«You're right, you're right. I KNOW you're right». «Είσαι σπίτι, θέλεις απεγνωσμένα να σηκώσεις το τηλέφωνο, αλλά είσαι παγιδευμένη κάτω από κάτι βαρύ». «Λεπτή. Ομορφη. Μεγάλο στήθος. Ο μεγαλύτερος εφιάλτης σου». «Waiter, there is too much pepper on my paprikash». «Και δεν είμαι εδώ γιατί είναι Πρωτοχρονιά. Αλλά γιατί όταν συνειδητοποιήσεις ότι θέλεις να περάσεις τη ζωή σου με έναν άνθρωπο, θες η ζωή σου να ξεκινήσει το συντομότερο δυνατόν!»
Πριν από 30 χρόνια, η γνωριμία του Χάρι Μπερνς και της Σάλι Ολμπραϊτ απέδειξε αν υπάρχει αληθινή φιλία ανάμεσα σ' έναν άντρα και μία γυναίκα. Με τον πιο ειλικρινή, καυστικό, αστείο, άμεσο, απολαυστικό τρόπο. Κι αυτή ήταν η ρομαντική κομεντί που ερωτευτήκαμε και θα τη βάζαμε στη 10άδα των αγαπημένων μας ταινιών - ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι θα αφήναμε απέξω αριστουργήματα της 7ης τέχνης.
Θυμηθείτε κι αυτό: Never faking it: Το Flix αποχαιρετά τη Νόρα Εφρον
Κι αυτό οφείλεται σε πολλά. Στο αξιολάτρευτο μουτράκι της Μεγκ Ράιαν, τον ερωτεύσιμο σαρκασμό του Μπίλι Κρίσταλ, τα νεοϋορκέζικα κάδρα του Ρομπ Ράινερ χορογραφημένα με τις τζαζιές του Χάρι Κόνικ Τζ. Και στην ακαταμάχητη ευφυΐα της ταινίας που δεν είναι άλλη από το σενάριό της, ο λόγος της. Ο αριστοτεχνικά δομημένος, καταλυτικά ειλικρινής, αφοπλιστικά προσωπικός λόγο της Νόρα Εφρον. Γραφή με απλότητα, αμεσότητα, σοφία. Πώς γίνεται αυτό; Οι περισσότεροι από εμάς θα το ψάχνουμε, μάταια. Η Εφρον όμως κατάφερε κάτι μαγικό: να βγάζει στη φόρα τις πιο άβολες αλήθειες των ηρώων της, να τις διακωμωδεί, να τις περιπαίζει, να τις εξανθρωπίζει, να τις ξορκίζει, να τις μετατρέπει σε κάτι χαριτωμένο και παράφορα ερωτεύσιμο. Πάνω από όλα: το έκανε να φαίνεται εύκολο.
Στις 11 Απριλίου θα πραγματοποιηθεί μία επετειακή λαμπερή προβολή της ταινίας στο Chinese Theater του Λος Αντζελες - παρουσία των Ρομπ Ράινερ, Μεγκ Ράιαν και Μπίλι Κρίσταλ. Θα είναι όμως μία γλυκόπικρη επέτειος. Η Νόρα Εφρον δεν ζει πια. Ούτε και το υπέροχο ζευγάρι των δευτεροχαρακτήρων - η Κάρι Φίσερ («Μαρί») κι ο Mπρούνο Κίρμπι («Tζες»).
Με αυτή την επετειακή αφορμή, ο Μπίλι Κρίσταλ μίλησε στο Hollywood Reporter και αποκάλυψε πολλά για τη συνεργασία των Ράινερ-Εφρον-Ράιαν-Κρίσταλ στην κατασκευή της ταινίας. Ετσι ώστε εξηγείται γιατί ήταν τόσο νατουραλιστικό, πανέξυπνο και αβίαστο το αποτέλεσμα.
Είναι μεγάλη η απώλεια της Νόρα, της Κάρι και του Μπρούνο Αυτό όμως κάνει την 30η επέτειο ακόμα πιο σημαντική. Γιατί ήταν τόσο κομβική, ιστορική στιγμή στις ζωές και τις καριέρες όλων μας. Κανείς μας δεν είχε ιδέα πόσο διάσημη θα γίνει αυτή η ταινία. Η ίδια η εμπειρία του να τη φτιάχνεις ήταν σπουδαία. Αυτό είχαμε εισπράξει τότε. Πόσο υπέροχα περάσαμε. Γιατί κάναμε μία μεγάλη προπαραγωγή, όπου όλοι συμμετείχαμε στο σενάριο. Η Νόρα ήταν πάρα πολύ δεκτική σε ιδέες και προτάσεις. Μετά τις έπαιρνε και πρόσθετε τη μαγεία της. Κι ο Ρομπ ήταν ο καλύτερος σκηνοθέτης που έχω ποτέ συνεργαστεί. Γιατί πραγματικά καταλαβαίνει την ανθρώπινη διάσταση της κωμωδίας και το ρυθμό της κωμωδίας.
Ολοι μαζί γράψαμε τη διαβόητη πια σκηνή του οργασμού στο Katz's Delicatessen Ηταν περίπου 2 εβδομάδες πριν αρχίσουν τα γυρίσματα που η Νόρα είπε σ' ένα μίτινγκ "κάτι μου λείπει". Κάτι έλειπε από το σενάριο, την εποχή που ο Χάρι περνούσε την «εκδικητική περίοδό» του κι έκανε όλα αυτά τα one night stands, τα οποία μετά έλεγε στη Σάλι. «Είναι στη φάση που το παίζει αλαζόνας επιβήτορας» μονολόγησε η Νόρα. «Ισως πρέπει κάποιος να του μιλήσει για τους ψεύτικους γυναικείους οργασμούς». Και γυρίζει έκπληκτος ο Ρομπ και λέει «Τι εννοείς καλέ;» και η Νόρα γελάει «Ναι Ρομπ, οι γυναίκες προσποιούμαστε κάποιους από τους οργασμούς μας». Κι ο Ρομπ απαντά «Αληθεια; Καμία δεν έχει προσποιηθεί με μένα». Κι αυτόματα αυτό έγινε διάλογος στο σενάριο. Τότε η Μεγκ πρότεινε «πρέπει να προσποιηθώ έναν οργασμό - θα είναι ξεκαρδιστικό!» και εγώ συμπλήρωσα «σε έναν δημόσιο χώρο, σ' ένα εστιατόριο!». Και η Νόρα ξετρελάθηκε, έπαθε δημιουργική υστερία. Αρχίσαμε όλοι να γελάμε. Και τότε εγώ είπα «και λίγο πριν το cut μία μεγαλύτερης ηλικίας γυναίκα να πει "θα παραγγείλω ό,τι πήρε κι εκείνη". Κι ο Ρόμπ έφερε την μητέρα του να το πει. Κι έτσι γράψαμε τη σκηνή του οργασμού. Γιατί και η Νόρα και ο Ρόμπ ερχόντουσαν στα μίτινγκς με τη διάθεση να βρούμε πώς μπορούμε να κάνουμε κάθε σκηνή καλύτερη.
Κανείς δεν είχε ξαναχρησιμοποιήσει σε mainstream ταινία τη λέξη «οργασμός» Πραγματικά, αν το σκεφτεί κανείς αυτή η σκηνή ήταν πρωτοπόρα από πολλές απόψεις. Αν δεν έβλεπες τσόντα, κανείς στο mainstream σινεμά δεν είχε πει δυνατά τη λέξη «οργασμός». Ο Μπόγκαρντ δε θα έλεγε ποτέ «Λούι, αυτός ήταν ένας υπέροχος οργασμός». Ο Γκέιμπλ δε θα ξεστόμιζε «Ειλικρινά κυρία μου δε δίνω δεκάρα για τον οργασμό σου». Οπότε ήταν σοκαριστικό και προκλητικό που σκαρώσαμε κάτι τέτοιο.
Η ταινία μάς έμαθε νέες εκφράσεις, όπως το «high-maintenance» Ναι, βάλαμε εκφράσεις στο λεξιλόγιο των θεατών που ακούω ακόμα και σήμερα. Το να αποκαλείς μία γυναίκα ή έναν άντρα δύσκολο με τον όρο «high-maintenance». Ή να μιλάς για σεξ με το «white man's overbite». Αυτό μου είχε έρθει πάνω στο γύρισμα. Ηταν αυτοσχεδιασμός. Οταν γυρίζαμε τη σκηνή της πτήσης, το έκανα αυθόρμητα και έμεινε. Και δεν μου έχει δώσει κανείς το copyright, το credit το σωστό (γελάει)
Πώς είχε αντιδράσει το κοινό μιας αίθουσας στη σκηνή του οργασμού Είχαμε τρυπώσει με τον Ρομπ στο πίσω μέρος μιας αίθουσας στο Μπέρμπανκ και βλέπαμε την ταινία με το κοινό. Ηταν η πρώτη εβδομάδα προβολών της. Οταν ήρθε η ώρα της σκηνής του οργασμού, το κοινό τρελάθηκε. Κι εννοώ... τρελάθηκε! Δεν μπορούσες να ακούσεις καν το διάλογο από τα γέλια. Γελούσαν υστερικά σε όλη τη διάρκεια της σκηνής, ήταν εκκωφαντικό. Οταν τελείωσε η όλη σεκάνς, συνειδητοποιήσαμε με τον Ρομπ ότι κρατιόμασταν σφιχτά. Είχαμε πιάσει ο ένας το χέρι του άλλου και το σφίγγαμε από τον ενθουσιασμό και την έκπληξη!
Ενα ανέκδοτο περιστατικό με τη Νόρα Εφρον Μια μέρα στο γύρισμα μου προτείνει να πάμε να φάμε. Περπατούσαμε στη Little Italy της Νέας Υόρκης (γιατί η Νόρα ήξερε τα καλύτερα εστιατόρια της πόλης) όταν συνειδητοποιούμε ότι προς το μέρος μας έρχεται ο (μαφιόζος) Τζον Γκότι με τους σωματοφύλακές του. Διασταυρωνόμαστε, καταλαβαίνω ότι με αναγνωρίζει, με χαιρετά με μία κίνηση του κεφαλιού, του χαμογελάμε. Συνεχίζουμε να περπατάω και την ακούω να ψιθυρίζει στον εαυτό της «συνέχισε να περπατάς, συνέχισε να περπατάς, συνέχισε να περπατάς, συνέχισε να περπατάς, συνέχισε να περπατάς...». Είχε κατατρομάξει. Ηταν μία από τις πιο αστείες, εκτός οθόνης, κινηματογραφικές στιγμές της ζωής μου.
Διαβάστε περισσότερα: