειά τού συναρπαστικού ηθοποιού και άντρα, που όχι, δεν επιδεικνύει μαεστρία σ' αυτή την πλευρά του σινεμά.
Μια από τις καλύτερες προτάσεις της φετινής Berlinale εντοπίζεται στο τμήμα Panorama: η σύνθετη σε δομή και νοήματα όσο και αβίαστα συγκινητική «Γένεση» από την Ουγγαρία.
Μία ταινία για το πόσο επιτρέπουμε στον εαυτό μας να απογυμνωθεί, να αγγίξει και να αγγιχτεί, να κοιτάξει, να επιθυμήσει και να νιώσει άξιος να τον επιθυμήσουν. Οχι, δεν είναι μία ταινία για το σεξ.
Δίχως να επιδεικνύει καμία από τις κινηματογραφικές αρετές του Κιγιόσι Κουροσάουα, το «Yocho (Foreboding)» είναι απλά ένα κενό κέλυφος και μια ανατριχιαστικά βαρετή ταινία. Τρομακτικό.
Με λεπτότητα ταύρου σε υαλοπωλείο αλλά και εξαιρετικά επίκαιρους προβληματισμούς, η γυρισμένη σε iPhone καινούρια ταινία του Στίβεν Σόντερμπεργκ φωνάζει μεν πολύ αλλά προσφέρει και άπλετη, διαολεμένη διασκέδαση.
O 62χρονος πρωταγωνιστής μίλησε σε μία διασκεδαστική συνέντευξη Τύπου και σχολίασε την 40χρονη καριέρα του, τους αγαπημένους του σκηνοθέτες και το πώς αισθάνεται που βραβεύεται με την Τιμητική Χρυσή Αρκτο της 68ης Βerlinale.
Ξεκινώντας με τις υποσχέσεις ενός πιθανού cult αξιοπερίεργου και μιας σαρκαστικής, ειρωνικής αφήγησης, το νέο φιλμ του Μάνι Χαγκίγκι («Ενας Δρακος Ερχεται») σύντομα ξεμένει από ενέργεια, καταλήγοντας απλά μια χαμένη ευκαιρία για κάτι γνήσια εκκεντρικό στο πλαίσιο του σύγχρονου ιρανικού σινεμά.
Τρεις μέρες κοντά στο τέλος της ζωής της Ρόμι Σνάιντερ, που καταγράφηκαν και στον Τύπο, δίνουν αφορμή για μια γυναικεία ταινία φωτογενή αλλά επιδερμική.
Σαν για να διώξει την αρνητική ενέργεια από την υποδοχή της τελευταίας του ταινίας, ο Γκας Βαν Σαντ κάνει ένα φιλμ τόσο θετικό, που σχεδόν αναζητάς το σκοτάδι.
Η τραγική τρομοκρατική επίθεση του 2011 στην κατασκήνωση των παιδιών του σοσιαλοδημοκρατικού κόμματος από τον ακροδεξιό τρομοκράτη Αντερς Μπέρινγκ Μπράιβικ κινηματογραφείται σ' ένα ανατριχιαστικό, ηλεκτρισμένο μονοπλάνο 72 λεπτών.
Ο Λαβ Ντίαζ επιστρέφει μετά το «The Woman Who Left» με μια… σκληρή, πεσιμιστική και «πειραγμένη» ροκ όπερα που μιλάει (τραγουδιστά) για τις πληγές του παρελθόντος με αναζωογονητικό τρόπο (αν και όχι απαραίτητα πιο σύντομο)
Ανόητα κι ανεπιτυχώς «προκλητική», αξιογέλαστα «μεταφορική» κι αθέλητα αστεία αυτή η παραβολή του Κορεάτη σκηνοθέτη για την ανθρώπινη φύση είναι τόσο προφανής όσο και και σαχλή.