Οι Σπαρτιάτες με τα μοβ και οι Τρώες με τα πορτοκαλί πλακώνονται κάθε μέρα και κάθε νύχτα. Στις υποβαθμισμένες γειτονιές των μαύρων του Σικάγο. Οταν ραπάρουν στη σκηνή, όταν επιδεικνύουν τα αυτοκίνητα και τα όπλα τους, όταν διαφημίζουν τις σέξι, ζουμερές, φλογερές κοπέλες τους που τους έχουν βασιλιάδες. Οταν πολεμούν στους δρόμους και ξόφαλτσες σφαίρες σκοτώνουν περαστικούς, παιδιά που γυρίζουν απ' το σχολείο. Στο Σικάγο, από τις ένοπλες συμμορίες, σκοτώνονται κάθε χρόνο περισσότεροι Αμερικανοί απ' ό,τι στους πολέμους του Ιράκ και του Αφγανιστάν. Γι' αυτό στο δρόμο το Σικάγο το λένε Chi-Raq.
Ο Σπάικ Λι είναι (ήταν, πάντως), ένας θερμόαιμος σκηνοθέτης, με έντονο πολιτικό λόγο και με συχνές εναλλαγές ανάμεσα στο αριστούργημα και τη σαχλαμάρα. Στο «Chi-Raq» ενώνει όλα αυτά, σ' ένα camp, σέξι ξέσπασμα, εμπνευσμένος από τη Λυσιστράτη του Αριστοφάνη. Κρατά την κεντρική ιδέα των γυναικών του 'hood που αρνούνται στους άντρες όποια απόλαυση, ώσπου να σταματήσουν τις ένοπλες συγκρούσεις. Κρατά τη φεμινιστική αντίδραση στη φαλλοκρατία των πολεμόχαρων αρσενικών.
Κρατά τον έμμετρο λόγο, παρότι οι διάλογοι ξετυλίγονται σε άπταιστα αφροαμερικανικά του δρόμου, πράγμα εντυπωσιακό, έστω κι αν δεν καταλαβαίνεις λέξη χωρίς δημιουργικούς υπότιτλους. Κρατά τον κορυφαίο του Χορού, με τη μορφή ενός στιλάτου Σάμιουελ Λ. Τζάκσον. Και μετά, προσθέτει τα δικά του: την απογείωση της κουλτούρας του 'hood, την καταδίκη της αμερικανικής κυβέρνησης, τις μητέρες, τη θρησκεία, το σεξ απίλ που ξεχύνεται από παντού. Με εκπληκτικά ρούχα, απίθανες χορογραφίες κι ένα γενικότερο κέφι στην απόλαυση των ανθρώπων που παρατηρεί.
Το «Chi-Raq» είναι χρωματιστό και διασκεδαστικό, ταυτόχρονα είναι πολιτικά παρωχημένο, το οποίο είναι εκείνο που θα πλήγωνε τον Σπάικ Λι περισσότερο. Αυτό δεν οφείλεται στη χρήση της Λυσιστράτης, που αποδεικνύεται ξανά ολοζώντανη, επίκαιρη και πετυχημένη. Οφείλεται μάλλον στο ότι ο Σπάικ Λι εκφράζει τον πολιτικό του λόγο διδακτικά και μονοδιάστατα, ενώ μοιάζει να τον ενδιαφέρει περισσότερο η εκρηκτική αισθητική του και το πώς παρατηρεί με την κάμερα τη θεϊκή πρωταγωνίστριά του, Τιόνα Πάρις (γύρω της, ο Τζον Κιούζακ με μια ωραία σκηνή αλλά ένα επώδυνο, πια, παρουσιαστικό, ο Γουέσλι Σνάιπς που μοιάζει να διασκεδάζει ως Κύκλωπας, η Αντζελα Μπάσετ, η Τζένιφερ Χάντσον, o Νικ Κάνον, που ακούγεται και στο τραγούδι των τίτλων, Pray 4 My City).
Ωστόσο, σ' αυτήν, την πρώτη παραγωγή των Amazon Studios που βλέπουμε στην οθόνη, όσο και να ξεφεύγει στην υπερβολή, όσο και να θέλεις να κοροϊδέψεις ελαφρά το κείμενο και τα κλισέ του, είναι τέτοια η ενέργεια της ταινίας, ο ρυθμός και η flashy ομορφιά των σκηνών και των ανθρώπων της, που παρασύρεσαι με προθυμία και βρίσκεσαι κι εσύ, όπως οι Ελληνίδες γυναίκες στην οθόνη, να σιγομουρμουράς, «χωρίς ειρήνη, γαμ... δε θα γίνει,» με χαμόγελο και αυθόρμητο ενθουσιασμό.
Περισσότερες κριτικές από την Berlinale 2016:
- Berlinale 2016: Ο Νικ Τζόνας, μια «Κατσίκα» και η haze me κόλαση μιας κολεγιακής αδελφότητας
- Berlinale 2016: «Zero Days» - Στον επόμενο πόλεμο δεν θα πλέκουμε κάλτσες
- Berlinale 2016: Στο «Soy Nero» του Ράφι Πιτς η πράσινη κάρτα είναι θέμα ζωής και θανάτου
- Berlinale 2016: O Τόμας Βίντερμπεργκ δοκιμάζει την ελεύθερη αγάπη των 70s στο «The Commune»
- Berlinale 2016: Τα τείχη της Ευρώπης είναι οι ανάλγητοι πρωταγωνιστές στο ντοκιμαντέρ «Those Who Jump»
- Berlinale 2016: Τίποτα το ιδιοφυές στο «Genius» του Μάικλ Γκράντατζ
- Berlinale 2016: «Indignation» - Μην αγανακτείτε, ο Φίλιπ Ροθ είναι εδώ
- Berlinale 2016: To «Maggie's Plan» δεν κάνει τη Ρεμπέκα Μίλερ Γούντι Αλεν
- Berlinale 2016: Mαγικός ρεαλισμός απαράμιλλης ομορφιάς στο «Crosscurrent» του Γιανγκ Τσάο
- Berlinale 2016: «Alone in Berlin», αντιναζιστικό δράμα για όλη την οικογένεια
- Berlinale 2016: «Θάνατος στο Σαράγεβο», ζωή σε μας;
- Berlinale 2016: Ο Αντρέ Τεσινέ είναι μάλλον πολύ μεγάλος για να μας πει πώς είναι να είσαι 17 ετών
- Berlinale 2016: Οταν ο Κιγιόσι Κουροσάουα λέει «Creepy» το εννοεί
- Berlinale 2016: Αν μία ταινία πυροδοτεί συζητήσεις, αυτή είναι το «24 Βδομάδες»
- Berlinale 2016: «Fuocoammare». Στη Λαμπεντούζα οι ψαράδες μαζεύουν μόνο κορμιά
- Berlinale 2016: H Σύνθια Νίξον είναι συγκλονιστική στο «A Quiet Passion» του Tέρενς Ντέιβις
- Berlinale 2016: Η Ιζαμπέλ Ιπέρ κοιτά «Το Μέλλον» (και βλέπει πιθανό βραβείο)
- Berlinale 2016: Οταν ο Κιγιόσι Κουροσάουα λέει «Creepy» το εννοεί
- Berlinale 2016: Ο Ντενίς Κοτέ χτυπάει (και καλά) τον καπιταλισμό στο αφελώς ανώφελο «Boris sans Beatrice»
- Berlinale 2016: Οσα κρύβονται στο υπόγειο στο «Lily Lane» του Μπενς Φλίγκαόυφ
- Berlinale 2016: Στο «Midnight Special», ο Τζεφ Νίκολς υπερφωτίζει ένα γοητευτικό sci-fi b-movie
- Το «Χαίρε Καίσαρ!» των αδελφών Κοέν είναι μια σαχλαμάρα φτιαγμένη με πολλή αγάπη
