Η ζωή δεν έχει φερθεί με τον καλύτερο τρόπο στην Μεϊλί. Εχοντας χάσει από μικρή τους γονείς της, αναγκάστηκε από νωρίς να μάθει να αγωνίζεται για τον εαυτό της, να εργάζεται σκληρά για να καταφέρει κάποια στιγμή να βελτιώσει το βιοτικό της επίπεδο και να αντιστέκεται σθεναρά στις παρενοχλήσεις της αδερφής της και του άντρα της, οι οποίοι φροντίζουν με κάθε αφορμή να εκμεταλλεύονται συναισθηματικά και οικονομικά τη συγγένειά τους.
Παρόλα αυτά, η Μεϊλί δεν έχει χάσει την ελπίδα της. Ονειρεύεται να μετακομίσει στην Σαγκάη με την φίλη της, να βρει μια καλή δουλειά, να κατακτήσει όλα όσα αξίζει σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Στο πρόσωπό της είναι εμφανή και το πείσμα και η αποφασιστικότητά της, όπως μαρτυρούν τόσο τα έντονα ξεσπάσματα απέναντι σε όποιον την προκαλεί όσο και η υπομονή που υποδεικνύει όταν αντιλαμβάνεται πως απλά χρειάζεται να ξεπεράσει ένα ακόμη εμπόδιο.
Μόνο που ο πρωτοεμφανιζόμενος Ζου Ζου κάνει από την αρχή σαφές το γεγονός ότι η διαδικασία της απόδρασης δε θα είναι καθόλου εύκολη. Χρησιμοποιώντας τα ασιατικά κοινωνικά πρότυπα της υπακοής, της εργατικότητας, του σεβασμού προς την οικογένεια και της αποδοχής των αντιξοοτήτων με στωικότητα, μετατρέπει τις ηθικές αξίες σε αλλεπάλληλα εμπόδια απέναντι στην πορεία της Μεϊλί προς την ανεξαρτησία, πατώντας μεν πάνω στην αφηγηματική νοοτροπία των αδερφών Νταρντέν αλλά προσαρμόζοντάς την σε μια εξίσου σκληρή ασιατική πραγματικότητα όπου το κυνήγι για την επιτυχία είναι αδυσώπητο.
Και είναι πραγματικά συναισθηματικά εξοντωτικός ο τρόπος που ο σκηνοθέτης παρατηρεί την ηρωίδα του να εγκαταλείπεται από τους φίλους της, να χάνει όλα τα στηρίγματά της και να μετατρέπεται σταδιακά σε σύμβολο της νέας γενιάς της Κίνας, η οποία μέσα στο κυνήγι της επιτυχίας κινδυνεύει να χάσει την ίδια της την ταυτότητα.
Μόνο που ο Ζου σοφά δεν επεκτείνεται στις γενικολογίες αλλά εστιάζει με επιμονή στον μικρόκοσμο της ηρωίδας του, χωρίς διάθεση εντυπωσιασμού ή φλυαρίας αλλά με μία καθαρή γραφή που μοιάζει με αντίστροφη μέτρηση προς μία αναπόφευκτη έκρηξη.
Η αφήγησή του βέβαια δεν κρύβει ουσιαστικές εκπλήξεις, ούτε προσφέρει κάποια νέα ανάγνωση πάνω στην θεματική της σκληρής ενηλικίωσης. Είναι όμως μια αφήγηση που μοιράζεται την ελπίδα της ηρωίδας της και που στέκεται στο πάλι της σε κάθε στάδιο της διαδρομής, κάνοντας τελικά το αποτέλεσμα συναισθηματικά άμεσο, αν και μάλλον περισσότερο από όσο θα χρειαζόταν γνώριμο.
Το καλό είναι ότι η Τσι Γιουν καταφέρνει να μετατρέψει την ηρωίδα της σε μια ισχυρή προσωπικότητα που αρνείται να γίνει έρμαιο των εξελίξεων γύρω της, όσο και αν οι συνθήκες περιορίζουν σταδιακά τις επιλογές της. Το κακό όμως είναι ότι το φινάλε στερεί από την Μεϊλί έναν σωστό αποχαιρετισμό, κάνοντας μια «εύκολη» επιλογή που αφήνει ξεκρέμαστη την ηρωίδα και απλοποιώντας με άτσαλο τρόπο μια μέχρι τότε πολύπλοκη κατάσταση. Και αυτό είναι κάτι που δεν το άξιζε ούτε η Μεϊλί αλλά ούτε και η ίδια η ταινία.
