Suzanne του Κατέλ Κιγιεβερέ / Διεθνές Διαγωνιστικό: H Σουζάν δεν είναι μόνη της. Μεγαλώνει μαζί με την αδελφή της στην εργατική νότιο Γαλλία, σ' ένα σπίτι που το κρατά δυναμικά, τρυφερά και άγαρμπα ο χήρος νταλικέρης πατέρας τους. Η Σουζάν μοιάζει ήσυχο κορίτσι - τα εφηβικά της χρόνια είναι πολύ πιο ντροπαλά από αυτά της επαναστάτριας ατίθασης αδελφής της. Κι όμως η Σουζάν μένει έγκυος μαθήτρια και καταλήγει ανύπαντρη μητέρα. Κι όταν ο μικρός Κριστιάν γίνεται 5 χρονών, η Σουζάν ερωτεύεται έναν γοητευτικό τυχοδιωκτάκο, κι εγκαταλείποντας το παιδί της, το σκάει μαζί του. Κάτι που θα πληρώσει ακριβά. Οπως αφηγείται και το ομώνυμο τραγούδι του Λέοναρντ Κοέν που πέφτει στους τίτλους τέλους (από την ηλεκτρισμένη διασκευή της Νίνα Σιμόν) η Σουζάν είναι ένα αερικό. Και η ζωή της την ξεβράζει κάπου ανάμεσα στα σκουπίδια και τα λουλούδια, όπου πρέπει κάποτε να σοβαρευτεί και να κοιτάξει προσεχτικά για να βρει γαλήνη. Η Κατέλ Κιγιεβερέ, μετά το «Love Like Poison», επιστρέφει με άλλη μία ιστορία εγκατάλειψης. Με ακόμα μία επώδυνη ενηλικίωση. Η νευρώδης κινηματογράφηση και τα γρήγορα μονταζιακά περάσματα στην αφήγηση, εξισορροπούνται, ηρεμούν και πλημμυρίζουν συναίσθημα μέσα από τις πραγματικά εξαιρετικές ερμηνείες πρωταγωνιστών και δευτεραγωνιστών. Με την Σαρά Φορεστιέ να ηγείται ως πρωταγωνίστρια και την κόντρα-ερμηνεία του κωμικού Φρανσουά Νταμιάν στο ρόλο του πατέρα να ακολουθεί, όλο το καστ εντυπωσιάζει με ουσιαστική ενέργεια και τίποτα περιττό. Μία μικρή ταινία, αλλά μία μεγάλη ευχάριστη έκπληξη από τη Γαλλία. Π.Λ.
Miss Violence του Αλέξανδρου Αβρανά / Ελληνικές Ταινίες: Μία πολυμελής οικογένεια ντυμένη γιορτινά. Ενα μεσοαστικό διαμέρισμα της σύγχρονης Αθήνας, με επίπλωση και ταπετσαρίες ξεχασμένα στα 70ς, μία polaroid κάμερα που καταγράφει την τούρτα που βγαίνει από την κουζίνα, ένα 11χρονο κοριτσάκι ντυμένο στα λευκά σκύβει και σβήνει τα κεριά του. Ο πατέρας πατάει το play και το, εμπνευσμένο από το Ολοκαύτωμα, σκοτεινό βαλς του Λέοναρντ Κοέν «Dance me to the end of love» στροβιλίζει τα μέλη της οικογένειας ανάμεσα στα τραπεζάκια με τα σεμέν και τα ράφια με τα μπιμπελό. Εκείνη τη στιγμή, η λευκοντυμένη εορτάζουσα ξεγλιστρά από την προσοχή, βγαίνει στο μπαλκόνι, σκαρφαλώνει το κάγκελο και πέφτει στο κενό. Ο,τι ακολουθεί είναι το τέλος της αγάπης. *Π.Λ.* (Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Miss Violence)
Eastern Boys του Ρομπέν Καμπιγιό / Ανοιχτοί Ορίζοντες: Για τα πρώτα λεπτά της ταινίας, η κάμερα περιπλανιέται στην καθημερινότητα νεαρών αγοριών από τις ανατολικές χώρες που ζουν, περιφέρονται και ενηλικιώνονται στο Παρίσι του σήμερα. Μιλάνε μεταξύ τους, αλλά δεν καταλαβαίνουμε τι λένε, όμως στη μικρή γωνιά που καταλαμβάνουν έξω από τον σταθμό Gare du Nord η ζωή τους απλώνεται διάφανη, σαν ένα διαρκές rollercoaster που τρέχει με ανεξέλεγχτες ταχύτητες διασχίζοντας την ορμή της νεότητάς τους, την αγωνία που προκαλεί η παράνομη διαμονή τους σε μια ξένη χώρα, τη βία των τρόπων που έχουν μάθει να επιβιώνουν φτιάχνοντας εγκληματικές συμμορίες ή απλά πουλώντας το κορμί τους για 50 ευρώ τη φορά. *Μ.Κ.* (Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Eastern Boys»)
Εδώ Μέσα (Acá Adentro) του Ματέο Μπαντέσκι / Ρεύματα Ανοιχτών Οριζόντων: Ο Νταβίντ είναι 25 χρόνων και στο Μπουένος Αϊρες έχει έναν καύσωνα που δεν του επιτρέπει ούτε να σηκωθεί από το κρεβάτι. Ή ο λόγος είναι ο χωρισμός του από τη Μαρτίνα; Ο Νταβίντ είναι γεμάτος ψυχαναγκασμούς – «σαπουνίζω το πρόσωπό μου από αριστερά προς τα δεξιά αλλά κλείνω πρώτα τη δεξιά και μετά την αριστερή βρύση» - όπως όλος ο κόσμος. Ή μήπως οι εμμονές του δεν είναι τόσο συνηθισμένες; Ο Νταβίντ δυσκολεύεται να έρθει αντιμέτωπος με τον έξω κόσμο. Γιατί ζει περισσότερο μέσα στο κεφάλι του. Ο Αργεντίνος Ματέο Μπαντέσκι, μόλις 24 χρόνων, παρουσιάζει μια αξιολάτρευτη «εγκεφαλική» ταινία – εύρημα που, στο μεγαλύτερο μέρος της, εκτυλίσσεται στη σκέψη του κεντρικού ήρωα, καθώς ο θεατής τον βλέπει να διεκπεραιώνει την καθημερινότητά του και ακούει τον εσωτερικό του μονόλογο. Μ’ έναν πρωταγωνιστή ακαταμάχητα «κανονικό» διαγράφει μια ρομαντική πορεία – ναι, το ζητούμενο, όπως πάντα, δεν είναι η ψυχική ηρεμία, αλλά ο έρωτας – που φέρνει στο μυαλό τις «Μεσοτοιχίες», λόγω του Μπουένος Αϊρες που σε ρουφά μέσα στην οθόνη και του δυσλειτουργικού love story που βρίσκεται στο επίκεντρό της, σε ύφος πιο ανάλαφρο και σοκαριστικά οικείο. Από τις 100 παραξενιές του Νταβίντ, τουλάχιστον οι μισές είναι και δικές μας. Το φιλμ φέρνει στο προσκήνιο έναν πολύ νέο σκηνοθέτη με ταμπεραμέντο και ιδιαίτερη ματιά, παρότι, έστω στη μικρή της διάρκεια, μόλις 68 λεπτά, αναπτύσσει ένα μόνο εύρημα που στην πορεία χάνει το κέφι και την πρωτοτυπία του. Ο καταιγιστικός μονόλογος που ακούγεται σαν Γούντι Αλεν στη διπλή ταχύτητα κάνει αναπόφευκτα τους μη ισπανόφωνους να χάσουμε το ρυθμό της αφήγησης. Αλλά έστω κι έτσι, οι θεατές του «Εδώ Μέσα» έχουν γνωρίσει ένα δημιουργό που θα επανέλθει σίγουρα κι έχουν κάνει ένα νέο φίλο στο πρόσωπο του… εθιστικού Νταβίντ. Δείτε το τρέιλερ του «Acá Adentro» εδώ Λ.Γ.
Οι Αισιόδοξοι (Sunshine Boys) του Τάε-γκον Κιμ / Διεθνές Διαγωνιστικό: Υπάρχει κάτι το αφοπλιστικά μελαγχολικό στην ιστορία τριών φίλων που βρίσκονται ξανά ένα χρόνο μετά την αποφοίτησή τους προκειμένου να ζήσουν μαζί ένα διάλειμμα από την ανιαρή καθημερινότητά που ζούνε, ο ένας στο κολέγιο, ο άλλος στο στρατό και ο τρίτος περιμένοντας κάτι για το μέλλον. Δεν είναι μόνο ο νεο-ρεαλισμός με τον οποίο ο Νοτιοκορεάτης Τάε-γκον Κιμ χαρτογραφεί τη νεολαία στην Κορέα του 1999, όταν η οικονομική κρίση άλλαζε μια για πάντα το πρόσωπο της χώρας, αλλά κυρίως η τρυφερότητα, το χιούμορ και η ειλικρίνεια με την οποία μια τυπική ιστορία ενηλικίωσης γίνεται εδώ ένα στιγμιότυπο από τη ζωή τριών παιδιών που πρέπει να παραδεχτούν πως όσα πίστευαν μέχρι σήμερα ήταν απλά παιδικές προσδοκίες για ένα κόσμο στον οποίο οι έρωτες κρατούν για πάντα, το σεξ είναι κάτι που σε καυλώνει και οι φίλοι σου είναι οι μόνοι με τους οποίους μπορείς να μοιραστείς τα πάντα. Χωρίς να διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας και επαναλαμβανόμενοι μέχρι σε σημείο που καταλήγουν να γίνονται μελοδραματικοί, οι «Αισιόδοξοι» διαπερνούν, ωστόσο, τη ραχοκοκαλία της κοινωνίας στη Νότια Κορέα, τις ταξικές διαφορές και την επίδραση του στρατού στην εφηβική ψυχή, καταλήγοντας σε μια τρυφερή ωδή πάνω στη σημασία του να μεγαλώνεις ελπίζοντας ακόμη σε ένα καλύτερο αύριο. Μ.Κ.
Κινήσεις στο Σκοτάδι (Night Moves) της Κέλι Ράιχαρντ / Ειδικές Προβολές: Οποιος έχει παρακολουθήσει τη μοναχική διαδρομή της Κέλι Ράιχαρντ μέσα από ταινίες όπως το «Wendy & Lucy» και «Meek’s Cutoff» θα αναγνωρίσει αμέσως την υπογραφή της σε αυτό το μικρό, σκοτεινό θρίλερ που ξεκινάει ως ένα σχόλιο πάνω στον οικολογικό ακτιβισμό για να μετατραπεί γρήγορα σε μια σπουδή χαρακτήρων πάνω στην ενοχή και την... ενηλικίωση. Η ιστορία του «Night Moves» ξεκινάει όταν τρεις εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι μεταξύ τους και μάλλον από μια αυθόρμητη οικολογική ευαισθησία και όχι απόλυτα συνειδητή ακτιβιστική δράση αποφασίζουν να ανατινάξουν ένα υδροηλεκτρικό φράγμα στο Ορεγκον της Αμερικής. Μ.Κ. (Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για την ταινία)
Goldfish του Θάνου Τσαβλή / Ελληνικές Ταινίες: Δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι να δεις το «Goldfish» του Θάνου Τσαβλή, εκτός από μια φυσική συνέχεια της πρώτης του ταινίας, «F.L.S.» και ως ακόμη ένα δείγμα δουλειάς ενός δημιουργού που λατρεύει τον ασιατικό κινηματογράφο, τις πολεμικές τέχνες, τα video games, τα κόμικ και τη λεπτή γραμμή που χωρίζει ένα θορυβώδες action movie από μια cult φάρσα. Τοποθετημένο σε ένα απροσδιόριστο μέλλον όπου η Ελλάδα βρίσκεται εκτός ευρώ και οι απολυταρχικές τάσεις του πολιτεύματος επιτρέπουν σε κάθε πολίτη να γίνει κυνηγός επικηρυγμένων, το «Goldfish» είναι μαζί μια μαύρη κωμωδία, ένα νεανικό δράμα, μια περιπέτεια πολεμικών τεχνών, ψιλο-γουέστερν και ψιλο-ρομαντική κομεντί και όλα αυτά πακεταρισμένα σε μια χαμηλού προϋπολογισμού ταινία φαντασίας που αποτελείται ωστόσο περισσότερο από μια άναρχη συγκομιδή ιδεών και αναφορών παρά από ένα συμπαγές φιλμικό σύμπαν, ικανό να του αποδώσει cult διαστάσεις ή να το μετατρέψει σε μια αυτοσχέδια ποπ κινηματογραφική απόλαυση. Μ.Κ. (Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για την ταινία)
Κλαμπ Σάντουιτς του Φερνάντο Ειμπκε / Ανοιχτοί Ορίζοντες: Πώς ακούγεται το «Where Is My Mind» των Pixies στους mellow τόνους του μεξικάνικου ξυλόφωνου; Αδέξια, παράξενα, αμήχανα, χαριτωμένα, ακριβώς όπως κυλά αυτό εδώ το καλοκαίρι του 15χρονου Εκτορ. Μαζί με τη μαμά του, την Παλόμα, κάνει διακοπές σ’ ένα παραλιακό ξενοδοχείο, χωρίς πολύ κόσμο, μέσα στην καυτή Αυγουστιάτικη ζέστη. Η Παλόμα κι ο Εκτορ έχουν μια σχέση που θυμίζει περισσότερο αδέλφια ή πλατωνικούς εραστές. Μαμά και γιος κρατούν τη σχέση τους σφιχτά σφραγισμένη απ’ οτιδήποτε συμβαίνει έξω από εκείνους. Αλείφουν ο ένας τον άλλον με αντηλιακό για προστασία. Παίζουν χαρτιά, ακούν χαζά τραγούδια στο ραδιόφωνο και γελάνε, μοιράζονται το κλαμπ σάντουιτς με τον ιδανικό τρόπο: εκείνος τρώει όλες τις πίκλες. Εκείνη τρώει όλες τις τομάτες. Είναι χαρούμενοι κι απολαμβάνουν αυτή την κοινής αποδοχής κτητικότητα μιας σχέσης που δεν έχει υπάρξει παρά δυαδική. *Λ.Γ* (Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Κλαμπ Σάντουιτς»)
Διαβάστε ακόμη:
Δείτε εδώ το πλήρες πρόγραμμα προβολών του 54ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και μην ξεχνάτε να ενημερώνεστε από το ειδικό τμήμα του Flix που θα ανανεώνεται συνεχώς προκειμένου να σας μεταφέρει κάθε στιγμή τι συμβαίνει μέσα και έξω από τις αίθουσες του Φεστιβάλ.
Tags: Θεσσαλονίκη 2013
