Μπορεί το Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Καννών να κλέβει παραδοσιακά το φως των προβολέων, αλλά οι Κάννες - με ένα σύνολο περίπου 200 ταινιών - λαμβάνουν χώρα και στα παράλληλα επίσημα προγράμματά τους, ανάμεσα σε αυτά και τα Ενα Κάποιο Βλέμμα με νέους σκηνοθέτες, το εκλεκτικό Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών και η Εβδομάδα Κριτικής με πρώτες και δεύτερες ταινίες.
Παρακάτω διαβάστε τη γνώμη του Flix για μερικές από τις ταινίες που είδαμε και άφησαν το αποτύπωμά τους στη φετινή διοργάνωση.
The Plague του Τσάρλι Πόλιντζερ | Eνα Κάποιο Βλέμμα
Οι γονείς του 12χρονου Μπεν έχουν χωρίσει, η μητέρα του πρόσφατα ξαναπαντρευτεί. Για λίγους μήνες ιδιωτικότητας, οι νιόπαντροι τον στέλνουν να περάσει το καλοκαίρι σε μία αθλητική καλοκαιρινή κατασκήνωση, όπου θα προπονείται με συνομηλίκους του στο πόλο. Ήδη νιώθοντας εγκαταλειμμένος κι ευάλωτος, ο Μπεν εισχωρεί με ανακούφιση στην παρέα των «popular» αγοριών, οι οποίοι με αρχηγό τον bully Τζέικ επιδίδονται σε καθημερινές αλητείες. Σοκαρισμένος ο Μπεν παρατηρεί πόσο εύκολα ο Τζέικ ξεσηκώνει τους υπόλοιπους στην διαπόμπευση οποιουδήποτε θεωρείται διαφορετικός. Όπως ο παχύσαρκος, ιδιοσυγκρασιακός, στα όρια του φάσματος Ελι, τον οποίο απομονώνουν αποκαλώντας την ακμή του «πανούκλα». Σταδιακά, ο Μπεν θα επαναστατήσει εναντίον αυτής της σκληρής, απάνθρωπης συμπεριφοράς για να συνειδητοποιήσει ότι θα βρεθεί εύκολα κι αβίαστα κι ο ίδιος στο στόχαστρο. Ζώντας μία δεύτερη απόρριψη και εγκατάλειψη, θα μπορέσει να μην πνιγεί σε αυτή την εφηβική πισίνα πίεσης και κακοποίησης;
Ανατριχιαστικά απολαυστικό body horror, «ψεύτικο» στυλιστικά αλλά ωμά αληθινό στην παρουσίαση του εφηβικού bullying, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Τσάρλι Πόλιντζερ ρίχνει το σινεμά είδους στα βαθιά, με γενναίες ιδέες, αλλά κανέναν απολύτως διδακτισμό. Βουτήξετε άφοβα. Mία από τις καλύτερες ταινίες του φετινού φεστιβάλ - με ειλικρινή απορία αναρωτιόμασταν (βλέποντας κι όλα τα υπόλοιπα) γιατί δεν επιλέχθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα. Πόλυ Λυκούργου
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική μας εδώ: Το «The Plague» επιπλέει ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες του φεστιβαλ
Once Upon a Time in Gaza των Αραμπ και Τάρζαν Νάσερ | Eνα Κάποιο Βλέμμα
Οσο η γενοκτονία στη Γάζα απασχολεί καθημερινά τα media, τους πολιτικούς, την κοινή γνώμη, λίγες αφορμές υπάρχουν για να γνωρίσουμε την πραγματική ζωή στην Παλαιστινιακή γη. Αυτή την ευθύνη τα τελευταία χρόνια έχουν αναλάβει κινηματογραφικά οι (συναρπαστικοί και στην όψη και στον λόγο) αδελφοί Αραμπ και Τάρζαν Νάσερ που εξελίσσουν το έργο που ξεκίνησαν το 2015 με το «Dégradé» και συνέχισαν το 2020 με το «Gaza Mon Amour». Αυτή τη φορά εστιάζουν στη Γάζα της προηγούμενης δεκαετίας, αλλά το σχόλιο για τη σημερινή, απάνθρωπη κατάσταση των Παλαιστινίων στη Γάζα δεν θα μπορούσε να είναι πιο μεγαλόφωνο. Μετά από μια εισαγωγή-σφήνα με τη δήλωση Τραμπ για το πώς η Γάζα θα μπορύσε να γίνει «η Ριβιέρα της Μέσης Ανατολής», η ιστορία επικεντρώνεται στον νεαρό Γιάγια, υπάλληλο του Οζάμα στο φαλαφελάδικό του. Ενώ η περιοχή βρίσκεται ήδη σε ισραηλινό κλοιό, ο Οζάμα συνεργάζεται με την αστυνομία για να πουλάει, εκτός από φαλάφελ, και παυσίπονα παρανόμως, επιχείρηση που θα τον οδηγήσει στον θάνατο. Ο Γιάγια θα ορκιστεί εκδίκηση αλλά όταν γνωρίσει τον «στόχο» του, θ' αλλάξει και η γνώμη του γι' αυτόν και η ζωή του. Η κωμωδία είναι χοντροκομμένη, η δράση υποτυπώδης, όμως η ενέργεια των υπό πίεση ανθρώπων και η ατμόσφαιρα ενός τόπου που διεκδικεί την ύπαρξή του με θεμιτά κι αθέμιτα μέσα αναδύονται εκρηκτικά. Η ταινία τιμήθηκε με το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο τμήμα Ενα Κάποιο Βλέμμα. Λήδα Γαλανού
Enzo του Ρομπέν Καμπιγιό | Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών
«Μια ταινία του Λοράν Κάντε, σκηνοθετημένη από τον Ρομέν Καμπιγιό». Οι τίτλοι είναι σαφείς αφού το «Enzo», άνοιγμα στο φετινό Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών, είναι η ταινία που ετοίμαζε ο Λοράν Καντέ με τον Ρομπέν Καμπιγιό στο σενάριο (η μεγάλη τους συνεργασία στο «Ανάμεσα στους Τοίχους» είχε χαρίσει στον Καντέ τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών) πριν ο πρώτος πεθάνει μέσα στο 2025, δίνοντας τη συναίνεσή του να μην μείνει αυτή η ταινία στο συρτάρι. Το αποτύπωμα του Καντέ είναι εμφανές στην ιστορία ενός 16χρονου, γιου μιας αστικής οικογένειας στη Νότιο Γαλλία που αντιδρά στην ταξική του ανέλιξη και θέλει να γίνει οικοδόμος, όπως και το αποτύπωμα του Καμπιγιό («Eastern Boys», «120 Χτύποι το Λεπτό») στη σχέση που θα αναπτύξει ο μικρός Ενζο με έναν Ουκρανό οικοδόμο και η οποία θα εξελιχθεί σε μια απελευθερωτική αλλά και επώδυνη διαδικασία ενηλικίωσης. Ταυτόχρονα ένα coming of age και cοming out φιλμ, το «Εnzo» σαγηνεύει με το φως του καλοκαιριού καθώς αυτό φωτίζει τις πιο σκοτεινές αλλά και τρυφερές πτυχές του «πολέμου» που διαδραματίζεται στα χαρακώματα της εφηβείας, σε μια ταινία που παρά τα κλισέ τα οποία δεν μπορεί να αποφύγει, ολοκληρώνει ένα πορτρέτο ενός αγοριού σχεδόν αρχετυπικό. Μανώλης Κρανάκης
Bono: Stories of Surrender του Αντριου Ντόμινικ | Ειδικές Προβολές
Ο Βοno έφερε στο 78ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου το ντοκιμαντέρ «Bono:Stories of Surrender», την μεταφορά/απόδοση του Αντριου Ντόμινικ («The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford«, «Chopper», «Killing Them Softly») της θεατρικής performance/μεταφοράς του βιβλίου του («Surrender: 40 Songs, One Story») σε μικρές σκηνές ανά τον κόσμο (όπως τα 10 βράδια στο Beacon της Νέας Υόρκης) όπου, αντί να διαβάζει/παρουσιάζει αποσπάσματα «έπαιζε» και τραγουδούσε την αφήγηση της ζωής του.
Ξεκινώντας από το έμφραγμα και την εγχείρηση ανοικτής καρδιάς το 2016 όπου συναντήθηκε με το θάνατο, το αγόρι από την Ιρλανδία που αγαπήθηκε ως μουσικός θρύλος, μισήθηκε ως μεγαλομανής νάρκισσος κι έχει μείνει στις καρδιές μας κάπου ενδιάμεση, μάς επιστρέφει στον τόπο που γεννήθηκε, το Δουβλίνο. Kαι τις συνθήκες που μεγάλωσε: τον πρόωρο θάνατο της μητέρας του στα 14 του χρόνια, την θλίψη και την οργή του πατέρα του που δεν ανέφερε ποτέ ξανά το όνομά της («Αϊρις. Το όνομά της είναι Αϊρις...»), την αέναη και μάταιη και τραυματική προσπάθεια μέσα στα rock star χρόνια να κερδίσει την εκτίμησή του, την εναλλακτική οικογένεια (με όλη την αγάπη, τον ανταγωνισμό, τις προδοσίες) που βρήκε στα 15 του γνωρίζοντας, την ίδια εβδομάδα, τη γυναίκα του Αλις, τον Λάρι, τον Αντι και τον Edge.
Με ένα θεατράλε overacting θα μάς «παίξει» τη ζωή του. Πώς αλλιώς άλλωστε; Στο μισό αιώνα πορείας του δεν προφασίστηκε ποτέ ταπεινότητας ή μέτρου. Θα ήταν υποκριτικό να αρχίσει τώρα. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό, αμετροεπές, εκνευριστικό, στομφώδες, ναρκισσιστικό. Αλλά κι άμεσο, μεγαλειώδες, συγκινητικό. Οπως κι ο ίδιος ο Bono δηλαδή. Πόλυ Λυκούργου
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική μας εδώ: Το Flix στην επίσημη πρεμιέρα του «Bono: Stories of Surrender»
Urchin του Χάρις Ντίκινσον | Eνα Κάποιο Βλέμμα
O Mάικλ είναι ένας 28χρονο άστεγος τοξικομανής στους αφιλόξενους δρόμους του μητροπολιτικού Λονδίνου. Ενοχλητικός, αγενής, αλαζονικός, έχει μάθει να επιβιώνει με ασπίδα το θράσος του κι άλλα αθέμιτα μέσα - επαιτεία, εξαπατήσεις, μικροκλοπές. Όταν επιτίθεται σ’ έναν καλό Σαμαρείτη που δέχεται να τον κεράσει φαγητό για να του κλέψει το ρολόι, ο Μάικλ συλλαμβάνεται και μπαίνει για 8 μήνες φυλακή. Το πραγματικό δράμα όμως ξεκινά με την αποφυλάκιση του - μετανιωμένος, συμμορφωμένος, καθαρός από ναρκωτικά, επιχειρεί να πιάσει δουλειά και να τη διατηρήσει. Πόσο όμως μπορεί να αλλάξει η μοίρα ενός «αχινού» - θα σταματήσει να πληγώνει όλους γύρω του; Θα σταματήσει να αυτοκαταστρέφεται κι ο ίδιος με τα δηλητηριώδη του αγκάθια;
Ο Χάρις Ντίκινσον (ο νεαρός συμπρωταγωνιστής της Νικόλ Κίντμαν στο «Babygirl») κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με μία ταινία καλών προθέσεων, αλλά μέτριας καλλιτεχνικής επίτευξης. Εξαιρετικό (και απροσδόκητο σε σχέση με το stardom του) το ότι μοιάζει να αγαπά πολύ τον νεορεαλισμό, το είδος του «kitchen-sink drama» που καθόρισε το βρετανικό σινεμά. Ομως, η προσέγγιση του στην ντοκιμαντερίστικη κινηματογράφηση και verité αισθητική είναι άγαρμπη, άτσαλη, άγουρη. Και σε συνδυασμό με το ελλειπτικό σενάριο που προσφέρει ισχνούς, αστήριχτους χαρακτήρες και αφηγηματικά άλματα, αλλά και παράλληλους πειραματισμούς στο μαγικό ρεαλισμό που μπαίνουν εμβόλιμοι στην εικονογραφία του, το αποτέλεσμα μοιάζει με φοιτητική ταινία. Εξαιρετικός όμως ο πρωταγωνιστής του Φρανκ Ντιλέιν (δικαίως έφυγε με το βραβείο ανδρικής ερμηνείας στο τμήμα Ενα Κάποιο Βλέμμα) που σηκώνει όλο το βάρος της ταινίας με ευάλωτο τσαμπουκά και τσακαλωμένη γοητεία. Πόλυ Λυκούργου
Eleanor the Great της Σκάρλετ Τζοχάνσον | Ενα Κάποιο Βλέμμα
Η Σκάρλετ Τζοχάνσον δοκιμάζεται για πρώτη φορά στη σκηνοθεσία και το αποτέλεσμα είναι μικρό, γλυκό, ελαφρώς ερασιτεχνικό. Η ταινία τυλίγεται γύρω από τις δυο αγάπες της δημιουργού της, τη Νέα Υόρκη και την 94χρονη ηθοποιό (γνώριμή μας, μεταξύ άλλων, από το «Nebraska» του Αλεξάντερ Πέιν), Τζουν Σκουιμπ. Η Σκουιμπ υποδεύεται τη (σπουδαία) Ελινορ, χειμαρρώδη, ευαίσθητη, με πονηρό και λαμπερό βλέμμα, η οποία περνά την τρίτη φάση της ζωής της στη Φλόριντα μαζί με την αγαπημένη της φίλη, Μπέσι, Εβραία επιζήσασα στρατοπέδου συγκέντρωσης. Οταν έρθει η ώρα η Μπέσι να φύγει από τη ζωή, η Ελινορ, μόνη, θ' αποφασίσει να επιστρέψει στη Νέα Υόρκη και να ξεκινήσει μια νέα διαδρομή. Θα τη διανύσει παρέα με τη 19χρονη φοιτήτρια Νίνα (η Εριν Κέλιμαν την οποία τόσο αγαπά ο φακός), η οποία αποφασίζει να κάνει την ιστορία της Ελινορ θέμα της εργασίας της για το Πανεπιστήμιο. Η Τζοχάνσον σκηνοθετεί οπωσδήποτε με αγάπη, με θαυμασμό για την πρωταγωνίστριά της, με ειλικρινή φροντίδα, όμως η ιστορία χάνει σε πειστικότητα και η υπερβολική έμφαση στην εβραϊκή θρησκεία, τα έθιμα και την κουλτούρα της οριακά ενοχλεί. Λήδα Γαλανού
Miroirs No.3 του Κρίστιαν Πέτζολντ | Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών
Ιδανικά μέρος του Δεκαπενθημέρου των Σκηνοθετών (αφού το μέγεθος της δεν θα επέτρεπε μια θέση στο επίσημο πρόγραμμα), η νέα ταινία του Κρίστιαν Πέτζολντ φέρει κάτι από την ονειρική ελευθερία των καλύτερων ταινιών του πιο διακεκριμένου εκπροσώπου της Σχολής του Βερολίνου. Στο γνωστό μοτίβο μιας τραγική στιγμής που αλλάζει τα πάντα προς το καλύτερο, η νεαρή Λόρα θα επιζήσει ενός σφοδρού δυστυχήματος που θα βρει νεκρό τον λίγων μηνών σύντροφο της και θα αναζητήσει καταφύγιο και στέγη σε μια γυναίκα που ζει μόνη της σε ένα αγροτόσπιτο στην εξοχή. Μυστηριώδης, παγωμένη απέναντι σε ό,τι έχει συμβεί, σαν να αναζητά ταυτόχρονα θέση στον κόσμο και ταυτότητα, η Λόρα - ερμηνευμένη εξαιρετικά από την μόνιμη πλέον μούσα του Πέτζολντ, Πόλα Μπίερ - θα γίνει ο καθρέφτης μιας γυναίκας που θα βρει στην Πόλα την νεκρή της κόρη σε ένα ριψοκίνδυνο παιχνίδι απώλειας και διεκδίκησης. Χωρίς συγκεκριμένες απαντήσεις στις ερωτήσεις που γεννιούνται διαρκώς στο θεατή, το «Mirroirs No.3» είναι μια γοητευτικά αινιγματική ταινία, φωτισμένη με το διάφανο φως του καλοκαιριού, που θυμίζει την εμπειρία του να διαβάζεις ένα διήγημα ή να ακούς μια μικρή σουίτα και μόνο μετά το τέλος τους αρχίζεις να ενώνεις τα κομμάτια της συναισθηματικής τους δύναμης. Mανώλης Κρανάκης
The Love That Remains του Χλίνουρ Πάλμασον | Cannes Premiere
Ο Χλίνουρ Πάλμασον επιστρέφει στις Κάννες με την τέταρτη ταινία του (και μετά τον θρίαμβο που είχε γνωρίσει στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» με τη «Χώρα του Θεού») για να καταγράψει την ιστορία μίας οικογένειας στο μεταβατικό στάδιο που οι γονείς αποφασίζουν να χωρίσουν. Με την πιο προσωπική ταινία, ο Πάλμασον συνθέτει ένα κινηματογραφικό χρονογράφημα/ημερολόγιο, μία αφήγηση-κολάζ από κλεμμένες στιγμές που ενώνουν μία οικογένεια, ακόμα κι όταν αυτή διαλύεται. Οι σκανταλιές των παιδιών (πρωταγωνιστούν τα πραγματικά παιδιά του Πάλμασον), το ομαδικό μαγείρεμα ενός γλυκού, τα Κυριακάτικα τραπέζια, τα παιχνίδια με το σκύλο (το πανέξυπνο τσοπανόσκυλο του σκηνοθέτη, η «Πάντα» κέρδισε και το Palm Dog των Καννών επάξια!), εκδρομές στους λόφους, βουτιές στα νερά (κι εδώ το υποβλητικό ισλανδικό τοπίο, οι καταρράκτες, οι γκρεμοί, τα χιόνια είναι ένας ακόμα ισχυρός χαρακτήρας στην ταινία), οι εποχές που αλλάζουν - όλα λειτουργούν σαν κόκκοι άμμου στην κλεψύδρα της καθημερινότητας και της ζωής. Εναλλάσσοντας το σινεμά παρατήρησης, με τρυφερές κλεμμένες στιγμές και αναπάντεχες σεκάνς φαντασίας και μαγικού ρεαλισμού, Πάλμασον τολμά να πειραματιστεί ελεύθερα με τα είδη και να μάς προσφέρει κάτι ξεχωριστό κι αξιοπρόσεκτο. Μπορεί όχι απόλυτα επιτυχημένο, αλλά σίγουρα μοναδικό. Οπως κι η αγάπη. Πόλυ Λυκούργου
Διαβάστε την αναλυτική μας κριτική εδώ: Ο Χλίνουρ Πάλμασον μάς δείχνει που να βρούμε «The Love That Remains»
Pillion του Χάρι Λάιτον | Ενα Κάποιο Βλέμμα
Το διαβόητο μυθιστόρημα «Box Hill» του Ανταμ Μαρς-Τζόουνς διασκευάζει ο Χάρι Λάιτον στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινίας, κατεβάζοντας την ένταση στη leather S&M κουλτούρα κι ανεβάζοντας τη feelgood ατμόσφαιρα. Ο Χάρι Μέλινγκ (ναι, ο Ντάντλεϊ του Χάρι Πότερ) υποδύεται τον Κόλιν, έναν εσωστρεφή little man, γκέι αλλά με ανύπαρκτη ερωτική ζωή, που ζει ακόμα με τους εξαιρετικά ανοιχτόμυαλους γονείς του. Ο Χάρι θα γνωρίσει τον Ρέι, έναν πανύψηλο, πανέμορφο, επιβλητικό biker και θα δεχτεί (ποιος θα το αρνιόταν;) να γίνει ο υποτακτικός του, βιώνοντας έτσι και την πρώτη του ερωτική / συντροφική σχέση. Αξεπέραστη είναι η παρουσία του Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ ως Ρέι στην ταινία, ένας λιγομίλητος Βίκινγκ με χιούμορ και ξεκάθαρα «θέλω», ασύλληπτα σέξι με τη δερμάτινη στολή του, ακόμα περισσότερο χωρίς αυτήν. Κατά τα άλλα, η ταινία ξετυλίγεται σαν καλόκαρδη ρομαντική κομεντί, έστω πασπαλισμένη με μπόλικα γυμνά οπίσθια, ωραίες αλλά καλυμμένες σκηνές σεξ, ελάχιστο full frontal κι ένα μάτσο αλυσίδες και λουκέτα. Βραβείο σεναρίου στο τμήμα Ενα Κάποιο Βλέμμα. Λήδα Γαλανού
Amrum του Φατίχ Ακίν | Cannes Premiere
Στο μικρό, απομονωμένο γερμανικό νησάκι Αμρουμ, το 1945, στις τελευταίες ανάσες του Β' Παγκόσμιου, μεγαλώνει ο 12χρονος Νάνινγκ, ένα αγγελικό, ξανθωπό αγόρι, σκανταλιάρικο αλλά και τρυφερό, που προσπαθεί στον μικρό χώρο που του έχει αποδοθεί, να μάθει τα μυστικά της φύσης, της ζωής και της κοινωνίας των ανθρώπων. Να μάθει, ακόμα, γιατί ο Ναζισμός στον οποίο τόσο πιστεύει η μαμά του, είναι, ίσως, κάτι κακό. Μια παιδική ταινία, για μικρούς και μεγάλους θεατές, κάνει ο Φατίχ Ακίν, σε εντελώς άλλο κλίμα αλλά με την ίδια τρυφερότητα που είχε εξασκήσει στο «Βερολίνο, Αντίο». Κι αν αυτή είναι μια ιστορία ενηλικίωσης, κάθε άλλο παρά τυχαία είναι η αντιπαραβολή του τέλους του ναζισμού με τη σημερινή άνθισή του στη Γερμανία και ολόκληρο τον κόσμο. Θα μπορούσε αντί στο τμήμα Cannes Premiere να βρισκόταν και στο Διαγωνιστικό.
Διαβάστε εδώ την αναλυτική κριτική του Flix για το «Amrum». Λήδα Γαλανού**
«Reedland» του Σβεν Μπρέσερ | Εβδομάδα Κριτικής
O Γιόχαν ζει μόνος του στην βόρεια επαρχία της Ολλανδίας μαζεύοντας καλάμια στην έκταση που του ανήκει δίπλα στο ποτάμι. Μια μέρα θα βρει το πτώμα ενός νεκρού κοριτσιού και αυτή θα είναι η αφορμή που ανεπαίσθητα αλλά καθοριστικά θα αλλάξει τη σχέση του με την την εγγονή του την οποία προσέχει, τον ίδιο του τον εαυτό. Θα ξεκινήσει μόνος του να ερευνά τα ίχνη του δολοφόνου, στρέφοντας ωστόσο τη συλλογική ενοχή όχι μόνο στην ίδια την κοινότητά του, αλλά και σε βάθος ιστορικού χρόνου, καθώς το «κακό» μοιάζει να βρίσκεται εδώ και χρόνια κάτω από τη φαινομενική ρουτίνα μιας μικροκοινωνίας. Με υπνωτιστικό ρυθμό, φωτογραφία και σχεδιασμό ήχου που αγγίζουν τις περιοχές του θρίλερ και μια ερημιά που απλώνεται στην οθόνη και φτάνει (για καλό και για κακό) μέχρι και τον θεατή, το ντεμπούτο μεγάλου μήκους του Σβεν Μπρέκερ που έκανε πρεμίερα στην Εβδομάδα Κριτικής σε οδηγεί μέσα στις ατραπούς ενός ιδιότυπου αστυνομικού φιλμ, που δεν κορυφώνεται ποτέ, παραμένοντας πεισματικά μια σπουδή πάνω στο χρόνο, την εσωτερική αναζήτησή και την αχανή ανθρώπινη… φύση. Μανώλης Κρανάκης
Τhe Chronology of Water της Κρίστεν Στιούαρτ | Ενα Κάποιο Βλέμμα
Εχει έρθει πολλές φορές στις Κάννες, παρουσιάζοντας πρωταγωνιστικούς της ρόλους σε ταινίες άλλων σκηνοθετών (από το «On The Road» του Βάλτερ Σάλες, μέχρι τα «The Clouds Of Sils Maria» και «Personal Shopper» του Ολιβιέ Ασαγιάς). Φέτος όμως, ήρθε στο 78ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών για να παρουσιάσει το σκηνοθετικό της ντεμπούτο. Η Κρίστεν Στιούαρτ περνάει για πρώτη φορά πίσω από την κάμερα, μεταφέροντας στην μεγάλη οθόνη το best seller αυτοβιογραφικό βιβλίο της Λίντια Γιούκνοβιτς «The Chronology of Water». Η ζωή της Γιούκνοβιτς ήταν (και είναι) συναρπαστική: επιχείρησε να ξεφύγει από τη βιαιότητα του πατρικού σπιτιού πέφτοντας στο νερό της πισίνας (από όπου κι ο τίτλος) πηγαίνοντας στο κολλέγιο με υποτροφία στην κολύμβηση (υπήρξε πρωταθλήτρια μέχρι να την νικήσουν οι εθισμοί της) και κατάφερε (;) να σπάσει τον κύκλο του διαγενεαλογικού τραύματος βρίσκοντας εκτόνωση στο γράψιμο - κυκλοφόρησε το αυτοβιογραφικό βιβλίο της κι έγινε διάσημη. Εκανε 2 αποτυχημένους γάμους, αλλά έγινε μητέρα στον τρίτο όπου βρήκε ότι η αγάπη δεν είναι συνώνυμη του πόνου.
Η ωμή, δυνατή, προκλητική γραφή της Γιούκνοβιτς που καταγράφει με γενναιότητα την παιδική της σεξουαλική κακοποίηση από τον πατέρα της και πώς αυτό οδήγησε σε έναν φαύλο κύκλο δικής της αυτοκαταστροφής, αλκοολισμού, εθισμού στα ναρκωτικά και κατάθλιψη μεταφέρεται από την Στιούαρτ σαν ένα ποιητικό, δυνατό, κατακερματισμένο σε στιγμές/φλασιές αφήγησης εξομολογητικό ημερολόγιο, με την Ιμοτζεν Πουτς να δίνει μία τολμηρή ερμηνεία στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Πόλυ Λυκούργου
Διαβάστε την αναλυτική κριτική μας εδώ: «The Chronology of Water»: η Κρίστεν Στιούαρτ τολμά να βουτήξει στα βαθιά