Σε μια εργατική γειτονιά της σύγχρονης Γάζας όλα είναι εγκλωβισμένα, αποπνικτικά. Η αστυνομία βρίσκεται παντού κι ελέγχει τα πάντα, η οικονομική κρίση έχει γονατίσει τον κόσμο, βόμβες των Ισραηλινών διακόπτουν με συνέπεια την καθημερινότητα, συνεχόμενα black outs υπογραμμίζουν ότι η ζωή είναι μία συνεχής εμπόλεμη ζώνη. Οι νέοι θέλουν να φύγουν, να το σκάσουν. Οι μεγαλύτεροι προσπαθούν να επιβιώσουν. Το να ζήσουν είναι πολυτέλεια.
Εκεί συναντάμε τον Ισα, έναν 60πεντάχρονο ψαρά. Εργένης, γιατί αρνείται πεισματικά τα προξενιά της αδελφής του, μοναχικός, ακοινώνητος. Και κρυφά ερωτευμένος με τη Σιχάμ, μία μελαγχολική χήρα μοδίστρα, που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με την πρόσφατα χωρισμένη (ανήκουστο!) νεαρή κόρη της. Οι μέρες περνούν απαράλλακτες, μέχρι που στην ψαριά του Ισα παραμονεύει μια έκπληξη: τα δίχτυα του ανασύρουν ένα αρχαίο ελληνικό άγαλμα. Μάλλον πολύτιμο, μάλλον μοναδικό, ίσως το εισιτήριό του για μια καλύτερη ζωή. Η νέα αυτή προοπτική τού δίνει την αισιοδοξία να χτυπήσει, συνεσταλμένα, και την πόρτα της Σιχάμ. Ομως ταυτόχρονα χτυπά και η δική του πόρτα: οι αρχές τον κατάλαβαν, τον κατηγορούν για αρχαιοκαπηλία, η Χαμάς θέλει πάση θυσία να αποκτήσει τον πολύτιμο θησαυρό.
Ο νεορεαλισμός φλερτάρει με το absurd και το πολιτικό δράμα με την γλυκόπικρη, χαμηλόφωνη κομεντί, σε αυτή τη δεύτερη ταινία των αδελφών Αραμπ και Ταρζάν Νάσερ («Dégradé»). Αν σε λένε Ταρζάν άλλωστε, μάλλον θα βάλεις κάπου ανάμεσα στο πικρό πολιτικό σου σχόλιο για το αδιέξοδο της χώρας σου κι ένα άγαλμα του Απόλλωνα σε πλήρη στύση. Και θα επιτρέψεις τις επιρροές από το σινεμά του Τζιμ Τζάρμους, του Ακι Καουρισμάκι και, φυσικά, του Ελία Σουλεϊμάν να κάνουν τα περάσματά τους.
Η βετεράνος πλέον Χιάμ Αμπάς («Visitor», «Succession») κουβαλά κι εδώ τη στιβαρή της γοητεία στο ρόλο της Σιχάμ, αλλά αυτός που δικαιωματικά κλέβει την παράσταση είναι ο Σαλίμ Ντο. Τραχύς και ευαίσθητος, μουντρούχος κι αθεράπευτα ρομαντικός, στιβαρός και γκαφατζής χαρίζει στον Ισα ένα άγριο από την αλμύρα κέλυφος και μια μαλακή, γεμάτη πίστη καρδιά.
Δεν πετυχαίνουν όλα τα συστατικά στην μίξη: πολλές φορές ο ρυθμός πέφτει, οι χαριτωμένες πινελιές φαντάζουν φορετές, οι ήρωες (στο βωμό της έκπληξης και της πρωτοτυπίες) μπορεί να έχουν μη πιστευτές αντιδράσεις. Στο σύνολό της όμως, η ταινία ρίχνει ένα γλυκό βλέμμα σε κάτι πολύ σκληρό και δίνει την αμετανόητη απάντηση, όποια κι αν ήταν η ερώτηση. Amour.
