Γιατί «Dodo», κύριε Κούτρα; Τι σημαίνει αυτό το πτηνό για εσάς;
Γιατί με συγκινεί η ιστορία του. Γιατί το εξόντωσε ο άνθρωπος, έτσι, γιατί μπορούσε. Γιατί αυτό ήταν φιλικό και δεν αμύνθηκε όταν εμφανίστηκαν οι άνθρωποι. Γιατί η εμφάνισή του είναι τρομακτική και ταυτόχρονα γελοία. Και ταυτίζομαι
Ο Πάνος X. Κούτρας παρουσίασε χθες στο κατάμεστο Ολύμπιον (η προβολή ήταν sold out από τα πρώτα λεπτά προπώλησης) την νέα του ταινία, το «Dodo» του, φέρνοντας μαζί του το μεγάλο και λαμπερό του καστ: Σμαράγδα Καρύδη, Ακης Σακελλαρίου, Νατάσα Εξηνταβελώνη, Νίκος Γκέλια, Αγγελος Παπαδημητρίου, Μαριέλλα Σαββίδου, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Πολύδωρος Βογιατζής, Τζεφ Μοντάνα, Κρις Ραντάνοφ, Αννα Τζορτζίκια, Αχμάντ Κοντάρ, Τζώρτζης Παπαδόπουλος. Ηταν όλοι εδώ (έλειπε μόνο ο Κρις Ραντάνοφ που είχε υποχρεώσεις στην Αθήνα) δίπλα του, να τον πλαισιώνουν με καμάρι, σεβασμό και -ολοφάνερη- αγάπη.
To 63o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης διεξάγεται φέτος από τις 3 μέχρι και τις 13 Νοεμβρίου. Το Flix θα βρίσκεται εκεί για να σας μεταφέρει όλα όσα θα συμβούν μέσα κι έξω από τις σκοτεινές αίθουσες. Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες στο επίσημο site του Φεστιβάλ, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook και το Instagram.
«Ξέρετε όπως όλα στη ζωή, έτσι και η πανδημία είχε δύο όψεις» είπε ο σκηνοθέτης παρουσιάζοντας τους ηθοποιούς του. «Ναι, το να κάνεις γυρίσματα με συνθήκες covid ήταν μια κόλαση. Αλλά, αν δεν είχε συμβεί το lockdown, τότε δε θα είχα ποτέ την ευκαιρία να βρω όλους αυτούς τους ηθοποιούς ελεύθερους για να κάνουν την ταινία μου. Θα είχαν θέατρα, σίριαλ κλπ. Οπότε ήμουν τυχερός.»
Η συγκίνηση στο Ολύμπιον στο τέλος της ταινίας φάνηκε στο χειροκρότημα. Αλλά και στο ότι τα 3/4 του κοινού παρέμειναν για να κάνουν ερωτήσεις στο σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς. Ολοι ήθελαν να μάθουν για αυτό το περίεργο πτηνό που αποτέλεσε τον άξονα (συμβολικό και κυριολεκτικό) της ταινίας τους. Πώς ήταν να παίζουν με κάτι που... δεν υπήρχε;
«Στην αρχή είχαμε δύο ηθοποιούς που έπαιζαν το Dodo. Μετά ένα ρομπότ - με μια κεραία με κόκκινη κουκίδα που ξέραμε ότι ήταν το μάτι του και έπρεπε να κοιτάμε εκεί....» είπε ο Αγγελος Παπαδημητρίου, ο οποίος επιφύλασσε και μία υπέροχη έκπληξη στο πάρτυ για την ταινία που ακολούθησε μετά.
Μαζί με έναν παίκτη ακορντεόν, τραγούδησε, αφιερώνοντάς στον Πάνο Κούτρα και τους συμπρωταγωνιστές του, το «Ο Κόσμος Αλλαξε» του Νίκου Γούναρη, το τραγούδι που λέει και στην ταινία. Ηταν η πιο συγκινητική στιγμή της βραδιάς.
Χαζέψτε και την υπέροχη φωτογράφηση που έκανε το φεστιβάλ για την ομάδα του «Dodo» στο λιμάνι.
To «Dodo» κυκλοφορεί από την Πέμπτη 10 Νοεμβρίου στις ελληνικές αίθουσες
Διαβάστε περισσότερα για το Dodo εδώ:
- Ο Πάνος Κούτρας δίνει συνέντευξη στο Flix: «Σημασία έχει ότι θα συνεχίσουμε να ζούμε...»
- To Flix συναντάει το «Dodo» του Πάνου Χ. Κούτρα στις Κάννες
- «Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων»: Δύο υπέροχες σκηνές από το «Dodo» του Πάνου Χ. Κούτρα
Ο Πίτερ Στρίκλαντ ξέχασε τα ελληνικά του
«Ελληνας από καταγωγή, αλλά όχι γραφειοκρατικά», ο Πίτερ Στρίκλαντ βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη για ένα αφιέρωμα στο μέχρι τώρα υπέροχα ιδιοσυγκρασιακό έργο του που ξεκινάει με το «Καταλιν Βάργκα», διασχίζει το «Δούκα της Βουργουνδίας», το «Berberian Sound Studio», το «In Fabric» και καταλήγει στο «Flux Gourmet» (στις αίθουσες από τις αρχές του 2023), με πρωταγωνιστή τον Μάκη Παπαδημητρίου, η πρόζα του οποίου στην ταινία είναι στα ελληνικά.
«Ξέχασα τα ελληνικά μου και φταίω μόνο εγώ γι' αυτό», εξομολογείται στο Flix. «Στην πραγματικότητα έβαλα τον Μάκη Παπαδημητρίου να μιλάει στα ελληνικά σαν ένα δωρεάν μάθημα για μένα. Ακούγοντάς τον απέκτησα πάλι επαφή με τη γλώσσα. Η Ελλάδα είναι για μένα κάτι παραπάνω από μια καταγωγή. Εχω φίλους εδώ, έχω μνήμες από τα θερινά σινεμά, να βλέπω ως παιδί το "Dirty Dancing" κι όταν ο Πάτρικ Σουειζι λέει "Nobody puts baby on the corner!", να σηκώνεται όλο το σινεμά όρθιο και να χειροκροτάει. Θα επιστρέφω εδώ κάθε φορά που μου δίνεται η δυνατότητα...»
Βρείτε εδώ όλες τις πληροφορίες για το αφιέρωμα του 63ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στον Πίτερ Στρίκλαντ
It's (always) Greek to us!
Οι προβολές των ελληνικών ταινιών του 63ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης συνεχίζονται. Φέτος θα προβληθούν 15 ταινίες στο τμήμα Επίσημη Πρώτη (ανάμεσά τους και από 2 στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ, στο Διαγωνιστικό Τμήμα Meet the Neighbours και στο Διαγωνιστικό του Film Forward), 4 στο τμήμα Ξεπερνώντας τα Σύνορα και 3 στο τμήμα Δεύτερη Ματιά. Το Flix βλέπει και γράφει εδώ για όλες τις ελληνικές ταινίες.
To Flix βλέπει και γράφει για όλες τις ταινίες που διεκδικούν τον Χρυσό Αλέξανδρο!
Οι προβολές των ταινιών του επίσημου διαγωνιστικού τμήματος του 63ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης συνεχίζονται. Συνολικά 11 ταινίες συμμετέχουν στο φετινό Διεθνές Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του Φεστιβάλ, ανάμεσά τους και δύο ελληνικές. Εδώ θα διαβάζετε καθημερινά τις κριτικές του Flix και τις προβλέψεις μας για τα μεγάλα βραβεία του Φεστιβάλ.
Είδαμε ακόμη:
Σχέδιο 75 (Plan 75) της Τσι Χαγιακάουα
«Οι άνθρωποι δεν έχουν επιλογή για το αν θα γεννηθούν ή όχι. Αλλά θα ήταν καλό αν ήμασταν ικανοί να διαλέξουμε πότε θα πεθάνουμε.»
Η Ιαπωνία υποχωρεί κάτω από το βάρος των υπερήλικου πληθυσμού της. Ελεύθεροι σκοπευτές δολοφονούν άκριτα τους τρόφιμους των γηροκομείων. Και οι ηλικιωμένοι νιώθουν να βρίσκονται σε μια γκρίζα περιοχή, ανεπιθύμητοι, άχρηστοι, δημόσιος κίνδυνος για την ευημερία της χώρας.
Η κυβέρνηση αναλαμβάνει δράση. Ψηφίζει, με ελάχιστες αντιδράσεις, ένα νόμο που εγκαθιστά ως λύση στο πρόβλημα το «Σχέδιο 75», τη δυνατότητα δηλαδή σε όσους βρίσκονται στα 75 τους έτη και πάνω, να επιλέξουν τη λύση της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας. H ειρωνικά «win-win πρόταση« θα τους απαλλάξει από το να είναι «βάρος της κοινωνίας» και θα τους εξασφαλίσει μια πολυτελή «έξοδο», σε μονάδες ή και σε γκρουπ, από τη ζωή.
Δύο διαφορετικοί άνθρωποι θα βρεθούν στο κατώφλι του προγράμματος. Η 78χρονη Μίτσι που δεν μπορεί να βρει δουλειά ή σπίτι στην ηλικία της, που το σύστημα την πετάει συνεχώς (κυριολεκτικά) έξω και που το μέλλον της μοιάζει προδιαγεγραμμένο, μοναχικό, απάνθρωπο. Στην ίδια κατάσταση είναι και ο Γούκιο, που μετά το θάνατο της γυναίκας του θέλει κι αυτός να τη συναντήσει το γρηγορότερο και να απαλλαχθεί από μια ζωή στο μεταίχμιο της κανονικότητας.
Καθρέφτες των δύο ηλικιωμένων, δύο νέοι άνθρωποι: η Μαρία, νοσκόμα από τις Φιλιππίνες που θα είναι η «συνοδός» της Μίτσι στην ολοκλήρωση του «σχεδίου 75» και ο Χιρόμου, υπεύθυνος για τις αιτήσεις στο Σχέδιο 75, που ως αποξενωμένος ανηψιός του Γούκιο θα βρεθεί μπροστά στην «αλήθεια» ενός σχεδίου που δεν είναι απαραίτητα σωτήριο.
Στην πρώτη της ταινία, η Τσί Χαγιακάουα κερδίζει ειδική μνεία από την επιτροπή της Χρυσής Κάμερας (για πρωτοεμφανιζόμενους σκηνοθέτες) και εκπροσωπεί την Ιαπωνία στην κούρσα για το Οσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας, με ένα μικρό αριστούργημα. Μια ταινία που ανοίγει τη συζήτηση γύρω από ένα δύσκολο θέμα - αυτό της κοινωνικής αναλγησίας απέναντι στην τρίτη ηλικία - με τον πιο ψύχραιμο, ανθρώπινο, ειλικρινή τρόπο που θα μπορούσε να συμβεί.
Η μελλοντολογική κοινωνία στην οποία τοποθετείται το «Plan 75» δεν φέρει κανένα διακριτικό ότι είναι πολύ διαφορετική από το παρόν. Ενα παρόν δυστοπικό διαχρονικά για τους ανθρώπους - γονείς, παππούδες, γιαγιάδες όλων μας - που σβηνουν μέσα στη μοναξιά και την τρομακτική απόφαση των μοντέρνων κοινωνιών ότι από κάποια στιγμή και μετά είσαι αναλώσιμος. Το ντεμπούτο της Χαγιακάουα δεν είναι όμως ούτε θρίλερ, ούτε ταινία καταγγελίας, ούτε καν μια διδαχή για τα πρέπει και τα μη ενός αποτρόπαιου συστήματος.
Σκηνοθετημένο σαν μια σουίτα που ξεκινάει από το… φινάλε για να πάει στην… αρχή, το «Plan 75» αποτυπώνει χωρίς ωραιοποιήσεις τη ζωή ανθρώπων που βρίσκονται στο περιθώριο, αλλά τους αφιερώνει το χρόνο και το χώρο για να διεκδικήσουν σθεναρά τη θέση τους μέσα στη ζωή. Η ευαισθησία της Χαγιακάουα μετατρέπει την επιστημονική φαντασία σε απτή πραγματικότητα και την σκληρότητα της πραγματικότητας σε σινεμά που συγκινεί και τελικά (σε) μετακινεί - ανεπαίσθητα όπως καμία φορά καταφέρνει η ζωή να επιβληθεί κατά κράτος στο θάνατο.
Μανώλης Κρανάκης
Dodo του Πάνου Χ. Κούτρα
Στις ταινίες του Πάνου Χ. Κούτρα υπάρχει, πάντα όπως φαίνεται, ένα στοιχείο... «ιαματικό». Είτε όταν η Αθήνα πρόκειται να καταστραφεί από béchamel overload, όπως στην πρώτη του ταινία, την «Επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά» το 1999, είτε όταν οι ήρωες αναζητούν μια θέση σ' έναν αφιλόξενο κόσμο, όπως στην πιο πρόσφατη, το «Xenia», που το 2014 ταξίδεψε επίσης στις Κάννες, τα φιλμ του ντύνονται πάντα με μια ζεστασιά, ένα συναισθηματισμό, έναν εκτός συμβατικών ορίων ανθρωπισμό που κάμπτει τις άμυνες απέναντι στο παράδοξο και σε τυλίγει με μια κουβερτούλα αγάπης, που προστατεύει το ανθρώπινο είδος σαν εύθραυστο αυγό. Το «Dodo», που έκανε χτες την πρεμιέρα του στο επίσημο πρόγραμμα του Φεστιβάλ, όχι απλώς δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά συμπυκνώνει αυτό τον αλλόκοτο οπτιμισμό σε μια ταινία ωριμότητας.
Το σκηνικό, αυτή τη φορά, είναι κλειστό. Εδώ δεν υπάρχουν οι πολύβοοι δρόμοι και η αστική γοητεία των άλλων ταινιών του αλλά, πιο κοντά στην «Αληθινή Ζωή», μια πολυτελής, απομονωμένη βίλα, με πισίνα, κήπο και πρόσφορες κρυψώνες. Εδώ ζει η Μαριέλλα με τον άντρα της, τον Παύλο Καρακώστα, ένα πάλαι ποτέ πλούσιο ζευγάρι στο χείλος της οικονομικής καταστροφής. Σε δυο μέρες παντρεύουν την κόρη τους, τη Σοφία, μ' έναν πολύφερνο γαμπρό που θα λύσει τα προβλήματά τους: όχι όμως κι εκείνα που προκύπτουν όταν, από το πουθενά, ανακαλύπτουν στον κήπο τους ένα καταδιωκόμενο ντόντο με ιδιαίτερη αγάπη για τα ποπ κορν. Ενα πουλί που έχει εξαφανιστεί εδώ και 300 χρόνια και που έρχεται για να θυμίσει, ίσως, ότι οι τελευταίες ρανίδες ανθρώπινης τρυφερότητας έχουν, πρέπει, μπορεί να διασωθούν. Εστω κι αν χρειαστεί να περάσουν από το λαγούμι της αποκάλυψης και της αυτογνωσίας, σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων.
Μέσα στο σπίτι θα συγκεντρωθούν 14 ήρωες, όλοι με μια σκοτεινή πλευρά: η οικογένεια, το βοηθητικό προσωπικό, η wedding planner, ο αινιγματικός συνέταιρος, οι εργάτες που στήνουν τον γάμο, παράνομα έτερα ημίσεα για κλεφτές ηδονές, μετανάστες δεύτερης γενιάς από την Ουκρανία, τη Ρωσία (σε μια έξτρα προφητική σεναριακή επιλογή), την Αλβανία, δυο αδέλφια πρόσφυγες, από τη ΜΚΟ όπου η Μαριέλλα ξεπλένει τη συνείδησή της, όλα τα συστατικά της συναρπαστικά ανομοιογενούς σύγχρονης (ελληνικής) κοινωνίας, για μια τραγικωμωδία δωματίου, ένα πολύχρωμο μυστήριο που δεν θα λυθεί προτού οι ήρωες αλλάξουν.
Συνεργαζόμενος ξανά με την Ελένη Κοσσυφίδου στην παραγωγή, με την Ολυμπία Μυτιληναίου (μετά τη «Στρέλλα») στη φωτογραφία, που αυτή τη φορά καταφέρνει να φωτίσει τα εσωτερικά ώστε να συνδέσουν τη «Δυναστεία» με τα μεγαλοαστικά μυστήρια του Σαμπρόλ και τα παιδικά παραμύθια, ο Κούτρας δουλεύει (και) με νέα εργαλεία. Μια ομάδα ηθοποιών πολυσχιδή, από τον Νίκο Γκέλια που ο ίδιος ανέδειξε, αλλά πια με τόσο μεγαλύτερο εκτόπισμα και τη Νατάσσα Εξηνταβελόνη στο ρόλο της Σοφίας μ' ένα πρόσωπο εύπλαστο κι εθιστικό, ως τον Ακη Σακελλαρίου με τις εκπληκτικές μεταπτώσεις και τη Σμαράγδα Καρύδη σε μια ερμηνεία γόνιμης μελαγχολίας, εσωτερικής σύγκρουσης κι εξωτερικής κομψότατης θλίψης, όπως ποτέ ως τώρα δεν την είχαμε δει.
Αλλά και με την αυστηρή οριοθέτηση της δράσης του, με τρόπο ώστε οι σκηνοθετικές επιλογές του, πάντα flamboyant και πάντα με σεβασμό στο σινεμά ως σπουδαία τέχνη, να συμπυκνώνονται και να γίνονται τόσο πιο διακριτές. Λες και το ίδιο το είδος της ταινίας, που αντλεί από το κλασικό σινεμά του παρελθόντος για να το οδηγήσει στο μέλλον, συμβαδίζει με το βαθύτερο νόημά της.
Γιατί παρά το πληθωρικό καστ των δεκατεσσάρων, ο πρωταγωνιστής της ταινίας, στην «αληθινή ζωή», είναι, φυσικά, το ντόντο, ένα αξιολάτρευτο cgi πλουμιστό πουλί που φοβάται, ορμάει, ή λικνίζει τη φτερωτή ουρά του με αυτοπεποίθηση και μπρίο. Ενα σύμβολο για ό,τι σπάνιο, ό,τι σπουδαίο, ό,τι τρωτό κι ό,τι ευάλωτο από τ' ανθρώπινα αξίζει να επιβιώσει σ' ένα παρόν με τόσο σκληρές αιχμές.
Το «Dodo» είναι εύκολα διασκεδαστικό, αλλά και βαθιά συγκινητικό, μ' αυτή τη συναισθηματική γενναιοδωρία των ταινιών του Κούτρα που αγαπά ελαττώματα, αγκαλιάζει το ξένο, μετατρέπει τη φαντασία σε πειστική και πεισματική πραγματικότητα. Λες και οι ήρωες που συγκεντρώνονται στη βίλα Καρακώστα ετοιμάζουν, άθελά τους, μια χρονοκάψουλα: βάζουν μέσα τις ανθρώπινες αδυναμίες και τις μεγαλύτερες ομορφιές της ψυχής μιας ποικιλόμορφης κοινωνίας, τα σφραγίζουν καλά και τα χαρίζουν στον απρόσμενο επισκέπτη από το παρελθόν, στο ντόντο στο σαλόνι τους, για να τα προστατεύσει και να τα μεταφέρει στο μέλλον, σαν δείγμα μιας κοινωνίας διχασμένης και υποκριτικής που, όμως, μέσα της, κρύβει πολύτιμα φτερά και ολοστρόγγυλη αγάπη.
Λήδα Γαλανού
To 63o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης διεξάγεται φέτος από τις 3 μέχρι και τις 13 Νοεμβρίου. Το Flix θα βρίσκεται εκεί για να σας μεταφέρει όλα όσα θα συμβούν μέσα κι έξω από τις σκοτεινές αίθουσες. Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες στο επίσημο site του Φεστιβάλ, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook και το Instagram.
