Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Μάρτιν Σκορσέζε υμνεί τον Αρι Αστερ. Από το καλοκαίρι του 2018 και το «Hereditary» (Η Διαδοχή), τον έχει ξεχωρίσει. Γράφοντας ένα κείμενο άποψης για τους New York Times, ο Σκορσέζε τον ξεχώρισε και τον ανάφερε, ανάμεσα σε βαριά ονόματα (όπως των Κλερ Ντενί και Σπάικ Λι, για παράδειγμα).
Σήμερα, υπογράφει την εισαγωγή στο Blu-ray του «Midsommar» («Μεσοκαλόκαιρο»), και το κάνει γενναιόδωρα, κολακευτικά, ειλικρινά.
Θυμηθείτε κι αυτό: O Μάρτιν Σκορσέζε έστειλε ένα συγχαρητήριο γράμμα στον Μπονγκ Τζουν-χο μετά τον οσκαρικό του θρίαμβο
Μου αρέσει να βλέπω ταινίες - παλιές ταινίες που δεν έχω δει, παλιές ταινίες που θέλω να ξαναδώ. Αλλά μου αρέσει να βλέπω και νέες ταινίες. Να ανακαλύπτω τη δουλειά άγνωστων για μένα σκηνοθετών - ειδικά όσων ξεκινούν τώρα.
Τι ψάχνω; Ψάχνω δημιουργούς που νιώθουν την ανάγκη να εκφράσουν κάτι. Σαν να λένε και σε μένα "θέλω να ζήσεις αυτή την εμπειρία". Οχι μόνο να έχουν μια ιδέα, ή ένα θέμα. Αλλά να θέλουν να μοιραστούν μια εμπειρία, ένα σύμπαν, ένα συναίσθημα που τους ξεπερνά. Από εκεί θα βγουν μετά οι ιδέές και το θέμα, αυτό θα γίνει οργανικά. Υπάχει λόγος που δεν μπορώ να εξηγήσω με λέξεις αυτό που εννοώ: χρειάζεται να εκφραστεί μέσω της κινούμενης εικόνας, του ήχου, με άλλα λόγια, του σινεμά.
Δυο χρόνια πριν παρακολούθησα μία ταινία με τίτλο «Hereditary» την οποία υπέγραφε κάποιος Αρι Αστερ. Εντυπωσιάστηκα από τα πρώτα λεπτά. Να ένας σκηνοθέτης που ήταν προφανές ότι ξέρει σινεμά. Ο έλεγχος της σκηνοθεσίας, η ακρίβεια που έστηνε κάθε πλάνο και που κινούσε τη δράση μέσα σε κάθε πλάνο, ο ρυθμός, ο ήχος - όλα έκαναν αμέσως την παρουσία τους αισθητή.
Ομως είχε κι άλλα να δώσει. Οσο προχωρούσε η ταινία, άρχιζε να με επηρεάζει σε πολλά και πολύ διαφορετικά επίπεδα. Αρχισε να με ενοχλεί σε σημείο που μου ήταν πολύ άβολο, ειδικά κατά τη διάρκεια της σκηνής του δείπνου όταν η αδελφή έχει σκοτωθεί.
Κι αυτό, γιατί όπως σε όλες τις ταινίες τρόμου που έχουν μείνει κλασικές, ο Αστερ άγγιξε κάτι βαθιά μέσα μου, κάτι ακατανόμαστο και αχαρακτήριστο, κάτι που κάνει να βιώνεις τη βία συναισθηματικά, όχι μόνο σωματικά.
Προφανώς λοιπόν, περίμενα ανυπόμονα το «Midsommar», το οποίο μάλιστα ακουγόταν ότι θα είναι κάτι πολύ πιο μεγάλο και φιλόδοξο: γυρίσματα στο εξωτερικό, μεγαλύτερο καστ, μεγαλύτερο μπάτζετ. Βέβαια, πολλές φορές στο παρελθόν, έχουμε δει δευτερες προσπάθειες σκηνοθετών που γνώρισαν επιτυχία με την πρώτη τους, να είναι μεν μεγαλύτερες παραγωγές, αλλά αυτό να μην σημαίνει ότι ήταν και καλύτερες ταινίες. Συνήθως, περισσότερα χρήματα στην παραγωγή μεταφράζονται και σε περισσότερες παραμβολές από τους παραγωγούς και τα στούντιο, περισσότερο άγχος στον σκηνοθέτη και μία πίεση να ικανοποιήσει τους πάντας - κι αυτό κάνει την ταινία να χάνει τον έλεγχο και να ξεφουσκώνει.
Με το που ξεκίνησε το «Midsommar» συνειδητοποίησα ότι δεν ανήκε σε αυτή την κατηγορία.
Οχι, δε θέλω να σας πω πολλά, δε θέλω να προδώσω τίποτα για την ταινία - πρέπει να την ανακαλύψετε μόνοι σας. Αυτό που μπορώ να σας πω είναι ότι ο Αστερ κρατά σφιχτά το χαλινάρι της σκηνοθεσίας, όπως και στο «Hereditary», κι ίσως πιο επιτυχημένα, κι ότι επιτυγχάνει να πατήσει σε συναισθήματα, τόσο αληθινά και άβολα, όσο κι αυτά που βιώσαμε μαζί με τους χαρακτήρες του ντεμπούτου του.
Κι αυτό που μπορώ να σας πω επίσης είναι ότι εδώ υπάρχει ένας αυθεντικός οραματιστής. Σε αυτή την ταινία, ειδικά στο τελευταίο μέρος της, αποκαλύπτεται με τρόπους που δεν μπορείς μετά να ξεχάσεις. Εγώ, τουλάχιστον, δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την ταινία.
Διαβάστε περισσότερα:
