«Τα "Ημερολόγια Αμνησίας" ξεκίνησαν αναπάντεχα από ένα ξεχασμένο σούπερ 8 υλικό. Στη διάρκεια των σπουδών μου, μου είχαν κλέψει τα σούπερ 8 μου και, επειδή είχα στενοχωρηθεί για το γεγονός, είχα απωθήσει την ύπαρξη αυτών που είχαν απομείνει. Ανάμεσα σε οξειδωμένα χρώματα και πρόσωπα χαμένα μέσα στο χρόνο, η πρώτη επαφή με το μεταγραμμένο σούπερ 8 υλικό ήταν για μένα ένα σοκ. Μ' έπιασε μια περιέργεια να αντιπαραθέσω εικόνες της σύγχρονης καθημερινότητας με το υλικό των 25 χρόνων πριν. Αρχισα να κινηματογραφώ τη ζωή μας στην Αθήνα, αυτό όμως συνέπεσε με την έξαρση της κρίσης στην Ελλάδα.»
Ετσι περιγράφει η Στέλλα Θεοδωράκη τα «Ημερολόγια Αμνησίας», την καινούρια της ταινία, που η ίδια ορίζει ως «περισσότερο μυθοπλασία, παρά ντοκιμαντέρ», μια περιήγηση μέσα στο χρόνο φτιαγμένη από εικόνες της καθημερινότητας, τότε και τώρα, με κεντρικό άξονα τη μνήμη.
Εκτός, όμως, από την επιστροφή της στο δικό της κινηματογραφικό παρελθόν, η Στέλλα Θεοδωράκη μοιάζει να επιστρέφει - χωρίς φυσικά να το έχει εγκαταλείψει ποτέ και στις δύο μεγάλου μήκους ταινίες της ( «Παρά Λίγο, Παρά Πόντο, Παρά Τρίχα» του 2001 και «Ricordi Mi» του 2009) - και στην αγάπη της για τον «πειραματικό» κινηματογράφο, αφού τα «Ημερολόγια Αμνησίας» γεννήθηκαν μέσα από δοκιμές, επεξεργασία στο μοντάζ (από την ίδια τη σκηνοθέτη) ταυτόχρονα με τη σύγχρονη κινηματογράφηση και με ένα voice over που ντύνει όλο το υλικό, το οποίο βρίσκεται ακόμη σε φάση ολοκλήρωσης.
«Αποφάσισα να μαγνητοφωνώ τις σκέψεις μου βλέποντας το υλικό. Να διατηρώ με κάποιο τρόπο το σοκ της πρώτης θέασης, να επανέρχομαι στα συναισθήματα που μου προκαλούσαν οι επόμενες προβολές. Να μπλέκω και να αλλάζω συνεχώς κατα τη διάρκεια του μοντάζ τις σχέσεις των χρονικών περιόδων μεταξύ τους και να κατεργάζομαι τις αλλαγές όταν ερχόταν το νέο υλικό.»
Οσο για το πόσο προσωπικά μπορεί να είναι τα «Ημερολόγια Αμνησίας», η Στέλλα Θεοδωράκη απαντάει «πολύ». «Τόσο που καταλήγουν να είναι πολιτικά.»
«Το τέλος μιας φυσικής "αθωότητας" ήταν για μένα η αντιπαράθεση των δύο κόσμων στα ξεχασμένα "Ημερολόγια Αμνησίας", η οποία όμως "αθωότητα", εκτός από το πέρασμα από τη νεότητα στην ωρίμανση των προσώπων που συμμετείχαν, δήλωνε και το τέλος μιας εποχής στην Ελλάδα και στην Ευρώπη στη διάρκεια της κρίσης.»
Η κάμερα, το μοντάζ και η αφήγηση των «Ημερολογίων Αμνησίας» ανήκουν στη Στέλλα Θεοδωράκη, ενώ το φιλμ ντύνει με τη μουσική του ο Χρήστος Δεληγιάννης, ανασύροντας και ο ίδιος μνήμες και υλικό από το πέρασμα του χρόνου και την αντιπαράθεση της Ελλάδας τότε και τώρα.
