Δεν πρόκειται για πλάκα: στον πρώτο όροφο του κέντρου του Φεστιβάλ του Ρότερνταμ στο μέγαρο «De Doelen», η ομάδα καλλιτεχνών Speech Karaoke Action Group επέδειξε μια πλατφόρμα για τη σωστή διδασκαλία φινλανδικού... καραόκε σε πρίμα βίστα. Οι τολμηροί δήλωσαν συμμετοχή επί τόπου, ενώ τα αποτελέσματα αυτού του πειράματος θα παρουσιαστούν σε ξεχωριστή προβολή το τελευταίο Σαββατοκύριακου. Εν τω μεταξύ, κάποιοι συμπατριώτες τους, με πρώτο-πρώτο τον Vladislav Delay, έκαναν τους τοίχους του worm να δονούνται από τα μπάσα, στις βραδιές Mind the Gap στο WORM – έναν πολυχώρο που φιλοξενεί υπό την ίδια στέγη την Cult Vithoteek (ένα πωλητήριο experimental ταινιών σε dvd και βιβλίων τέχνης), ένα από τα καλύτερα venues της πόλης, αλλά και το πιο γνωστό μπεργκεράδικο του κέντρου, με το όνομα Burger Trut.
Τα παραπάνω, φυσικά, δεν είναι τα μόνα στοιχεία του φεστιβάλ που θολώνουν αυτή τη λεπτή γραμμή που χωρίζει το παγερά σοβαρό από το αστείο, στα όρια του γελοίου. Δεκάδες ταινίες του προγράμματος είναι παιχνιδίσματα με τα είδη, παρωδίες, ασκήσεις ύφους, χοντροκομμένες πλάκες ή, απλώς, ταινίες με κακό χιούμορ (που είναι χειρότερο από το να μην έχει κανείς καθόλου χιούμορ). Eτυχε να δούμε πολλές από αυτές μέσα στην ίδια μέρα.
L for Leisure
Καταρχάς, είδαμε την ταινία που δίνει τον ορισμό του χίπστερ κινηματογράφου: το «L for Leisure» (τμήμα: Bright Future) των Lev Kalman και Whitney Horn. Βουτώντας στο παρελθόν μιας νέας ακαδημαϊκού που ασχολείται μόνο με σοβαρή πνευματική εργασία (not), φτάνουμε στη δεκαετία του '90 στην Καλιφόρνια. Το φιλμ είναι 16 χιλιοστών, τα κορίτσια στον πλανήτη γη είναι εύκολα, τα χρώματα στη φωτογραφία είναι πιο έντονα κι από θερινή κολεξιόν της American Apparel, η γκαρνταρόμπα των πρωταγωνιστών απαρτίζεται κατά το 99% από ντένιμ ρούχα (και παραμένει στιλάτη κι όταν ένας πρωταγωνιστής προσγειώνεται σε ισλανδικά γκέιζερ), το σάουντρακ ακούγεται δυνατά, οι διάλογοι θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί από τον Ντάγκλας Κόπλαντ, συγγραφέα του μνημειώδους «Generation X», αν αυτός ήξερε λίγα παραπάνω για την ακαδημαϊκή μανιέρα και, κοινώς, η ειρωνεία πάει σύννεφο.
A Proletarian Winter's Tale
Στο «A Proletarian Winter's Tale» (Europe: Grand Tour), τρεις Γεωργιανοί υπάλληλοι εταιρείας καθαρισμού, ντυμένοι με στολές εργασίας και φλούο καπέλα, προσλαμβάνονται για να σουλουπώσουν την έπαυλη ενός μεγαλοαστού στη Δυτική Γερμανία. Δουλεύουν με νωχελικούς ρυθμούς, κινούνται σαν να βγήκαν από ταινία του Καουρισμάκι, καπνίζουν στοχαστικά και κρύβονται από τον επιστάτη που ψάχνει αφορμή να βάλει τις φωνές. Κάπως έτσι, θέλει να μας πει ο σκηνοθέτης Τζούλιαν Ράντλμαϊερ, γεννιέται η ταξική συνείδηση, ειδικά ανάμεσα στους μετανάστες από τις πρώην Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η πάλη των τάξεων δεν μπορεί να γίνει παιχνιδάκι! Σκηνή ανθολογίας η κρυφή μάζωξη των τριών εργατών την ώρα που οι αφέντες απασχολούνται με κάποια κοσμική εκδήλωση, όπου ο διάλογος το σκληρό namedropping περί της μοίρας διασημοτήτων φτάνει στα επίπεδα ταινίας του Ταραντίνο.
Stella Cadente
Στη «Stella Cadente» (διαγωνιστικό Hivos Tiger) του Μεξικανού Luis Miñarro, γνωστού περισσότερο ως παραγωγού, αναρριχώμαστε στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας: παρακολουθούμε τη ζωή του βασιλιά Αμεδαίου της Ισπανίας, τα προβλήματα που έχει ακόμα και εκεί που ένας βασιλιάς πηγαίνει μόνος του, αλλά και τις σχέσεις του με διάφορους χαρκτήρες-δορυφόρους που ζουν στην αυλή του ή ανήκουν στο Κοινοβούλιο (και ανταλλάσσουν ατάκες πότε στα ισπανικά, πότε στα καταλανικά). Κάθε κάδρο του φιλμ μοιάζει με ζωγραφικό πίνακα νεκρής φύσης ή vanitas, γεμάτο με φρούτα, καρπούς, κυνηγετικά θηράματα, λουλούδια και... αλίπαστα – συνθέσεις πνιγηρές, παραφορτωμένες και απίστευτα αστείες. Ο (χορτοφάγος) βασιλιάς, όχι μόνο περιφέρει τη ματαιότητα του από σάλα σε σάλα, αλλά βλέπει τα ιδανικά του να γκρεμίζονται, ενώ βρίσκεται παγιδευμένος από ένα διεφθαρμένο κοινοβούλιο. Στα εγχειρίδια ιστορίας καταγράφτηκε πως πράγματι ο Αμεδαίος καθαιρέθηκε για να εγκαθιδρυθεί δημοκρατία μόλις για δύο χρόνια (!) και πέθανε στα 44 του. Στην ταινία, ο ίδιος βασιλιάς μοιάζει με ποπ είδωλο που μπορεί να ξιφασκεί με χάρη, αλλά και να χορεύει ξέφρενα στους ρυθμούς της french disco. Αξιολάτρευτος με το κίμονό του ανφάς, αλλά ακόμα καλύτερος σε προφίλ, σαν σε γραμματόσημο. Σε δεύτερο ρόλο η Αλμοδοβαρική Λόλα Ντουένιας, που υποδύεται μια αισθησιακή υπηρέτρια.
Zombie: the Resurrection of Tim Zom
Η προβολή του «Zombie: the Resurrection of Tim Zom» (IFFR+) ήταν μια μεσημεριανή γιορτή του Ρότερνταμ – κάτι σαν ανοιχτό παιδικό πάρτι που μπορεί να γίνει μόνο το απόγευμα της Κυριακής, αλλά εξελίσσεται σε φιέστα όπου χορεύουν μόνο οι μεγάλοι. Παρούσα ήταν όχι μόνο η μαμά και η γιαγιά του ντόπιου σκηνοθέτη Billie Pols, αλλά και σύσσωμη η κοινότητα των σκέιτερς του Ρότερνταμ –που παραμένει τεράστια, και ίσως η δραστηριότητά της να είναι ένας μόνο από τους πολλούς παράγοντες που είχαν να κάνουν με την επιλογή του «Wasted Youth» ως ταινίας έναρξης στο φεστιβάλ του 2011.
La distancia
Για το τέλος και τη σωστή επίγευση αφήσαμε το «La distancia» (Bright Future) του Sergio Caballero, που πιθανώς να είναι κι από άλλο πλανήτη, αν και (είναι-μάλλον-σημαντικό-για-τον-ίδιο-να) δηλώνει Καταλανός και είναι ένας από τους ιθύνοντες τους του φεστιβάλ Sónar. Oσοι θυμούνται το φοβερό ταξίδι του στην άκρη της γης στο «Finisterrae», που προβλήθηκε δύο χρόνια πριν στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αφού είχε κερδίσει μια Χρυσή Τίγρη στο Ρότερνταμ, θα εκτιμήσουν τις εικόνες του απο την καρδιά της Ρωσίας, ήρεμες εκτάσεις σκεπασμένες με χιόνι, που μπορούν να ταραχτούν μόνο από την παρουσία τρομερών ανθρώπινων πλασμάτων – εν προκειμένω, ενός τρελού καλλιτέχνη, τριών νάνων κι ενός Ασιάτη φρουρού που επικοινωνούν με τηλεπάθεια και καταλήγουν σ ' έναν ηλεκτρικό σταθμό στα βάθη της Σιβηρίας! αλλά θα πούμε περισσότερα για το ξέφρενο σινεμά του Σέργιο Καμπαγέρο στην πορεία, μαζί με τους λόγους για τους οποίους οι μεγάλοι σκηνοθέτες δεν σνομπάρουν τις ταινίες μικρού μήκους...
Προς το παρόν, καραόκε: Nähdään myöhemmin!
Ανταπόκριση για το Flix: Γκέλυ Μαδεμλή
Περισσότερα νέα για το Φεστιβάλ του Ρότερνταμ
- Ρότερνταμ 2014 / Ντέιβιντ Μακένζι: τρυπώνοντας κάτω απ' το δέρμα
- Ρότερνταμ 2014: «Dans le port de Rotterdam» - οριζοντίως και καθέτως!
- Ρότερνταμ 2014: 25 χρόνια Hubert Bals
- Τρεις ελληνικές παραγωγές στο Φεστιβάλ του Ρότερνταμ
- O «Οίκτος» του Μπάμπη Μακρίδη στη CineMart του Διεθνούς Φεστιβάλ του Ρότερνταμ
Tags: ΡΟΤΕΡΝΑΤΜ 2014
