«Με ενδιέφερε πάντοτε η δική μου σχέση με την πραγματικότητα σαν κινηματογραφίστρια. Δουλεύω πολύ με την πραγματικότητα και δεν νομίζω ότι υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στην τεκμηρίωση και τη μυθοπλασία, υπάρχει απλά σινεμά, σαν μια υποκειμενική εμπειρία της πραγματικότητας.»
Η Αντίνα Πιντιλιέ μπορεί να ήρθε στη Berlinale με την πρώτη της ταινία μεγάλου μήκους, με τη διπλή ιδιότητα της σκηνοθέτη και της visual artist, αλλά όχι και ως άγνωστη σε όσους έχουν παρακολουθήσει τη μέχρι σήμερα πορεία της.
Διαβάστε αναλυτικά: Berlinale 2018: Τα βραβεία στις γυναίκες
Απόφοιτη της Δραματικής Σχολής του Βουκουρεστίου, η Πιντιλιέ (πάντα δίπλα στο ονομά της θα βρείτε τη σημείωση πως δεν είναι παρά απλή συνωνυμία με τον διάσημο Λουσιάν Πιντιλιέ) εμφανίστηκε το 2007 κάνοντας άμεσα αίσθηση με το μεσαίου μήκους φιλμ «Don't Get me Wrong», μια ματιά στην καθημερινότητα των τροφίμων μιας ψυχιατρικής κλινικής. Η ταινία ταξίδεψε από το IDFA μέχρι το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και σε ακόμη 20 φεστιβάλ, συστήνοντας το διακριτό στιλ της Πιντιλιέ στον κόσμο του σινεμά.
Στιλ που βρίσκει χώρο εκεί ακριβώς που τελειώνει η μυθοπλασία και ξεκινάει η τεκμηρίωση, ένα σινεμά παρατήρησης που βάζει το θεατή στην άβολη θέση να παρακολουθεί αλλά και να γίνεται μέρος ενός διαλόγου που όσο εξελίσσεται αποκαλύπτει πράγματα που ο καθένας θα προτιμούσε να κρατήσει κρυμμένα.
Σκηνή από το «Don't Get me Wrong» του 2007
Την ίδια «αποκαλυπτική» διαδικασία ακολουθεί και στο «Touch Me Not», την πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία που κέρδισε τη Χρυσή Αρκτο στην 68η Berlinale, τοποθετώντας το όνομα της Πιντιλιέ όχι μόνο στην κορυφή του νέου ρουμάνικου σινεμά, αλλά και στην αφρόκρεμα των νέων δημιουργών της Ευρώπης.
Στο κέντρο του «Touch me Not» βρίσκεται μια 55χρονη γυναίκα που δεν θέλει να αγγίζει και κυρίως να την αγγίζουν. Η διαδρομή της σε διάφορους σεξουαλικούς θεραπευτές (μία 60χρονη τρανσέξουαλ που προσπαθεί να την απελευθερώσει μέσω ψυχανάλυσης και μουσικής, έναν Αυστραλό s&m ακτιβιστή (ως λύση του να καταλάβει κανείς τα όριά του και να τα ξεπεράσει), ένα γκρουπ ανθρώπων με σωματικές αναπηρίες στο οποίο εργάζεται ένας νεαρός Ισλανδός θεραπευτής με τον οποίο είναι κρυφά ερωτευμένη) είναι άλλοτε επώδυνη, άλλοτε διασκεδαστική, πάντοτε ένας καθρέφτης στον οποίο ο θεατής μπορεί να δει να αναλύονται τα δικά του συμπλέγματα, οι δικές του ιστορίες, όλες οι επιθυμίες και όσα τις ελευθερώνουν ή τις κρατούν για πάντα κρυμένες ως φαντασιώσεις.
Διαβάστε ακόμη: Berlinale 2018: το «Touch me Not» δεν είναι μία ταινία (μόνο) για το σεξ
Σκηνή από το «Touch me Not»
«Οταν ήμουν 20, νόμιζα πως ήξερα τα πάντα για την αγάπη, για το πώς πρέπει να είναι μια υγιής σχέση. Σήμερα, μετά από είκοσι χρόνια προσπάθειας και αναταράξεων, ότι γνώριζα για την οικειότητα και το σεξ έχασε το νόημα του και εξελίχθηκε σε μια πιο πολύπλοκη και άβολη αντίφαση. Σαν καθρέφτης αυτού του προσωπικού ταξιδιού, το "Touch Me Not" είναι μια καλλιτεχνική αναζήτηση πάνω στην ανθρώπινη ανάγκη κι όμως ανικανότητα να αγγίξεις και να σε αγγίξουν, να επικοινωνήσεις», εξηγεί η Πιντιλιέ για το πώς ξεκίνησε το ταξίδι του «Touch me Not».
«Η οικειότητα παίζει κεντρικό ρόλο στην ανθρώπινη εμπειρία, έχοντας τις ρίζες της στον πρωταρχικό, βιολογικό, συναισθηματικό και ψυχολογικό δεσμό ανάμεσα στη μητέρα και το νεογέννητο. Είναι μέσω αυτής της αρχέγονης επαφής που το νεογέννητο έχει την πρώτη του επαφή με τον κόσμο και αρχίζει να χτίζει την αίσθηση του εαυτού του. Αυτή η πρώτη επαφή μορφοποιεί τον εγκέφαλο του νεογέννητου, επηρεάζοντας καθοριστικά την αυτοπεποίθησή του, τις προσδοκίες του για τους άλλους και αργότερα, τον τρόπο με τον οποίο δένεται ή πλησιάζει τους άλλους σαν ενήλικας. Πέρα από τον καθοριστικό του ρόλο στην μορφοποίηση της ταυτότητάς μας, η υγιής σεξουαλικότητα σε ατομικό επίπεδο έχει τεράστιες επιπτώσεις σε κοινωνικό επίπεδο, επιτρέποντας ένα ψυχοκοινωνικό δίκτυο ατόμων που συνδέονται μέσω στέρεων συναισθηματικών επαφών. Η δυσλειτουργική σεξουαλικότητα και η έλλειψη οικειότητας γίνεται πρόσφορο έδαφος για περαιτέρω συγκρούσεις, κακοποίηση, διακρίσεις και προκατάληψη σε μια μεγαλύτερη, κοινωνική και πολιτική κλίμακα», συνεχίζει η Πιντιλιέ, φτάνοντας στην καρδιά της αναζήτησης της ηρωίδας της μέσα στην ταινία.
Σκηνή από το «Touch me Not»
«Η ταινία φιλοδοξεί να γίνει ένας χώρος (αυτο)αντανάκλασης και μεταμόρφωσης, όπου ο θεατής προκαλείται να εμβαθύνει στη γνώση του γύρω από την ανθρώπινη φύση και να επανεκτιμήσει την εμπειρία και τις ιδέες του για τις ανθρώπινες σχέσεις, επικεντρώνοντας στην απο-αντικειμενικοποίηση και προσπωποίηση της ανθρώπινης ανταλλαγής και κινώντας την περιέργειά του για τον διαφορετικό "Αλλο" και την ικανότητά μας να τοποθετήσουμε τον εαυτό μας στο δέρμα του Αλλου. Πιστεύω προσωπικά ότι το να αντιλαμβάνεσαι την ανθρώπινη φύση και να εξασκείς την ικανότητά σου να αντιλφθείς τον άλλο σαν μια άλλη πλευρά του εαυτού σου, σαν μια ακόμη πιθανότητα του εαυτού σου, μπορεί να είναι καθοριστικό για τη μεταμόρφωση τόσο του εσωτερικού μας κόσμου όσο και του τρόπου με τον οποίο αλληλεπιδρούμε με τους άλλους.»
Δείτε εδώ τρεις σκηνές από το «Touch Me Not»:
Δείτε εδώ ολόκληρο το «Don't Get me Wrong»
