Οι γονείς του 12χρονου Μπεν έχουν χωρίσει, η μητέρα του πρόσφατα ξαναπαντρευτεί. Για λίγους μήνες ιδιωτικότητας, οι νιόπαντροι τον στέλνουν να περάσει το καλοκαίρι σε μία αθλητική καλοκαιρινή κατασκήνωση, όπου θα προπονείται με συνομηλίκους του στο πόλο. Ήδη νιώθοντας εγκαταλειμμένος κι ευάλωτος, ο Μπεν εισχωρεί με ανακούφιση στην παρέα των «popular» αγοριών, οι οποίοι με αρχηγό τον bully Τζέικ επιδίδονται σε καθημερινές αλητείες.
Σοκαρισμένος ο Μπεν παρατηρεί πόσο εύκολα ο Τζέικ ξεσηκώνει τους υπόλοιπους στην διαπόμπευση οποιουδήποτε θεωρείται διαφορετικός. Όπως ο παχύσαρκος, ιδιοσυγκρασιακός, στα όρια του φάσματος Ελι, τον οποίο απομονώνουν αποκαλώντας την ακμή του «πανούκλα». Σταδιακά, ο Μπεν θα επαναστατήσει εναντίον αυτής της σκληρής, απάνθρωπης συμπεριφοράς για να συνειδητοποιήσει ότι θα βρεθεί εύκολα κι αβίαστα κι ο ίδιος στο στόχαστρο. Ζώντας μία δεύτερη απόρριψη και εγκατάλειψη, θα μπορέσει να μην πνιγεί σε αυτή την εφηβική πισίνα πίεσης και κακοποίησης;
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Τσάρλι Πόλιντζερ ήταν αναμφισβήτητα μία από τις καλύτερες ταινίες του φετινού φεστιβάλ - με ειλικρινή απορία αναρωτιόμασταν (βλέποντας κι όλα τα υπόλοιπα) γιατί δεν επιλέχθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα.
Ο Πόλιντζερ παίζει με τα είδη (δράμα ενηλικίωσης, συμβολικό θρίλερ, απολαυστικό body horror) για να εξερευνήσει θέματα διαφορετικότητας, εφηβικής κακοποίησης, τοξικής αρρενωπότητας, κουλτούρας του bullying - με γενναίες ιδέες, αλλά κανέναν απολύτως διδακτισμό.
Μαζί με τον DP του, Στίβεν Μπρέκον, και κινηματογραφώντας σε 35 mm, o Πόλιντζερ κατασκευάζει έναν γοητευτικό, σκοτεινό, μυστηριώδη, αφιλόξενο κι οριακά «παραμυθένιο» κόσμο στο κλειστό σύμπαν της κατασκήνωσης. Η εικονογραφία του έντονη, τολμηρή με ψυχρές επιλογές από τη χρωματική παλέτα, ώστε τα επιθετικά μπλε τις πισίνας να κοντράρουν την φωτεινή αθωότητα στα μάτια του Μπεν (εκπληκτικός ο πιτσιρικάς Εβερετ Μπλανκ στον κεντρικό ρόλο - όπως κι όλο το καστ των παιδιών), τα ροζ εφηβικά χείλια, τα λαγουδίσια λευκά δοντάκια σ’ ένα αγωνιώδες παιχνίδι για το αν θα νικήσει το «Lord of the Flies» σκοτάδι.
Ο ήχος όμως είναι ένα υποδειγματικό masterclass - όπως εναλλάσσει τις στακάτο εφηβικές άναρχες φωνές στα αποδυτήρια, με το πάφλασμα της κόντρας στο νερό, την ambient υποβρύχια ηρεμία (που μοιάζει με απειλή), την απόλυτη σιωπή (που νιώθεις ως ακόμα μεγαλύτερη απειλή).
Ανατριχιαστικά απολαυστικό, «ψεύτικο» στυλιστικά αλλά ασκητικά αληθινό, ένα εμβριθές σινεμά είδους - προτείνουμε να βουτήξετε άφοβα.