Για τον μέσο θεατή, η ανακοίνωση του αποδέκτη του Χρυσού Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας που ολοκληρώθηκε χτες αποτελούσε μάλλον μία έκπληξη, περισσότερο γιατί πιθανότατα ακούει για πρώτη φορά το όνομά του, κι ούτε φυσικά έχει δει ποτέ κάποια ταινία του, παρ’ όλο που ο Λαβ Ντίαζ κάθε άλλο παρά χτεσινός είναι στα κινηματογραφικά πράγματα.
Για όσους, όμως, παρακολουθούν τις τάσεις των μεγάλων διεθνών φεστιβάλ, η βράβευση του Φιλιππινέζου σκηνοθέτη με το μέγιστο τρόπαιο μιας τέτοιας διοργάνωσης ήταν μάλλον θέμα χρόνου να συμβεί. Και αυτό δεν έχει απαραίτητα να κάνει με τη σαφή υπεροχή της ταινίας του, «The Woman Who Left», έναντι των άλλων υποψήφιων ταινιών. Οπως θα θυμάστε, άλλωστε, κι από τα βραβεία των φετινών Καννών, δεν θα ήταν η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Διαβάστε ακόμη: Βενετία 2016: Χρυσός Λέοντας στον Λαβ Ντιάζ, βραβεία στην Εμα Στόουν και τον Τομ Φορντ
Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν έχουμε δει ακόμα την ταινία του Ντιάζ, κι ούτε αυτή τη φορά έχει ξεσπάσει ένα σκάνδαλο ανάλογο των Καννών, οπότε δεν μπορούμε να έχουμε μια σαφή γνώμη για την καλλιτεχνική της αξία. Ανεξάρτητα από αυτό, όμως, η μέχρι τώρα πορεία του πληθωρικού αυτού δημιουργού με τις ανοικονόμητες σε διάρκεια ταινίες ήταν αναμενόμενο να φτάσει κάποια στιγμή εδώ.
Κι αυτό γιατί ο 58χρονος σκηνοθέτης έχει μια μακρά πορεία στα διεθνή φεστιβάλ, με ταινίες των οποίων η ζωή περιορίζεται σε μεγάλο βαθμό σε αυτά και που σπανίως βρίσκουν το δρόμο τους για τη διανομή στις αίθουσες, πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις και σε εξαιρετικά εξειδικευμένους χώρους. Και πώς θα μπορούσαν άλλωστε όταν οι διάρκειές τους αγγίζουν συνήθως ιλιγγιώδη νούμερα;
Διαβάστε ακόμη: Βενετία 2016: Ο Τομ Φορντ δεν ξέρει αν η μόδα ή το σινεμά είναι η πιο δύσκολη δουλειά στον κόσμο
Καταδικασμένες εξαρχής και εκ φύσεως σε μια εσωτερική φεστιβαλική κατανάλωση, οι ταινίες του βρίσκουν σταθερά στέγη σε κάθε καταξιωμένη κινηματογραφική διοργάνωση που σέβεται τον εαυτό της περνώντας μάλιστα σταδιακά τα τελευταία χρόνια από τα παράλληλα τμήματα (όπως το Ενα Κάποιο Βλέμμα των Καννών και οι Ορίζοντες της Βενετίας, όπου έχει βραβευτεί ήδη δύο φορές) στα επίσημα διαγωνιστικά προγράμματα.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του οκτάωρου(!) προηγούμενου έπους του, «A Lullaby to the Sorrowful Mystery», το οποίο είχε διαγωνιστεί μόλις πριν από μερικούς μήνες στην Μπερλινάλε, προκαλώντας ποικίλα χαριτωμένα σχόλια για τις αντοχές της κριτικής επιτροπής στην οποία πρόεδρος ήταν η Μέριλ Στριπ, χωρίς αυτό να τον εμποδίσει να φύγει με την Αργυρή Αρκτο.
Δείτε ακόμη: Το Φεστιβάλ Βενετίας με τον φακό του Vanity Fair
Το «The Woman Who Left» είναι ευτυχώς πολύ πιο συμμαζεμένο (συγκριτικά πάντα) φτάνοντας μόλις τις 3 ώρες και 45 λεπτά, σε σχέση με τις περισσότερες ταινίες του που σπανίως πέφτουν κάτω από τις τέσσερις και συχνά αγγίζουν τις επτά, οκτώ ή ακόμα και τις εννιά ώρες, όπως το «Death in the Land of Encantos» του 2007.
Πιστός στην τάση του να ανατρέχει στο μακρινό ή πρόσφατο παρελθόν της χώρας του για να αναδείξει τις κοινωνικές συνθήκες και την ακραία κοινωνική διαστρωμάτωση που διαμορφώνουν το παρόν και την καθημερινότητα απλών συνήθως ανθρώπων που αγωνίζονται να επιβιώσουν, ο Ντιάζ εμπνεύστηκε χαλαρά την ιστορία του «The Woman Who Left» από το διήγημα του Λέον Τολστόι «God Sees the Truth, But Waits», μεταφέροντάς το σε μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα.
Η ταινία εκτυλίσσεται το 1997, με ηρωίδα μια πρώην δασκάλα που βγαίνει από τη φυλακή έχοντας εκτίσει μια ποινή 30 ετών για ένα φόνο που δεν διέπραξε, και σχεδιάζει να εκδικηθεί τον πλούσιο πρώην εραστή της που υπήρξε υπεύθυνος για την καταδίκη της. Φυσικά, μην περιμένετε εδώ μια ιστορία εκδίκησης τύπου Ταραντίνο ή Παρκ Τσαν-Γουκ, καθώς ο Ντιάζ προτιμά να αφοσιώνεται περισσότερο στο περιθώριο των γεγονότων που θα κινούσαν μια συμβατική πλοκή, διατηρώντας μια ρεαλιστική προσέγγιση.
Παρ’ όλο που εύλογα η ταινία δεν τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, δίπλα στις άλλες λαμπερές πρεμιέρες, οι κριτικές των σημαντικότερων κινηματογραφικών εντύπων υπήρξαν ως επί το πλείστον ευνοϊκές.
Ομως περισσότερο από επιβράβευση μιας συγκεκριμένης ταινίας, η απονομή του Χρυσού Λέοντα στον Λαβ Ντιάζ μοιάζει με επιβεβαίωση και αναγνώριση ενός δημιουργού που βαδίζει σε ένα μοναχικό και συνήθως απροσπέλαστο για το ευρύ κοινό καλλιτεχνικό μονοπάτι.
Δείτε παρακάτω το τρέιλερ του βραβευμένου φιλμ.
Περισσότερο Φεστιβάλ Βενετίας 2016
- Βενετία 2016: Ο Τομ Φορντ δεν ξέρει αν η μόδα ή το σινεμά είναι η πιο δύσκολη δουλειά στον κόσμο
- Βενετία 2016: Ολα είναι Μόνικα Μπελούτσι
- Βενετία 2016: Η Νάταλι Πόρτμαν είναι η Πρώτη Κυρία του Φεστιβάλ
- Βενετία 2016: Η «Jackie» θα ήταν περήφανη για τη Νάταλι Πόρτμαν
- Βενετία 2016: Ηλιος, κανίβαλοι και LSD
- Ο Μελ Γκίμπσον επιβιώνει στο Χόλιγουντ, αποθεώνεται στη Βενετία
- Το Φεστιβάλ Βενετίας με τον φακό του Vanity Fair
- Βενετία 2016: Κανένα σκάνδαλο! O Τζουντ Λο είναι ο πιο όμορφος Πάπας που ηγήθηκε ποτέ της καθολικής εκκλησίας
- Βενετία 2016: Γίνεται κόκκινο χαλί για ταινία του Τομ Φορντ χωρίς στιλ;
- Βενετία 2016: Το «Nocturnal Animals» του Τομ Φορντ σανίδωσε το buzz
- Βενετία 2016: Τελικά, πόσο καλό date είναι ο Μάικλ Φασμπέντερ;
- Βενετία 2016: Οι Εϊμι Ανταμς και Τζέρεμι Ρένερ πιστεύουν στους εξωγήινους;
- Βενετία 2016: Oι Μάικλ Φασμπέντερ & Αλίσια Βικάντερ είναι το ζευγάρι του φεστιβάλ
- Βενετία 2016: La la... λαμπερή πρεμιέρα!
- Βενετία 2016: Η Εμα Στόουν επιτίθεται στον κυνισμό (και κάνει τη Μόστρα να ξεχνά την απουσία του Ράιαν Γκόσλινγκ)
- Βενετία 2016: Χειροκροτήματα για το «La La Land» του Ντάμιεν Σαζέλ
Tags: Λαβ Ντίαζ, Φεστιβάλ Βενετίας
