«Τα Ημερολόγια Αμνησίας ξεκίνησαν αναπάντεχα από ένα ξεχασμένο σούπερ 8 υλικό. Στη διάρκεια των σπουδών μου, μου είχαν κλέψει τα σούπερ 8 μου και, επειδή είχα στενοχωρηθεί για το γεγονός, είχα απωθήσει την ύπαρξη αυτών που είχαν απομείνει.
Ανάμεσα σε οξειδωμένα χρώματα και πρόσωπα χαμένα μέσα στο χρόνο, η πρώτη επαφή με το μεταγραμμένο σούπερ 8 υλικό ήταν για μένα ένα σοκ.
Μ' έπιασε μια περιέργεια να αντιπαραθέσω εικόνες της σύγχρονης καθημερινότητας με το υλικό των 25 χρόνων πριν. Αρχισα να κινηματογραφώ τη ζωή μας στην Αθήνα, αυτό όμως συνέπεσε με την έξαρση της κρίσης στην Ελλάδα. Το αστικό τοπίο της Αθήνας άρχισε να μετατρέπεται σε άδειους χώρους προς ενοικίαση ή προς πώληση.
Η επεξεργασία του υλικού στο μονταζ γινόταν ταυτόχρονα με την σύγχρονη κινηματογράφηση. Η απλή όμως και μόνο αντιπαράθεση των δυο χρονικών περιόδων μου προκαλούσε μια ιδιαίτερη συγκίνηση. Τα "οξειδωμένα" πρόσωπα του παρελθόντος, άλλοτε φρέσκα και νέα, έφεραν τα σημάδια του χαμένου χρόνου. Τα πρόσωπα της περιόδου 2010-2012 φαινόντουσαν πιο αυθάδη.»
Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτό το ambient ταξίδι της Στέλλας Θεοδωράκη μέσα στο χρόνο. Και κάπως έτσι γεννήθηκε το δικό της μανιφέστο πάνω στη μνήμη, πάνω σε όλα αυτά που ο χρόνος μετατρέπει σε αναμνήσεις και όλα αυτά που το πέρασμα του χρόνου μετατρέπει σε προσωπική μας ιστορία.
Με ένα νευρικό, παιδικό, οργισμένο, άλλοτε πικρό και άλλοτε γεμάτο... μέλλον voice over, η Στέλλα Θεοδωράκη έντυσε το υλικό του παρελθόντος και του παρόντος σε ένα ενιαίο σύνολο, φτιάχνοντας μια ανοιχτή επιστολή με παραλήπτη έναν παλιό φίλο και ταυτόχρονα τον κάθε ένα από εμάς.
Ολα όσα αναφέρει μέσα της αυτή η επιστολή δεν περιγράφονται με λέξεις, σχεδόν ούτε με εικόνες. Αλλά με αισθήσεις. Με φευγαλέα βλέμματα και ήχους, με μουσική (του Χρήστου Δεληγιάννη σε ένα εξίσου ρεμιξαρισμένο παρελθόν/παρόν) με σκέψεις και ερωτήσεις. Ερωτήσεις για το που χάθηκε το τότε και που ακριβώς πηγαίνει το τώρα. Σε ένα συναρπαστικό κινηματογραφικό ταξίδι που συνεχίζει και όταν τα «Ημερολόγια Αμνησίας» τελειώνουν για να παραδώσουν τη σκυτάλη στην πραγματικότητα.
Σε μια κρίση πρωτίστως προσωπική και γι' αυτό αναπόφευκτα συλλογική! Οπως ακριβώς και αυτά τα «Ημερολόγια».
Δείτε παρακάτω μια σκηνή από τα «Ημερολόγια Αμνησίας» της Στέλλας Θεοδωράκη που παίζεται στις αίθουσες από τις 6 Δεκεμβρίου του 2012 σε διανομή της One from the Heart.
Διαβάστε ακόμη:
