Θαύμα (Zazrak) του Γιουράι Λέχοτσκι / Διεθνές Διαγωνιστικό: Once a documentarist, always a documentarist. Ο Γιουράι Λέχοτσκι δοκιμάζει το χέρι του στη μυθοπλασία, παραμένοντας οδυνηρά κοντά στην πραγματικότητα. Η Ελα είναι ένα 15χρονο κορίτσι που η μητέρα του κλείνει στο αναμορφωτήριο, προκειμένου να μπορέσει ανενόχλητη να συνεχίσει την περιπέτεια με το νέο της εραστή. Η Λέα θα δυσκολευτεί να προσαρμοστεί, θα επαναστατήσει, θα το σκάσει, θα ζήσει με τον πολύ μεγαλύτερο, πρεζάκι σύντροφό της που τη βρίσκει επίσης ανεπιθύμητη, για να καταλήξει, μετά από ένα πλήρη κύκλο, να εγκλωβιστεί οριστικά στις επιλογές των άλλων πάνω στη ζωή της. Μια ταινία που χαρακτηριστικά ακολουθεί το ύφος του σινεμά των αδελφών Νταρντέν, χωρίς όμως την αιχμή και την υπόγεια ένταση. Η ιστορία της χαμένης έφηβης που απλώς αναζητά κάπου για ν’ ανήκει είναι κλασική και πάντα συγκινητική, οι επιλογές όμως του Λέχοτσκι, τόσο σεναριακές όσο και σκηνοθετικές, είναι οι πλέον προβλέψιμες. Από τους κλισέ διαλόγους του, πιο ενδιαφέρουσες είναι οι σκηνές των σιωπών, τα κοντινά στο κορίτσι, η χρήση των ήχων και της μουσικής που αποδίδουν καλύτερα αυτή τη σκληρή φέτα ζωής από την ίδια την ιστορία. Η ιδιαιτερότητά της – εξ ου και η μνεία στο Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι - βρίσκεται όχι ακριβώς στην ερμηνεία, αλλά κυρίως στο πρόσωπο της πρωταγωνίστριας, παιδικό, αθώο, λευκό από κάθε ανάμνηση, έτοιμο να μουτζουρωθεί από την εμπειρία: μάλιστα, ο σκηνοθέτης ανακάλυψε τη Μικαέλα Μπεντουλόβα πράγματι σε αναμορφωτήριο και κατέγραψε μέρος των εμπειριών της στην ταινία του. Λ.Γ. (Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για τις ταινίες του φετινού Διαγωνιστικού Τμήματος και τις προβλέψεις μας για τα βραβεία)
Ο Τομ στη Φάρμα (Tom à la Ferme) του Ξαβιέ Ντολάν / Ειδικές Προβολές: Η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του μόλις 24χρονου Ξαβιέ Ντολάν δεν είναι μόνο η καλύτερη του, αλλά και αυτή που πραγματικά για πρώτη φορά σε βάζει στην ευχάριστη θέση να τον αντιμετωπίσεις ως έναν δημιουργό και όχι σαν ένα παιδί - (λέμε τώρα) θαύμα που μέχρι σήμερα γύριζε τις ιστορίες του σαν μεγάλου μήκους βίντεο κλιπς για φεστιβάλική κατανάλωση, κερδίζοντας φανατικούς σε όλον τον κόσμο περισσότερο για το hype, παρά για την ουσία. Μ.Κ. (Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική για το «O Τομ στη Φάρμα» του Ξαβιέ Ντολάν)
Μελάσα (Melaza) του Κάρλος Λετσούγα / Διεθνές Διαγωνιστικό: Στην Κούβα χορεύουν κι οι φτωχοί και καταφρονεμένοι. Στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, ο Κουβανός Κάρλος Λετσούγα κατορθώνει ένα συνδυασμό – φαινόμενο που μπορεί να φανεί εξωφρενικά camp, ή να κερδίσει την αγάπη του θεατή (εμείς ανήκουμε στη δεύτερη κατηγορία): με εμφανές σκηνοθετικό ταλέντο και ζεστή ψυχή, ενώνει την ταινία πολιτικής καταγγελίας, κοινωνικού κατηγορώ, με το χρώμα και το μελόδραμα της πιο κλισέ λατινοαμερικάνικης τελενοβέλα. Σαν τη Μελάσα του τίτλου (και όνομα της μικρής πόλης όπου εκτυλίσσεται η δράση), η ζωή στην κομμουνιστική Κούβα είναι μια διαδοχή εξαθλίωσης και ανέχειας. Αλλά το χαμόγελο και η αγάπη μπορούν να υπερβούν τα πάντα. Η Μόνικα, λυγερόκορμη και δυναμική, είναι η μοναδική υπάλληλος που έχει απομείνει στο άλλοτε ένδοξο εργοστάσιο ζάχαρης της επαρχιακής της πόλης: καθώς το κτίριο καταρρέει μέσα στο λιβάδι από ζαχαροκάλαμα που σταδιακά το πνίγει, έτσι και η αποτυχία του καθεστώτος που έχει φέρει τους κατοίκους στα όρια της επιβίωσης, καταπνίγεται από μια «επανάσταση» ενστίκτων, έρωτα, χορού, επιτακτικής ανάγκης για ευτυχία. Η Μόνικα κι ο άντρας της, ο Αλντο, δάσκαλος κολύμβησης σε μια πισίνα που δεν έχει πια νερό, αναγκάζονται να νοικιάσουν ή να πουλήσουν τη ζωή και το σώμα τους για να τα βγάλουν πέρα και να συντηρήσουν την οικογένειά τους. Αλλά όσο χαμηλά κι αν πέσουν, αγκαλιασμένοι στο φορητό τους στρώμα, πάντα θα μπορούν να ξεχάσουν τις συνθήκες και να λικνιστούν στο ρυθμό της κοινής τους ζωής. Γιατί εκεί όπου υπάρχει πρόθεση και ψυχή, το ζόφος μεταμορφώνεται στη δημιουργική πολυχρωμία της αγάπης και… της Κούβας! Χωρίς αμφιβολία, ένας σκηνοθέτης που θέλουμε να συνεχίσουμε να βλέπουμε. Λ.Γ. (Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για τις ταινίες του φετινού Διαγωνιστικού Τμήματος και τις προβλέψεις μας για τα βραβεία)
Ο Προφήτης του Δημήτρη Πούλου / Ελληνικές Ταινίες: Η εκκίνηση του «Προφήτη», της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας του Δημήτρη Πούλου που κάνει την πρεμιέρα της στο 54ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, είναι μέχρι και αξιοθαύμαστη σε μια ελληνική παραγωγή που δεν μόνο σπάνια αποπειράται να φλερτάρει με το σινεμά του φανταστικού.Τοποθετημένο σε ένα άχρονο σύμπαν (παρελθόν, παρόν, μέλλον;), σε μια γεωγραφική θέση που θα μπορούσε να βρίσκεται στην Ελλάδα ή και σε οποιαδήποτε μέρος στον κόσμο και γραμμένο σαν να βασίζεται ταυτόχρονα σε ένα ογκώδες μυθιστορηματικό έπος ή απλά ένα κόμικ, το ντεμπούτο του Δημήτρη Πούλου αφηγείται την ιστορία ενός νεαρού στρατιώτη που φτάνει πληγωμένος σε ένα μοναστήρι κατά τη διάρκεια της αναζήτησης του πατέρα του. Εκεί θα τον περιθάλψει μια ομάδα μοναχών / πασιφιστών (δύο σοφοί άντρες μεγαλύτερης ηλικίας και ένας μαθητευόμενος μικρός) που αρνούνται να εμπλακούν στον πόλεμο που διαδραματίζεται γύρω τους, περνώντας τις μέρες τους με διάβασμα και εργασία στη φύση και οι οποίοι σταδιακά θα αποκαλύψουν στον φιλοξενούμενό τους τα μυστικά που θέλει διακαώς να μάθει. Μ.Κ. (Διαβάστε ολόκληρη την κριτική για τον «Προφήτη» του Δημήτρη Πούλου)
Like Father, Like Son του Χιροκάζου Κόρε-Εντα / Ειδικές Προβολές: Μετά από ταινίες που τον ανέδειξαν, σαν το «Nobody Knows» του 2004 και το «Distances» του 2001, ο Κόρε-Εντα επιστρέφει με μια ταινία που αναζητά τον ορισμό της οικογένειας: είναι ένα σύνολο ανθρώπων που συνδέεται από το κοινό αίμα, τις κοινές εμπειρίες ή, απλώς, την αγάπη; Ο Ριότα είναι ένας επιτυχημένος σαραντάρης, αυτοδημιούργητος εύπορος επαγγελματίας, πειθαρχημένος, με ζωογόνο δύναμη τη φιλοδοξία του. Την αυστηρότητά του την επιβάλει και στο μικρό γιο που έχουν με τη Μιντόρι, τον 6χρονο Κέιτα. Οσο η Μιντόρι λούζει το μικρό αγοράκι με αγάπη, τόσο ο Ριότα εκνευρίζεται που ο γιος του δεν κατακτά με επιθετικότητα τον κάθε του στόχο, αλλά είναι πολύ «καλός» και «γενναιόδωρος». Και η εξήγηση, στο μυαλό του πατέρα, έρχεται σύντομα. Λ.Γ. (Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του «Like Father, Like Son» του Χιροκάζου Κόρε-Εντα εδώ)
Ο Παράδεισος της Ελπίδας του Ούλριχ Ζάιντλ / Ειδικές Προβολές: Η Μελίνα είναι η κόρη της ηρωίδας από τον «Παράδεισο του Ερωτα». Οσο εκείνη «διασκεδάζει» στο sex trip της στην Κένυα η 13χρονη μαθήτρια περνάει το καλοκαίρι της σε μία φάρμα αδυνατίσματος για εφήβους. Μία ντουζίνα από ασχημάτιστα στο χαρακτήρα, αλλά παχύσαρκα στο σώμα αγόρια και κορίτσια (κυρίως κορίτσια) κλείνονται σ' αυτό το ιδρυματοποιημένο χώρο και υπομένουν ένα σωρό ανώφελα, αφελή γυμνάσια για να αποκτήσουν πειθαρχία και να κόψουν το φαγητό. Τα βράδια φυσικά, οι εσώκλειστοι έφηβοι μοιράζονται μυστικά, παίζουν μπουκάλα, πίνουν και χορεύουν. Η 13χρονη Μελίνα ερωτεύεται τον μεσήλικα γοητευτικό γιατρό της κατασκήνωσης. Κι εκείνος μοιάζει να της κρύβει μία ύποπτη αδυναμία. Εκεί είναι που τα πράγματα αγριεύουν. Π.Λ. (Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική για τον «Παράδεισο της Ελπίδας» του Ουλριχ Ζάιντλ)
Ο Σκύλος μου ο Κίλερ της Μίρα Φορνάι / Ανοιχτοί Ορίζοντες: Ο δεκαοχτάχρονος Μάρεκ ζει κοντά στα σύνορα Σλοβακίας-Μοραβίας με τον πατέρα του και τους φίλους του τους χούλιγκαν, αλλά ο καλύτερός του φίλος είναι ο σκύλος του. Αποξενωμένος από τους πάντες, είναι μόνος του σ’ αυτόν τον κύκλο ρατσιστών που τον περιβάλλει. Ωστόσο, όλα θα έρθουν τα πάνω κάτω στη ζωή του όταν ανακαλύπτει το μυστικό της αγνοούμενης μητέρας του, Μαρίκα. Απόλυτα ενταγμένο σε έναν πλανήτη που έρχεται αντιμέτωπος με τον νεοναζισμό και την καθαρότητα των φυλών της Ευρώπης, το «Ο Σκύλος μου ο Κίλερ» είναι μια σκληρή, στα όρια της αποτρόπιασμού, ταινία, αλλά όχι γιατί ασχολείται με τις πρακτικές των νεοναζιστών της Σλοβακίας, αλλά γιατί ακολουθεί το νεαρό ήρωά της σε μια διαδρομή τόσο αγωνιώδη, ωμή και ανησυχητική που θα ήθελες με κάποιο τρόπο να τελειώσει... χωρίς θύματα. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ένα σύμπαν ανδρών, τεστοστερόνης και αρσενικής βίας σκηνοθετείται από μια γυναίκα με το ρεαλισμό και την ένταση που του αρμόζει, καθώς η Μίρα Φορνάι πιάνει την κάμερα στο χέρι για να διαγράψει την πορεία του ήρωά της σαν ένα video game με φυσικό σκηνικό την εξαθλίωση στην περιοχή των συνόρων Σλοβακίας - Μοραβίας και ό,τι περισσεύει από έναν κόσμο που δεν διαθέτει ίχνος ανθρωπιάς, συμπόνοιας ή εξιλέωσης για τους απόκληρους που κατοικούν σε αυτό. Με πολιτική ματιά, αλλά πρωτίστως με γνώση των εννοιών του κινηματογραφικού ρυθμού και της έντασης, ο «Σκύλος μου ο Κίλερ» ξεχώρισε δίκαια κερδίζοντας τη Χρυσή Τίγρη στο Διεθνές Φεστιβάλ του Ρότερνταμ και αποτελεί την επίσημη υποβολή της Σλοβακίας για το φετινό ξενόγλωσσο Οσκαρ. Μ.Κ.
Δείτε εδώ το πλήρες πρόγραμμα προβολών του 54ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και μην ξεχνάτε να ενημερώνεστε από το ειδικό τμήμα του Flix που θα ανανεώνεται συνεχώς προκειμένου να σας μεταφέρει κάθε στιγμή τι συμβαίνει μέσα και έξω από τις αίθουσες του Φεστιβάλ.
