Το «Unsane» του Στίβεν Σόντεμπεργκ είναι ένα b-movie τρόμου που γυρίστηκε αποκλειστικά με i-phone τηλέφωνα [δεν είναι φυσικά ο πρώτος που επιχειρεί κάτι τέτοιο - και το «Tangerine» του Σον Μπέικερ και το «Detour» του Μισέλ Γκοντρί γυρίστηκαν έτσι]. Με πρωταγωνιστές τους Κλερ Φόι («The Crown») και Τζόσουα Λέοναρντ («Blair Witch Project») η ιστορία ακολουθεί μία κοπέλα που πήγε να ζητήσει ψυχολογική βοήθεια σε ψυχιατρείο γιατί δεν μπορεί να σβήσει από την πρόσφατη μνήμη της το φόβο καταδίωξης από έναν stalker (παρόλο που άλλαξε πόλη, δουλειά και προσπάθησε να σβηστεί από το χάρτη) και οι γιατροί εκεί (έχοντας την δική τους προσοδοφόρα ατζέντα) την κρατούν εσώκλειστη, χωρίς την άδειά της. Μία εβδομάδα τρόμου, όπου μία ανατροπή θα την κάνει ακόμα πιο εφιαλτική και θανάσιμη.
Διαβάστε περισσότερα στην κριτική του Flix: Το «Unsane» είναι ένα ψυχολογικό, pulp θρίλερ στην εποχή του #MeToo
Aμέσως μετά τη δημοσιογραφική της προβολή χθες το απόγευμα, ο Σόντεμπεργκ (μαζί με τον πρωταγωνιστή του Τζόσουα Λέοναρντ) έδωσε συνέντευξη Τύπου για να εξηγήσει την καλλιτεχνική ιδέα πίσω από το συγκεκριμένο φορμά και γιατί συνεχώς πειραματίζεται στο σινεμά και την τηλεόραση.
Η πρόκληση του να γυρίζεις με μία μικρή συσκευή
«Είναι μία υπέροχη εποχή για να είσαι σκηνοθέτης. Η τεχνολογία σου δίνει τόσες και τόσο απλές και προσβάσιμες λύσεις. Ηταν εξαιρετικά απελευθερωτική εμπειρία. Μπορούσα να αλλάξω γνώμη για το στήσιμο της σκηνής μέσα σε δευτερόλεπτα. Εβλεπα την πρόβα, κάτι δεν μου άρεσε, το άλλαζα αμέσως - χωρίς να έχω να σκεφτώ δεκάδες άλλους παράγοντες στησίματος κανονικής κάμερας. Αυτό βοηθούσε πολύ στο να μην πέφτει η ενέργεια των ηθοποιών αλλά και η δική μας. Εξουδετέρωσε τα κενά ανάμεσα στις λήψεις. Επίσης μπορούσα να έχω το φακό, χιλιοστά από τα πρόσωπα των ηθοποιών μου. Ποτέ δεν είχα καταφέρει κάτι τέτοιο στο παρελθόν. Ομως υπήρχαν και προκλήσεις. Οπως το ότι μία τόσο μικρή συσκευή είναι εξαιρετικά ευαίσθητη στις δονήσεις - ακόμα και το περπάτημα των ηθοποιών κάνει την εικόνα να τρέμει...»
Θα συνεχίσει τη μέθοδο και στο επόμενο πρότζεκτ
Ο Σόντεμπεργκ μπορεί να μην αποκάλυψε ποιο από όλα τα πρότζεκτ που έχει στα σκαριά εννοεί (την ταινία του για τα Panama Papers, ή το action thriller «Planet Kill», για παράδειγμα. «Τα γυρίσματα ξεκινούν την επόμενη εβδομάδα και είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε αυτή τη μέθοδο. Τώρα ξέρω και περισσότερα, έχω την εμπειρία...»
Αρχικά δεν είχε σκοπό να διανέμει την ταινία στις αίθουσες
«Ο αρχικός στόχος ήταν να κυκλοφορήσει σε μία streaming πλατφόρμα. Οταν όμως ολοκλήρωσα τα γυρίσματα και είδα το πρώτο cut στο post production, σκέφτηκα για πρώτη φορά ότι η ταινία ίσως είχε νόημα να προβληθεί σε μεγάλη οθόνη. Αυτό άλλαξε εντελώς το διάλογο με το κοινό...»
Γιατί θεωρεί ότι το κινηματογραφικό μάρκετινγκ μέσω social media... απέτυχε!
«Οταν σχεδιάζαμε την προώθηση του "Logan Lucky", μετά από δική μου επιμονή και πειραματισμό δώσαμε το μεγαλύτερο ποσοστό του διαφημιστικού μπάτζετ σε καμπάνιες στα social media. Αυτό όμως πιστεύω ότι στοίχησε στην ταινία. Δεν έκανε τα εισιτήρια που περιμέναμε. Κατάλαβα ότι αν κάποιος δεν δει τηλεοπτική διαφήμιση της ταινίας, δεν αγοράζει εισιτήριο. Πιστεύει ότι η ταινία δεν υπάρχει. Τώρα λοιπόν θα κάνουμε το αντίθετο. Θα αγοράσουμε τηλεοπτικό χώρο. Κάνω αυτά που κορόιδευα, αλλά πιστεύω ότι μόνο έτσι θα τη στηρίξω...»
Ο #metoo παράγοντας της ταινίας είναι... συμπτωματικός
«Η ταινία γυρίστηκε τον Ιούνιο του 2017, μέσα σε δύο εβδομάδες. Τέσσερις μήνες πριν το σκάνδαλο Γουάινστιν και το κίνημα του #metoo. Ομως το θέμα της γυναικείας παρενόχλησης και κακοποίησης δεν είναι κάτι νέο - πάντα το ξέραμε και πάντα μας απασχολούσε. Το ότι η ταινία μας αγγίζει σ' ένα επίπεδο αυτά τα θέματα ήταν εντελώς συμπτωματικό. Ομως αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι θέματα που με απασχολούν. Τα ζητήματα στις σχέσεις εξουσίας ανάμεσα στα φύλα, αλλά και στη σχέση του ατόμου με ένα ισχυρό σύστημα που σε εγκλωβίζει και σε απογυμνώνει από την ταυτότητά σου...»
Η σχέση του με την τηλεόραση
«Με πρώτο το "The Knick" και τελευταίο το "Mosaic" οφείλω στην τηλεόραση ότι μου αναβίωσε την όρεξή μου για δουλειά πέρα από τα όρια των κινηματογραφικών στούντιο. Ομως, παρόλο που το 2013 είχα ανακοινώσει ότι αποχωρώ από το σινεμά, επέστρεψα με χαρά. Γιατί το πώς δουλεύεις σ' ένα κινηματογραφικό πρότζεκτ έχι διαφορά. Και πλησιάζει πολύ περισσότερο, παρόλα τα προβλήματα, τον τρόπο που αγαπούσα να δουλεύω κι ονειρευόμουν να δουλεύω από τότε που ήμουν έφηβος. Οπότε δεν υπήρξε δίλημμα, πραγματικό...»
Περισσότερη Berlinale:
- Berlinale 2018: Ο Γουίλεμ Νταφόε αισθάνεται ότι είναι ακόμα πολύ νωρίς για τιμητικά βραβεία
- Berlinale 2018: Ο Χοακίν Φίνιξ εκτίμησε τα κινηματογραφικά φεστιβάλ για πρώτη φορά
- Berlinale 2018: Η Ιζαμπέλ Ιπέρ δε φοβάται τίποτα (εκτός από τους ανόητους ρόλους και τους ηλίθιους σκηνοθέτες)
- Berlinale 2018: Το Flix στη συνέντευξη Τύπου του «Isle of Dogs» του Γουές Αντερσον
- Berlinale 2018: (Περίπου) 24 ώρες με τον Ρόμπερτ Πάτινσον
- Berlinale 2018: Στο κόκκινο χαλί με τον Γουές Αντερσον και τα «σκυλάκια» του
- Berlinale 2018: Το γερμανικό χιούμορ και η ισότητα των φύλων στο επίκεντρο του «Face to Face with German Films»
