Δεν είναι ότι βλέποντας το «Gimme Danger» καταλαβαίνεις απαραίτητα ότι το έχει σκηνοθετήσει ο Τζιμ Τζάρμους, τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που οι ταινίες μυθοπλασίας του είναι συνδεδεμένες μεταξύ τους μ' αυτόν τον ισχυρό δεσμό ύφους και πνεύματος και στιλ - είναι «ταινίες Τζάρμους». Ωστόσο, ίσως κανείς άλλος δημιουργός στον κόσμο δε θα μπορούσε να κάνει ένα τόσο ωραίο και τόσο σωστό ντοκιμαντέρ για τους Stooges, εκτός από τον Τζιμ Τζάρμους. Επειδή είναι κι εκείνος, όπως κι εκείνοι, παιδί του αμερικανικού midwest που την είδε αλλιώς. Επειδή τους αγαπά βαθειά, τον έχουν καθορίσει και τους σέβεται. Επειδή ξέρει καλά πώς να συνδέσει την ιστορία τους με την ιστορία, τη μουσική και την κοινωνία της εποχής τους. Γιατί το «Gimme Danger» οπωσδήποτε δεν είναι ένα ντοκιμαντέρ για τον Ιγκυ Ποπ (παρότι είναι ο οδηγός κι αφηγητής του), ούτε καν για την πορεία των Stooges: είναι μια ταινία για το πώς αυτή η καταστροφική και αριστουργηματική μπάντα είναι μια από τις σπουδαιότερες στην ιστορία της ροκ.
Η ταινία πιάνει την ιστορία (εκείνων που έγιναν οι) Stooges, από τα παιδικά τους χρόνια στην πόλη Αν Αρμπορ του Μίσιγκαν, μέχρι τη στιγμή που, το 2010, μπήκαν στο Rock and Roll Hall of Fame. Αφηγητής της ταινίας είναι ο Ιγκυ Ποπ, τώρα, με την κάμερα του Τζιμ Τζάρμους απέναντί του, στο σπίτι ή το τροχόσπιτό του: με τα lounge ρούχα του, ξυπόλητος, με το σφιχτό, μυώδες σώμα του και τα μάτια του που γυαλίζουν, διασκεδαστικός, ώριμος αλλά ακριβώς ίδιος με τότε, αφηγείται ολόκληρη την ιστορία του συγκροτήματος, προσπερνώντας σύντομα ό,τι επώδυνο, σφραγίζοντας την υπόλοιπη με την εθιστική γοητεία του.
Διαβάστε ακόμη: H μεγάλη απόλαυση του να μιλάς με τον Τζιμ Τζάρμους
Ο Τζάρμους μοντάρει το λόγο του με απίθανα υλικά από live, με συνεντεύξεις με όλους τους ζωντανούς Stooges - μέχρι και τον Σκοτ Αστον που έφυγε το 2014 - και τον πολύ, πολύ στενό κύκλο τους και υπογραμμίζει όσα λέγονται, με κομμάτια της ποπ κουλτούρας, του σινεμά και της τηλεόρασης, αλλά φυσικά και της μουσικής, που καταφέρνουν ιδανικά να δώσουν στους Stooges την πραγματική τους διάσταση. Δεν υπάρχει κανένας αισθησιασμός (πέρα από την πλήρη και τακτική αναφορά σε όλα τα είδη drugs που πέρασαν από πάνω κι από μέσα τους), κανένα κουτσομπολιό (η μοναδική αναφορά σε οτιδήποτε ερωτικό είναι η σύντομη σχέση του Ιγκυ με τη Nico κι είναι απίθανα ρομαντική), οι σύνδεσμοι με τον Λου Ριντ και με τον Ντέιβιντ Μπάουι αναφέρονται απαλά και σύντομα.
Δεν υπάρχει, μέσα στο ντοκιμαντέρ, συγκίνηση (ασχέτως αν την προκαλεί σε κύματα στο θεατή), ούτε παρακμή, σαν κι αυτή που βίωσε η μπάντα όταν διαλύθηκε, ή όταν σημαδεύτηκε από το θάνατο, ή όταν παρέπαιε μεταξύ ζωής και σκληρών ναρκωτικών. Υπάρχει μόνο η εξυπνάδα και η αγάπη του Τζάρμους, η πολυδιάστατη προσωπικότητα του Ιγκυ, ενα πονηρό, στραβό χαμόγελο προς στον κόσμο. Και μια μικρή ομάδα από καραγκιόζηδες κι ιδιοφυίες, όπως οι κωμικοί που τούς χάρισαν τ' όνομά τους.
Περισσότερες κριτικές από το 69ο Διεθνές Φεστιβάλ Καννών:
- Κάννες 2016. Ο Ξαβιέ Ντολάν μας καθησυχάζει: «It's only the End of the World»
- Κάννες 2016: Η Σόνια Μπράγκα λάμπει, το οικοδόμημα του «Aquarius», όμως, καταρρέει
- Κάννες 2016: Οι αδελφοί Νταρντέν απογοητεύουν με το «Uknown Girl»
- Κάννες 2016: Η Κρίστεν Στιούαρτ καλεί τα πνεύματα μιας καλής ερμηνείας στο «Personal Shopper»
- Κάννες 2016: Ο,τι χωρίζει την τραγωδία από το μελόδραμα στο «Julieta» του Πέδρο Αλμοδόβαρ
- Κάννες 2015: Μόνο αγάπη για το «Loving» του Τζεφ Νίκολς
- Κάννες 2016: Το «Paterson» του Τζιμ Τζάρμους μία ωδή στην ποίηση της καθημερινότητάς μας
- Κάννες 2016: Η Αντρεα Αρνολντ και η ανούσια americana του «American Honey»
- Κάννες 2016: Οι «Nice Guys» Ράιαν Γκόσλινγκ & Ράσελ Κρόου και το (άσφαιρο) όπλο του Σέιν Μπλακ
- Κάννες 2016: Το «The Handmaiden» του Παρκ Τσαν-γουκ είναι η πιο hot ταινία του φεστιβάλ
- Κάννες 2016: Κρατήστε μια θέση στα classics για το «The BFG» του Στίβεν Σπίλμπεργκ
- Κάννες 2016: «Ο Μαθητής» του Κιρίλ Σερεμπρένικοφ. Οχι πια σεξ, μόνο Ορθόδοξος Χριστιανισμός
- Κάννες 2016: «Ma Loute» του Μπρουνό Ντιμόν, αναφορά στον... Βέγγο
- Κάννες 2016: Το σινεμά σαν ένα ποίημα, κόμικ και αστυνομικό μαζί στο «Neruda» του Πάμπλο Λαραΐν
- Κάννες 2016: Στο «I, Daniel Blake», ο Κεν Λόουτς νοιάζεται τόσο για το μήνυμα που παραμελεί το σινεμά
- Κάννες 2016: «Rester Vertical». To επαναστατικό, queer παραμύθι του Αλέν Γκιροντί
- Κάννες 2016: Η Τζόντι Φόστερ προσφέρει ένα mainstream πολιτικό διάλογο με το «Money Monster»
- Κάννες 2016: Tο «Sieranevada» του Κρίστι Πουίου αφηγείται όσα συμβαίνουν μετά το «Θάνατο του Κυρίου Λαζαρέσκου»
- Κάννες 2016: Η ζωή δεν υψώνει τοίχους στην «Τελευταία Παραλία» των Θάνου Αναστόπουλου και Νταβίντε Ντελ Ντέγκαν
- Κάννες 2016: «Café Society». O Γούντι Αλεν προσφέρει ένα ακόμη γευστικό φλιτζάνι σινεμά. Εστω και «ντεκαφεϊνέ».
