Εχει έρθει πολλές φορές στις Κάννες, παρουσιάζοντας πρωταγωνιστικούς της ρόλους σε ταινίες άλλων σκηνοθετών (από το «On The Road» του Βάλτερ Σάλες, μέχρι τα «The Clouds Of Sils Maria» και «Personal Shopper» του Ολιβιέ Ασαγιάς).
Φέτος όμως, ήρθε στο 78ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών για να παρουσιάσει το σκηνοθετικό της ντεμπούτο. Η Κρίστεν Στιούαρτ περνάει για πρώτη φορά πίσω από την κάμερα, μεταφέροντας στην μεγάλη οθόνη το best seller αυτοβιογραφικό βιβλίο της Λίντια Γιούκνοβιτς «The Chronology of Water».
Κρίστεν Στιούαρτ με την Ιμοτζεν Πουτς στα γυρίσματα του «The Chronology of Water»
Η ωμή, δυνατή, προκλητική γραφή της Γιούκνοβιτς που καταγράφει με γενναιότητα την παιδική της σεξουαλική κακοποίηση από τον πατέρα της και πώς αυτό οδήγησε σε έναν φαύλο κύκλο δικής της αυτοκαταστροφής, αλκοολισμού, εθισμού στα ναρκωτικά και κατάθλιψη μεταφέρεται από την Στιούαρτ σαν ένα ποιητικό, δυνατό, κατακερματισμένο σε στιγμές/φλασιές αφήγησης εξομολογητικό ημερολόγιο, με την Ιμοτζεν Πουτς να δίνει μία τολμηρή ερμηνεία στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Η ζωή της Γιούκνοβιτς ήταν (και είναι) συναρπαστική: επιχείρησε να ξεφύγει από τη βιαιότητα του πατρικού σπιτιού πέφτοντας στο νερό της πισίνας (από όπου κι ο τίτλος) πηγαίνοντας στο κολέγιο με υποτροφία στην κολύμβηση (υπήρξε πρωταθλήτρια μέχρι να την νικήσουν οι εθισμοί της) και κατάφερε (;) να σπάσει τον κύκλο του διαγενεαλογικού τραύματος βρίσκοντας εκτόνωση στο γράψιμο - κυκλοφόρησε το αυτοβιογραφικό βιβλίο της κι έγινε διάσημη. Εκανε 2 αποτυχημένους γάμους, αλλά έγινε μητέρα στον τρίτο όπου βρήκε ότι η αγάπη δεν είναι συνώνυμη του πόνου.
Η Στιούαρτ προσπάθησε να βρει τη δική της φωνή στο πώς μεταφέρεις μία τέτοια ιστορία στη μεγάλη οθόνη. Καθόλου συμβατικά. Με δυνατό γυναικείο βλέμμα και πειραματισμό στη φωτογραφία, το μοντάζ και τη διαχείρηση των ηθοποιών της αποτυπώνει την ιστορία της Γιούκνοβιτς σαν ένα ξέφρενο, ντελιριακό χρονογράφημα. Η Στιούαρτ κινηματογραφεί τα σώματα με μία αφοπλιστική αμεσότητα, τους χώρους εγκλωβιστικούς, τις αναμνήσεις κατακερματισμένες σαν ένα λυρικό ποίημα σε voice over. Πρωταγωνίστρια η γυναικεία ντροπή (ακόμα κι ο τρόπος που αποτυπώνεται το αίμα της περιόδου) αλλά και η υπέρμετρη σεξουαλικότητα ως αντίδοτο. Η οργή, η τρέλα, αλλά και το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Οι ουλές τιςκακοποίησης αλλά κι η δύναμη, η τρυφερότητα, η εξιλέωση.
Μεγάλο σε διάρκεια, άνισο αλλά αρκετά ενδιαφέρον στους πειραματισμούς του (αναμφισβήτητα μία αξιοπρόσεχτη πρώτη προσπάθεια για τη Στιούαρτ) το «The Chronology of Water» βρήκε την άξια θέση του στο διαγωνιστικό τμήμα του «Un Certain Regard».
Καταλαβαίνω ότι τα μάτια όλου του κόσμου είναι πάνω μας. Εγώ όμως ζω εκεί. Κι ως γυναίκα κι ως μέλος της LGBTQ+ κοινότητας νιώθω ότι έχω έναν στόχο στην πλάτη μου. Είμαι εκτεθειμένη στο μένος αυτού του φασίστα και των ακολούθων του. Ομως θέλω να το πω ξεκάθαρα: έλα να με πιάσεις από το μ**νί μου Ντόναλντ Τραμπ. Ελα αν τολμάς. Για να σε δω να το επιχειρείς. Σε περιμένω».
Σάββατο 17 Μαΐου, 17.00 - Hotel Barrière Le Majestic
Συναντήσαμε την Κρίστεν Στιούαρτ για μία αποκλειστική συνέντευξη, την οποία θα διαβάσετε αναλυτικά όταν η ταινία κάνει πρεμιέρα στην Ελλάδα.
Μάς κέρδισε η μελετημένη, εμβριθής, στοχαστική σκέψη της. Ο αναλυτικός της λόγος και η non-bullshit αμεσότητα και ειλικρίνειά της. Ειδικά σε μία ερώτηση που της κάναμε για την δεξιόστροφη, τρομακτική στροφή που έχει πάρει ο κόσμος και η Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ.
Μάς απαντάει χρησιμοποιώντας τη διαβόητη έκφραση του Ντόναλντ Τραμπ για τις γυναίκες στο βίντεο του Access Hollywood: «Είμαι ισχυρός, διάσημος άντρας. Μπορώ να κάνω ό,τι θέλω με τις γυναίκες. Να τις αρπάξω από το μ**νί».
Κάνατε μία ταινία με δυνατό γυναικείο βλέμμα, με μία ηρωίδα που φέρνει στο φως την κακοποίησή της με έναν τρόπο που δεν βλέπουμε συχνά στο σινεμά. Ξεκινήσαμε αυτό το διάλογο για τις γυναικείες ιστορίες τα τελευταία 7-8 χρόνια, κινηθήκαμε με το #metoo σε δύσκολους δρόμους προσπαθώντας να σπάσουμε φράγματα. Τώρα όμως νιώθουμε μία απειλή: η Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ μοιάζει με μπουλντόζα που διαλύει όσα χτίσαμε τρέχοντας προς τα πίσω, επιστρέφοντας την σεξιστική μάζα στην ηθική των 50ς. Ανησυχείτε ή είστε αισιόδοξη;
Κρίστεν Στιούαρτ: Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξη. Δεν θα κάτσω εδώ να σας πω μαλακίες τύπου «όσο λέμε τις ιστορίες μας δυνατά, όσο κάνουμε σινεμά, αντιστεκόμαστε κι όλα θα πάνε καλά». Καθόλου. Είμαι εξαιρετικά τρομαγμένη. Τι είναι αυτό που μάς βρήκε; Που πάμε; Τι θα κάνουμε; Νιώθω ότι περπατάμε σε τεντωμένο σχοινί, κι αν πέσουμε δεν ξέρω τι μάς περιμένει. Καταλαβαίνω ότι τα μάτια όλου του κόσμου είναι πάνω μας. Εγώ όμως ζω εκεί. Κι ως γυναίκα κι ως μέλος της LGBTQ+ κοινότητας νιώθω ότι έχω έναν στόχο στην πλάτη μου. Είμαι εκτεθειμένη στο μένος αυτού του φασίστα και των ακολούθων του...»
«Ομως θέλω να το πω ξεκάθαρα: έλα να με πιάσεις από το μ**νί μου Ντόναλντ Τραμπ. Ελα αν τολμάς. Για να σε δω να το επιχειρείς. Σε περιμένω».
