Συμβαίνει (σπάνια, τώρα) και στη ζωή: να έχεις το χρόνο και την καθαρότητα του μυαλού ν' απολαύσεις μια συζήτηση, σ' ένα ωραίο περιβάλλον, μ' έναν άνθρωπο από τον οποίο θεωρείς ότι έχεις να κερδίσεις πνευματικά, αλλά κι ο οποίος εγγυάται ότι θα διασκεδάσεις κάθε στιγμή μαζί του. Αυτό, με δυο λόγια, είναι η νέα σειρά επτά επεισοδίων του Μάρτιν Σκορσέζε στο Netflix (προβάλλεται με ελληνικούς υπότιτλους), «Pretend it's a City», μέρος ενός αφιερώματος της πλατφόρμας σε εμβληματικούς ανθρώπους της Νέας Υόρκης.
Διαβάστε ακόμη: Τι βλέπουμε στο σπίτι την Τετάρτη, 13 Ιανουαρίου
Λίγοι είναι πιο εμβληματικοί, εν ζωή, νεοϋορκέζοι από τη Φραν Λίμποβιτς (Λίμποουιτς, στ' αλήθεια), τη γυναίκα που έζησε τολμηρά κι ασυμβίβαστα όλες τις σύγχρονες εποχές της πόλης, απ' όταν δούλευε ως η μόνη γυναίκα ταξιτζού σε δρόμους επικίνδυνους, από τη συνεργασία της με το Interview και τον Αντι Γουόρχολ, τα δύο βιβλία που εξέδωσε, το '78 και το '81, ως, κυρίως την αρθρογραφία της και τις δημόσιες ομιλίες της, αυτές που τη χαρακτήρισαν ως «σύγχρονη Ντόροθι Πάρκερ», μια άτεγκτη αλλά γεμάτη σαρκαστικό χιούμορ κριτικό της ζωής και της συμπεριφοράς των ανθρώπων της Νέας Υόρκης, ή και των ανθρώπων γενικώς.
Ο Μάρτιν Σκορσέζε δεν συστήνει τη Φραν Λίμποβιτς στο κοινό - περισσότερο περιγραφικό για εκείνη ήταν το πρώτο ντοκιμαντέρ του, «Public Speaking», που σκηνοθέτησε για το HBΟ το 2010. Αντίθετα, την αφήνει να μονολογεί και, αποτυπώνοντας το λόγο και τις εκφράσεις της, την αποθεώνει ως κοινωνικό παρατηρητή, αυτό, άλωστε και που την έκανε διάσημη. Φίλοι εδώ και δεκαετίες, ο Σκορσέζε και η Λίμποβιτς κάθονται σ' ένα εστιατόριο και συζητούν για τα πάντα. Παράλληλα, ο Σκορσέζε την παρατηρεί καθώς περιπλανιέται στους δρόμους και τα γεμάτα μικρά μυστικά πεζοδρόμια της πόλης, μαζί επισκέπτονται τη γνωστή μακέτα της Νέας Υόρκης στο μουσείο του Κουινς, αλλά και τη Βιβλιοθήκη, ενώ εμβόλιμα μοντάρει αποσπάσματα από κουβέντες που έκανε η Λίμποβιτς με τον Αλεκ Μπόλντγουιν, τον Σπάικ Λι, την Ολίβια Γουάιλντ και, τόσο παλιά που μοιάζουν κι οι δυο αγνώριστοι, τον Ντέιβιντ Λέτερμαν.
Το κάθε επεισόδιο έχει μια γενική θεματική και, μέσα απ' αυτές, βγαίνουν οι απολαυστικές απόψεις της Λίμποβιτς για τους κατοίκους της Νέας Υόρκης τότε και τώρα, για τα ταξίδια με αεροπλάνο, τα σπορ, το κάπνισμα, την ανατροφή των σημερινών παιδιών, το ακατανόητο των διακοπών, τα χρήματα, τη μουσική, κυρίως τα βιβλία και το διάβασμα. Κάθε ημίωρο επεισόδιο είναι μια ένεση οξυδέρκειας και χιούμορ, από μία μισάνθρωπο τόσο εύστροφη, καλλιεργημένη και, κυρίως, ζωισμένη, της οποίας ο λόγος νιώθεις πως σε κάνει πρώτα πιο καλοδιάθετο κι έπειτα πιο σοφό.
Το «Pretend it's a City» δεν είναι, μάλλον, μια από τις σειρές που θα μπουν στις λίστες με τα καλύτερα του 2021 - είναι πολύ άμεσο, πολύ προσωπικό για κάτι τέτοιο. Είναι, περισσότερο, μια επιθυμία του Μάρτιν Σκορσέζε να μοιραστεί την αγάπη του για μια ξεχωριστή γυναίκα (από τις ωραιότερες στιγμές είναι αυτές όπου ο Μάρτιν κουνάει καταφατικά το κεφάλι του και ξεκαρδίζεται κι αυτό συμβαίνει συχνότατα), μαζί και για μια κουλτούρα που έχει χαθεί. Ενας οδηγός πόλης, πνεύματος και ζωής, στον οποίο μπορούμε ν' ανατρέχουμε ξανά και ξανά - ανεξάντλητος ο λόγος της Λίμποβιτς - όποτε έχουμε ανάγκη για λίγη χάρη.
