Είναι αδύνατον να παρακολουθήσεις το ντεμπούτο του 29χρονου Αμερικανοβραζιλιάνου Αλεξ Μοράτο, χωρίς να σκέφτεσαι συνεχώς την πολιτική κατάσταση αυτή τη στιγμή στη Βραζιλία, με την άνοδο στην εξουσία του ακροδεξιού, ανοιχτά ρατσιστή, ομοφοβικού Ζάιχ Μπολσονάρου.
Δεν είναι μόνο η κριτική σε μια κοινωνία που αφήνει έναν 15χρονο να επβιώνει μόνος του στους κακόφημους δρόμους του Σάο Πάολο, μετά το θάνατο της μητέρας του, χωρίς δουλειά, χωρίς ελπίδα, χωρίς οικογένεια, ούτε μόνο το γεγονός ότι ο Σόκρατες είναι γκέι και ερωτευμένος και αυτό είναι κάτι που διεκδικεί με κάθε τρόπο μέσα σε ένα κόσμο φτιαγμένο από μίσος, στρώσεις ματσίσμο και απόλυτη μοναξιά.
Είναι η ίδια η φύση μιας ταινίας που έγινε από παιδιά ηλικίας 16 με 20 ετών στο πλαίσιο του Querô Institute, ενός πρότζεκτ με τη στηρίξη της UNICEF που προωθεί την κοινωνική συμπερίληψη νεανικών ομάδων που δεν έχουν ορατότητα μέσα από τον κινηματογράφο, όπως τα παιδιά που μεγαλώνουν στις υποβαθμισμένες γειτονίες του Σάο Πάολο. Παιδιά που στην τωρινή φάση της Βραζιλίας, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα μπορέσουν να διεκδικήσουν όχι ορατότητα ή κοινωνική δικαιοσύνη, ίσως όχι και ακόμη πιο βασικά πράγματα για την επιβίωσή τους.
Σαν το «Moonlight» χωρίς την εικαστική και στιλιστική επιτήδευση του Μπάρι Τζένκινς, με το στιλ της κάμερας των αδελφών Νταρντέν, κολλημένη πάνω στον Σόκρατες και στην ντελιριακή του πορεία μέσα στη ζούγκλα της εύρεσης εργασίας, των ερωτικών του περιπτύξεων με το αγόρι που αγαπά αλλά δεν μπορεί να έχει και της τιτάνιας προσπάθειάς του να ικανοποιήσει την επιθυμία της μητέρας του για καύση, το «Socrates» είναι κάτι περισσότερο από μια σπουδαία queer ταινία ενηλικίωσης ή μια αντίστροφη διαδρομή από το θάνατο στη ζωή.
Χωρίς υπερβολή, η ταινία του Αλεξ Μοράτο γίνεται η ίδια το «σπίτι» του Σόκρατες, η αγκαλιά που αναζητά, η ορατότητα που του λείπει, το φιλί που τόσο πολύ επιθυμεί, ένας χώρος μέσα στον οποίο μπορεί να αναπνεύσει, να διεκδικήσει, να πονέσει, να κλάψει, να μάθει να ζει ξανά από την αρχή. Υπέροχο δείγμα ενός σινεμά τόσο γνώριμου και μαζί τόσο πρωτόγνωρου όταν αυτό γίνεται με την οργή ενός βλέμματος που δεν θέλει να συγκρουστεί αλλά να κατανοήσει και την αλήθεια μιας κινηματογράφησης που δεν χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ για να πείσει πώς αυτό που βλέπουμε είναι πριν και μετά απ' οτιδήποτε μια πράξη αγάπης.
Μια μικρή πράξη αγάπης με μεγάλο εκτόπισμα, που δεν αφορά μόνο τον Σόκρατες, αλλά και όλους τους Σόκρατες αυτού του κόσμου, παιδιά που με τη σιγουριά της νεανικής τους επιμονής μπορεί να χάνουν τα πάντα, αλλά κερδίζουν τον εαυτό τους και στέκονται όρθιοι στο φινάλε όλων των μικρών, μεγάλων, επώδυνων, αποκαλυπτικών, διαδρομών τους. Οσες φορές κι αν πέσουν πριν.
Ανθρωποι - τείχη και ταινίες - αναχώματα απέναντι στο σύγχρονο σαρωτικό κύμα της κοινωνικής αναλγησίας και τη μισαλλοδοξίας.
