Με ένα εκλεκτικό πρόγραμμα 15 ταινιών απ' όλον τον κόσμο, το Διεθνές Διαγωνιστικό τμήμα του 59ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης δοκίμασε με επιτυχία να σπάσει τα όρια ανάμεσα στο μοντέρνο και το κλασικό σινεμά, το σινεμά των δημιουργών και αυτό της πρωτοπορίας, το νέο βλέμμα απ' όπου κι αν προέρχεται.
Τo Flix είδε όλες τις ταινίες του Διεθνούς Διαγωνιστικού Τμήματος. Παρακάτω μπορείτε να διαβάστε τις κριτικές μας, καθώς πλησιάζουμε σε αντίστροφη μέτρηση προς την απονομή των βραβείων και την τελετή λήξης που θα γίνει την Κυριακή 11 Νοεμβρίου.
Διαβολόψαρο (Manta Ray) του Πουτιπόνγκ Αρουνπένγκ
Eνας ψαράς που ζει έξω από ένα παραθαλάσσιο χωριό στη νότια Ταϊλάνδη, κοντά στα σύνορα με τη Μιανμάρ, βρίσκει μια μέρα στο δάσος αναίσθητο έναν τραυματία. Ο ξένος μένει αμίλητος, αλλά δέχεται με ευγνωμοσύνη τη φροντίδα του σωτήρα του, με τον οποίο τελικά γίνονται φίλοι. Ωσπου έρχεται μια μέρα που ο ψαράς εξαφανίζεται στη σκοτεινή θάλασσα και ο ξένος παίρνει τη θέση του – το σπίτι του, τη δουλειά του, την πρώην γυναίκα του... Με ένα απαράμιλλης ομορφιάς σινεμά μαγικού ρεαλισμού, που στο βυθό του κρύβει ένα μεγαλόπρεπο πολιτικό μήνυμα, το ντεμπούτο του διευθυντή φωτογραφίας Πουτιπόνγκ Αρουνπένγκ προ(σ)καλεί τον θεατή να μη φοβάται τα διαφορετικά πλάσματα. | Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Διαβολόψαρο».
Ισόβιοι Δεσμώτες (Chained for Life) του Αρον Σίμπεργκ
Μια όμορφη ηθοποιός πασχίζει να πλησιάσει τον παραμορφωμένο συμπρωταγωνιστή της στο πλατό της πρώτης αγγλόφωνης ταινίας ενός Ευρωπαίου δημιουργού. | Ο Νεοϋορκέζος Αρον Σίμπεργκ δεν κάνει μια ταινία για το φόβο του διαφορετικού: κάνει τέσσερις με πέντε και τις βάζει τη μια μέσα στην άλλη, σαν μια μπάμπουσκα της ιστορίας των b-movies, του τρόμου και των ανθρώπινων κοινωνικών διακρίσεων. Και καταλήγει με μια πνευματώδη κωμωδία - πολιτική δήλωση, έστω κι αν τακτικά ενδίδει στη σαχλαμάρα. | Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για τους «Ισόβιους Δεσμώτες».
Sofia της Μεριέμ Μπενμαρέκ
Η Σοφία που συστήνει εξαρχής η Μεριέμ Μπενμπαρέκ, μια εικοσάχρονη νεαρή που ζει με τους γονείς της στην γεμάτη κοινωνικές ανισότητες Καζαμπλάνκα, μοιάζει εγκλωβισμένη στις δομές και τους περιορισμούς μιας πατριαρχικής κοινωνίας που εμφανώς δεν είναι με το μέρος της. Η σκηνοθέτις δεν χάνει χρόνο. Στα πρώτα μόλις λεπτά της ταινίας, η Σοφία της έχει ήδη βρεθεί με ένα παιδί εκτός γάμου στην αγκαλιά, έχει ήδη παραβεί τον νόμο εκτός και αν προσκομίσει στο νοσοκομείο τα χαρτιά της αναγνώρισης του παιδιού από τον πατέρα και είναι ήδη μόνη (εκτός από την καθοριστική παρουσία δίπλα της σαφώς πιο απελευθερωμένης ξαδέρφης της) απέναντι σε ολόκληρη την κοινωνία, χωρίς την υποστήριξη των γονιών της και ακόμα περισσότερο χωρίς την συμπαράσταση του ανθρώπου που αναγνωρίζει η ίδια ως πατέρα του παιδιού. | Με στρωτή αφήγησή που φαντάζει παραπλανητικά απλή, η «Sofia» της Μεριέμ Μπενμπαρέκ αποκαλύπτει κάτι πολύ περισσότερο από την ταξική ανισότητα της μαροκινής κοινωνίας ή τους παραδοσιακούς περιορισμούς της γυναικείας ταυτότητας. Βραβείο Σεναρίου στο τμήμα «Ενα Κάποιο Βλέμμα» του Φεστιβάλ Καννών. | Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Sofia».
Ray and Liz του Ρίτσαρντ Μπίλιγχαμ
Αγγλία, τέλη δεκαετίας του '70. Ο Ρέι και η Λιζ είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι που μεγαλώνουν τα δυο παιδιά τους, ένα κουνέλι, 3-4 χάμστερς, ένα σκυλί και τα καναρίνια τους σ' ένα βρώμικο, εξαθλιωμένο σπίτι που τους παρέχει το κράτος. Σε γειτονικό διαμέρισμα μένει η υπερήλικη μητέρα του Ρέι κι ο αγαθός, περιορισμένης αντίληψης 40χρονος αδελφός του. Τυχοδιωκτικά, τούς επισκέπτεται κι ο βίαιος, μηχανόβιος μικροαπατεώνας αδελφός της Λιζ. Ο Ρέι και η Λιζ είναι άνεργοι και άεργοι και δε δείχνουν να αγωνιούν ιδιαίτερα για αυτό. Δεν βλέπουν τη μιζέρια της ζωής τους, έχουν συμφιλιωθεί με αυτή. Πώς όμως μεγαλώνουν τα δυο αγόρια τους; Πώς πέφτει το παιδικό βλέμμα πάνω στις φιγούρες των γονιών, στην αδιαφορία και την εγκατάλειψή τους; | Ο διάσημος φωτογράφος Ρίτσαρντ Μπίλιγχαμ κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο κινηματογραφώντας το θέμα που δεσπόζει και στα έργα του: τη βρετανική white-trash μιζέρια της παιδικής του ηλικίας, με τους άνεργους, αδιάφορους γονείς του. | Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη γνώμη του Flix για το «Ray and Liz».
The Waiter του Στηβ Κρικρή
O Ρένος είναι ένας 40χρονος σερβιτόρος – επαγγελματίας, αφοσιωμένος, σχολαστικός. «Σερβίρω» σημαίνει προσφέρω υπηρεσία κι όλη η ζωή του μοιάζει ακριβώς αυτό. Με προσοχή στη λεπτομέρεια, προσφέρει σχολαστική υπηρεσία – στους πελάτες του (ακόμα κι από τον τρόπο που τακτοποιεί την παραγγελία στο δίσκο), στα φυτά του (το διαμέρισμά του στους Αμπελόκηπους είναι μία ζούγκλα από φυτά εσωτερικού χώρου), στα ρούχα του (ξέρει τι πρέπει να κάνει πριν το σιδέρωμα «για να μη χαθεί η τσάκιση στο παντελόνι»). Μοναδική του διέξοδος η ζωγραφική (σκιτσάρει τα φύλλα των φυτών του για να χαλαρώνει) και η συλλογή άχρηστων trivia για τη ζωή και τον κόσμο. Οταν όμως άθελά του γίνεται μάρτυρας ενός εγκλήματος, όλα ανατρέπονται. Κι εκείνος πρέπει να επιλέξει αν θα επιστρέψει στην ασφάλεια της μοναξιάς του ή θα πάψει να υπηρετεί τους άλλους και θα τολμήσει να αλλάξει ζωή. | Ο Στηβ Κρικρής στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του καταθέτει ένα στιλιζαρισμένο νεο-νουάρ, ένα θρίλερ που δεν εστιάζει τόσο στο ίδιο το έγκλημα, όσο στην ψυχοσύνθεση του κεντρικού ήρωά του. | Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «The Waiter».
Ο Eνοχος (The Guilty) του Γκούσταβ Μίλερ
O Aσγκερ ξεκινά τη βάρδιά του στα επείγοντα τηλεφωνήματα της αστυνομίας. Δεν είναι αυτή η δουλειά του. Κανονικά, θα έπρεπε να είναι έξω, στη δράση. Αύριο είναι η δίκη του. Οι δημοσιογράφοι έχουν βρει το κινητό του, τον παρενοχλούν για μια δήλωση. Ο Ασγκερ δουλεύει στα τηλέφωνα γιατί είναι τιμωρημένος και υπό περιορισμό. Τι έχει κάνει; Είναι ένοχος; Θα τον υπερασπιστεί ο συνεργάτης του; Θυμάται τι πρέπει να πει; Τα τηλέφωνα χτυπούν. Αυτή είναι η μεγαλύτερη τιμωρία – να χάνει το χρόνο του πίσω από ένα γραφείο απαντώντας σε μεθυσμένους κι ανόητους. Μέχρι που στην άλλη άκρη της γραμμής ακούει την πνιγμένη, τρομοκρατημένη φωνή της Ιμπεν. Του μιλάει με κώδικα, σαν να έχει καλέσει τη μικρή της κόρη, ενώ στην πραγματικότητα εκπέμπει SOS. Ο πρώην άντρας της βγήκε από τη φυλακή, κι μετά από ένα βίαιο επεισόδιο με τα παιδιά, την απήγαγε. Ο Ασγκερ βρίσκεται στο ακουστικό κι η Ιμπεν σ' ένα λευκό βαν που τρέχει προς άγνωστη κατεύθυνση και προς το θάνατό της. | O Γκούσταβ Μέλερ, στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, καταθέτει ένα μικρό αριστούργημα. Ενα masterclass στο χτίσιμο του κινηματογραφικού σασπένς με ένα εύρημα κι απλά, γερά δομικά υλικά. Η ιδέα θέλει την κάμερα να μη βγαίνει ποτέ από τα γραφεία της Αμεσου Δράσης. Ενας άντρας, ένα τηλέφωνο, μία «ταινία δωματίου». Αν αυτό όμως συνήθως επιφυλλάσει παγίδα, θεατρικότητα, εγκλωβισμό, η σκηνοθεσία του Μέλερ εγγυάται να μην νιώσεις ποτέ τίποτα από αυτά. Αντιθέτως, επί 90 λεπτά βρίσκεσαι στην άκρη της καρέκλας σου με κομμένη την ανάσα. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για τον «Ενοχο».
Φυγαδεύοντας τον Χέντριξ του Μάριου Πιπερίδη
O Γιάννης του Ανταμ Μπουσδούκου είναι ένας άνθρωπος γεμάτος χρέη, προβλήματα, μια πρώην σχέση που μάλλον χαίρεται που ξεμπέρδεψε μαζί του κι έναν αξιολάτρευτο σκύλο σκύλο που όμως δε φαίνεται να είναι και ο πιο υπάκουος. Οταν ο Τζίμι λοιπόν διασχίζει τη Νεκρή Ζώνη που χωρίζει τις ελεύθερες περιοχές από τα κατεχόμενα στη Λευκωσία, με αποτέλεσμα – λόγω της απαγόρευσης μεταφοράς ζώων από τα κατεχόμενα – να μην μπορεί να εισέλθει ξανά επίσημα στη χώρα, ο Γιάννης αναγκάζεται να ξεκινήσει μια όλο και πιο παράδοξη περιπέτεια επαναπατρισμού του σκύλου, η οποία θα τον θέσει αντιμέτωπο με το παρελθόν του αλλά και με την πολύπλοκη σύγχρονη ιστορία του νησιού. | Αβίαστα feelgood και με ακαταμάχητο κωμικό timing, το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Μάριου Πιπερίδη κοιτάει το παράδοξο και το τραγικό γύρω του για να αναδείξει τα πραγματικά θύματα της Ιστορίας. | Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Φυγαδεύοντας τον Χέντριξ».
Διακοπές (Holiday) της Ιζαμπέλα Eκλεφ
Η Σάσα είναι η γκόμενα ενός Δανού εμπόρου ναρκωτικών κι αρχηγού μίας συμμορίας. Δεν είναι σπουδαία γκόμενα (είναι κακόγουστη και δεύτερη, αλλά νομίζει ότι είναι «strawberry champagne»), όμως έχει μία πραγματική αθωότητα που την κάνει να πιστεύει ότι έχει πιάσει την καλή. Ούτε εκείνος είναι σπουδαίος μεγαλομαφιόζος (νεόπλουτος αρχηγός μερικών losers είναι), αλλά το κόμπλεξ και η δίψα του για εξουσία τον κάνουν να επιβάλλεται σε όλους βίαια, ανελέητα, σαδιστικά. Εμείς τους συναντάμε στο Μπόντρουμ της Τουρκίας, όπου έχουν πάει διακοπές. Κάποιοι έχουν έρθει οικογενειακά, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Κάτω από τον λαμπερό ήλιο του Αιγαίου, σ' αυτό τον κόσμο του εύκολου χρήματος και των πλούσιων απολαύσεων, η σωματική και η ψυχολογική βία διακόπτουν τις διακοπές. Η Σάσα τρώει ξύλο, βιάζεται, κακοποιείται. Καμία προσβολή όμως δεν είναι αρκετή για να την κάνει να σπάσει το φαύλο κύκλο της καταπίεσης. Ολα είναι ανεκτά αν, στο τέλος της μέρας, σου προσφέρουν μια βόλτα με το γιοτ. | Σκοτεινό, κυνικό σινεμά κάτω από έναν λαμπερό ήλιο. Σεξουαλική κακοποίηση με τα φώτα ανοιχτά. Σοκ και βία. Από το Sundance περιμέναμε το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Ιζαμπέλα Εκλοφ με μεγάλες προσδοκίες, όμως αυτός ο κινηματογραφικός προορισμός διακοπών ήταν λίγο χειρότερος από το φυλλάδιο του τουριστικού γραφείου. | Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Holiday».
Oλα Kαλά της Εύα Τρόμπις (All Good)
Η Γιάνε είναι μια ευχαριστημένη κοπέλα, στη ζωή της πηγαίνουν όλα καλά. Τριανταπεντάχρονη, επαγγελματίας στο χώρο των εκδόσεων, όχι καλλονή αλλά διακριτικά όμορφη, ζει με τον σύντροφό της, τον αρρενωπό και ζεστό Πιετ, μάλιστα ανακαινίζουν μαζί, με τα χέρια τους, το νέο τους σπίτι. Η ζωή της Γιάνε θα βάλει μια μαύρη σημαιούλα σ' ένα βράδυ. Οταν, γυρίζοντας από το reunion της σχολικής τάξης της, ένας άγνωστος που της μίλησε στο πάρτι, θα τη βιάσει, σύντομα, χωρίς κορώνες. Κι η Γιάνε θα συνεχίσει να προσποιείται ότι στη ζωή της πηγαίνουν όλα καλά. Οπως πριν. | Μια ταινία για το βιασμό και την άρνησή του, τόσο ήσυχη, που φορά κι η ίδια το καμουφλάζ της ηρωίδας της. | Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Ολα Καλά».
Μεϊλί (Ms Meili) του Ζου Ζου
Η ζωή δεν έχει φερθεί με τον καλύτερο τρόπο στην Μεϊλί. Εχοντας χάσει από μικρή τους γονείς της, αναγκάστηκε από νωρίς να μάθει να αγωνίζεται για τον εαυτό της, να εργάζεται σκληρά για να καταφέρει κάποια στιγμή να βελτιώσει το βιοτικό της επίπεδο και να αντιστέκεται σθεναρά στις παρενοχλήσεις της αδερφής της και του άντρα της, οι οποίοι φροντίζουν με κάθε αφορμή να εκμεταλλεύονται συναισθηματικά και οικονομικά τη συγγένειά τους. Παρόλα αυτά, η Μεϊλί δεν έχει χάσει την ελπίδα της. Ονειρεύεται να μετακομίσει στην Σαγκάη με την φίλη της, να βρει μια καλή δουλειά, να κατακτήσει όλα όσα αξίζει σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Στο πρόσωπό της είναι εμφανή και το πείσμα και η αποφασιστικότητά της, όπως μαρτυρούν τόσο τα έντονα ξεσπάσματα απέναντι σε όποιον την προκαλεί όσο και η υπομονή που υποδεικνύει όταν αντιλαμβάνεται πως απλά χρειάζεται να ξεπεράσει ένα ακόμη εμπόδιο. | Ακολουθώντας με υπερβολική ευλάβεια όλους τους κανόνες του κοινωνικού σινεμά, ο πρωτοεμφανιζόμενος Ζου Ζου πιστεύει ειλικρινά στην ηρωίδα του, απογοητευτικά όμως την εγκαταλείπει ολοκληρωτικά στο φινάλε της ιστορίας. | Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Μεϊλί».
Η Δουλειά της του Νίκου Λαμπότ
Λίγο πριν τα 40, η Παναγιώτα, μια σχεδόν αναλφάβητη νοικοκυρά και μητέρα δύο παιδιών, θα χρειαστεί να αναζητήσει για πρώτη φορά δουλειά, όταν ο άντρας της χάσει τη δική του. Έχοντας ελάχιστα εφόδια, θα προσληφθεί για λογαριασμό μιας ιδιωτικής εταιρείας καθαρισμού σ’ ένα νέο πολυκατάστημα. Εκεί, παρά τις συνθήκες εκμετάλλευσης και εργασιακής απαξίωσης, θα βιώσει μια πρωτόγνωρη αίσθηση οικονομικής και συναισθηματικής ανεξαρτησίας και θα σταθεί για πρώτη φορά στα πόδια της. Ό,τι κι αν ακολουθήσει από κει και μετά, εκείνη δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια… | Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για τη «Δουλειά της».
Οι Θεριστές (The Harvesters) του Ετιέν Καλός
Στη Νότια Αφρική, η επαρχία του Φρι Στέιτ είναι ένα απομονωμένο προπύργιο της λευκής μειονοτικής κουλτούρας των «Αφρικάανς» – των απογόνων των Ολλανδών εποίκων. Σ’ ένα φέουδο αυτής της συντηρητικής γης, γνωστής κι ως «βιβλικής ζώνης» μεγαλώνει ο εσωστρεφής έφηβος Γιάνο. Όταν η θρησκόληπτη μητέρα του φέρνει στο σπίτι ένα σκληραγωγημένο ορφανό του δρόμου για να το «σώσει», ζητά από τον Γιάνο να ζήσουν σαν αδέρφια με αυτό το άγνωστο αγόρι. Μια σύγχρονη, ατμοσφαιρική παραβολή για τους νέους που ζουν στη σκιά του Απαρτχάιντ, παλεύοντας με την εμμονή με την αρρενωπότητα και το ζήτημα της πατρικής κληρονομιάς. | Μια ιστορία «αδελφικού» ανταγωνισμού σε μια κοινότητα Αφρικάνερ στο πουθενά της Νότιας Αφρικής. | [Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Οι Θεριστές».][https://flix.gr/news/tiff-2018-the-harvesters-review.html)
Pearl της Eλσα Αμιέλ
Το μαργαριτάρι του τίτλου είναι η Λέα Περλ, μια επαγγελματίας body builder η οποία προπονείται σκληρά ενόψει του παγκόσμιου πρωταθλήματος για την ανάδειξη της Miss Heaven, το οποίο διεξάγεται στους χώρους ενός πολυτελούς ξενοδοχείου. Η προετοιμασία αυτή είναι εντατική και απάνθρωπη: ατελείωτες ώρες στα βάρη, μια αυστηρή δίαιτα προκειμένου να επιτευχθεί το σωματικό βάρος της συγκεκριμένης κατηγορίας στην οποία διαγωνίζεται και μια σειρά από χάπια, ορμόνες και αναβολικά, αμφίβολης προέλευσης και επικινδυνότητας, προκειμένου να φουσκώσουν οι ήδη υπερτροφικοί της μύες, κάτω από την αυστηρή και μακιαβελική επίβλεψη του προπονητή και μέντορά της, Αλ, πρώην αθλητή του body building, ο οποίος προσπαθεί να υλοποιήσει τις δικές του φιλοδοξίες μέσα από αυτή. Λίγες ώρες πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος, όμως, ένα σκοτεινό μυστικό από το παρελθόν της Περλ θα βγει στην επιφάνεια, όταν εμφανιστούν στο ξενοδοχείο ο πρώην της, ένας μικροαπατεώνας που πουλάει εισιτήρια στη μαύρη αγορά, και ο εξάχρονος γιος τους, τον οποίο η Περλ εγκατέλειψε πριν από τέσσερα χρόνια προκειμένου να χτίσει το νέο της κορμί και τη νέα της ταυτότητα. | Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Ελσα Αμίελ δοκιμάζει τη δύναμη των μυών της. | Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Pearl».
- Εμείς τα Ζώα (We the Animals) του Τζερεμάια Ζέιγκαρ
Ο 10χρονος Τζόνα μεγαλώνει μαζί με τα δυο αδέλφια του, τον Μάνι και τον Τζόελ, σ' ένα σπίτι μεταξύ σκουπιδιού και στοργικής εστίας, περικυκλωμένο από άλλα χαμόσπιτα και άγρια φύση. Τ' αγόρια ζουν στο δικό τους σύμπαν, προστατευμένο από μια κουβέρτα-ασπίδα, μαζί με τον Πορτορικάνο πατέρα τους, πληθωρικό, επιπόλαιο κι εκρηκτικό και τη λευκή μητέρα τους, τρυφερή αλλά βυθισμένη στην κατάθλιψη. Οι συγκρούσεις γύρω του, το διαφυλετικό αίμα του, η σχέση των γονιών του, μεταξύ παθιασμένου έρωτα και βίαιων μαχών, θα οδηγήσουν τον Τζόνα σ' ένα μονοπάτι εξερεύνησης, που διατυπώνει με τις ζωγραφιές του στο χαρτί, άγριες μολυβιές με κραγιόνια στα βασικά χρώματα, μπλε, κόκκινο, μαύρο, σαν μελανιές, που ζωντανεύουν και ίπτανται στην οθόνη. | Αν τραβήξεις μια γραμμή από την εφηβική Αμερική του Τέρενς Μάλικ, στο «Beasts of the Southern Wild», το «Moonlight», ακόμα και το «Florida Project», η διαδρομή θα σε οδηγήσει στο «We the Animals», τον φυσικό συνεχιστή τους, με λιγότερο βάθος αλλά περισσή ευαισθησία κι ομορφιά. | Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «We the Animals».
Σόκρατες (Socrates) του Αλεξ Μοράτο
Μετά τον ξαφνικό θάνατο της μητέρας του, ο Σόκρατες, ένας έφηβος που ζει στο περιθώριο κάπου στο παραλιακό Σάο Πάολο, μαθαίνει πώς να στέκεται ξανά στα δυο του πόδια, χωρίς οδηγό επιβίωσης. | Ενα σπουδαίο ντεμπούτο έρχεται από τη Βραζιλία για να αφηγηθεί μια μικρή ιστορία ενηλικίωσης με μεγάλο εκτόπισμα, που άθελά της, γίνεται η σημαντικότερη πράξη αντίστασης απέναντι στην τωρινή πολιτική κατάσταση της χώρας. | Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Socrates».
