Δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι να δεις το «Goldfish» του Θάνου Τσαβλή, εκτός από μια φυσική συνέχεια της πρώτης του ταινίας, «F.L.S.» και ως ακόμη ένα δείγμα δουλειάς ενός δημιουργού που λατρεύει τον ασιατικό κινηματογράφο, τις πολεμικές τέχνες, τα video games, τα κόμικ και τη λεπτή γραμμή που χωρίζει ένα θορυβώδες action movie από μια cult φάρσα.
Τοποθετημένο σε ένα απροσδιόριστο μέλλον όπου η Ελλάδα βρίσκεται εκτός ευρώ και οι απολυταρχικές τάσεις του πολιτεύματος επιτρέπουν σε κάθε πολίτη να γίνει κυνηγός επικηρυγμένων, το «Goldfish» είναι μαζί μια μαύρη κωμωδία, ένα νεανικό δράμα, μια περιπέτεια πολεμικών τεχνών, ψιλο-γουέστερν και ψιλο-ρομαντική κομεντί και όλα αυτά πακεταρισμένα σε μια χαμηλού προϋπολογισμού ταινία φαντασίας που αποτελείται ωστόσο περισσότερο από μια άναρχη συγκομιδή ιδεών και αναφορών παρά από ένα συμπαγές φιλμικό σύμπαν, ικανό να του αποδώσει cult διαστάσεις ή να το μετατρέψει σε μια αυτοσχέδια ποπ κινηματογραφική απόλαυση.
Οπως και στο «F.L.S.» ο Τσαβλής είναι φανερό πως διασκεδάζει με τους «χάρτινους» χαρακτήρες που έχει γράψει, με τα φουτουριστικά κομμάτια ενός δυστοπικού μέλλοντος που πετυχαίνει με τη βοήθεια μιας ιδανικά πειραγμένης φωτογραφία, με τις αναφορές στον ίδιο και το σινεμά του, με το ξύλο που τρώει και δίνει σε (πραγματικά) αληθοφανείς σκηνές πολεμικών τεχνών και με την ελευθερία του να κάνει το σινεμά του όπως το θέλει και το έχει φανταστεί.
Μόνο που ο Τσαβλής διασκεδάζει μόνος του, αφού το «Goldfish» δεν είναι παρά ελάχιστα αστείο ακόμη και όταν υπερ-προσπαθεί να είναι κωμικό, ελάχιστα φουτουριστικό, ελάχιστα πορωτικό στα κατ' επανάληψη μπουνίδια που πέφτουν κατά τη διάρκεια του και τελικά δεν είναι ούτε ποπ, ούτε ένα DIY δείγμα σινεμά που ανοίγει στον δημιουργό του μια πόρτα στην επόμενη πίστα του παιχνιδιού.
Αδιαφορώντας παντελώς για τις ερμηνείες, την έννοια του ρυθμού ή την ελάχιστη δραματική κορύφωση, το «Goldfish» είναι τόσο πρόχειρα φτιαγμένο, πράγμα που θα μπορούσες να συγχωρέσεις ή και να θεωρήσεις και αρετή του, αν ως αντιστάθμισα διέθετε χιούμορ και νεανική τρέλα, στοιχεία που έλειπαν και από το (εκ των υστέρων πιο ολοκληρωμένο και λειτουργικό από το «Goldfish») «F.L.S.».
Εκτός από μια - δύο σκηνές στις οποίες χαμογελάς, μερικές σκηνές ξύλου που λειτουργούν και μια σειρά από αισθητικά στοιχεία που σε βάζουν παροδικά μέσα στο τριπ του φανταστικού, το «Goldfish» είναι για δεύτερη φορά ένα σχέδιο ταινίας για τον Τσαβλή, παρά μια ολοκληρωμένη ταινία.
Οσο κι αν είναι σαφές πως ετοιμάστηκε με την αίσθηση της βιασύνης που οφείλει να διαθέτει κάθε νέος δημιουργός, ειδικά στις εποχές που ζούμε, θα ήταν σίγουρα καλύτερα να του είχε δοθεί χρόνος ώστε να αναδειχθούν - αναίμακτα - οι αρετές του και να μετριαστούν τα άτεχνα και προχειροφτιαγμένα κομμάτια του.
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Godfish» του Θάνου Τσαβλή και επισκεφθείτε την επίσημη σελίδα της ταινίας στο Facebook.
